บทที่ 22 ใครกันแน่นางมารร้าย 1

วันประกวดแต่งหน้างวดเข้ามาแล้ว เหลืออีกไม่กี่วันธารทิพย์ก็จะได้ประลองฝีมือการแต่งหน้ากับคนที่มาสมัครร่วมแปดสิบคน แน่นอนว่ายิ่งใกล้วันมากเท่าไหร่ ความตื่นเต้นก็มากเท่านั้น ที่มีพร้อมกับความประหม่า แม้ว่าหล่อนจะได้ฝึกฝนฝีมือการแต่งหน้ากับพนักงานหญิงในโรงแรมของบุรินทร์ทุกวันๆ ละสามคน และได้รับคำชมเป็นส่วนใหญ่ แต่ถึงกระนั้นความตื่นเต้นก็ไม่หมดไปง่ายๆ มีอีกเรื่องที่บุรินทร์ทำเพิ่มเติมให้สาวคนรักคือ เขาจ้างช่างแต่งหน้ามืออาชีพที่มีชื่อเสียงที่สุดในกรุงโรมมาเป็นเทรนเนอร์ให้คนรัก สอนเทคนิคการแต่งหน้าและทุกอย่างที่ธารทิพย์ต้องเรียนรู้ เสริมความมั่นใจและฝีมือของหล่อนให้ดียิ่งขึ้น เมื่อจบงานประกวดแต่งหน้า เขามีความคิดจะส่งให้หล่อนไปเรียนทำผม เพื่อพัฒนาฝีมือให้ดียิ่งขึ้น เขาสนับสนุนความฝันธารทิพย์เต็มที่ และก้าวเดินไปพร้อมกับหล่อนจนสุดทาง วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่บุรินทร์ไปรับธารทิพย์ที่อพาร์ตเมนต์ ก่อนจะพามาโรงแรมของเขา เพื่อให้ธารทิพย์แต่งหน้าพนักงานหญิงที่วันนี้เป็นสาวผิวดำหนึ่งคนและสาวผิวขาวสองคน แต่ก่อนจะให้หล่อนลงมือแต่งหน้าให้หุ่นจำเป็น บุรินทร์พาคนรักมาที่ห้องทำงาน เพื่อมอบบางอย่างให้ “พี่มีอะไรจะให้น้ำ” เขาบอกธารทิพย์เมื่อเข้ามาในห้องและอยู่กันตามลำพัง “เท่าที่พี่น็อตให้น้ำตอนนี้ก็มากแล้วนะคะ” หล่อนกล่าวอย่างเกรงใจ “พี่บอกแล้วไง พี่ให้น้ำได้ทุกอย่าง แล้วพี่ก็เต็มใจให้ด้วย” พูดจบก็ลุกเดินไปหยิบถุงกระดาษใบเล็กที่อยู่ในลิ้นชัก ก่อนเดินกลับมาให้ธารทิพย์ หยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงออกมาจากถุง “พี่สั่งทำให้น้ำนะ วันประกวดน้ำติดที่เสื้อตรงหัวใจนะ น้ำจะได้รู้สึกว่า พี่อยู่ใกล้ๆ เป็นกำลังใจให้น้ำตลอดเวลา” เขากลัดเข็มกลัดเพชรบนเสื้อตรงกับหัวใจฝังอยู่ในอก เข็มกลัดเพชรอันนี้มีอักษรย่อชื่อเล่นเป็นภาษาอังกฤษตัวเอ็น (N) มีหัวใจที่ทำจากพลอยสีแดงล้อมด้วยเพชรอยู่ตรงกลาง “มันคงแพงมาก น้ำไม่อยากรับไว้เลยค่ะ” หล่อนกล่าวอย่างเกรงใจ “ไม่แพงหรอกถ้าเทียบกับความรักที่พี่ให้น้ำ” พูดจบก็หอมแก้มหล่อนฟอดใหญ่ “วันแต่งงานพี่จะให้เยอะกว่านี้เป็นสิบเท่า” พอเขาพูดเรื่องแต่งงาน ใบหน้าธารทิพย์ก็ดูหมองลงทันที “พี่น็อตคะ น้ำยังไม่พร้อมที่จะแต่งงาน น้ำมีภาระทางบ้านที่ต้องดูแล ไหนจะส่งน้องเรียน ไหนจะเรื่องหนี้สินที่น้ำต้องรับผิดชอบแทนแม่อีก ค่าใช้จ่ายในบ้านด้วย ถ้าน้ำแต่งงานไป น้ำก็คงไม่ได้ทำงานหาเงิน น้ำไม่อยากรบกวนพี่น็อตและไม่อยากให้ใครมาว่าด้วยว่าเกาะผัวกิน น้ำขอเวลาสักหน่อย สักสองปีค่ะ ให้อะไรมันเข้าที่เข้าทาง” บุรินทร์เข้าใจความจำเป็นของธารทิพย์ ทว่าหล่อนก็ต้องเข้าใจความจำเป็นของเขาเช่นกัน “นานจังสองปี สองวันก็พอมั้ง” “หา! สองวัน” ธารทิพย์อุทานตกใจทันทีที่ได้ยินจำนวนวัน สองวันจะทำอะไรได้ “พี่เข้าใจน้ำนะ เข้าใจความจำเป็นของน้ำ แต่น้ำก็ต้องเข้าใจพี่ด้วยว่า พี่อยากแต่งงานกับน้ำ เรื่องค่าใช้จ่ายทางครอบครัวน้ำ พี่ยินดีรับผิดชอบ เพราะเราแต่งงานกันก็เหมือนคนคนเดียวกัน แต่ถ้าน้ำอยากมีรายได้เป็นของตัวเองนอกเหนือจากที่พี่ให้เป็นรายเดือน หรืออยากหาเงินให้ครอบครัวเอง พี่ก็มีวิธีที่ทำให้น้ำเกิดรายได้” บุรินทร์คิดแผนการดำเนินชีวิตให้หล่อนเสร็จสรรพ “ความฝันของน้ำอีกอย่างหนึ่งคือ อยากมีร้านเสริมสวยเป็นของตัวเอง พี่ก็จะเนรมิตให้ น้ำจะได้มีรายได้ให้ครอบครัวของน้ำ พี่อยากให้ชีวิตคู่ของเรามีแต่ความสุข ไร้การขัดแย้งเรื่องที่น้ำต้องดูแลครอบครัว ถ้าเป็นแบบนี้น้ำแต่งงานกับพี่ได้อย่างสบายใจแล้วใช่ไหม” ธารทิพย์ถึงกับอึ้งกับประโยคของบุรินทร์ นี่เขาวางแผนชีวิตให้ตนแล้วหรือนี่ โดยเฉพาะเรื่องร้านเสริมสวย ร้านในฝันของตน เป็นความฝันที่หล่อนคิดมาตลอดเวลาไกลเกินเอื้อม เพราะการเปิดร้านต้องลงทุนไม่ใช่น้อย ยิ่งร้านต่างบ้านต่างเมืองด้วยแล้ว ไกลสุดขอบจักรวาลก็ว่าได้ “แต่การเปิดร้านที่นี่ไม่ใช่เรื่องง่ายนะคะ ต้องใช้เงินเยอะเลย ไหนจะโน่นนี่นั่นอีกแค่ค่าตกแต่งก็ล่อไปหลายแล้ว น้ำเกรงใจพี่น็อตค่ะ แค่ที่พี่น็อตให้น้ำก็มากพอแล้ว” “ห่วงทำไมเรื่องเงิน พี่รวย” บุรินทร์ไม่ได้พูดโอ้อวด เขารวยจริงๆ “พี่บอกน้ำแล้วไงครับว่า ความฝันของน้ำคือความฝันของพี่ พี่จะเดินเคียงคู่น้ำไปจนสุดความฝัน เรื่องร้านไม่ต้องห่วง พี่จัดการให้ได้ ง่ายยิ่งกว่าตักข้าวใส่ปากซะอีก” ธารทิพย์อดหมั่นไส้บุรินทร์ไม่ได้ คนอะไรทำตัวเป็นพ่อบุญทุ่ม ทุ่มไม่ยั้ง ทุ่มแบบสุดตัวซะด้วย แต่จะว่าไป คนระดับเขาสามารถเนรมิตเรื่องที่ตนคิดว่ายากให้เป็นเรื่องง่าย “ขอบคุณค่ะที่ทุ่มให้น้ำมากขนาดนี้” “ไม่ทุ่มให้แฟนแล้วจะทุ่มให้ใครล่ะ ยิ่งรักน้ำมากยิ่งทุ่มมาก ทุ่มทั้งตัวและหัวใจ” เขาเอ่ยคำหวาน ทำตาหวานฉ่ำให้ธารทิพย์ “ให้รางวัลพี่น็อตสายเปย์สักนิดสิ จะได้มีกำลังใจทุ่มให้อีก ให้รางวัลเยอะทุ่มเยอะนะ” โคแก่สายเปย์สวมกอดร่างแน่งน้อยที่มีทีท่าเขินอาย รู้ว่ารางวัลที่เขาขอนั้นคือจุมพิต ที่เขาจะบดจูบหาความหวานและหอมที่อุดมในช่องปากหล่อนแต่ละครั้งแสนยาวนาน หากธารทิพย์ไม่ผลักใบหน้าเขาให้ออกห่าง รับรองว่าปากหล่อนคงบวมเจ่อและเกิดความชาจากการบดเคล้าเป็นแน่ แน่นอนว่ารสชาติของจุมพิตครั้งนี้ไม่ต่างกับครั้งก่อนหน้า ไม่แปลกที่บุรินทร์จะหลงใหลและปรารถนาจะจุมพิตธารทิพย์ตลอดเวลาหรือทุกครั้งที่เขามีโอกาส ร่างกายเขาเกิดความรุ่มร้อน ประหนึ่งเม็ดเลือดกลายเป็นไฟที่ไหลเวียนไปทั่วร่าง และเป็นรสจูบที่จุดชนวนความใคร่ ขณะที่ความหวานกำลังได้ดี ความเสน่หากำลังเชี่ยวกราก เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น เป็นเสียงเคาะที่บอกให้รู้ว่า เจ้าของมือกำลังโกรธใครมา เพราะรัวเคาะเป็นชุด แถมดังอีกด้วย “ใครเคาะประตูอย่างนี้นะ” บุรินทร์พูดอย่างหัวเสีย เขากำลังเพลิดเพลินกับการจูบธารทิพย์ ไม่คิดว่าจะมีใครมาขัดขวาง และความอยากรู้ว่า คนเคาะทำไมถึงได้เสียมารยาทเคาะประตูแบบไม่เกรงใจเช่นนี้ เขาจึงลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู “เธียน่า” “นึกว่าจะจำน้องสาวตัวเองไม่ได้ซะแล้ว” คนชื่อเธียน่า แม้ว่าหน้าตาจะกระเดียดไปทางฝรั่ง ทว่ากลับพูดภาษาไทยได้ชัดเจน หล่อนมองข้ามไหล่พี่ชายมองสาวไทยที่ลุกขึ้นยืนมองมาที่สองหนุ่มสาว ใบหน้าเธียน่าบึ้งบูดมากขึ้น “ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ ใครจะจำน้องสาวตัวเองไม่ได้ แล้วนี่ไปโกรธใครมาถึงได้มาลงที่ประตูห้องทำงานพี่” เขาถามน้องสาวที่ไม่ยอมตอบคำถาม แต่กลับแทรกตัวเข้าไปในห้อง “คนนี้ใช่ไหมแฟนพี่น็อต” เธียน่าจอมเอาแต่ใจถามพี่ชาย “ใช่” บุรินทร์ตอบ เดินเข้ามายืนข้างธารทิพย์ที่ทำหน้าเหมือนมีเครื่องหมายคำถาม “น้ำครับ เธียน่าน้องสาวพี่เอง เธียน่านี่น้ำแฟนพี่” “สวัสดีค่ะเธียน่า” ธารทิพย์ทักทายหญิงสาวรูปร่างดี หน้าตาละม้ายบุรินทร์ด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร แม้ว่าจะงงว่าเขามีน้องสาวหน้าตาแบบนี้ตอนไหน เพราะหล่อนรู้แค่ว่า บุรินทร์มีน้องสาวต่างบิดาชื่อเยาวภา ที่หน้าตาเป็นคนไทยแท้ ไม่ใช่หน้าตาไปทางฝรั่งแบบนี้ “ไม่สวัสดี ไม่อยากรู้จัก” เธียน่าแสดงความไม่พอใจให้เห็นทั้งสีหน้าและน้ำเสียง “เธอจะมายุ่งกับพี่น็อตไม่ได้นะ ฉันไม่ยอม” ที่แท้ห่วงพี่ชายนี่เองถึงได้ทำเสียงเหมือนจะฆ่าแกงกัน หน้าตาก็อย่างกับกินแตนมาทั้งรัง... ธารทิพย์คิดอยู่ในใจ “เธียน่า ทำไมพูดแบบนี้” บุรินทร์ดุน้องสาว “อย่าไปดุเธอเลยค่ะ น้ำเข้าใจว่าเธอหวงพี่น็อต” ธารทิพย์พูดอย่างใจเย็น ยิ้มให้น้องสาวคนรัก “แต่เธอก็ต้องเข้าใจนะคะว่า คุณเป็นแค่น้องสาวไม่ใช่แม่ที่จะมาบงการนู่นนี่นั่นพี่น็อต เพราะขนาดคุณแม่ยังเห็นดีเห็นงามด้วยเลย เธอก็ต้องทำใจและยอมรับนะคะ จะได้ไม่อกแตกตาย” “กรี๊ด! กรี๊ด” เธียน่ากรีดร้องออกมาด้วยความขัดใจกับคำพูดที่ไม่เคยมีใครพูดกับหล่อนมาก่อน ธารทิพย์กล้ามากที่พูดประโยคนี้ต่อหน้าบุรินทร์ “แก แกกล้าพูดอย่างนี้กับฉันเหรอ กรี๊ดๆ พี่น็อตดูแฟนพี่พูดสิคะ ดูสิคะ” คนกลางอย่างบุรินทร์ไม่ได้ทำหน้าหนักใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขากลับอมยิ้มมองธารทิพย์สลับกับมองเธียน่า เห็นทีน้องสาวเขาจะเจอมวยถูกคู่ซะแล้ว “ฉันพูดจริงๆ ค่ะ ฉันกับพี่น็อตรักกัน ถึงคุณจะไม่ยอมหรือขัดขวางความรักของเราก็ไม่มีวันทำสำเร็จ ฉันถึงให้คุณยอมรับและทำใจไงคะ ใจจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน คุณจะได้พบทางสงบ” ธารทิพย์บอกให้เธียน่ารู้ตัว แต่คนเอาแต่ใจอย่างเธียน่ามีหรือจะเข้าใจคำพูดของธารทิพย์ ไม่มีวัน... “ไม่ ฉันไม่ยอม ฉันไม่ยอม ฉันไม่ยอมได้ยินไหม แกไม่สมหวังหรอก ไม่มีวันสมหวังด้วย” เธียน่าตะเบ็งเสียงใส่ธารทิพย์ กระทืบเท้าหลายครั้งด้วยความขัดใจ “เธียน่าหยุด” บุรินทร์ตวาดน้องสาว เธียน่าหยุดทันใด ใบหน้าตกใจเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่บุรินทร์ขึ้นเสียงกับตน ปกติเขาจะเสียงอ่อนเสียงหวาน