บทที่ 23 ใครกันแน่นางมารร้าย 2

“น้องสาวพี่น็อตเหรอ เท่าที่รู้จักมีพี่เยาว์คนเดียวนะ แล้วคนชื่อเธียน่าโผล่มาได้ไง” วารุณีถึงกับงง ชิงถามก่อนที่ธารทิพย์จะเล่าเรื่องจบ ซึ่งเป็นอาการเดียวกันกับธารทิพย์ที่เห็นเธียน่าครั้งแรก เพราะทั้งคู่รู้จักน้องสาวของบุรินทร์คือเยาวภา เพียงคนเดียว เคยเห็นหน้าสองสามครั้ง แต่สำหรับหญิงสาวที่ชื่อเธียน่า เพิ่งเคยได้ยินชื่อเป็นครั้งแรก “ก็ไม่ใช่น้องสาวแท้ๆ หรอกนะ เธียน่าเป็นลูกสาวน้องชายคุณแม่” ธารทิพย์เฉลยให้วารุณีรู้ “แม่ของเธียน่าเสียหลังจากคลอดเธียน่าได้สามเดือน ส่วนพ่อของเธียน่าประสบอุบัติเหตุพิการเดินไม่ได้ คุณแม่พี่น็อตเลยรับเธียน่ามาเลี้ยงและรับไว้เป็นลูกบุญธรรม ความที่เธียน่าเป็นเด็กกำพร้า คุณแม่พี่น็อตและทุกคนในครอบครัวเลยตามใจจนเสียคนแบบนี้ เอาแต่ใจสุดๆ ดื้อรั้นด้วย ที่สำคัญหวงพี่น็อตมากๆ ถึงมากที่สุด รู้ว่าใครสนใจพี่น็อตไม่ได้เลยต้องรีบขัดขวาง นี่พอรู้ว่าฉันกับพี่น็อตเป็นแฟนกันก็รีบบึ่งมาทันที” บุรินทร์บอกความจริงธารทิพย์รู้หลังจากกลับมารับตนที่โรงแรม พอได้รับฟังเรื่องราว ธารทิพย์ไม่ยักกลัวว่า ความรักระหว่างตนกับบุรินทร์จะสั่นคลอน หล่อนไม่มีวันยอมให้เธียน่ามาสร้างความร้าวฉานได้แน่ “แล้วแกจะทำไงล่ะ เธียน่าท่าทางจะร้ายไม่เบา” วารุณีชักเป็นห่วงเพื่อนขึ้นมา “ร้ายมาร้ายกลับไม่โกง” ธารทิพย์ตอบกลับทันที “เธียน่าอายุสิบเก้า นิสัยยังเด็กอยู่ คงได้แค่ร้องกรี๊ดๆ กระทืบเท้าตอนโดนขัดใจ ไม่มีพิษมีภัยหรอก” “แกก็อย่าประมาทนะ เธียน่าหวงพี่น็อตมาก พอรู้ว่าพี่น็อตรักแกและมีแพลนแต่งงานกัน ฉันว่านะ เธียน่าต้องทุ่มสุดตัวเพื่อไม่ให้พี่น็อตแต่งงาน” วารุณีคาดเดา “ไม่มีทาง ฉันไม่มีวันยอมให้เธียน่าทำสำเร็จแน่ อีกอย่างนะพี่น็อตเองก็ไม่ยอมเหมือนกัน เขาจะค่อยๆ พูดกับเธียน่าให้เข้าใจ” “ฉันเอาใจช่วยแก แกต้องผ่านไปให้ได้” วารุณีให้กำลังใจเพื่อน “น้ำ พรุ่งนี้ฉันจะไปทำงานที่ร้านคุณแคลนะ ฉันคงเป็นหุ่นแต่งหน้าให้แกตามสัญญาไม่ได้ ขอโทษนะน้ำ” พรุ่งนี้วารุณีนัดกับธารทิพย์ไว้ว่า ตนจะเป็นหุ่นให้ธารทิพย์ฝึกฝนแต่หน้าทำผม