ตอนที่ 5 ความรุนแรงภายในครอบครัว

ตอนที่ 5 ความรุนแรงภายในครอบครัว ไป๋เฟิงไม่สนใครหน้าไหนทั้งนั้นด่ากราดใส่ฉัน ผู้คนรอบๆก็ยิ่งรุมชี้มาที่ฉัน ทำให้ฉันรู้สึกว่าชีวิตนี้ไม่เคยขายหน้าขนาดนี้มาก่อนเลย ฉันที่เห็นเจี๋ยนถงถงที่ยืนอยู่ทางนั้นอยากจะช่วยฉัน แต่ก็กลัวท่าทางที่ดุเดือดเลือดพล่านราวปีศาจร้ายของไป๋เฟิงและฟางฟาง ท้ายที่สุดก็ไม่กล้าเข้ามา ชีวิตคู่แบบนี้ ฉันจะรับไหวจริงๆเหรอ ！ ฉันผลักทั้งสองคนออกไปอย่างสุดกำลัง ตะโกนเสียงดังออกมา ： “ ไป๋เฟิง ฉันต้องการจะหย่ากับคุณ ！” “ แกพูดอะไร ? หย่าเหรอ ? ฉันจะบอกแกให้นะ อย่าแม้แต่จะคิด ！” ไป๋เฟิงจิกหัวฉันค่อยๆกดลงไปจนชนกับด้านข้างโต๊ะ “ หย่า ！ฉันจะทำให้คุณอยากจะหย่าจนได้ ！” ตั้งแต่แรกเริ่มจนรู้สึกเจ็บปวด จนในเวลาต่อมาความเจ็บปวดก็ด้านชาไปตามหัวใจของฉันแล้ว “ จะทำอะไร ? ！แกเป็นคนยังไงกัน หนีมาที่นี่ก็ยังก่อเรื่องอีก ?！” ตำรวจมาแล้ว ในที่สุดไป๋เฟิงก็ยอมปล่อยมือแล้วก็ปล่อยฉันอยู่บนพื้น ใบหน้าและร่างกายของฉันก็เต็มไปด้วยร่องรอยมอมแมม เห็นแล้วน่าอายสุดๆเลย ฉันมองไปทางเจี๋ยนถงถงทางนั้น เธอก็ขยิบตาให้ฉัน เธอเป็นคนแจ้งตำรวจจริงๆด้วย ฉันพยักหน้าให้เธอด้วยความซาบซึ้งที่ทำให้ฉันไม่ต้องถูกไป๋เฟิงฆ่าตายซะที่นี่ ！ “ คุณตำรวจ ผัวเมียขัดแย้งกันเท่านั้นแหละ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก ” ไป๋เฟิงหัวเราะหึหึ เปลี่ยนสีหน้าดูเป็นคนดีจิตใจขึ้นมาทันทีเลย ไปที่ผัวเมียขัดแย้งกัน ！ ฉันมองไป๋เฟิงอยู่แวบหนึ่ง ในตอนนั้นความเศร้าโศกทั้งหมดก็พุ่งเข้ามาในความคิด ฉันนั่งลงไปกับพื้น ร้องไห้จนเรียกได้ว่าแทบจะขาดใจ ทั้งร้องไห้ไปพลางลูบคลำบาดแผลที่บาดเจ็บไปพลาง เรื่องวุ่นวายที่มาถึงขั้นนี้ในวันนี้ ฉันไม่อยากให้ไป๋เฟิงสงบสุขอีกต่อไป ตำรวจทนดูไม่ได้ เข้ามาประคองฉันลุกขึ้น ถามว่าฉันจะไปโรงพยาบาลไหม “ บาดเจ็บเล็กน้อย จะมีอะไรซะอีก ? ” ฟางฟางค้อนฉันไม่หยุด ฉันหัวเราะอย่างเยือกเย็นในใจ พูดกับตำรวจว่า ： “ ไม่เป็นไรคุณตำรวจ ฉันโดนทารุณจากความรุนแรงในครอบครัวทุกวันอยู่แล้ว ชินแล้วล่ะ ” และก็เป็นอย่างนั้น คำพูดของฉันทำให้ไป๋เฟิงและฟางฟางสีหน้าเปลี่ยนเลย ไป๋เฟิงพูดอย่างหงุดหงิดหัวเสียว่า ： “ ใครแม่งทารุณมึงทุกวันวะ พูดให้ดีนะ ！” ฉันถกแขนเสื้อขึ้น ยกแขนต่อหน้าทุกคน ที่จริงแล้วร่องรอยบาดเจ็บบนเรือนร่างส่วนมากเป็นชายคนเมื่อคืนสร้างไว้ต่างหาก แต่ที่ไป๋เฟิงจิกหัวฉัน ทั้งตบหน้าฉัน ตอนนี้ใครจะเชื่อล่ะว่าร่องรอยฟกช้ำเหล่านี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับไป๋เฟิง “ ทารุณ ? ไปกับพวกเราสักหน่อยละกันนะ ” ไป๋เฟิงถูกตำรวจนำตัวไป ฟางฟางก็เดินตามไปด้วยความกระวนกระวาย ในที่สุดฉันก็โล่งอกซะที เตรียมตัวไปล้างแผล “ เฉิงเคอ เธอตามฉันไปที่สำนักงานหน่อยสิ ” ผู้จัดการสีหน้าเคร่งขรึม ทำให้ฉันมีลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมาเลยทันที “ เฉิงเคอ พฤติกรรมที่บริษัทของเธอดีมาตลอดเลยนะ แต่สถานการณ์วันนี้ฉันก็ได้เห็นแล้วเหมือนกัน ถ้าครั้งหน้าครอบครัวของเธอยังมาก่อเรื่องอีก ถ้ามีข่าวหลุดออกไปจะไม่เป็นผลดีกับบริษัทเรานะ และก็อาจจะกระทบจิตใจของพนักงานด้วย เธอใช่.... ” ผู้จัดการไม่ได้พูดอะไรต่ออีก แต่ฉันก็เข้าใจในความหมายของเขาแล้ว เรื่องแบบนี้ที่เกิดขึ้นในวันนี้ ฉันเองก็ไม่อยากจะอยู่ในบริษัทต่อไป “ ฉันเข้าใจแล้ว อีกสักครู่ฉันจะยื่นจดหมายลาออกให้คุณนะคะ ” ฉันจำต้องยื่นจดหมายลาออก เก็บข้าวของเสร็จเรียบร้อย ตอนที่ก้าวออกจากบริษัท ทันใดนั้นก็ไม่รู้เลยว่าจะไปที่ไหน โทรศัพท์ในกระเป๋าพกก็สั่นดังขึ้นมา ฉันรู้เลยว่าใครโทรมา แล้วฉันก็รู้ด้วยว่าถ้าไม่รับ มันก็จะสั่นดังอยู่อย่างนั้น ถอนหายใจและในที่สุดก็รับมัน “ เฉิงเคอ เธอบ้าไปแล้วเหรอ ！เธอเองนอกลู่นอกทางไปกับชายอื่นก็แล้วไป แต่บอกว่าไป๋เฟิงทารุณกรรม จะให้เขาขึ้นโรงพักหรือไง ！” ต้นสายโทรศัพท์สายนั้น เต็มใบด้วยคำด่าทอ