บทที่ 28 นางฟ้าของวารุณี 2

ห้องพักภายในโรงแรมที่เหนือเมฆพักเป็นแบบห้องสวีทสุดหรู หรือจะพูดได้ว่า ดีที่สุดในโรงแรมนี้ ห้องนี้มีสองห้องนอน มีห้องโถงใหญ่ไว้สำหรับทำกิจกรรมต่างๆ และเมื่อมันมีสองห้อง ห้องหนึ่งเป็นของเหนือเมฆกับวารุณี อีกห้องคนที่พักคือวารุณีที่นั่งมองบานประตูห้องพักนิ่งอย่างใช้ความคิด วารุณีมีความคิดสับสนในใจ ภาพที่เหนือเมฆชกหน้านานโอทำให้หล่อนเกิดความเป็นห่วง อยากไปหา อยากพบหน้าเพื่อถามไถ่ถึงความเจ็บปวดที่ได้รับจากหมัดหนักๆ ของพี่ชาย ครั้นจะโทรศัพท์ไปหาก็ไม่ได้ นอกจากจะถูกยึดมือถือไม่สามารถติดต่อนานโอได้ในทุกทาง ไม่ว่าจะเป็นอีเมล์ ทางไลน์ โทรศัพท์ภายในห้องพักทุกเครื่องก็ใช้งานไม่ได้ ที่ว่าใช้ไม่ได้ไม่ใช่เสียแต่เพราะเหนือเมฆถอดสายสัญญาณโทรศัพท์ออก เวลานี้หล่อนจึงอยากไปหาเขาที่สุด แต่ก็คงเป็นเพียงแค่ความคิด หากวารุณีไปหานานโอ เหนือเมฆก็จะยิ่งโกรธ เส้นทางความรักของหล่อนกับนานโอก็จะยิ่งเป็นไปไม่ได้ “เฮ้อ!” วารุณีถอนหายใจอย่างกลัดกลุ้ม คนนั้นก็พี่ชาย คนนี้ก็คนรัก เป็นอะไรที่เลือกยากยิ่งนัก “ถอนหายใจดังเชียวนะ กลุ้มใจอะไรจ๊ะ” ช้องนางได้ยินเสียงถอนหายใจของน้องสามีขณะเปิดประตูห้องพอดี หล่อนจึงถามแม้ว่าจะรู้คำตอบก็ตาม “พี่กุ้ง” วันนี้หากช้องนางไม่มาพร้อมเหนือเมฆด้วย เรื่องคงเลวร้ายมากกว่านี้แน่นอน “วาเป็นห่วงคุณนานโอค่ะ แต่ก็ไม่กล้าออกไปหาเขา วากลัวพี่เหนือโกรธมากกว่านี้” “พี่เข้าใจความรู้สึกของวานะ แต่วาก็ต้องเข้าใจความเป็นห่วงที่พี่เหนือมีต่อวาด้วย คุณนานโอในสายตาของคนอื่นเขาเหมือนเสือร้ายจ้องตะครุบเหยื่อสาว พี่เหนือเลยกลัวว่าวาจะถูกหลอก พี่เหนือเลยทำแบบนี้” ช้องนางพูดคล้ายสอน “แต่เรื่องความรัก ไม่มีใครบังคับใครได้ พี่เหนือเองก็บังคับใจวาไม่ได้ เพราะวารักคุณนานโอไปแล้ว ส่วนเรื่องที่วาอยากไปหาคุณนานโอ ถ้าอยากไปก็ไปหาสิมานั่งหน้าเศร้าตรงนี้จะได้เจอคุณนานโอเหรอ” “วาเข้าใจพี่เหนือค่ะ วาถึงไม่กล้าทำตามใจตัวเอง ส่วนเรื่องไปหาคุณนานโอ วาจะไปได้ยังไงคะ พี่กุ้งก็รู้ว่าไปไม่ได้ พี่เหนือไม่ให้วาออกจากห้อง” วารุณีจำคำสั่งของพี่ชายได้ดี หล่อนจึงไม่กล้าขัดคำสั่ง ได้แต่นั่งมองประตูตลอดเวลา “คำสั่งมีอยู่ว่า ไม่ให้วาออกจากห้อง ห้องที่ว่านี้คือห้องไหนล่ะ ห้องนอน ห้องน้ำ หรือห้องไหน คำสั่งไม่ชัดเจนถือว่าเป็นโมฆะ นั่นหมายความว่า วาจะไปไหนก็ได้ ไปหาคุณนานโอก็ไม่ผิด” ช้องนางหาช่องให้น้องสามีที่ฉีกยิ้มกว้าง แต่ก็ต้องหุบยิ้มโดยพลันเมื่อนึกถึงหน้าพี่ชาย “แล้วถ้าพี่เหนือรู้ทีหลังวาก็โดนอยู่ดี วากลัวว่าเรื่องมันจะไปกันใหญ่” วารุณีบอกในเรื่องที่ตนเป็นกังวล “เรื่องพี่เหนือไม่ต้องห่วง พี่จัดการให้ รับรองพี่เหนือไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามแน่นอน วาทำตามหัวใจตัวเองเถอะนะ วาโตแล้ว ตัดสินใจเองได้แล้ว จะสุขหรือทุกข์พี่ถือว่า วาตัดสินใจเลือกเอง ฉะนั้นต่อไปข้างหน้าหากวาเสียใจกับความรักครั้งนี้ วาก็ต้องยอมรับมันให้ได้” “ค่ะ วายอมรับได้ค่ะ” “ถ้าวายอมรับได้ วาก็ทำตามใจตัวเอง ส่วนเรื่องพี่เหนือปล่อยให้เป็นหน้าที่พี่” ช้องนางพูดกับน้องสามีที่ทำหน้าเหมือนสองจิตสองใจ “พี่เหนือไม่ว่าแน่นะคะ วากลัว” “พี่เหนือไม่โกรธวาหรอก บอกแล้วไงว่า พี่จัดการพี่เหนือเอง วาไปทำในสิ่งที่หัวใจอยากทำเถอะ” ช้องนางย้ำให้วารุณีมั่นใจ “วาไม่มีเงินติดตัวเลยค่ะ พี่เหนือยึดไปหมดเลย” วารุณีบอกปัญหาอีกเรื่องให้ช้องนางรู้ “พี่เอามาให้วาด้วย พี่รู้ว่าวาต้องใช้” ช้องนางส่งเงินสกุลยูโรให้วารุณีจำนวนหนึ่ง “รีบไปซะ เรื่องพี่เหนือ พี่จัดการเอง ทำตามหัวใจตัวเองนะ” “ขอบคุณค่ะพี่กุ้ง พี่กุ้งน่ารักที่สุดเลย” วารุณีรับเงินจำนวนนั้นไว้ กล่าวขอบคุณและโผกอดช้องนาง “นางฟ้าของวา” ช้องนางมองตามร่างน้องสามีที่เดินออกจากห้องนอนด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะลุกขึ้นเดินกลับห้องนอนของตนเพื่อจัดการพูดคุยกับเหนือเมฆให้เป็นเรื่องเป็นราว หล่อนกำลังทำให้เรื่องนี้คลี่คลายไปในทางที่ดี ................................. อีกสามสิบนาทีต่อมา วารุณีมายืนอยู่หน้าคฤหาสน์ของนานโอ หล่อนกดปุ่มตรงอินเตอร์คอมที่ติดอยู่ข้างรั้วบ้าน บอกกล่าวให้คนในบ้านรู้ว่า หล่อนคือใครและมาหาใคร วารุณียืนอยู่ชั่วครู่ จามิลลูกน้องของนานโอได้ขับรถกอล์ฟมารับว่าที่ภรรยาของเจ้านายไปยังตัวคฤหาสน์ “คุณนานโอเป็นยังไงบ้างคะ” จามิลเข้าใจคำถาม และรู้ว่าอะไรเกิดขึ้นกับเจ้านายของตน ที่รู้เป็นเพราะรอยแดงบนแก้มของนานโอมันบอกว่า ไปโดนอะไรมา เขามารู้รายละเอียดเมื่อนานโอเล่าให้ตนฟัง “ก็บ่นว่าเจ็บตรงที่ถูกชกนะครับ” นานโอไม่ได้บ่น จามิลพูดให้เว่อร์เข้าไว้เพื่อให้วารุณีเป็นห่วงเจ้านายตน “คงเจ็บน่าดู โดนพี่ชายฉันชกไปหลายหมัด” “คุณนานโออยู่บนห้องครับ คุณแอรี่รอสักครู่นะครับ ผมจะไปบอกคุณนานโอให้” จามิลบอกวารุณี “ไม่ต้องค่ะ เดี๋ยวฉันขึ้นไปหาคุณนานโอเอง พี่จามิลไปพักผ่อนเถอะค่ะ” “อ๋อครับ ห้องคุณนานโออยู่ขวามือห้องที่สองครับ” “ค่ะ ขอบคุณค่ะ” วารุณียิ้มให้จามิล ก่อนเดินไปยังห้องของนานโอตามที่อีกฝ่ายบอก ซึ่งหล่อนใช้เวลาไม่นานนักก็มาหยุดยืนหน้าประตูห้องเจ้าของบ้าน หล่อนยกมือเคาะประตูที่อีกไม่กี่อึดใจต่อมา บานประตูห้องเปิดออก ร่างนานโอยืนเด่นกลางประตู “แอรี่” นานโอกอดวารุณีแน่น ซึ่งหล่อนเองก็กอดตอบ น้ำตาซึม “คุณเป็นยังไงบ้างคะ” หล่อนถามด้วยความเป็นห่วง “เจ็บนิดเดียวก็หาย แต่ผมจะตายถ้าไม่ได้เห็นหน้าคุณ” เขาพูดจากใจ จากความรู้สึกที่แท้จริง “ผมตั้งใจว่าจะไปหาคุณตอนเช้า ไม่คิดว่าคุณจะมาหาผม” ปากพูดขาก็ก้าวถอยหลังเข้ามาในห้อง แล้วใช้ปลายเท้าเขี่ยประตูให้ปิด และทันทีที่ประตูปิด เหมือนทั้งสองจะไม่อยากเอื้อนเอ่ยคำใด ริมฝีปากของทั้งคู่บรรจบลงทันใด ต่างฝ่ายต่างสอดลิ้นเข้าแลกรัด โรมรันกันอย่างดุเดือด ราวกับว่าร้างสัมผัสกันมาช้านาน ลำแขนใหญ่ของนานโอที่ยังคงโอบกอดร่างเล็ก ออกแรงเพียงนิดยกร่างสวยขึ้นสูง แล้วพาเดินไปยังเตียงนอน เขาทรุดกายนั่งบนเตียง ใช้ตักของตนเป็นเบาะให้หล่อนนั่ง “ผมกลัวจัง กลัวไม่ได้เจอคุณอีก ถ้าไม่ได้เจอคุณ ผมคงคลั่งแน่นอน” เสียงเขาดังใกล้กับเรียวปากนุ่มที่ประทับจูบซ้ำเบาๆ อย่างสุดแสนรัก คลอเคลียไม่ห่างด้วยความลุ่มหลง “จูบของคุณ ทำให้ผมไม่เป็นตัวเอง ทำให้ผมลืมผู้หญิงทุกคนในโลก” “จริงหรือเปล่าคะ” หล่อนถามมีรอยยิ้มอยู่บนดวงหน้า “จริงสิครับ คุณคือผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ผมคิดแต่งงานด้วย เป็นผู้หญิงที่ผมอยากให้มาเป็นแม่ของลูก และเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ผมมอบหัวใจให้ ผมรักคุณแอรี่ รักมากกว่าชีวิตของผมอีก” นานโอพูดคลอเคลียริมฝีปากหล่อนเช่นเดิม คนฟังคำหวานหัวใจอิ่มหนำกับคำบอกรักที่หล่อนรู้ดีว่ามาจากก้นบึ้งหัวใจเขา ซึ่งตรงกับความรู้สึกของตนที่มีต่อชายตรงหน้า...