บทที่ 14 ตบะแตก 2

ธารทิพย์รู้สึกผิดขึ้นมาทันใด “แน่นอนครับคุณแม่ ผมแต่งงานปุ๊บจะรีบปั๊มลูกทันทีครับ คุณแม่กับปะป๋าจะได้ไม่เหงา” บุรินทร์รีบพูดสนับสนุนคำพูดมารดา หันมายิ้มให้ธารทิพย์ที่ทำหน้าเจื่อน ยิ้มแห้ง “ไม่ว่าจะเป็นหลานสาวหรือหลานชาย ปะป๋าใจป้ำให้เลยห้าล้านยูโร” จำนวนเงินที่ทอมสันจะมอบให้ ทำให้ธารทิพย์ถึงกับตาโต ห้าล้านยูโรคิดเป็นเงินไทยเหนาะๆ ไม่ต่ำกว่าสองร้อยล้านบาท โอ้ๆ...ธารทิพย์จะเป็นลมเสียให้ได้ ชักจะไปกันใหญ่แล้ว ทอมสันกับประภาพรตั้งเป้าหมายสูงเกินไป ธารทิพย์ไม่อยากให้ทั้งสองผิดหวังและอาจเกลียดขี้หน้าตนไปเลยก็ได้ คันปากยิบๆ อยากบอกความจริง ดูเหมือนบุรินทร์จะรู้ความคิดธารทิพย์ เขารีบจับแขนหล่อนแล้วบีบเบาๆ เชิงเตือน “ผมว่า เราไปกินข้าวกันดีกว่าครับ ผมหิวจนท้องร้องแล้ว” “ไปจ้ะไป” ทอมสันโอบเอวภรรยา ก่อนเดินออกจากห้อง บุรินทร์จับมือนุ่มของธารทิพย์ที่ไม่คิดขัดขืน พาเดินออกจากห้องเป็นคู่ที่สอง ธารทิพย์ได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากครอบครัวบุรินทร์ ประภาพรไม่ใช่สตรีดุ เจ้าระเบียบหรือเจ้ายศเจ้าอย่างตามที่หล่อนเข้าใจ นางเป็นตรงกันข้ามทุกอย่างที่หล่อนคิดไว้ และนั่นยิ่งทำให้ธารทิพย์รู้สึกผิดมากขึ้น ทว่าอีกใจกลับมีความสุขที่ได้อยู่กับครอบครัวของผู้ชายที่หล่อนหลงรัก ธารทิพย์จึงปล่อยวางความกังวลใจทั้งปวงทิ้งไป เก็บเกี่ยวความสุขและความอบอุ่นที่ได้รับ ปล่อยให้บุรินทร์เป็นคนจัดการเรื่องที่ก่อไว้เอง การถ่ายโฆษณาครั้งแรกในชีวิตของวารุณีผ่านพ้นไปด้วยดี แม้ว่าหล่อนจะไม่ใช่มืออาชีพแต่ก็พยายามตามที่ผู้กำกับบอก และยังได้กำลังใจชั้นเลิศจากนานโอ ที่มาดูการถ่ายทำตั้งแต่เริ่มทำงานจนถึงนาทีเลิกกอง ไม่เพียงแค่นั้น เขาทำตัวเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวของวารุณี หากมีถ่ายทำชุดว่ายน้ำชุดแรกเสร็จ เขาก็จะนำเสื้อคลุมมาสวมทับเรือนร่างสวยงามที่อยู่ในชุดบิกินี่ บดบังสายตาของชายหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ที่มองตาเป็นมัน แต่ขอโทษ...