บทที่ 8 ตกหลุม (พราง) รัก 3

ดอกลิลลี่สีขาวถูกยื่นไปตรงหน้าวารุณี สาวสวยในชุดเดรสสีชมพูที่ค่อนข้างรัดรูป อวดส่วนเว้าส่วนโค้งที่เรียกเลือดลมของนานโอให้ปั่นป่วน ดวงหน้าหวานถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางเบา แต่ช่วยขับความสวยให้โดดเด่น เส้นผมหล่อนตกแต่งแบบเรียบง่ายแต่ดูดี หล่อนถักเปียก้างปลาด้านหน้าทั้งสองข้าง แล้วเก็บปลายผมไว้ที่ด้านหลัง ทำไรผมให้ปรกหน้าเล็กน้อย แค่นี้ก็ทำให้ความโดดเด่นบนใบหน้าวารุณีเพิ่มมากขึ้น หล่อนสวยชวนมอง “ขอบคุณค่ะ” วารุณีรับดอกไม้ไว้ในมือ นำมาหอมเช่นทุกครั้งที่ได้รับดอกไม้จากเขา “ผมอยากเป็นดอกไม้ดอกนี้จังครับ” วารุณีช้อนตามองผู้พูด ก่อนปล่อยคำถามใส่ “ทำไมคะ” “ก็เพราะคุณจะได้หอมผมเหมือนกับที่หอมดอกไม้ไงครับ” วารุณียิ้มเขิน ความเขินอายจะเกิดขึ้นทุกครั้งที่หล่อนเจอหน้านานโอ เขาจะสรรหาคำพูดหวานๆ ชวนเลี่ยนมาพูดเสมอ เป็นคำพูดที่ส่งผลตรงถึงหัวใจดวงน้อยให้เต้นแรง พองโตคล้ายลูกโป่งไปทุกวัน “เราไปกันเถอะคะ ไปถึงช้าจะเสียมารยาท” หล่อนเบี่ยงประเด็น “เชิญครับเจ้าหญิงของผม” เขาผายมือแล้วส่งยิ้ม สองหนุ่มสาวจึงพากันเดินไปที่รถหรู ก่อนที่ฝ่ายชายจะเปิดประตูรถให้ฝ่ายหญิงเข้าไปนั่ง แล้วเสร็จจึงนำพาตัวเองไปนั่งประจำที่คนขับ จากนั้นก็ทะยานรถตรงไปยังคฤหาสน์เดอมาร์ชี ระหว่างที่นานโอขับรถไปยังจุดหมาย ทั้งสองคุยกันไปด้วย มีเรื่องหนึ่งที่หล่อนเองก็เพิ่งรู้ว่า ในงานแต่งงานวันนั้นที่ทั้งคู่เจอกัน เป็นงานแต่งงานของราซิเอลโล่ หลานชายของเขากับเพชรหอม เพื่อนสนิทของช้องนางพี่สะใภ้ของตน ช่างเป็นความบังเอิญที่ไม่น่าเชื่อเลย ความที่เขาเล่าเรื่องราวให้ฟัง ทำให้เกิดคำถามหนึ่งในใจ จนหล่อนต้องถามออกไป “คุณนานโอคะ ทำไมนามสกุลของคุณถึงได้ต่างกับพี่ชายคะ” “เราเป็นลูกคนละแม่ครับ ผมเป็นลูกชายของเมียคนที่สองของคุณพ่อ หรือจะพูดง่ายๆ คือผมเป็นลูกเมียน้อย” นานโอคายความจริงให้วารุณีรับรู้ และเป็นความจริงที่น้อยคนนักจะรู้ “ฉันขอโทษนะคะที่ถามออกไปแบบนั้น” วารุณีรู้สึกผิดขึ้นมาทันใด ที่ตนเองเสียมารยาทถาม “คุณไม่ผิดครับ ไม่ต้องขอโทษ ผมเต็มใจเล่าด้วย” นานโอหันมาส่งยิ้มอ่อนโยนให้วารุณี ก่อนหันหน้าไปมองถนน “คุณพ่อผมเป็นคนเจ้าชู้ มีเมียไปเรื่อย แม่ของผมเป็นลูกสาวของคนมีชื่อเสียงบนเกาะชิชิลี ความที่แม่ของผมเป็นคนไม่ค่อยทันคนจึงถูกคุณพ่อหลอกว่า เลิกกับเมียแล้ว แต่ยังอยู่ด้วยกันเพื่อลูก แม่ของผมก็เชื่อ รวมทั้งคุณตาก็เชื่อด้วย