บทที่ 26 พี่หวงน้องกับน้องหวงพี่ 3

เธียน่าวิ่งออกจากลิฟต์ด้วยใบหน้าอาบน้ำตา น้ำตาแห่งความเสียใจที่ถูกประภาพรต่อว่า น้ำตาแห่งความคับแค้นใจที่มีต่อธารทิพย์ ทุกคนที่เห็นเธียน่าวิ่งออกไปจากโรงแรมก็ได้แต่มองกันเป็นตาเดียว แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปถามว่า ร้องห่มร้องไห้ด้วยเรื่องใด “ขอโทษครับ” เจ้าของเสียงคือชายร่างสูงโปร่ง หน้าตาดีนามว่า เจฟฟี่ หนุ่มอังกฤษที่ตามบุพการีมาอยู่อิตาลีตั้งแต่อายุสิบห้า เอ่ยถามหญิงสาวที่วิ่งมาชนตน แต่พอเห็นหน้าอาบด้วยน้ำตาของสตรีนางนั้น เขาก็ต้องตกใจ “เธียน่า เธอเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม” “ฮือ...ฮือ” เธียน่าไม่ตอบ หล่อนเอาแต่ร้องไห้ “มานี่ก่อน ยืนตรงนี้คนอื่นจะหาว่าฉันรังแกเธอ” เจฟฟี่จูงมือเธียน่า เพื่อนสนิทของลิต้าที่เป็นเพื่อนสนิทของเขาเช่นกันพาไปยังรถยนต์ที่จอดอยู่ไม่ไกลนัก ระหว่างทางที่เจฟฟี่ขับรถไปตามถนน เธียน่าก็ยังร้องไห้ไม่หยุด เจฟฟี่ถามอะไรหล่อนก็ไม่ตอบ เอาแต่นั่งร้องไห้ เจฟฟี่จึงพาเธียน่าไปยังบ้านของตน “เข้าไปล้างหน้าล้างตาในบ้านฉันก่อน แล้วเราค่อยคุยกัน” เจฟฟี่บอกเธียน่าที่ทำตามอย่างว่าง่าย “ห้องน้ำอยู่ทางนั้น” เธียน่าเดินไปห้องน้ำตามที่เจฟฟี่บอก พอร่างเธียน่าหายเข้าไปในห้องน้ำ เขาก็รีบโทรศัพท์ไปหาลิต้าเพื่อบอกเล่าเรื่องราวให้ฟัง และให้ลิต้ามาที่นี่ด่วน ทว่าลิต้าไม่สะดวกมาเนื่องจากอยู่ปารีสกับครอบครัว หล่อนจึงฝากฝังให้เจฟฟี่ดูเธียน่าแทนตน ซึ่งเจฟฟี่ก็รับปาก “พร้อมจะคุยหรือยัง” เจฟฟี่ถามเธียน่าที่ยังคงมีเสียงสะอึกสะอื้นอยู่ตลอดเวลา “ว่าไง เป็นอะไรทำไมถึงร้องไห้หนักขนาดนี้ ใครทำอะไรเธอ” “พี่ชายฉันมีแฟน” เธียน่าเปิดปากเล่า “พอมีแฟนก็ลืมฉัน ฉันเกลียดมัน มันทำให้ทุกคนเกลียดฉัน ไม่มีใครเชื่อฉันเลยว่า ลอร่ากำลังปอกลอกพี่ชายฉัน” คำพูดของเจฟฟี่ทำให้เขานึกถึงอดีตแฟนของเจนนิเฟอร์ ผู้เป็นพี่สาว เขาไม่ชอบหน้าอดีตแฟนของพี่สาวตั้งแต่แรกเห็น ด้วยสัญชาตญาณบางอย่างบอกให้รู้ว่า แม็คเป็นคนไม่ดีและเข้ามาในชีวิตเจนนิเฟอร์เพื่ออะไรบางอย่างซึ่งก็หนีไม่พ้นเรื่องเงิน