ชายเหล่านั้นทำได้เพียงแค่มอง ไม่มีวันได้แตะต้องวารุณีแน่นอน ใครกล้าเข้ามาแหยม เขาจะกระทืบให้จมดิน แถมด้วยลูกปืนอีกสักลูกสองลูก ตลอดห้าวันที่อยู่เกาะชิชิลี วารุณีได้รับการเอาอกเอาใจจากนานโอมาก เขาดูแลหล่อนดีทุกอย่าง ไม่ว่าจะเรื่องอาหารการกิน เรื่องที่พัก โดยเฉพาะเรื่องหัวใจที่หมั่นเติมความหวานตลอดเวลา เป็นที่อิจฉาของคนที่รู้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ วารุณีเพิ่งรู้ว่า นานโอ การ์รัซซีโน่ ผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเสือผู้หญิง มีความเฉียบขาดในเรื่องธุรกิจ จะเป็นคนโรแมนติก ดอกไม้จะถูกยื่นมาตรงหน้าหล่อนทุกเช้าเพราะทุกวันที่เจอหน้าวารุณีคือช่วงเวลาพิเศษ เขาทำเสมอต้นเสมอปลายแม้ว่าจะตกลงปลงใจเป็นคนรักกัน หัวใจหล่อนเบิกบานราวกับดอกไม้บานยามเช้า สดใสสวยงามจนหล่อนไม่อยากให้เวลาช่วงนี้เลยผ่านไป ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่นานโอจัดงานปาร์ตี้เลี้ยงฉลองถ่ายทำโฆษณาเสร็จ เพราะปกติเขาจะไม่เข้ามายุ่งเรื่องนี้ ปล่อยให้เจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้องดำเนินการเองทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นสถานที่ถ่ายทำ เรื่องที่พักและอื่นๆ ที่เกี่ยวข้อง หากไม่เป็นเพราะพรีเซ็นเตอร์คือวารุณีหรือแอรี่ นานโอคงไม่เปิดบ้านพักรับรองให้ทีมงานอยู่ แถมอำนวยความสะดวกเต็มที่ นั่นเท่ากับว่า พนักงานของเขาได้ผลประโยชน์ไปในที งานปาร์ตี้ถูกจัดขึ้นในคฤหาสน์ของนานโอ ที่มีห้องจัดเลี้ยงขนาดพอเหมาะสำหรับคนจำนวนสามสิบคน ซึ่งไม่ใช่เรื่องยากสำหรับนานโอที่จะเนรมิตเป็นงานเลี้ยง ตามเวลานัดหมายคือหนึ่งทุ่ม ช่วงเวลาที่ยังไม่เริ่มงาน ทีมงานรวมทั้งวารุณีได้พักผ่อนตามอัธยาศัย ส่วนนานโอกำลังวางแผนเซอร์ไพร์สคนรัก ทว่านานโอไม่รู้เลยว่า มีบางคนกำลังมาเซอร์ไพร์สเขาเช่นกัน รถสปอร์ตรุ่นใหม่ล่าสุดแล่นมาจอดหน้าคฤหาสน์ของนานโอ เจ้าของรองเท้าส้นสูงสีแดงสดและเป็นเจ้าของรถก้าวลงมายืนข้างตัวรถ ก่อนเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่อย่างคุ้นเคย ยามหล่อนเยื้องกายแต่ละก้าว เสียงส้นสูงกระทบกับพื้นหินอ่อนของบ้าน ทำให้สาวใช้นามว่าซินเปียที่กำลังทำความสะอาดโซฟารับแขกอยู่ได้ยิน จึงหันไปมองต้นเสียง “คุณเอมม่า” ซินเปียเอ่ยชื่อนางแบบสาวชื่อเสียงก้องโลก ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นแขกประจำที่นี่ด้วยความตกใจ เพราะไม่คิดว่า เอมม่าจะกล้ามาเหยียบบ้านหลังนี้อีก “คุณนานโอล่ะ อยู่ไหน” “เอ่อ...” สาวใช้พูดไม่ออก “ไม่เป็นไร ฉันรู้ว่าเขาอยู่ไหน” เอมม่าก้าวเดินไปยังบันไดของบ้านทันทีที่พูดจบ ซินเปียถึงกับทำอะไรไม่ถูก มีความคิดเพียงอย่างเดียวคือต้องหยุดยั้งนางแบบสาวนิสัยแย่ไม่ให้ขึ้นไปชั้นบน ซินเปียจึงนำตัวเข้าขวาง “คุณนานโอสั่งไว้ว่า ไม่ให้คุณมาที่นี่อีกไม่ใช่เหรอคะ” ซินเปียทวนความจำให้สาวสวยตรงหน้า “ใช่” เอมม่าตอบกลับ “แต่ฉันไม่จำเป็นต้องฟัง หลีกไป” “ไม่ได้ค่ะ ฉันไม่ยอมให้คุณ...