อาจเป็นเพราะคุณพ่อไม่ได้ออกงานกับแม่มาเรีย ไม่ได้เป็นข่าวกันนานมาก ทุกคนจึงหลงเชื่อ มารู้ว่าถูกหลอกก็ตอนก่อนใกล้คลอด คุณตาของผมโกรธมาก ไม่ยอมให้คุณพ่อเข้าใกล้คุณแม่กับผม คุณพ่อตามขอโทษอยู่นานเป็นปี จนคุณตาใจอ่อน แต่มีข้อแม้ว่า ผมต้องใช้นามสกุลคุณตา นามสกุลที่ผมใช้มาตั้งแต่เกิด เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้ครับ” “แล้วคุณล่ะคะ แอบมีเมียมีลูกซุกไว้หรือเปล่า” วารุณีถามแกมหยอก “ถ้าผมมีลูกมีเมียซุกไว้ ผมไม่พาคุณไปบ้านของผมและกำลังจะพาไปบ้านพี่ชายหรอกครับ” “ฉันว่าเราเพิ่งรู้จักกันไม่นาน คุณมั่นใจมากถึงขนาดพาฉันไปบ้านพี่ชายคุณหรือคะ หรือว่าคุณทำแบบนี้บ่อยจนเป็นความเคยชิน” นานโอเข้าใจเหตุผลของคำถามนี้ ชื่อเสียงของเขาด้านผู้หญิงเบาเสียเมื่อไหร่ แถมครองตัวเป็นโสดมาจนถึงอายุสี่สิบเจ็ด วารุณีจึงคิดว่า เขาไม่จริงจังกับใคร “คุณจะเชื่อคำตอบหรือเปล่าผมไม่รู้ แต่ผมตอบคุณตรงนี้เลยว่า คุณเป็นผู้หญิงคนแรกและจะเป็นคนสุดท้ายที่ผมพาไปแนะนำให้ครอบครัวผมรู้จัก อย่างที่ผมบอกคุณไป คุณคือคนพิเศษของผมครับ ฉะนั้นทุกอย่างที่ผมทำให้คุณจะพิเศษกว่าใครๆ” นานโอไม่วายหยอดคำหวาน “คุณยังไม่ต้องเชื่อคำพูดของผมก็ได้ เวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์เองครับ” วารุณียิ้มเขินกับคำพูดของนานโอ เป็นคำพูดในหลายคำของเขาที่ทำให้หัวใจวารุณีพองขยาย เอิบอิ่มอย่างบอกไม่ถูก หัวใจเปิดประตูรับนานโอเข้ามาทีละน้อย การไปดินเนอร์กับครอบครัวของนานโอครั้งนี้ วารุณีได้พบกับรามิเอล โซเฟียน่า ราซิเอลโล่ เพชรหอมและน้องยศนัย ที่หล่อนเพิ่งรู้ว่า นานโอเป็นอาของราซิเอลโล่ ถือว่าโลกกลมทีเดียว ทำให้การประหม่าของหล่อนลดลง เพราะอย่างน้อยก็ได้พบกับคนคุ้นเคย แต่ไม่พบกับบิดาของเขาที่ขณะนี้พักผ่อนอยู่ที่ฝรั่งเศส วารุณีได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดีและอบอุ่น ความประหม่าก่อนหน้าเหือดหายเมื่อทุกคนให้ความเป็นกันเองของทุกคน หลังจากมื้อพิเศษผ่านพ้นไป หนุ่มต่างวัยทั้งสามไปนั่งดื่มกันอีกห้องหนึ่ง เพชรหอมพายศนัยเข้านอน วารุณีจึงตามขึ้นไปด้วย และนั่นทำให้สองสาวได้มีเวลาอยู่กันตามลำพัง “พี่เพ้นท์อย่าบอกเรื่องที่คุณนานโอพาวามาดินเนอร์ที่นี่กับพี่กุ้งนะคะ วากลัวว่าพี่กุ้งจะไปบอกพี่เหนือ ถ้าพี่เหนือรู้เรื่อง มีหวังโกรธวาแน่ๆ ค่ะ” วารุณีขอความร่วมมือจากเพชรหอมที่เข้าใจเหตุผล “พี่ไม่บอกหรอก พี่จะให้วาเป็นคนบอกเอง” “ขอบคุณค่ะพี่เพ้นท์” “พี่ว่านะ วาน่าจะบอกพี่เหนือก่อนที่จะมีคนคาบข่าวไปบอก ให้พี่เหนือรู้จากปากวาเองดีที่สุด” เพชรหอมแนะนำ “วายังไม่มั่นใจค่ะ วาเพิ่งรู้จักคุณนานโอไม่นาน” วารุณีบอกตามตรง “พี่ว่าระยะเวลาบางทีก็ไม่สำคัญนะ ดูอย่างกุ้งสิ รู้จักตั้มมาสองปีแต่เหมือนไม่รู้จักกันเลย ต่างกับที่รู้จักพี่เหนือเพียงแค่ระยะเวลาสั้นๆ แต่ปักใจรักง่ายดาย คุณอาเท่าที่พี่รู้จัก เขาไม่ใช่คนเลวร้าย ไม่ได้เจ้าชู้ ผู้หญิงทุกคนที่เข้ามาในชีวิตก็ล้วนแล้วแต่ซื้อกินทั้งนั้น ไม่มีข้อผูกพันใดๆ คุณเอลโล่บอกพี่ว่า คุณอาไม่เคยจริงจังกับผู้หญิงคนไหน ไม่เคยพาผู้หญิงมาทำความรู้จักกับทางบ้านเลยสักคน วาเป็นคนแรกเลยนะรู้ไหม” เพชรหอมบอกเพิ่มเติม “ที่พี่พูดไม่ใช่เพราะเชียร์คุณอานะ แต่บอกให้วารู้ไว้ เรื่องนี้ขึ้นอยู่กับวาเพียงคนเดียวว่าจะตัดสินใจยังไง เรื่องความรักจะให้คนอื่นมาชี้แนะไม่ได้ วาต้องใช้หัวใจของวาตัดสิน เพราะผลที่ออกมาไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ จะสมหวัง ผิดหวังหรือเสียใจ วารู้สึกเช่นนั้นเพียงคนเดียว” วารุณีคิดตามคำพูดของเพชรหอม จะว่าไปความรักไม่เข้าใครออกใคร ไม่มีระยะเวลาที่แน่นอนว่า กี่วัน กี่เดือน กี่ปีถึงจะมอบคำว่ารักให้อีกฝ่าย ทุกสิ่งอย่างขึ้นอยู่กับหัวใจของคนคนนั้น เรื่องนี้วารุณีต้องตัดสินใจเองจริงๆ “คนเราฝืนความรักไม่ได้หรอกนะวา ต่อให้วาพยายามจะไม่รัก แต่ก็ห้ามความรู้สึกไม่ได้ อย่างพี่ไง พี่พยายามเกลียดคุณเอลโล่ ใจแข็งไม่อ่อนให้เขา สุดท้ายพี่ก็แพ้ใจตัวเอง ให้หัวใจนำทางนะวา” ใช่...วารุณีห้ามความรู้สึกของตัวเองไม่ได้ นานโอเข้ามาทำให้หัวใจของหล่อนเบิกบาน มีความชุ่มชื้นเสมือนมีน้ำหล่อเลี้ยงตลอดเวลา หล่อนมีความสุขยามอยู่ใกล้เขา รู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย แค่นี้คงมากพอให้หล่อนคิดว่า ตัวเองรักนานโอ เป็นความรักที่รวดเร็วจนน่าตกใจ แต่ก็เกิดขึ้นแล้ว หลุมพรางรักตกลงไปง่าย ทว่าตะกายขึ้นได้ยากนัก แต่หากคิดจะกระโจนลงไป ทุกหัวใจต้องมีความเข้มแข็ง เพื่อจะได้ต่อสู้กับผลลัพธ์ในภายภาคหน้า ที่ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ต้องทานรับให้ไหว ธารทิพย์ปรายตามองบุรินทร์ที่นั่งจิบกาแฟอยู่บนเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ริมหน้าต่าง สายตาเขาทอดมองออกไปนอกหน้าต่าง ราวกับว่าทิวทัศน์ด้านนอกมีแต่ความสวยงาม ทั้งที่ในความเป็นจริง ฝั่งตรงข้ามอพาร์ตเมนต์หลังนี้เป็นตึกสูงห้าชั้นที่ค่อนข้างเก่า ไม่ได้มีความน่ามองสักนิดเดียว หากการมาห้องพักของวารุณีครั้งนี้ของบุรินทร์ ไม่ใช่เพราะอยู่รอวารุณี ธารทิพย์คงไม่รู้สึกอึดอัด และอยากให้เขาอยู่ในห้องนี้นานๆ ทว่าวันนี้ไม่ใช่ “จะสองทุ่มแล้วนะ เมื่อไหร่จะกลับ ง่วงแล้ว...