ทว่าเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน แคลเจ้าของร้านอาหารอิตาเลี่ยนที่วารุณีทำงานพิเศษด้วยโทรมาบอกว่า พรุ่งนี้จะเปิดร้านหลังจากปิดปรับปรุงไปนานร่วมเดือน วารุณีจึงกลับไปทำหน้าที่ของตน “แล้วคุณนานโอจะให้แกทำเหรอ หวงแกซะขนาดนั้น” “มันคนละเรื่องนี่นา ฉันทำงานหารายได้ให้ตัวเอง ไม่เกี่ยวกับคุณนานโอซะหน่อย ถ้าเขาห้ามฉัน ฉันก็จะตอบกลับไปว่า ทีฉันยังไม่ห้ามเขาทำงานเลย เพราะฉะนั้นเรื่องนี้เขาก็จะห้ามฉันไม่ได้” วารุณีแม้ว่าจะเป็นคนหัวอ่อน แต่เรื่องการหาเงินเข้ากระเป๋าระหว่างเรียนอยู่ที่นี่แม้แต่เหนือเมฆยังห้ามไม่ได้ นานโอหรือจะห้ามตนได้ “เออมันก็จริง” ธารทิพย์เห็นด้วย “แกไม่ว่างไม่เป็นไร ยังไงฉันก็มีหุ่นให้ซ้อมแต่งหน้าอยู่แล้ว แกทำงานของแกเถอะ” “ฉันอาบน้ำก่อนนะ เหนียวตัว” พูดจบวารุณีก็ลุกเดินเข้าห้องน้ำ ส่วนธารทิพย์นั่งเก็บอุปกรณ์ทำมาหากินในกระเป๋าให้เป็นระเบียบ จากนั้นก็หยิบหนังสือมาอ่าน ทบทวนบทเรียน เป็นตามที่ธารทิพย์พูดไว้ นานโอไม่ยอมให้วารุณีไปทำงานพิเศษในร้านอาหารของแคลด้วยเหตุผลง่ายๆ คือเขาหวงและห่วง ทว่านานโอก็ถูกสาวร่างเล็กที่เขาอยู่ใกล้ด้วยทีไรจะกลายเป็นแมวเชื่องทุกที ให้เหตุผลของการทำงาน นานโอจึงหมดำค้าน “คุณนานโอก็ต้องเข้าใจฉันนะ ฉันทำงานหาประสบการณ์ เงินที่ฉันใช้ทุกวันนี้เป็นเงินที่ฉันหามาด้วยตัวเอง เงินของพี่เหนือที่ส่งมาให้ฉันทุกเดือน ฉันจะไว้ใช้จ่ายเรื่องการเรียนค่ะ ฉันอยากให้พี่เหนือเห็นว่า ฉันโตพอที่จะรับผิดชอบตัวเอง ตัดสินใจทำอะไรได้ด้วยตัวเอง มันจะเกี่ยวโยงกับเรื่องในอนาคต วันหนึ่งพี่เหนือก็ต้องรู้เรื่องของเรา นิสัยของพี่เหนือฉันรู้ดีว่า คงไม่ยอมให้เราคบกันง่ายๆ แน่ ถ้าวันนั้นมาถึง ฉันจะได้บอกพี่เหนือได้อย่างเต็มปากเต็มคำว่า ฉันโตพอจะตัดสินใจเรื่องอนาคตของตัวเอง จะถูกหรือผิด ฉันเป็นคนเลือกเอง อีกข้องานนี้ฉันทำมาก่อนเจอคุณ และการที่ฉันทำงานก็ไม่ได้ผิดต่อคุณ พูดแค่นี้คุณคงเข้าใจนะคะ” คนตัวโตไม่อยากเข้าใจสักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่อาจค้านเรื่องที่วารุณีทำได้ เพราะงานนี้หล่อนทำมาตั้งแต่มาอยู่อิตาลีได้เพียงสามเดือน