ว้าย” เสียงพูดเปลี่ยนเป็นเสียงร้องตกใจ เมื่อเอมม่าผลักซินเปียที่ไม่ทันตั้งตัวให้พ้นหน้า ก่อนใช้รองเท้าส้นสูงกระแทกลงไปบนขาของซินเปีย จากนั้นหล่อนเดินเชิดหน้าขึ้นไปชั้นบนของบ้าน ไม่คิดหันมามองผลงานของตัวเองที่ทำไว้กับสาวใช้ ซินเปียยันตัวลุกขึ้นอย่างลำบากและเกิดความเจ็บตรงสะโพกที่ไปกระแทกกับหัวมุมบันได แถมขายังถูกกระแทกด้วยรองเท้าส้นสูงอีก ความเจ็บเพิ่มเป็นสองเท่า แต่ถึงกระนั้นหล่อนก็พยายามลุกขึ้นเดินตามเอมม่าไป จับราวบันไดพยุงตัวก้าวขึ้นไปตามขั้นบันไดที่ทอดตัวสู่ชั้นสอง เอมม่าก้าวเดินไปยังห้องนานโอที่หล่อนจำได้ดีว่าอยู่ส่วนไหนของบ้าน หล่อนยิ้มเมื่อมาหยุดยืนหน้าห้องของหนุ่มใหญ่สุดเร้าใจที่ไม่เคยลืมเรื่องเร่าร้อนระหว่างตนกับเขาเลย มันยังจดจำไว้ในความทรงจำ ทุกอณูความรู้สึกยังซาบซ่านมิเสื่อมคลาย แม้ว่าเวลาจะผ่านมาสองปีแล้วก็ตาม เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น เจ้าของห้องที่เข้าใจว่าเป็นสาวใช้นำเครื่องดื่มมาให้ จึงเดินเปิดประตูห้องโดยไม่คิดถาม ซึ่งปกติเขาก็ไม่ถามอยู่แล้ว แต่พอเห็นว่าใครยืนอยู่หน้าประตูห้อง นานโอก็แทบจะปิดประตูใส่หน้าหล่อนทันที “สวัสดีค่ะคุณอา เอมม่าคิดถึงคุณอาที่สุดเลย” นานโอยังไม่ทันทำตามความคิด เอมม่าก็โผตัวเข้ากอด ไม่เพียงแค่กอด หล่อนยังหอมแก้มเขาหลายครั้ง นานโอออกแรงเล็กน้อย ดันตัวหล่อนให้ออกห่าง มองเอมม่าด้วยสายตาไม่ชอบใจ “ฉันจำได้ว่า ฉันเคยสั่งห้ามไม่ให้เธอมาที่นี่นะ” เสียงนานโอค่อนข้างเข้ม ความแข็งกร้าวสถิตในดวงตาเขา “ฉันไม่ทำร้ายผู้หญิง เพราะมันไม่ใช่นิสัยของฉัน ฉันขอเตือนเธอดีๆ นะว่า ย้ายก้นออกไปจากบ้านของฉันเดี๋ยวนี้” “แหม พอเห็นหน้าก็ไล่กันเลยหรือคะ ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น ฉันจะอยู่กับคุณอา เอมม่าคิดถึงคุณอา” เอมม่าไม่สนใจคำไล่ ไม่สนใจทีท่ารังเกียจ ไม่สนใจนัยน์ตาเขาที่มองมา หล่อนสวมกอดและซบหน้าลงบนอกแข็งแรง นานโอถอนหายใจเบื่อหน่าย ดึงแขนเสลาทั้งสองข้างของเอมม่าออก ทว่าหล่อนก็ทำตัวเหมือนปลาหมึก รัดเขาเสียแน่น ทำให้เขาต้องออกแรงมากกว่าเดิม ขณะที่นานโอกำลังยุ่งอยู่กับเอมม่า วารุณีที่เกิดกระหายน้ำได้เดินออกมาจากห้อง