บทที่ 7 ตกหลุม (พราง) รัก 2

ธารทิพย์ฉีกยิ้มกว้างให้บุรินทร์ที่นั่งอยูบนโซฟาของล็อบบี้ อพาร์ตเมนต์ หล่อนเดินมานั่งข้างชายหนุ่มที่ตนแอบหลังรัก ก่อนทักทาย “สวัสดีค่ะพี่น็อต” หล่อนไหว้เขาอย่างสวยงาม เพราะรู้ดีว่า เขาชอบผู้หญิงเรียบร้อย พูดจาไพเราะ และมีนิสัยอ่อนหวาน ซึ่งตรงข้ามกับหล่อนทุกอย่าง “ทำไมวาไปทำรายงานบ้านเพื่อนถึงไม่บอกพี่ก่อน น้ำเองก็น่าจะบอกพี่ด้วย” บุรินทร์ถามด้วยน้ำเสียงขุ่นเล็กน้อย ใบหน้าหล่อบึ้งตึง มองธารทิพย์นิ่ง “นี่พี่น็อต วาโตแล้วนะพี่ อายุยี่สิบสองแล้ว โตขนาดนี้จะไปที่ไหนก็ได้ อีกอย่างน้ำคงเอาโซ่ไปล่ามเท้าวาไม่ได้ด้วย ที่สำคัญที่สุดพี่น็อตไม่ได้สั่งให้น้ำรายงานความประพฤติและความเคลื่อนไหวของวาตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง เพราะฉะนั้นเรื่องนี้น้ำไม่ผิด จะผิดก็คือพี่ที่ไม่โทรมาบอกล่วงหน้า อยู่ๆ ก็มาแบบนี้ แห้วรับประทานก็อย่ามาโทษใคร” ธารทิพย์ใส่เป็นชุด งอนใส่บุรินทร์จนคอแทบหัก “พี่พูดนิดเดียว ใส่มาเป็นชุดเลยนะ” “ก็มันน่าใส่ไหมล่ะ ตัวเองผิดเองแล้วมาโทษคนอื่น” หล่อนใส่อีกชุด ค้อนให้เขาวงใหญ่ “แล้วนี่มาหาวาทำไม จะมาสืบข่าวไปบอกพี่เหนือหรือไง” “พี่ก็ทำตามหน้าที่ เหนือฝากให้พี่ดูแลวา พี่ก็ทำตาม ตอนที่เยาว์ไปอยู่เมืองไทย เหนือก็ดูแลเยาว์แทนพี่ ดูแลอย่างดีด้วย พี่ก็ต้องดูแลวาให้ดีสิ” เยาวภาคือน้องสาวต่างบิดาของบุรินทร์ ที่ช่วงหนึ่งกลับไปเมืองไทยเพื่อดูแลบิดาที่ป่วยหนัก เขาเป็นห่วงเยาวภาที่ไม่ค่อยทันคน อาจถูกบิดาและญาติที่ติดเหล้าและการพนันหลอกเอาเงินหรือมุ่งร้าย เขาจึงไว้วานเหนือเมฆให้ดูแลเยาวภา เหนือเมฆไม่เพียงแค่ดูแลเรื่องที่พัก อาหารการกิน ยังส่งคนมาอยู่เป็นเพื่อนเยาวภาสองคน เยาวภาไปไหนจะมีคนของเหนือเมฆตามประกบ บุรินทร์จึงดูแลวารุณีไม่ต่างกับน้องสาว ตอบแทนความมีน้ำใจของเพื่อนรัก “ไม่ใช่ว่าแอบมีใจให้วาหรือไง ถึงได้เทียวไล้เทียวขื่อบ่อยมากๆ ขนาดนี้ หัวบันไดที่นี่จะไม่แห้งอยู่แล้ว” ธารทิพย์พูดตามตรง พูดไปเจ็บหัวใจไป “แอบมีใจให้วาไม่เห็นแปลก วาทั้งสวยนิสัยก็ดี มารยาทก็งาม ไม่เหมือนเราหรอก อย่างกับม้าดีดกะโหลก ใครเอาเป็นเมียปวดหัวแย่” บุรินทร์พูดอย่างไม่ไว้หน้า ซึ่งก็เป็นเรื่องจริง “พี่น็อต!” ธารทิพย์เอ่ยชื่อเล่นอีกฝ่ายเสียงสูง อยากตอกกลับไปแรงๆ แต่พอนึกขึ้นได้ว่า ตนเองต้องทำให้บุรินทร์ออกไปจากที่นี่ หล่อนต้องข่มความเสียใจ และคำพูดโต้เถียงไว้ก่อน “พี่น็อต ไปหาอะไรกินกันดีกว่า น้ำหิว” หล่อนมามุกเดิม “เจอหน้าก็หิวเลยนะ ไปตายอดตายอยากที่ไหนมา” บุรินทร์แซว “ก็น้ำเป็นคนนี่คะ คนก็ต้องกิน ต้องถ่าย ไม่ใช่อิ่มทิพย์ที่ไม่ต้องหิว หรือพี่น็อตหิวไม่เป็น ถึงได้พูดแบบนี้” ธารทิพย์โต้กลับ “ไม่รู้ล่ะ น้ำหิวแล้ว หิวสุดๆ หิวมากๆ หิวจนเวียนหัว ตาลาย ท้องร้อง หิวจนจะอาเจียนละ...” “พอแล้วพอ ไม่ต้องพูดแล้ว ถ้าหิวขนาดนี้ไปหาอะไรกินกันเลยดีกว่า พูดมากลมออกจากท้องจะยิ่งทำให้หิวมากขึ้น” บุรินทร์ห้ามคนพูดมาก แล้วลุกขึ้นยืน “อยากกินอะไรล่ะ” “ส้มตำ” เมนูอาหารที่ธารทิพย์อยากกิน มีเพียงร้านอาหารไทยในกรุงโรมที่มี ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่นี่มากนัก “หิวจัดขนาดนี้กินส้มตำเนี่ยนะ ไม่กลัวแสบท้องเหรอ” “กลัวไม่แสบมากกว่า” พูดจบ ธารทิพย์ก็ลุกขึ้นยืน จังหวะที่หล่อนลุกขึ้นยืน รถซุปเปอร์คาร์ของนานโอแล่นมาจอดหน้าอพาร์ตเมนต์พอดี “รีบไปกันเถอะพี่น็อต น้ำหิวจนไส้ลากแล้ว” ธารทิพย์จับแขนบุรินทร์ก่อนพาเดินออกจากอพาร์ตเมนต์ หล่อนต้องรีบพาบุรินทร์ออกไปจากที่นี่ก่อนนานโอจะมาเห็นตน หากเห็นเขาต้องทักธารทิพย์แน่นอน และนั่นอาจทำให้บุรินทร์สงสัย เป็นความโชคดีของธารทิพย์ที่ว่า บุรินทร์จอดรถอยู่ห่างรถของนานโอห้าคัน หากจอดติดกัน หล่อนคงต้องใช้สมองอันชาญฉลาดคิดหาทางออกแน่นอน เมื่อเข้ามานั่งในรถของบุรินทร์ ธารทิพย์รีบส่งข้อความบอกวารุณีตามแผนที่วางไว้