และทำเรื่อยมาจนถึงทุกวันนี้ ทั้งที่ฐานะของหล่อนไม่จำเป็นต้องทำงานพิเศษให้เหนื่อย เงินรายเดือนที่เหนือเมฆส่งมาให้ มากพอที่จะใช้ชีวิตสุขสบายในกรุงโรม เหตุผลสำคัญที่วารุณีทำงานพิเศษคือ อยากให้เหนือเมฆรู้ว่า น้องสาวคนนี้กล้าแข็งพอที่จะใช้ชีวิตในโลกสีเทา แน่นอนว่าคนขี้หวงและห่วงคงไม่ปล่อยให้วารุณีคลาดสายตา เขามาส่งวารุณีที่ร้านอาหาร แล้วให้ลูกน้องคอยเฝ้าดูไว้ห่างๆ อย่าให้วารุณีรู้ตัว และให้รายงานทุกสิบห้านาทีว่า วารุณีทำอะไรบ้าง คุยกับใคร มีทีท่าสนิทสนมกับใครมากเป็นพิเศษ โดยเฉพาะกับผู้ชายให้รีบโทรศัพท์บอกเขาทันที หากนานโอไม่ติดงานสำคัญ เขาจะมานั่งเฝ้าดูหล่อนเอง ขณะที่วารุณีทำหน้าที่เสิร์ฟอาหารในชั่วโมงสุดท้ายของวัน กลุ่มคนไทยหกคนเดินเข้ามาในร้าน และเมื่อได้ที่นั่งเรียบร้อย วารุณีได้เดินมายังโต๊ะดังกล่าวพร้อมกับเมนูอาหาร หนึ่งในหกที่นั่งร่วมโต๊ะที่นั่งใกล้กับร่างวารุณี มองหน้าบริกรสาวสวยที่จำได้ดีว่าคือใคร “น้องคะ น้องชื่อวา เป็นน้องสาวของเหนือเมฆใช่ไหมคะ” จิราพรถาม “ค่ะใช่ค่ะ” วารุณีตอบ “จำพี่ได้ไหม พี่ชื่อจิน เราเคยเจอกันในงานแต่งงานของเหนือไง พี่ยังเข้าไปทักวาเลยว่าวาสวยเหมือนเจ้าหญิง” จิราพรเท้าความ วารุณีนึกตาม “อ๋อค่ะ วาจำได้แล้วค่ะ” วารุณีพูดเมื่อนึกออก “วาขอโทษพี่ จินด้วยนะคะที่ไม่ทัก งานวันนั้นเพื่อนพี่เหนือเยอะมากค่ะ วาจำได้ไม่หมดทุกคนและรู้จักเป็นบางคนค่ะ” “ไม่เป็นไร พี่เข้าใจ พี่เองก็ไม่ได้ไปบ้านเหนือบ่อยนัก ส่วนใหญ่จะนัดเจอกันที่ร้านอาหารหรือไม่ก็โทรคุยกันมากกว่า ไม่แปลกหรอกที่วาจะไม่รู้จักพี่” “พี่จินมาเที่ยวหรือคะ” วารุณีถาม “ใช่จ้า มาเที่ยวกับเพื่อนๆ มาได้สองวันแล้ว พรุ่งนี้พี่กับเพื่อนจะบินไปเกาะชิชิลี เขาว่ากันว่าที่นั่นสวยมาก” “สวยค่ะ สวยมากเลย แนะนำว่าอย่าลืมดูพระอาทิตย์ขึ้นและตกดินนะคะ ภาพที่เห็นเหมือนกับเราอยู่บนสวรรค์เลยค่ะ” วารุณีเคยไปแล้ว หล่อนจึงบอกได้ “นั่นแหละไฮไลต์ของพวกพี่” “วาขอตัวทำงานก่อนนะคะพี่จิน เดี๋ยวโดนดุ” “จ้า พี่เข้าใจ พี่สั่งอาหารเลยดีกว่า ดีใจนะที่ได้เจอ” จิราพรได้ยินเรื่องราวของวารุณีผ่านปากเหนอเมฆมาบ้าง