ห๊าว” ธารทิพย์แกล้งหาว เอามือปิดปากที่อ้าเต็มที่เพื่อความสมจริง “ง่วงก็ไปนอนสิ พี่อยู่รอวาคนเดียวได้” “ก็บอกแล้วไงว่า วาไปทำรายงานกับเพื่อน เดี๋ยวก็กลับ” “เดี๋ยวของน้ำปาเข้าไปห้าชั่วโมงแล้วนะ แถมยังติดต่อวาไม่ได้อีก น้ำไม่ห่วงเพื่อนบ้างหรือไง” บุรินทร์พยายามติดต่อวารุณีหลายครั้ง ทว่าทุกครั้งที่โทรไปหา คล้ายกับว่า วารุณีปิดเครื่อง ไม่สามารถติดต่อได้ ยิ่งทำให้บุรินทร์ร้อนใจ จึงมารอพบวารุณีที่ห้องพัก อยู่จนกว่าหล่อนจะกลับมา เขาจึงกลับบ้านได้อย่างสบายใจ ธารทิพย์กรอกตาขึ้นข้างบน พร้อมกับผ่อนลมหายใจออกมา “วาโตแล้วนะพี่ หมาเลียตูดไม่ถึงแล้ว อีกอย่างโตแล้วจะไปไหนก็ได้ ที่สำคัญที่สุด วาไม่ได้ถูกพี่น็อตควบคุมความประพฤติที่ต้องคอยรายงานทุกชั่วโมงหรือทุกนาที น้ำว่าพี่น็อตกลับบ้านไปละลายยาหอมกินแก้เครียดดีกว่าไหม” “น้ำเข้าใจความเป็นห่วงไหม คนเป็นห่วงก็อยากเห็นคนที่ตัวเองเป็นห่วงกลับมาบ้านอย่างปลอดภัย พี่ขอแค่เห็นวามาถึงห้อง พี่ก็จะกลับเลย พูดให้น้ำฟังปากจะถึงรูหูแล้วนะ เข้าใจไหมเนี่ย ถ้าไม่เข้าใจหรือฟังไม่รู้เรื่อง ไปแคะหูเลยไป แคะเสร็จค่อยมาคุยกัน” บุรินทร์โต้กลับ ธารทิพย์ไม่อยากพูดอะไรมาก ทั้งที่อยากจะสวนกลับใจแทบขาดได้แต่นั่งหน้างอหงิก หัวก็คิดหาทางออก เพราะการที่บุรินทร์นั่งอยู่ริมหน้าต่าง เขาเพียงแค่ก้มมองลงไปบนถนนด้านหน้าอพาร์ต-เมนต์ก็จะเห็นแล้วว่า ใครมาส่งวารุณี ความฉลาดของบุรินทร์คงรู้ได้ทันทีว่า ไม่ใช่เพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยแน่น นั่นหมายถึงความต้องแตก เส้นทางรักของวารุณีกับนานโอก็ต้องถูกขัดขวาง หล่อนยอมให้เป็นเช่นนั้นไม่ได้ ตอนนี้ธารทิพย์จึงใช้ความคิด คิดและคิด “งั้นนั่งเฝ้าห้องไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวมา” ธารทิพย์พูดจบก็ลุกขึ้นยืน “จะไปไหน” บุรินทร์ถาม “ไปซื้อของ” “ของอะไร นี่มันค่ำแล้วนะ” เขาถามต่อ “ค่อยไปซื้อพรุ่งนี้ก็ได้ ไปซื้อของค่ำมืดมันอันตราย” บุรินทร์บอกด้วยความเป็นห่วง “หรือจะให้พี่ไปเป็นเพื่อน” “ถามมากจัง เป็นทนายหรือไง” คนถูกถามชักฉุน กอดออกมองบุรินทร์ “จะไปซื้อผ้าอนามัย รู้อย่างนี้แล้วจะถามต่อไหมว่า จะซื้อมาทำไม