ตอนที่11 หย่าร้าง

อนที่11 หย่าร้าง เรื่องนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครทำ ！ นอกจากไป๋เฟิงแล้ว ยังจะมีใครอีกที่กล้าทำเรื่องบ้าบออย่างนี้ ！ เขาปรากฏตัวที่นี่ ！บอกได้ว่าที่ที่ฉันอยู่เขารู้แล้วนะ ถ้าฉันยังอยู่ที่นี่ต่อไปอีก ไม่แน่ว่าเขาจะทำเรื่องอะไรที่บ้าบอยิ่งกว่านี้ก็ได้ แต่ฉันจ่ายค่าเช่าห้องไปครึ่งปีแล้ว แล้วฉันก็ไม่มีเงินแล้วด้วย อย่าทำให้ฉันกลัวอย่างนี้สิวะ ! ฉันเปิดประตูด้วยมือที่สั่นเครือ กลัวว่าไป๋เฟิงจะปรากฏตัวออกมาที่นี่ แต่โชคดีที่ข้างในมีคน ฉันถอนหายใจแล้วก็โทรหาทนาย ถามถึงการดำเนินคดีฟ้องหย่า ทนายพูดแค่ประโยคเดียวว่าราบรื่นดี แต่ฉันไม่รู้ว่าราบรื่นที่ว่าหมายถึงอะไร คิดไม่ถึงว่าวันรุ่งขึ้นทนายก็มาหาฉัน บอกว่าไกล่เกลี่ยได้แล้ว กรณีหย่าร้างเป็นทางเลือกสุดท้าย แน่นอนว่าใช้วิธีไกล่เกลี่ยจะดีกว่า แล้วก็เจอไป๋เฟิงอีกครั้ง ฉันเหมือนเห็นว่าเขาจะซูบผอมลง แน่นอนว่านี่ไม่ใช่เพราะฉัน เขามองฉัน หัวเราะอย่างเยือกเย็น ที่ยืนอยู่ด้านข้างก็ไม่พ้นเป็นฟางฟาง ฉันไม่สนใจเขาเลยเดินเลยเข้าไปเลย ไป๋เฟิงเชิญทนายพูดถึงเรื่องหย่าร้าง บ้านเป็นไป๋เฟิงซื้อให้ก่อนฟางฟางแต่งงาน ฉันไม่ได้ส่วนแบ่งแม้แต่ตารางเมตรเดียว แต่ฉันก็ไม่ได้อยากได้เหมือนกัน ทรัพย์สมบัติหลังแต่งงานไม่มีแม้แต่สตางค์เดียว ฉันก็ไม่สนใจเหมือนกัน ภาระหนี้สิน 9 แสนกว่า ฉันก็ไม่ดีใจนักหรอก ที่ยิ่งแล้วใหญ่เลยก็คือเขาต้องการจะให้ฉันรับภาระค่ายาของเขา 1 แสนต้องจ่ายภายใน 3 เดือน “ แสนนึงนายตายด้านรึไง ！นายไม่ทำการบ้านกับเมียเองนะ ！” ฉันตะคอกใส่เขา ทนายฝ่ายตรงข้ามขมวดคิ้ว พูดว่า : “ สงบด้วยคุณผู้หญิง โปรดระวังท่าทางของคุณต่อลูกความผมด้วย ” ไป๋เฟิงไม่ออกเสียงใด สีหน้าสงบนิ่ง คงจะรู้ว่าฉันอยากหย่ากับเขามากแค่ไหน ดังนั้นในตอนนี้ถึงบีบบังคับฉัน “ เธอจะยอมรับเงื่อนไขไหม ไม่คุณก็แยกกันอยู่ 2 ปีหลังจากนั้นก็ถือว่าหย่าร้างโดยปริยาย ตกลงหรือไม่ขึ้นอยู่กับเธอ ฉันยังไงก็ได้ ” เขาบีบฉันฉันก็รู้ แต่ ฉันไม่อยากมีพันธะอะไรกับเขาอีกต่อไปแล้วจริงๆ จำต้องกัดฟันเซ็นชื่อยอมรับ ไม่ใช่ว่า 1 ล้านหรอกเหรอ ? ฉันไม่ต้องทำงานเอาเป็นเอาตายไปใหญ่เหรอกว่าจะชดใช้หมด ！ กลับกันตอนนี้ฉันไม่สนใจอะไรขนาดนั้นหรอก ฉันแค่ต้องการหย่ากับไป๋เฟิงก็เท่านั้น ！ หลังจากเซ็นชื่อลงนามแล้ว ฉันก็เดินออกจากตึกทนายไปก่อนเลย ถึงจะไม่มีเหตุผลที่จะต้องรับหนี้สินมากขนาดนี้ แต่ก็หย่าได้ฉันรู้สึกโล่งจริงๆ ไป๋เฟิงเดินตามหลังมาติดๆ เหมือนแมลงวันอย่างนั้นแหละ น่ารังเกียจ “ จะบอกเธอให้นะ หนี้ส่วนนั้นของฉันใช้ไปหมดแล้วล่ะ เหลือแต่เธอก็ค่อยๆใช้ไปละกันนะ ” อะไร ? ใช้หมดแล้ว ? เขาเอาเงินมาจากไหน ? ไม่ใช่ว่าเอกสารรับรองทรัพย์สินหรอกนะ ในบัญชีของเขาไม่มีเงินไม่ใช่เหรอ ? “ แปลกใจล่ะสิว่าฉันเอาเงินมาจากไหน ? ฉันจะบอกเธอให้นะ เงินที่ฉันทำงานได้ในปีนี้ฝากไว้ในบัญชีแม่ฉันทั้งหมดนั่นแหละ บวกกับเงินที่ทุกคนจ่ายตอนแต่งงาน แม่ฉันฝากไว้มาตลอด ก็เลยใช้ได้หมดแล้ว แต่เธอนี่สิ ฉันคิดว่าไปขายตัวก็คงจะดีอยู่หรอกนะ ลืมบอกเธอไป หลินย่งถิงกำหนดเวลาชำระคืนสิ้นเดือนนี้นะ ” ไป๋เฟิงพูดจบก็เดินผ่านฉันไปด้วยความภาคภูมิ ก่อนหน้านี้รอยยิ้มที่ดูหล่อเหลาเป็นประกายมาอย่างนั้น ตอนนี้ช่างน่ารังเกียจสุดๆไปเลย หลังจากเดินไปได้ 2 ก้าว เขาหันกลับมามองฉันอย่างกะทันหัน บอกว่า ： “ ยังมีอีกนะ เรื่องเหล่านั้นที่เธอทำ ฉันคิดบัญชีกับเธอแน่ ” นัยยะในคำพูดของไป๋เฟิง ฉันไม่มีอารมณ์ไปใส่ใจแล้วล่ะ ในหัวของฉันตอนนี้เต็มไปด้วยเรื่องที่ว่าจะหาเงินมาใช้หนี้หลินย่งถิงได้ยังไง 9 แสนนะ จะต้องเอาฉันไปขายสักกี่สิบรอบกัน ก็หาเงินไม่ได้มากขนาดนั้น ！ ฉันอยากจะปรึกษากับหลินย่งถิงหน่อยถึงเรื่องแบ่งชำระได้ไหม แต่ฉันแร้นแค้นหนทางจะพบ ฉันหาเขาไม่เจอ ยังดีถึงฉันจะหาไม่เจอก็ยังมีคนจะช่วยฉัน แฟนของซูเสี่ยวเสี่ยวกู๋เหย่นให้ที่อยู่หลินย่งถิงมา ฉันหาไปตามที่อยู่ วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ เขาคงจะอยู่บ้านนะ หลินย่งถิงเป็นคนรวยคนหนึ่ง ที่อยู่ก็เป็นคอนโดหรู ตอนที่เดินเข้าไปนั้นไม่คู่ควรเลย หมายเลข 28 ที่นี่สินะ ฉันยืนกดกริ่งที่หน้าประตู ไม่นานก้มีคนมาเปิดประตู