บทที่ 21 โคแก่เปย์ไม่อั้น 3

“ได้ยินชัดไหม” เขาถาม ส่งยิ้มให้สาวสวยที่ตนหลงรัก “ค่ะ ชัดค่ะ” คนตอบตอบด้วยอาการขวยเขิน หน้าแดงก่ำ หัวใจยังคงเต้นแรงกับคำบอกรักของบุรินทร์ที่แทรกซึมเข้าไปในจิตใจ ตราตรึงในความทรงจำ หล่อนคงจำวันนี้ไปจนตาย วันที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นในชีวิต “พี่น็อตรักน้ำตอนไหนคะ ตลอดเวลาน้ำคิดว่าพี่น็อตรักวาซะอีก” “ทำไมน้ำคิดอย่างนั้น” “ก็พี่น็อตมาหาวาทุกวัน ดูแลกันดียิ่งกว่าพี่ดูแลน้อง ก็เลยทำให้น้ำคิดแบบนั้นค่ะ” การกระทำที่ผ่านมาของบุรินทร์ทำให้ธารทิพย์คิดเช่นนั้น บุรินทร์ทำตัวพี่เลี้ยงวารุณีตามคำสัญญาที่ให้ไว้กับเหนือเมฆแบบเกินพอดี ไปรับไปส่งแทบทุกวัน พาไปทานอาหาร ดูหนังในวันหยุดหรือหลังเลิกเรียน ทำราวกับว่าไม่ได้เห็นหน้าวารุณีแล้วจะลงแดงตาย “ก็พี่รักน้ำไง พี่ถึงทำแบบนั้น” ธารทิพย์เลิกคิ้วสงสัยกับประโยคที่ได้ยิน “วันแรกที่วาแนะนำให้พี่รู้จักน้ำ พี่ชอบน้ำทันทีเลยนะ พี่ไม่เคยจีบผู้หญิง ไม่รู้จะจีบยังไงด้วย อีกอย่างอายุของพี่ก็ห่างจากน้ำสิบห้าปี พี่ก็กลัวว่าจะแก่เกินไปสำหรับน้ำ แต่พี่ก็อยากเห็นน้ำทุกวัน ทางเดียวที่พี่จะเห็นหน้าน้ำได้คือ ไปหาวา ไปดูแลวาตามคำสัญญาที่ให้ไว้กับเหนือ น้ำจะได้ไม่สงสัยในตัวพี่ เพราะถ้าน้ำสงสัยและรู้ว่าพี่ชอบน้ำ น้ำอาจแสดงทีท่ารังเกียจคนมีอายุอย่างพี่ ยิ่งพี่อยู่ใกล้น้ำพี่ยิ่งมีความสุข ความชอบกลายเป็นความรักในระยะเวลาไม่ถึงปี แต่พี่ก็ไม่กล้าจีบน้ำอยู่ดี จึงเก็บความรู้สึกเรื่อยมา จนวันหนึ่งพี่คิดว่า คงเก็บกักต่อไปไม่ไหว แล้วยิ่งมั่นใจว่า น้ำไม่มีใคร พี่ก็เลยทำบางอย่าง” ธารทิพย์นั่งหัวใจเต้นแรงกับเรื่องที่ตนไม่เคยรู้ ความอิ่มเอมใจและความสุขเกิดขึ้นในจิตใจกับความจริงที่ว่า บุรินทร์มีใจให้ตนตั้งแต่แรกเห็น ซึ่งตรงกับความรู้สึกของหล่อนที่เก็บความรักไว้ในใจ ไม่เปิดเผยให้ใครรู้แม้แต่เพื่อนสนิท “บางอย่างที่ว่าคืออะไรคะ” ธารทิพย์ถามด้วยความอยากรู้เต็มแก่ “ก็เรื่องที่พี่ให้น้ำมาเป็นแฟนไง” เขายอมเฉลยให้ธารทิพย์รับรู้ “จริงๆ แล้วคุณแม่พี่ไม่ได้หาว่าที่เจ้าสาวให้พี่ แต่พี่ต่างหากที่หาสะใภ้ให้คุณแม่ พี่บอกคุณแม่เองว่าพี่รักน้ำ อยากแต่งงานกับน้ำ อยากให้น้ำมาเป็นแม่ของลูก ความที่พี่ดูความเคลื่อนไหวของน้ำเงียบๆ พี่จึงรู้ว่า น้ำยังไม่มีใคร พี่เลยคิดแผนให้น้ำมาเป็นแฟนพี่แล้วพาไปพบคุณแม่ คุณแม่ชอบน้ำนะ และไม่รังเกียจที่ให้น้ำมาเป็นสะใภ้ พี่ใช้วิธีการเป็นแฟนหลอกๆ ของเราทำทีเป็นคู่รักกันจริงๆ และพยายามทำให้น้ำรู้ตัวว่าพี่รู้สึกยังไงกับน้ำ แต่น้ำเกิดสมองตันขึ้นมา คิดไม่ออกซะงั้น ขนาดพี่ลงทุนเป็นคนหล่อสายเปย์ น้ำยังไม่รู้สึกเลย พี่ก็เลยบอกตรงๆ ให้รู้แล้วรู้รอด คราวนี้เข้าใจหมดทุกอย่างแล้วนะ” แผนสูง...เป็นคำแรกที่ฉุกขึ้นในสมองของธารทิพย์ แต่ก็จริงตามที่บุรินทร์พูด หล่อนไม่เฉลียวใจสักนิดเดียว คิดว่าทุกอย่างที่เขาทำคือการแสดงบทบาทคนรัก หรืออาจเป็นเพราะปักใจเชื่อว่า เขารักวารุณี หล่อนจึงไม่เปิดสมอง ไม่เปิดความคิดใดๆ ทั้งสิ้น คิดแล้วก็สมน้ำหน้าตัวเองที่คิดช้า จึงต้องทนเจ็บปวดใจ หากเขาไม่บอกความจริงให้รู้ ธารทิพย์ก็คงอยู่ในหลุมแห่งความปวดร้าวต่อไป พอได้ขึ้นมาจากหลุมแห่งความปวดร้าว อากาศด้านบนช่างสดชื่นเหลือเกิน “น้ำยังไม่มีใครตอนนี้ น้ำเปิดใจรับพี่ได้ไหม พี่รอได้นะ นานแค่ไหนก็รอได้ ขอแค่ปลายทางแห่งการรอคือการได้หัวใจน้ำ พี่ยินดีรอทั้งชีวิต” บุรินทร์มีความกังวลไม่น้อยกับการเปิดใจของตน เพราะไม่รู้ว่า ธารทิพย์จะรู้สึกกับตนเช่นพี่น้องหรือไม่ แต่ถ้าหากหล่อนไม่รับรักเขา บุรินทร์ก็ไม่เสียใจ เขารอได้ รอวันที่หล่อนเปิดประตูหัวใจให้เขาเข้าไปนั่ง “จริงๆ แล้ว น้ำก็มีความจริงจะบอกพี่น็อตเหมือนกันค่ะ” “เรื่อง...” “น้ำรักพี่น็อตมาตั้งนานแล้ว รักตั้งแต่วันที่เราเจอกันครั้งแรก ความที่น้ำคิดว่าด้วยอะไรหลายๆ อย่างที่น้ำไม่มีอะไรเทียบพี่น็อตได้ และคิดว่าพี่น็อตคงไม่สนใจคนอย่างน้ำ น้ำเลยเก็บความรู้สึกนั้นไว้ค่ะ แต่ตอนนี้คงไม่ต้องปิดแล้วใช่ไหมคะ” คราวนี้เป็นบุรินทร์ที่ดีใจบ้าง เขายิ้มกว้างด้วยความดีใจที่รู้ว่า หัวใจตนกับธารทิพย์ตรงกัน ความกังวลใจ ความกลัวที่ว่า ตนจะแก่เกินไปสำหรับสาวน้อยวัยกำลังเจริญพันธ์หายไปในทันที “งั้นเราก็เป็นแฟนกันจริงๆ ได้แล้วสินะ” เขาพูดขึ้น ธารทิพย์ยิ้มเขิน หลุบสายตามองต่ำ ไม่กล้าสบตามหาเสน่ห์ที่ดึงหัวใจตนไปอยู่กับเขาตั้งแต่แรกเห็น มือที่ถือถุงไว้ชื้นเหงื่อ ตื่นเต้นกับสถานะที่เขาต้องการให้เป็น “เป็นแฟนกับพี่นะ” “...” ธารทิพย์ไม่ตอบเป็นคำพูด หล่อนพยักหน้าเป็นคำตอบ มือใหญ่ดึงถุงในมือธารทิพย์ออก ก่อนนำไปไว้ที่เดิม เปลี่ยนจากจับถุงมาจับมือธารทิพย์แล้วยกขึ้นจูบ “น้ำเรียนจบแล้ว เราแต่งงานกันเลยนะ พี่อายุมากแล้ว รอไม่ไหว เราจะได้มีหลานให้คุณแม่อุ้มเร็วๆ” ดูเขาพูดสิ ขอเป็นแฟนยังไม่ถึงหนึ่งนาทีก็พูดเรื่องแต่งงานแล้ว ใครจะบ้าตอบตกลง “ค่ะ” ก็ธารทิพย์ไงล่ะที่บ้าพอ หล่อนไม่ปล่อยโอกาสนี้ให้เลยผ่านไป เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องที่หล่อนฝันมาตลอด “ขอจูบหน่อยสิ อยากจูบน้ำใจจะขาด” อาการเขินอายเมื่อครู่มีความตกใจเข้ามาแทรก หล่อนเงยหน้ามองคนขอจูบที่ใจร้อนไม่รอให้ธารทิพย์ตอบรับหรือปฏิเสธ เขารวบตัวธารทิพย์มากอดไว้ แนบปากลงบนกลีบปากน่าสัมผัสที่เขาอยากบดจูบมานานนม ธารทิพย์ที่อยู่ในอารามตกใจและไม่ทันได้ตั้งตัว รู้สึกร้อนวูบไปทั้งตัวกับจุมพิตแรกในชีวิต แต่ก็ไม่ผลักไสหรือดิ้นรนให้ตนเองออกจากอ้อมกอดเขา ไม่มีอาการรังเกียจหรือไม่ยินยอมให้เขาจูบ หล่อนยินดีเรียนรู้รสสัมผัสของการจูบ ที่มีความรู้สึกเดียวคือ รัญจวนใจ บุรินทร์รู้สึกเหมือนตนเองหลงอยู่ในดงดอกไม้ ในโพรงปากสาวที่ลิ้นใหญ่เข้าไปกระหวัดลิ้นเล็กมีแต่ความหอมและหวานที่เขาไม่เคยได้รับจากสาวคนใดมาก่อน เขาไม่อยากผละห่าง ปรารถนาวนเวียนจูบซึมซับรสชาติที่ทำให้หัวใจเขาเบิกบาน “ชื่นใจจัง” บุรินทร์พูดเหนือริมฝีปากนุ่ม ก่อนลงน้ำหนักจูบซ้ำๆ หลายครั้ง “ต่อไปนี้พี่จะจูบน้ำทุกวัน น้ำจะได้ชินและจูบเป็นเร็วๆ ตกลงไหม” อาการตัวสั่นของธารทิพย์ และความไม่ประสาในการจุมพิต บอกให้บุรินทร์รู้ว่า หล่อนจูบไม่เป็นและนี่อาจเป็นจุมพิตแรกของหล่อน เขายินดีจะเป็นครูสอนให้หล่อนได้เรียนรู้การจูบ และทุกๆ อย่างในชีวิต ธารทิพย์ไม่มีคำตอบใดๆ ให้เขา นอกจากความอายที่ประทับในความรู้สึก ใบหน้าเห่อร้อน แก้มทั้งสองข้างขึ้นเลือดฝาด มือทั้งสองข้างชื้นเหงื่อ หลบสายตาเขาพัลวัน “พี่ว่า พี่รีบขับรถไปส่งน้ำดีกว่า กลัวอดใจไม่ไหวจับน้ำทำเมียในรถ” เขาต้องตัดใจ ยับยั้งอารมณ์ ปล่อยสาวที่ตนรักให้เป็นอิสระ ก่อนดึงตัวเองมานั่งประจำที่คนขับ ติดเครื่องยนต์แล้วนำรถออกจากจุดที่จอดทันที ระหว่างทางที่รถหรูอยู่บนท้องถนน มือแกร่งจะเอื้อมมาจับมือธารทิพย์บ่อยครั้ง ไม่เพียงแค่จับเขายังยกมือนุ่มขึ้นจูบไปตลอดทาง ธารทิพย์หัวใจพองโต ความคิดที่ว่าบุรินทร์ไม่มีวันสนใจตนไม่มีอีกแล้ว เพราะตอนนี้หล่อนได้หัวใจเขามาครอง ความรักที่ไม่คิดว่าจะสมหวังกลับเรืองรองด้วยแสงแห่งรักที่โอบล้อมตัวหล่อน เป็นความรักที่ธารทิพย์จะรักษาไว้ตราบนานเท่านาน ‘ใครมายุ่งกับแฟนฉันล่ะก็ แม่จะตบให้ดิ้น’ รักมากก็ต้องหึงมากเป็นเรื่องธรรมดา ธารทิพย์กล่าวไว้