เหนือเมฆเล่าให้ตนฟังว่า วารุณีมาเรียนต่อที่อิตาลีและทำงานพิเศษควบคู่ไปด้วย หล่อนยังกล่าวชมวารุณีที่ขยัน เพราะด้วยฐานะของเหนือเมฆ การมาเรียนต่อเมืองนอกของวารุณีถือเป็นเรื่องเล็กน้อยมาก วารุณีไม่จำเป็นต้องทำงานพิเศษใดๆ เลย วารุณีไม่รู้สึกอายที่ได้เจอคนรู้จัก หล่อนถือว่าอาชีพนี้เป็นอาชีพสุรจิต ไม่ทำความเดือดร้อนให้ใคร การดูแลโต๊ะที่เพื่อนพี่ชายนั่งรวมถึงโต๊ะอื่นๆ ที่ตนต้องรับผิดชอบได้อย่างดี จิราพรเป็นเจ้าแม่โลกโซเชียล ที่แน่นอนว่า เมื่ออาหารอิตาเลี่ยนร้านดังที่เพิ่งเปิดใหม่หลังจากปิดปรับปรุงมาวางตรงหน้า หล่อนรีบถ่ายรูปและอัพลงในอิสตราแกรม รวมถึงส่งไปในไลน์กลุ่มเพื่อนสนิทที่มีอยู่หลายกลุ่ม หนึ่งในหลายกลุ่มคือกลุ่มที่มีเหนือเมฆอยู่ในกลุ่มด้วย “วาเลิกงานกี่โมง” จิราพรถาม หลังจากเรียกเช็คบิลค่าอาหาร “ใกล้แล้วค่ะ อีกไม่กี่นาที” วารุณีตอบ “วากลับยังไง ให้พี่ไปส่งเอาไหม พี่เช่ารถตู้ระหว่างเที่ยวที่โรม” “ขอบคุณพี่จินมากค่ะ แต่วามีคนมารับแล้วค่ะ” “ใครเหรอ อย่าบอกนะว่าแฟน” “ใช่ค่ะ” วารุณีตอบโดยไม่ทันคิดว่า จิราพรคือเพื่อนของเหนือเมฆ “คนนั้นค่ะ คนที่ตัวสูงๆ ใส่สูทสีดำยืนพิงรถอยู่” ความที่ร้านนี้ด้านหน้าติดกระจกใส ทำให้มองเห็นทุกอย่างที่อยู่นอกร้าน จิราพรจึงเห็นบุรุษหน้าตาหล่อเหลา สมาร์ทดูภูมิฐานที่ยืนพิงรถสุดหรู “หล่อจังนะ ตาถึงนะเนี่ย” จิราพรแซววารุณี “แฟนวาชื่ออะไรเหรอ” “คุณนานโอ การ์รัซซีโน่ค่ะ” วารุณีตอบชื่อเสียงเรียงนามของคนรัก “วาขอตัวไปจัดการเรื่องค่าอาหารก่อนนะคะ” วารุณีเดินไปยังเคาน์เตอร์บาร์ ส่งต่อให้เพื่อนร่วมงานจัดการเรื่องค่าอาหาร ก่อนที่หล่อนจะเดินไปทางหลังร้านตรงห้องพักพนักงาน วารุณีถอดผ้ากันเปื้อนไปใส่ในตะกร้าผ้า ก่อนหยิบกระเป๋าสะพายของตนมาคล้องบ่า จากนั้นก็เดินออกไปทางด้านข้างร้าน เพื่อเดินไปหานานโอที่รออยู่หน้าร้าน เป็นจังหวะที่จิราพรกับเพื่อนเดินออกมาจากร้านพอดี “วา” จิราพรเรียกวารุณี “คะพี่จิน” “ถ่ายรูปด้วยกันหน่อยสิ ถ่ายกับแฟนวาด้วยนะ” “ได้ค่ะ” วารุณีไม่ทันคิดอีกครั้ง หล่อนตอบตกลงทันที ในภาพที่จิราพรถ่าย วารุณียืนอยู่ตรงกลางนานโอโอบบ่าวารุณีอยู่ด้านซ้าย จิราพรอยู่ด้านขวา ส่วนคนที่ถ่ายภาพคือ เพื่อนของจิราพร “ดีใจนะที่ได้เจอวา พี่ไปก่อนนะ” “สวัสดีค่ะพี่จิน” วารุณียกมือไหว้จิราพรที่เดินไปสมทบกับกลุ่มเพื่อน ระหว่างที่จิราพรเดินไปยังรถตู้ที่เช่ามา หล่อนได้ลงภาพนั้นในกลุ่มไลน์ที่มีเหนือเมฆอยู่ในกลุ่ม ลงภาพเสร็จมีการเขียนข้อความว่า ‘แฟนน้องสาวใครก็ไม่รู้ หล่อม๊วกกกก’ ประเทศไทยเวลา 11.58 น. เสียงข้อความทางแอปพลิเคชั่นไลน์ดังขึ้นหลายครั้ง ทว่าเจ้าของเครื่องยังไม่คิดหยิบมันขึ้นมาเปิดอ่าน เนื่องจากเหนือเมฆคิดว่า จิราพรเพื่อนสนิทคงส่งรูปไปเที่ยวต่างประเทศมาให้ดู ซึ่งก่อนหน้านี้ราวสี่สิบนาที หล่อนได้ส่งภาพอาหารอิตาเลี่ยนมาให้ดูหลายภาพ เขายังเม้นท์ตอบกลับไปตามประสา ก่อนวางมือถือลงบนโต๊ะ แล้วนั่งทำงานต่อ โดยลืมปิดเสียงเตือนข้อความ ทว่าเสียงข้อความทางไลน์ดังขึ้นแบบรัวๆ เรียกความสนใจเหนือเมฆให้ก้มมอง ข้อความหน้าจอมือถือของกลุ่มเพื่อนที่ตอบโต้กันที่ปรากฏหน้าจอเรียกความสนใจให้เขาไม่น้อย จนต้องหยิบมือถือขึ้นมาเปิดอ่านข้อความ ไล่อ่านจากข้อความที่เห็นล่าสุด คิ้วเขาขมวดยุ่ง ไล่อ่านขึ้นไปเรื่อยๆ ‘หล่อจริงด้วย เท่ห์ระเบิด’ ‘วาตาถึงแฮะ หล่อสูสีกับเหนือเลย’ ‘สงสัยต้องตัดชุดรอไปงานแต่งวาซะแล้ว เด๊วไม่เลิศ’ ‘รอให้เหนืออนุมัติก่อนมั้ย แกค่อยไปตัดชุด’ ‘นั่นสิ รู้ๆ กันอยู่ว่า เหนือหวงวาจะตายไป จะผ่านด่านเหนืออ่ะเปล่าก็ม่ายรู้’ ‘เออจริง รอเหนือมาตอบก่อนว่าผ่านไม่ผ่าน ว่าแต่เหนือหายไปไหนวะ ไม่อ่าน ไม่หือไม่อือเลย’ เหนือเมฆจะตอบโต้ได้อย่างไร เพราะตอนนี้เขากำลังอึ้งกับภาพถ่ายคู่ระหว่างวารุณีกับบุรุษคนหนึ่งที่จำได้ดีว่าคือใคร ชายคนนั้นคือนานโอ การ์รัซซีโน่ เป็นไปได้ยังไง...มันไม่น่าเป็นจริงได้ วารุณีเป็นแฟนกับนานโอ โอ้...เป็นเรื่องเหนือความคาดเดาใดใดทั้งสิ้น ถ้าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง บุรินทร์ต้องบอกให้ตนรู้ แต่นี่ไม่เลย ข่าวที่เขาได้รับจากบุรินทร์มีเพียง ‘วาสบายดี ตอนนี้กำลังเตรียมสอบ ไม่มีใครมาเกาะแก’ มีเพียงแค่นี้จริงๆ หรือว่าบุรินทร์ก็ไม่รู้เรื่องนี้ วารุณีอาจแอบคบกับนานโอ แต่ก็ไม่น่าใช่ หากแอบคบกันก็ต้องไม่ให้ใครรู้ แม้แต่จิราพร วารุณีก็ต้องไม่บอกเช่นกัน ชายในรูปที่จิราพรบอกในกลุ่มไลน์ว่าเป็นคนรักวารุณี เหนือเมฆจำได้ดีว่าคือใคร แม้ว่าจะได้เห็นหน้ากันแค่ครั้งเดียว แต่เขาก็จำได้ ชายคนนั้นคือนานโอ การ์รัซซีโน่ เป็นอาของราซิเอลโล่ สามีของเพชรหอมเพื่อนสนิทของช้องนาง และเรื่องราวของนานโอจากการเล่าเรื่องของเพชรหอมก็ยังคงอยู่ในหัว นานโอในวัยสี่สิบเจ็ดปี ที่แม้ว่าอายุจะเข้าวัยกลางคนช่วงปลาย ทว่ารูปร่างหน้าตาของนานโอยังคงดูดี มีเสน่ห์แก่เพศตรงข้าม แน่นอนว่านานโอมีผู้หญิงข้างกายเยอะแต่ไม่คิดปักหลักลงที่ใคร ใช้ชีวิตโสดเรื่อยมาจนถึงทุกวันนี้ หากนานโอคบหาดูใจกับวารุณีจริง นานโอจะจริงใจกับน้องสาวเขามากแค่ไหน จะเห็นวารุณีเป็นเพียงของเล่นหรือดอกไม้ริมทางที่เกิดถูกใจจึงเด็ดมาดอมดม เมื่อสมใจก็โยนทิ้งลงบนพื้นอย่างไร้เยื่อใย ไม่ได้...เหนือเมฆไม่มีวันยอมให้วารุณีเป็นของเล่นของใครแน่นอน เมื่อต่อมหวงน้องสาวกำเริบ เหนือเมฆมั่นใจว่า นานโอไม่มีวันจริงใจกับวารุณี แล้วเขาก็ไม่มีวันให้น้องสาวถูกใครหลอกด้วย เขาละมือจากงานที่ทำ เริ่มค้นหาความจริงด้วยตัวเองว่า เรื่องที่จิราพรลงในไลน์กลุ่มมีความจริงมากน้อยแค่ไหน เหนือเมฆตัดสินใจโทรศัพท์หาจิราพร แทนที่จะโทรหาบุรินทร์เพื่อสอบถามเรื่องที่ตนอยากรู้ เหนือเมฆจะไม่ให้ไก่ตื่น เขาแอบสืบเรื่องนี้อย่างเงียบๆ เธียน่านั่งชะเง้อคอยาวเป็นยีราฟอยู่บนโซฟารับแขก สายตามองไปทางบันไดบ้านตลอดเวลา ราวกับว่าหล่อนกำลังรอใครบางคนให้เดินลงมาจากชั้นบน พอเห็นร่างบุรินทร์ก้าวเดินลงมาจากหัวบันได เธียน่าก็รีบล้มตัวลงนอน แกล้งไอ “แคกๆ” เสียงไอที่ค่อนข้างดัง ดังเข้ามาในหูของบุรินทร์ที่กำลังก้าวเดินลงมาชั้นล่าง พอเห็นเจ้าของเสียงไอ เขาก็รีบเดินเข้าไปหาด้วยความเป็นห่วง “เป็นอะไรเธียน่า” บุรินทร์นั่งลงข้างน้องสาว เอ่ยถามเสียงอ่อนโยน คนถูกถามดีใจในอกที่พี่ชายยังเป็นห่วง “ไอค่ะ แคกๆ เจ็บคอด้วย แสบคออีกต่างหาก แคกๆ” เธียน่าตอบ แสดงละครคนไอได้ดีเยี่ยม “พี่น็อตพาน้องไปหาหมอหน่อยนะคะ น้องไอจนเจ็บคอไปหมดแล้ว” เธียน่าเข้าโหมดอ้อน