แล้วไม่ต้องไปเป็นเพื่อนหรอก อยู่นี่แหละ” “จะไปก็รีบไป ค่ำแล้ว” คราวนี้เขาไม่มีคำถาม ยกกาแฟขึ้นจิบ ธารทิพย์คว้ามือถือแล้วเดินออกไปจากห้องทันที พอเดินห่างห้องมาหลายเมตร ธารทิพย์ระบายเป็นคำพูดด้วยความกลัดกลุ้ม “เอาไงดีวะเนี่ย” ขณะที่กำลังคิดหาทางกำจัดบุรินทร์ให้ออกไปพ้นห้อง เสียงมือถือของธารทิพย์ดังขึ้น หล่อนรีบกดรับเพราะคนที่โทรมาคือ วารุณี “ว่าไงแก แกอยู่ไหนแล้ว” ข้อตกลงเรื่องหนึ่งระหว่างสองเพื่อนรักคือ หากวารุณีใกล้ถึงอพาร์ตเมนต์ต้องโทรหาธารทิพย์ก่อน เผื่อมีปัญหาอะไรจะได้แก้ไขได้ทัน ซึ่งตอนนี้ก็มีปัญหาจริงๆ “ฉันจะถึงแล้ว อีกไม่ถึงห้านาทีก็ถึง” “หา! อีกห้านาทีเหรอ” “ก็ใช่น่ะสิ ทำไมแกต้องทำเสียงตกใจอย่างนั้นด้วยล่ะ มีอะไรหรือเปล่า” “ก็พี่น็อตนั่งจิบกาแฟพาเพลินอยู่บนห้องน่ะสิ เขาคอยแกกลับห้องก่อนถึงจะกลับบ้าน” คราวนี้คนตกใจเป็นวารุณีบ้าง “แล้วจะทำไงดีล่ะแก ถ้าคุณนานโอไปส่งฉันหน้าอพาต์เม้นต์แล้วเห็นเข้า ฉันโดนพี่เหนือยำแน่ๆ เลย แล้วชุดอีก ฉันใส่ชุดนี้ไปทำรายงาน พี่น็อตไม่เชื่อแน่เลย” “แกใจเย็นๆ ฉันกำลังคิดอยู่” ตอนนี้ธารทิพย์ต้องรวบรวมความฉลาดมาไว้ในหัว แล้วก็ได้ผล “เอาอย่างนี้ แกให้คุณนานโอส่งแกที่หน้าร้านขายกาแฟ อ้างว่า ฉันรอแกอยู่ที่นั่น แล้วฉันจะเอาชุดไปให้เปลี่ยนที่นั่น จากนั้นค่อยกลับขึ้นห้องพร้อมกัน” “ได้ๆ ฉันจะทำตามที่แกบอก” งานนี้ถ้าวารุณีไม่ได้ธารทิพย์ หล่อนแย่แน่ “โอเค ฉันไปเอาชุดก่อน แล้วเจอกันที่ร้านกาแฟนะ” ธารทิพย์ตัดสายทิ้งทันทีที่พูดจบ ก่อนหมุนตัวเดินกลับไปห้องพักของวารุณี ทำท่าทางให้เป็นปกติที่สุด “ไหนล่ะผ้าอนามัย” บุรินทร์ถาม เมื่อเห็นธารทิพย์เดินเข้ามาตัวเปล่า “หนาว ลืมเสื้อโค้ท” หล่อนแก้ตัว เดินเข้าไปในห้องนอน รีบหยิบชุดลำลองที่เป็นเสื้อกับกางเกงยีนส์ยัดใส่กระเป๋าสะพายใบใหญ่ของตน ก่อนเดินออกไปจากห้องนอน “เอากระเป๋าไปทำไม” บุรินทร์ทำตัวเป็นคนร้อยคำถาม “พี่น็อตจะถามอะไรมากมายเนี่ย แค่น้ำสะพายกระเป๋ายังสงสัย” “ก็สงสัยสิ ไปซื้อของทำไมต้องเอากระเป๋าสะพายไปด้วย เอาแค่กระเป๋าเงินไปก็พอ” “น้ำเอาไปใส่ผ้าอนามัย เพราะซื้อทีซื้อเป็นโหล ซื้อมาเผื่อวาด้วยจะได้ไม่ต้องซื้อหลายรอบ ถ้าไม่เอากระเป๋าไปใส่จะให้หอบมาหรือไง” “อ๋อเหรอ รีบไปสิเดี๋ยวเสียเวลานะ” เมื่อหายสงสัย บุรินทร์ก็ไม่รั้งไว้ “ย่ะ พ่อชอบถาม” ธารทิพย์ไม่เร่งฝีเท้าในการเดินออกจากห้อง หล่อนทำตัวให้เป็นปกติที่สุด แต่พอเดินพ้นห้อง ธารทิพย์รีบวิ่งไปยังลิฟต์ทันที