วารุณีรักนานโอสุดหัวใจ “ฉันก็รักคุณค่ะ รักที่สุดด้วย” “ชื่นใจจังคนดี ผมอยากจูบคุณอีกแล้ว” เขาพูดเสียงพร่า และอยากพูดออกไปว่า อยากทำมากกว่าจูบ ปรารถนาจูบหล่อนทั้งตัว หากคนในอ้อมกอดเป็นหญิงอื่น ป่านนี้เขาคงทำมากจูบแน่นอน “อยากจูบก็จูบสิคะ ปากของฉันเป็นของคุณคนเดียว” วารุณีเอ่ยเสียงหวาน “รวมทั้งตัวและหัวใจของฉันด้วยค่ะ มันเป็นของคุณคนเดียว” “มันแน่นอนอยู่แล้ว ผมไม่มีทางให้ใครมาฉกคุณไปจากผมแน่ ใครกล้าทำผมจะฆ่ามัน” คำพูดของเขาฟังแล้วดูจริงจัง ทว่าน้ำเสียงนุ่มนวล “จูบฉันสิคะ ฉันอยากให้คุณจูบฉัน” นานโอไม่ขัดข้อง เขาเองก็ต้องการครอบครองริมฝีปากคู่นี้จนตัวเนื้อสั่น เรียวปากหนาได้รูปจึงประกบปากอิ่มน่าสัมผัส มอบความหวานระคนรัญจวนอารมณ์ให้สาวน้อยในอ้อมกอดที่เขาแสนจะหลงใหล ลำแขนใหญ่รัดร่างแน่งน้อยมากขึ้น จนร่างกายส่วนหน้าเบียดชิดกันแนบแน่นราวกับจะหลอมเป็นคนเดียว ความแนบชิดของสองร่างที่แนบแน่นกว่าครั้งไหน ส่งผลร้ายต่อนานโอที่ต้องทนความอดกลั้นไว้เต็มกำลัง ความนุ่มหยุ่นสองก้อนที่เขารู้ดีว่า ขนาดของมันนั้นไม่ธรรมดา เรียกเลือดเรียกลมปราณให้แตกซ่านได้แค่ตาเห็น ทว่าตอนนี้เขาได้สัมผัสกับความนุ่ม ในห้วงความคิดเขาอยากจะนำมือไปกอบกุม บีบเคล้นให้รู้ด้วยตัวเองว่าจะเป็นเช่นไร คงเพลิดเพลินมิใช่น้อย ดูเหมือนว่าฝ่ามือใหญ่จะทำงานตามความคิด และกระทำโดยไม่รู้สึกตัว นานโอคลายอ้อมแขนตนออกเล็กน้อย ดันร่างหล่อนให้ห่างจากเขาเพื่อที่มือใหญ่จะได้จับต้องดอกบัวคู่อวบใหญ่ที่หลบเร้นอยู่ภายใต้ชุดตัวสวย เขาลงน้ำหนักกระชับบีบไม่แรงมาก แต่นั่นทำให้วารุณีถึงกับสะดุ้งและตัวสั่น ทว่าหล่อนไม่ได้ขัดขืนหรือห้ามปรามเขา ปล่อยให้นานโอเคล้นคลึงเต้าอวบใหญ่ของตน นานโอเหมือนได้ใจที่วารุณีไม่ขัดขืน เขาลงน้ำหนักมือมากขึ้น บีบกระชับบงกชอวบที่ล้นมืออย่างย่ามใจ ก่อนจะละห่างเพียงชั่วครู่ สอดมือเข้าไปในชายเสื้อของวารุณี จุดมุ่งหมายของมือแกร่งคือสิ่งที่ตนละห่างเมื่อครู่ คราวนี้เขาได้สัมผัสความมหึมาของทรวงอกสาวแบบไม่มีอะไรขวางกั้น เป็นเพราะเขาเลิกชุดชั้นในขึ้นสูง ปลดปล่อยดอกบัวงามสล้างให้เป็นอิสระ “ผมขอโทษ” แรงสั่นของร่างกายวารุณีทำให้นานโอรู้สึกตัว เขาขอโทษเสียงเบา เคล้าคลอริมฝีปากนุ่มน่าจูบไม่ห่าง “ผมขอโทษที่ยั้งตัวเองไม่ได้” “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเต็มใจ” วารุณีข่มความอาย ตอบเขาเสียงเบา “ฉันไม่เสียใจกับเรื่องที่ทำวันนี้ ฉันรักคุณ เชื่อใจคุณ ผลจะออกมาเป็นยังไง