ตอนที่10 สติปัญญาที่น่าวิตก

อนที่10 สติปัญญาที่น่าวิตก พอเข้าไปก็เห็นจริงๆ ไป๋เฟิงถอดกางเกง จิกหัวของหญิงสาวที่ทำให้อยู่ตรงนั้น แม่งน่าขยะแขยงจริงๆ “ อ่า ！” ซูเสี่ยวเสี่ยวกลืนน้ำลายที่จะอาเจียนอย่างไม่อดกลั้นเลย แสดงให้เห็นถึงความเห็นเหมือนกันกับฉัน เห็นพวกเราเข้ามาไป๋เฟิงก็ตกใจ รีบดึงกางเกงของตัวเองขึ้นมา มองฉันด้วยความกระวนกระวาย “ พวกแก...พวกแกเข้ามาได้ยังไง ” ฉันเห็นระหว่างง่ามขาของไป๋เฟิงอ่อนยวบลงไป พูดด้วยความเหยียดหยาม ： “ ก็มาดูว่านายนอกใจให้มันชัดไปเลยยังไงล่ะ นายก็น่ารังเกียจไม่ต่างกัน หลักฐานฉันถ่ายไว้หมดแล้ว นายรอหย่าได้เลย ” พูดจบฉันก็ลากซูเสี่ยวเสี่ยวออกไปทันที ไป๋เฟิงผู้ชายคนนี้ที่จะทำร้ายผู้หญิง ฉันถึงไม่โง่ยืนรออยู่อย่างนั้นให้เขาโต้ตอบกลับมาหรอก หลังจากออกมาจากสถานการณ์นี้ ฉันเอาหลักฐานให้ทนาย หลังจากเก็บชุดทำงานที่ต้องการจะใส่ในวันพรุ่งนี้ เตรียมทำงานวันแรกในวันพรุ่งนี้ บริษัทที่รับฉันเข้าทำงานคือซ่งชื่อกรุ๊ป เป็นบริษัทการเงินอันดับ 2 ของเมืองหรงเฉิง สามารถเข้าไปทำงานได้ฉันก็คิดไม่ถึงเลย ฉันไปทำงานในแผนกออกแบบ งานทั้งหมดที่ต้องเข้าไปทำในบริษัทก็คืองานเบ็ดเตล็ด แต่เปลี่ยนงานใหม่ ฉันก็กลับไปมีความสุข วันนี้หลังจากฉันทำงานเสร็จเก็บของเสร็จแล้วก็เข้าไปในลิฟท์ ในลิฟท์มีผู้ชายคนหนึ่งอยู่ก่อนแล้ว ผู้ชายคนนั้นสวมชุดสูทสบายๆทั้งชุด ทั้งสองมือล้วงไปในกระเป๋ากางเกง ท่าทางราวกับเจ้าชายที่ดูไม่เป็นทางการนัก ฉันต้องไปชั้น 10 เพื่อเอาเอกสารชุดหนึ่ง ดังนั้นจึงกดชั้น “ 10 ” เสียงเซื่องซึมของผู้ชายข้างหลังดังขึ้นมา “ ชั้น 9 ” ฉันมองแล้วมองอีก แต่ก็ไม่ได้กด “ 9 ” ความหมายของเขาคือให้ฉันช่วยกดเหรอ ? โทรศัพท์ดังขึ้นมาพอดี เป็นสายโทรศัพท์ของคนแปลกหน้า ฉันเพิ่งจะมาที่บริษัท โทรศัพท์ของเพื่อนร่วมงานก็ยังไม่ได้ขอไว้เลย ใครจะโทรหาฉันล่ะ แต่ฉันก็รับโทรศัพท์ “ ในที่สุดเธอก็รับโทรศัพท์สินะ ” เสียงของไป๋เฟิงดังมาจากปลายสาย ฉันรีบกดวางสายเลย ฉันจัดการเอาเบอร์ของไป๋เฟิงใส่เป็นบัญชีดำซะ ไม่ใช่แค่เขา รวมถึงฟางฟางแล้วก็พ่อแม่ฉันด้วย ฉันกลัวว่าพวกเขาจะตามหาฉันเจอ ดังนั้นก็เลยคิดว่าจะหลบไปสักพัก ก่อนที่ฉันจะหย่า ฉันไม่อยากให้พวกเขาหาฉันเจออีก ฉันคิดอยู่แล้วคนอย่างไป๋เฟิงนี้ จะหลบพ้นที่ไหนกันล่ะ “ เธอช่วยฉัน.... ” เขายังไม่ทันพูดจบ ฉันก็วางสายใส่เลย หลังจากนั้นก็รีบปิดเครื่อง “ 9 ” คนด้านหลังนั้นก็พูดประโยคเซื่องซึมนั้นอีกครั้ง พอฉันยื่นมือไป ก็กดชั้น “ -1 ” ไปโดยไม่ตั้งใจ ชายด้านหลังส่งเสียงหัวเราะหึออกมา ส่วนฉันยังไม่ได้โต้ตอบอะไร “ คณิตศาสตร์ไม่เลวเลยนะ ” เขาพูดไปยิ้มไป แล้วก็พูดต่อว่า ： “ ไม่รู้เลยว่าไอคิวของเธอเข้ามาที่บริษัทได้ยังไงจริงๆ ” หลังจากพูดจบ เขาก็กดชั้น “ 9 ” เอง ฉันถึงได้รู้สึกตัวขึ้นมาว่าตัวเองทำอะไรไป ฉันนี่ ช่างขายหน้าจริงๆเลยนะ ！ ฉันหน้าแดงก่ำเดิมทีก็อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว พึมพำออกไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ ： “ คุณเองก็มีมือ ทำไมถึงต้องให้ฉันช่วยกดให้คุณด้วย ” “ ฉันขี้เกียจ ” ตอบฉันออกมาด้วย 2 คำที่แสนมักง่าย ฉันพบว่าคำพูดตัดตอนขนาดนี้ของเขาคงจะขี้เกียจอ้าปาก ลิฟท์ขึ้นมาถึงชั้น 10 ฉันก็เดินออกมาข้างใน ขณะที่ประตูลิฟท์ปิดลง ฉันยังคงได้ยินเสียงชายคนนั้นหัวเราะหึๆ ชิ จะหัวเราะก็ช่างนายแล้ว ！ ตอนที่ออกจากลิฟท์ไป ข้อความของไป๋เฟิงก็ส่งเข้ามา “ แกทำร้ายกล่องดวงใจฉัน เตรียมตัวชดใช้ค่าเสียหายได้เลย ” ด้านหลังเป็นรายงานชี้ตัวของโรงพยาบาล สรุปคือหย่อนสมรรถภาพทางเพศ เชี่ย ！เขาไม่สนใจห่าไรฉันเลย ！ ฉันไม่สนเขาหรอกนะ แล้วก็เอาเบอร์นี้ใส่บัญชีดำไปซะ นั่งรถมาถึงห้องที่เช่าอยู่ เห็นรอยสีแดงจำนวนมากเต็มด้านนอกประตู ฉันรู้สึกกลัวขึ้นมาจริงๆแล้วสิ