ไม่เคยทำอย่างนี้ น้ำตาหล่อนจึงคลอเบ้า “กลับบ้านไปก่อน พูดกันตอนนี้คงไม่รู้เรื่อง” “พี่น็อตไล่น้องเหรอคะ พี่น้อตไล่น้อง พี่น็อตไม่รักเธียน่าแล้ว” เธียน่าพูดทั้งน้ำตา มองหน้าพี่ชายแล้วมองหน้าธารทิพย์ด้วยสายตาเกลียดชัง “พี่น็อตรักมัน ฮือ” พูดจบเธียน่าก็วิ่งออกไปจากห้องทำงานของคนเป็นพี่ น้ำตาหล่อนไหลอาบแก้ม ความเสียใจไม่ต้องพูดถึง มันมากมายกว่าทุกครั้งในชีวิต บุรินทร์ถอนหายใจออกมาพรืดยาว ปัญหาใหญ่เรื่องความรักของเขาไม่ใช่ระยะห่างระหว่างวัย แต่เป็นน้องสาวคนนี้ที่หวงเขาอย่างหนัก เขาคิดไว้อยู่แล้วว่า สักวันหนึ่งเธียน่าต้องรู้เรื่องนี้ ทว่าไม่คิดว่า เธียน่าจะโวยวายหนักขนาดนี้ “พี่น็อตตามเธียน่าไปเถอะค่ะ เธอคงยังรับไม่ได้ที่พี่น็อตมีแฟน พี่น็อตต้องค่อยๆ ทำให้เธอคุ้นชินกับเรื่องนี้ ทำให้เธอรู้ว่า สักวันหนึ่งพี่น็อตก็ต้องมีครอบครัว แล้วไม่ต้องห่วงความรู้สึกของน้ำ น้ำเข้าใจค่ะ มันก็คล้ายๆ กับพี่เหนือหวงวา ไปเถอะค่ะ ตอนนี้เธียน่าต้องการพี่น็อตมากกว่าน้ำ” คำพูดของธารทิพย์มาจากใจ ไม่ได้พูดเพื่อให้บุรินทร์คิดว่า ตนคือนางเอก คือนางฟ้า “พี่ขอบใจน้ำมากนะที่เข้าใจพี่” บุรินทร์เอ่ยเสียงนุ่ม “พี่จะรีบไปรีบกลับ” “ค่ะ พี่น็อตรีบไปเถอะค่ะ” บุรินทร์หอมแก้มธารทิพย์หนึ่งฟอด ก่อนรีบเดินออกไปจากห้อง ตามน้องสาวเพื่อไปอธิบายให้อีกฝ่ายเข้าใจ ซึ่งก็ไม่รู้ว่า เธียน่าจะเข้าใจมากน้อยแค่ไหน “เฮ้อ” ธารทิพย์ถอนหายใจออกมาอย่างสุดกลั้น หล่อนไม่เคยคิดว่า ความรักระหว่างตนกับบุรินทร์จะมีอุปสรรค เนื่องจากทั้งบิดาบุญธรรมและมารดาของบุรินทร์ก็เห็นดีเห็นงาม สนับสนุนเต็มที่ แล้วอยู่ๆ เขามีน้องสาวโผล่ขึ้นมา โดยที่ธารทิพย์ไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย ความสงสัยจึงเกิดขึ้นเต็มหัวว่า บุรินทร์มีน้องสาวอีกคนงั้นหรือ แถมยังอายุไล่เลี่ยกับเธอด้วย ธารทิพย์พักความสงสัยเอาไว้ก่อน ตอนนี้เรื่องที่ตนต้องทำคือ สานต่อความฝันให้สำเร็จ ว่าแล้วก็เดินไปหยิบกระเป๋าเครื่องสำอางมาสะพายบ่า ก่อนเดินออกจากห้องทำงานของบุรินทร์ ไปยังอีกห้องหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลนักเพื่อฝึกฝนการแต่งหน้ากับพนักงานในโรงแรมของบุรินทร์