ตั้งใจจะเดินลงไปดื่มน้ำในห้องครัว แต่พอเปิดประตูก็พบกับซินเปียที่กำลังเดินกระเผลกผ่านห้องตนไป “ขาเป็นอะไรซินเปีย ทำไมเดินแบบนี้ล่ะ” ซินเปียปั้นหน้ายาก จะตอบความจริงก็กลัวว่าสาวตรงหน้าจะผิดใจกับเจ้านายด้วยเรื่องที่จบไปแล้ว ยังไม่ทันที่ซินเปียจะตอบ เสียงตวาดของนานโอที่ดังออกจากห้อง เรียกความสนใจให้กับวารุณีที่หันไปมองต้นเสียง ความที่นานโอไม่ได้ปิดประตู ทำให้วารุณีเห็นภาพนั้นเต็มสองตา ภาพที่วารุณีเห็นคือ สาวสวยหุ่นดีกำลังกอดนานโอแน่น ส่วนเขาทำท่าผลักไส ทว่าหญิงสาวคนนั้นไม่ยอมปล่อยเขาง่ายๆ แถมยังไล่จูบนานโออีก ความรู้สึกของวารุณีตอนนี้คือ ไม่พอใจอย่างแรง หล่อนเกิดอาการหึงหวงจนต้องก้าวเท้าออกไปจากห้อง ไปยังอีกห้องหนึ่งพร้อมกับคำถามว่า หล่อนคนนี้คือใคร “คุณนานโอ” เสียงเรียกชื่อแม้ว่าจะฟังแล้วดูราบเรียบ ทว่าในความรู้สึกของนานโอคือความเย็นยะเยือกที่น่ากลัว แล้วตอนนี้เขาก็ทำหน้าตกใจที่เห็นคนรัก “ทำอะไรกันอยู่คะ ฉันมาขัดจังหวะหรือเปล่า” “ปะ...เปล่าไม่ได้ขัดจังหวะอะไรเลย ผมกำลังให้เอมม่ากลับพอดี” คราวนี้นานโอไม่ออมแรง ผลักร่างเอมม่าให้พ้นจากตัว แต่ดูเหมือนว่า เอมม่าจะร้ายกว่าที่คิด ก้าวเท้ามาประชิดร่างใหญ่ เกาะแขนราวกับแสดงความเป็นเจ้าของ “แต่ดูท่าว่า คุณคนนี้คงไม่อยากไปนะคะ” วารุณีพูดตามตาเห็น “ใช่ ฉันไม่กลับ ฉันจะอยู่กับคุณอา” เอมม่าตอบกลับ ยกยิ้มขึ้นมุมปาก “อยู่บนเตียงของคุณอาด้วย” วารุณีพอจะเดาออกว่า ผู้หญิงสวยหุ่นดีคนนี้คือใคร หล่อนอาจเป็นหนึ่งในผู้หญิงหลายคนที่นานโอเคยพาขึ้นเตียง ซึ่งเป็นเรื่องปกติของเขา หล่อนไม่ติดใจเรื่องนี้ กลับติดใจคำพูดของเขาที่เคยพูดว่า ไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนมาที่นี่ แล้วผู้หญิงตรงหน้ามันทำให้วารุณีคิดว่า เขาโกหกตน “คุณนานโอล่ะคะ อยากให้ผู้หญิงคนนี้อยู่บนเตียงของคุณหรือเปล่า” วารุณีมองหน้านานโอนิ่ง น้ำเสียงที่ถามทำให้นานโอรู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก “ตอบไปสิคะคุณอาว่า ใช่ เราจะได้มีความสุขด้วยกันเหมือนก่อนไงคะ” “ไม่ ผมไม่ต้องการให้เอมม่าอยู่บนเตียงของผม หรืออยู่จุดไหนของบ้านด้วย” นานโอตอบสาวตัวเล็กที่เขารู้สึกว่า ทีท่านิ่งๆ เหมือนไม่สนใจ กลับมีอะไรแอบแฝงที่ร้ายยิ่งกว่าพายุ “คุณคงได้ยินแล้วนะคะว่า คุณนานโอไม่ต้องการให้คุณอยู่ที่นี่ พูดแค่นี้คุณคงเข้าใจว่า จะต้องทำตัวเองยังไง”