เจฟฟี่กล่าวเตือนพี่สาวและคนในครอบครัว ทว่ากลับไม่มีใครฟัง กลับไปเชื่อคำโป้ปดของแม็คกันหมด และเขากลายเป็นคนที่ถูกไม่พอใจแทน เขามีความคิดหนึ่งว่า หากแม็คแต่งงานกับพี่สาว ครอบครัวตนไม่เป็นสุขแน่และไม่อยากให้พี่สาวโดนหลอก เขาจึงคิดแผนกำจัดแม็คไปให้พ้นจากครอบครัวตน แต่ไม่เอาถึงแก่ชีวิต แค่หลาบจำไม่หวนกลับมาหาเจนนิเฟอร์อีกแค่นั้น ซึ่งเขาก็ทำมันสำเร็จไปแล้ว “ถ้าเธอคิดว่า ผู้หญิงคนนั้นไม่ดี เธอก็กำจัดทิ้งไปสิ” “กำจัดทิ้งเหรอ” เธียน่าทวนถาม “นายหมายถึงฆ่าลอร่างั้นเหรอ” “ไม่ใช่ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉันหมายถึงกำจัดทิ้งออกไปจากชีวิตพี่ชายเธอไง ลอร่าจะได้ไม่มากวนใจเธออีก เหมือนกับที่ฉันเคยทำกับอดีตแฟนพี่เจนให้พ้นไปจากชีวิตพี่สาวของฉัน” ประโยคนี้เรียกความสนใจให้เธียน่าไม่น้อย “นายทำยังไง แล้วทำสำเร็จไหม” “สำเร็จสิ มือชั้นนี้แล้ว” เจฟฟี่ตอบด้วยรอยยิ้ม “ถ้าเธออยากจัดการแฟนของพี่ชาย ฉันช่วยได้นะ รับรองว่าลอร่าจะไม่กล้าเสนอหน้ามาวุ่นวายกับพี่ชายเธออีก แล้วเธอก็จะกลับมาเป็นที่รักของพี่ชายเหมือนเดิมไง” “นายช่วยฉันหน่อยสิ ฉันไม่อยากให้ลอร่ามาเป็นพี่สะใภ้ ฉันเกลียดมัน” ความรู้สึกนี้ที่มีต่อธารทิพย์ไม่มีหลุดไปจากจิตใจเธียน่าง่ายๆ “ได้สิ รับรองว่าลอร่าจะไม่ได้เป็นพี่สะใภ้เธอแน่นอน” “นายจะทำยังไง” “แผนง่ายๆ ไม่มีอะไรซับซ้อน แต่เห็นผล แผนเป็นอย่างนี้...” เจฟฟี่เล่าแผนการให้เพื่อนสนิทฟังด้วยแววตาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ เธียน่านั่งฟังแผนการของเจฟฟี่อย่างตั้งใจ แผนการของเขาไม่มีอะไรซับซ้อนจริงๆ แค่หลอกล่อธารทิพย์ไปยังสถานที่แห่งหนึ่งเพื่อดำเนินตามแผน เธียน่าเหมือนพึงพอใจกับแผนของเจฟฟี่ เป็นเพราะใบหน้าหล่อนเกลื่อนด้วยรอยยิ้ม “ตกลงตามนี้ นายจะให้ฉันทำอะไรบอกมาได้เลย” “ไว้ฉันจะบอกอีกทีนะ” “อย่านานนักล่ะ ฉันไม่อยากให้มันอยู่ใกล้พี่ชายฉันนานกว่านี้ แค่นี้ก็ทนไม่ไหวแล้ว” ใจจริงเธียน่าอยากให้เจ้าแผนการช่วยกำจัดธารทิพย์วันนี้เลยด้วยซ้ำไป “วันสองวันนี้แหละ ฉันอยากให้อะไรมันเรียบร้อยจริงๆ ค่อยทำตามแผน” เจฟฟี่ไม่อยากเร่งรีบ อยากให้เป็นไปตามขั้นตอน