ยันตัวลุกขึ้นนั่ง ขยับตัวมากอดพี่ชาย แล้วไอเป็นการตบท้าย เหลือบตามองพี่ชายที่ทำหน้าคล้ายกับว่าลำบากใจที่จะพาตนไปหาหมอ “แต่ถ้าพี่น็อตไม่ว่างก็ไม่เป็นไร น้องรอพี่น็อตว่าก่อนแล้วค่อยไปหาหมอ” “พี่มีนัดกับน้ำ” บุรินทร์พูดออกไป เธียน่าคลายลำแขนที่โอบกอดพี่ชาย ขยับตัวห่างบุรินทร์ “พี่น็อตรีบไปเถอะคะ เดี๋ยวน้ำจะคอย” เธียน่าพูดเสียงน้อยใจ สีหน้าหม่นเศร้า “แคกๆ น้องรอพี่น็อตว่าได้ค่ะ” บุรินทร์ถอนหายใจออกมาเบาๆ เธียน่าเป็นคนสำคัญของเขา ในขณะที่ธารทิพย์คือว่าที่เมียและแม่ของลูกในอนาคต ซึ่งมีความสำคัญไม่ลดหย่อนกว่ากัน “เอาอย่างนี้ได้ไหม พี่ไปรับน้ำก่อนแล้วพี่ค่อยพาเธียน่าไปหาหมอ” “ค่ะ ได้ค่ะ” สีหน้าเธียน่าเปลี่ยนไป หล่อนยิ้มเต็มดวงหน้า “ไปกันเลยนะคะ น้องอยากหาหมอแล้ว” เธียน่าลุกขึ้นยืน ฉุดแขนบุรินทร์ให้ลุกขึ้นตาม ก่อนที่สองพี่น้องจะเดินไปยังโรงรถของบ้าน ในอีกนาทีต่อมา บุรินทร์นำรถยนต์ของตนออกไปรับธารทิพย์ตามนัดหมาย ธารทิพย์ยืนกอดอกมองบุรินทร์ที่ก้าวลงมาจากรถพร้อมน้องสาวตัวแสบที่มองมายังหล่อนด้วยสายตาเยาะเย้ย เป็นสายตาที่บุรินทร์ไม่เห็น แต่คนที่เห็นเต็มตาคือธารทิพย์ “เธียน่าไม่สบาย พี่ขอพาเธียน่าไปหาหมอก่อนนะ แล้วเราค่อยไปโรงแรม” บุรินทร์บอกธารทิพย์ด้วยสีหน้าลำบากใจ แต่เธียน่านี่สิ ทำหน้าระรื่นเชียว ธารทิพย์มองยังไงก็ดูว่า อีกฝ่ายไม่ได้ป่วย “ได้ค่ะพี่น็อต” “ไปกันเถอะค่ะพี่น็อต น้องไอจนเจ็บคอไปหมดแล้ว แคกๆ” เธียน่าเดินมาข้างพี่ชาย คล้องแขนและซบหน้าลงบนหัวไหล่ของเขา ธารทิพย์เห็นแล้วเกิดความหมั่นไส้ “ไปสิ” บุรินทร์หันมาพูดกับน้องสาว ก่อนเดินไปนั่งประจำที่คนขับในรถยนต์ เธียน่ารีบเดินไปหยุดยืนข้างประตูรถฝั่งด้านหน้า “เธอนั่งข้างหลังนะ ฉันจะนั่งข้างหน้าคู่กับพี่น็อต” เธียน่าบอกธารทิพย์ที่ไม่ซีเรียสเรื่องนี้ พูดจบก็เปิดประตูรถแลสอดตัวเข้าไปนั่ง ธารทิพย์ถอนหายใจออกมาเบาๆ หล่อนเริ่มรู้สึกตัวแล้วว่า เธียน่าทำตัวเป็นขวากหนามขัดขวางไม่ให้ความรักของหล่อนกับบุรินทร์สุขสมหวัง แต่คิดเหรอว่ามันจะได้ผล...ไม่มีทาง ร้ายมาร้ายกลับ งานนี้ไม่มีโกงแน่นอน