ไม่อย่างนั้นจะเสียแผนได้ “ระหว่างนี้เธอก็ดูความเคลื่อนไหวของมันไปก่อน แต่อย่าทำให้มันสงสัยล่ะ เคยทำยังไงก็ทำยังงั้นนะ” “ได้ เรื่องนี้สบายมาก” “เธอคงอารมณ์ดีแล้วสิ ฉันว่าเราไปหาของอร่อยกินกันดีกว่า แล้วไปดูหนังต่อผ่อนคลายความเครียดสักรอบดีไหม” เจฟฟี่กล่าวชวน “อืม ไปสิ เบื่อๆ เซ็งๆ อยู่พอดี” เธียน่าไม่ปฏิเสธ เวลานี้หล่อนเองก็อยากหากิจกรรมคลายเครียด เพื่อบรรเทาความรู้สึกเสียใจให้เบาลงบ้าง แม้ว่ามันจะไม่ทั้งหมดแต่ก็ยังดีกว่าไม่ลดเลือน ซึ่งอีกไม่นานความรู้สึกนี้จะเลือนหายไปจากจิตใจ เลือนหายไปพร้อมกับธารทิพย์ที่จะกระเด็นออกวงโคจรของบุรินทร์ บุรินทร์มองสาวเอาแต่ใจที่ก้าวเข้ามาในบ้านในเวลาเกือบสี่ทุ่มครึ่งนิ่ง แววตาเขาไม่มีความโกรธ มีแต่ความเป็นห่วงที่มีให้น้องสาวคนนี้เสมอมา “ไปไหนมา แล้วปิดมือถือทำไม พี่กับคุณแม่โทรไปหาเป็นร้อยรอบเลยรู้ไหม” บุรินทร์พูดกับน้องสาวต่างบิดามารดาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล คนถูกเป็นห่วงทำท่างอนใส่ แม้ว่าในใจจะดีใจที่อีกฝ่ายเป็นห่วงตน “ห่วงด้วยเหรอ นึกว่ามีแฟนจะลืมน้อง” บุรินทร์ส่ายหน้าช้าๆ ถอนหายใจเบาๆ เขาอธิบายให้เธียน่าฟังหลายครั้งแล้ว ทว่าเธียน่าก็ไม่พยายามเข้าใจเลยสักนิด ซ้ำยังตั้งแง่กับธารทิพย์มากกว่าเดิม “ความรักที่พี่มีให้เธียน่าไม่มีวันหมด มันเป็นความรักที่ไม่มีวันจางหาย มันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับความรักที่พี่ให้น้ำเลยนะ มันคนละส่วนกัน พี่พูดกับเธียน่าหลายครั้งแล้ว เธียน่าน่าจะเข้าใจได้แล้วนะ” บุรินทร์พุดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงคล้ายคนระอา เหนื่อยหน่ายใจ ส่วนคนเอาแต่ใจก็ทำเป็นหูทวนลม เข้าหูซ้ายทะลุหูขวา ทำลอยหน้าลอยตาไม่รู้ไม่ชี้ “พี่น็อตมีเรื่องพูดกับน้องแค่นี้ใช่ไหมคะ ถ้าใช่น้องขอตัว น้องง่วง” “พี่มีเรื่องจะคุยกับเธียน่าอีกเรื่องนึง” “เรื่องอะไร อย่าบอกนะว่าเรื่องน้ำ ถ้าใช่...น้องไม่อยากฟัง” เจฟฟี่บอกเธียน่าไว้ว่า อย่าทำตัวเป็นพิรุธ แสดงอาการไม่ชอบธารทิพย์อย่างไรก็ให้ทำอย่างนั้น หากแผนสำเร็จ ธารทิพย์ออกไปจากชีวิตบุรินทร์ได้แล้ว เธียน่าก็จะไม่ถูกพุ่งเป้า เธียน่าจึงแสดงความเกลียดชังที่มีต่อธารทิพย์ดังเดิม ซึ่งมันก็เป็นความรู้สึกที่แท้จริงของหล่อนด้วย “ใช่ พี่จะพูดเรื่องน้ำ” เธียน่าทำหน้าตึง มองหน้าพี่ชายนิ่ง “พี่รู้ว่าห้ามเธียน่าเกลียดหรือไม่พอใจน้ำไม่ได้ แล้วเธียน่าก็คงห้ามไม่ให้พี่รักน้ำไม่ได้เหมือนกัน พี่จะบอกเธียน่าเป็นครั้งสุดท้ายว่า ความรักที่พี่มีต่อเธียน่ายังคงเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปลงและไม่เคยไปไหน เธียน่าอาจมองว่าตัวเองถูกแย่งความรักไป ซึ่งมันไม่ใช่เลย ทั้งคุณแม่ ทั้งพี่และทุกคนในครอบครัวรักเธียน่าเสมอ การที่พี่จะมีครอบครัวไม่ได้หมายความว่า พี่จะไม่รักและไม่สนใจเธียน่า” บุรินทร์หยุดพูด เดินเข้ามาหาน้องสาว มือใหญ่วางลงบนกลางศีรษะของเธียน่า ลูบเส้นผมสีน้ำตาลประกายทองด้วยกิริยาอ่อนโยน “การกระทำของเธียน่าวันนี้ไม่น่ารักเลยรู้ไหม พี่ไม่อยากให้เธียน่าทำอย่างนี้กับน้ำอีก ไม่ว่าจะต่อหรือลับหลัง พี่ไม่อยากให้คนอื่นมองเธียน่าในทางไม่ดี พี่อยากให้ทุกคนมองน้องสาวพี่เป็นผู้หญิงน่ารัก น่าทะนุถนอม ไม่ใช่ร้ายกาจเหมือนนางร้าย นางอิจฉาในละคร ทีหลังอย่าทำอีกนะ” บุรินทร์ไม่ดุด่าหรือต่อว่าด้วยถ้อยคำรุนแรง เพราะคิดว่าไม่มีประโยชน์ จะยิ่งทำให้สถานการณ์แย่ลง เขาจึงเลือกใช้วิธีพูดนุ่มนวล มีเหตุผลและให้เธียน่ารู้ว่า แม้เขาจะมีธารทิพย์เข้ามาในชีวิตก็ไม่ละทิ้งน้องสาวคนนี้ “แค่นี้ใช่ไหมที่พี่น็อตอยากพูด ถ้าพูดจบแล้ว น้องจะได้ไป” อันที่จริงเธียน่าโตพอที่จะเข้าใจคำพูดของบุรินทร์ ทว่าหล่อนเลือกไม่รับรู้ รับฟังเหตุผล ด้วยกลัวถูกทอดทิ้งให้ต้องอยู่อย่างอ้างว้าง เนื่องจากหล่อนไม่มีพ่อและแม่ ทั้งชีวิตมีเพียงประภาพรและบุรินทร์ที่เป็นที่พึ่ง หากขาดทั้งคู่ไป เธียน่าคิดว่าตนเองคงเหมือนเรือลำน้อยล่องลอยอยู่ในทะเลบ้าคลั่ง เป็นความรู้สึกที่ยากจะทนไหว บุรินทร์ถอนหายใจพรืดยาว ยืนมองร่างเธียน่าที่ก้าวเท้าเดินขึ้นไปบนบันไดบ้านด้วยความรู้สึกหนักใจ หากให้เขาเลือกระหว่างเธียน่ากับธารทิพย์ เขาคงเลือกไม่ได้ เพราะทั้งคู่เป็นสิ่งมีค่าในชีวิตของเขา ...เขาจะเก็บไว้ทั้งสองคน...