ฉันยินดีรับมัน” นานโอใจเต้นถี่แรง คำพูดของวารุณีทำให้เขาคิดไปว่า หากตนทำมากกว่าจูบ หล่อนก็ยินดีและเต็มใจ เขาไม่เคยรู้สึกตื่นเต้นกับการมีความสัมพันธ์ทางกายกับหญิงสาวคนไหนมาก่อน วารุณีเป็นคนแรกที่ทำให้เขารู้สึกเช่นนี้ “ผมไม่มีวันทำให้คุณเสียใจแน่นอนครับ ผมรักคุณ” นานโอย้ำบอกสาวในอ้อมแขน หอมแก้มหล่อนทั้งซ้ายและขวา ก่อนจะวกมาประทับริมฝีปากลงบนเรียวปากอิ่มหนักๆ “ผมจะใช้ทั้งชีวิตที่เหลือพิสูจน์ให้คุณเห็นว่า ผมรักคุณ พร้อมดูแลคุณ ยกย่องคุณเป็นเมียของผมเพียงคนเดียว” “ค่ะ ฉันเชื่อคุณค่ะ” ไม่ใช่รักบังตา แม้ว่าระยะเวลาที่เขาและหล่อนพบกันนั้นไม่นานนัก อาจสั้นกว่าคู่รักคู่อื่น ทว่ามันกลับเป็นช่วงระยะเวลาที่ทำให้วารุณีมั่นใจว่า ทุกคำพูด ทุกกระทำของนานโอล้วนมาจากใจ ใช่ทำเพื่อหวังเชยชมร่างกาย ฉะนั้นหล่อนไม่เสียใจเลยหากตนจะมีอะไรกับเขา “เปลี่ยนใจไม่ทันแล้วนะครับ” ตอนนี้ความปรารถนาในกายแล่นพล่าน เขารอวันนี้มานานเหลือเกิน แต่หากหล่อนให้เขารอนานกว่านี้ก็ย่อมได้ เขาไม่หักหาญน้ำใจวารุณี แต่ในเมื่อหล่อนเต็มใจแล้วเขาก็กระสันเต็มที่ มันจึงเป็นความลงตัวที่ไม่มีใครขัดขวางได้ “วารักคุณ วาไม่เปลี่ยนใจค่ะ” นานโอยิ้ม จูบปากหล่อนซ้ำๆ หลายครั้ง ในขณะที่มือเลื่อนมาจับชายเสื้อวารุณี ก่อนจะถอดมันให้หลุดไปจากกายสาว ท่อนบนวารุณีจึงเหลือเพียงชุดชั้นใน ที่ถูกเลิกขึ้นสูงอยู่เหนือทรวงอก และแน่นอนว่านานโอก็รีบปลดมันออกทันที วารุณีหนาวกายขึ้นมาเมื่ออาภรณ์ท่อนบนพ้นตัว ความเขินอายก็เกิดขึ้นด้วย เพราะนี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่หล่อนอวดความสวยงามของเรือนร่างให้บุรุษเชยชม ยิ่งเห็นสายตานานโอที่หลุบตามองหน้าอกหน้าใจของตน ความเขินอายเพิ่มระดับเป็นสิบเท่า สายตาเขาหื่นกระหายและชื่นชมไปในที “สวยจัง” เสียงเขาดังเหมือนคนละเมอ มองดอกบัวคู่สวยตาปรอย ผ่อนร่างสวยให้นอนบนเตียงนอน โดยมีร่างเขาเกยก่าย “สุดที่รักของผม” นานโอเอ่ยคำรักแสนหวานอีกครั้ง ก่อนลงมือสานสวาทที่เขาปรารถนามาช้านานทันที เริ่มต้นด้วยการจุมพิต ที่มากล้นไปด้วยความหวาน อาบซ่านไปด้วยความเร่าร้อน มือใหญ่ไม่ได้หยุดนิ่งเฉย มันกำลังทำงานอยู่บนท่อนบนของวารุณี เขาลูบเนื้อลูบตัวหล่อน ลากไล้ไปตามท่อนแขน ขยับมาลูบวนเวียนตรงหน้าท้องที่แขม่วไปกับความรัญจวนที่ได้รับ บวกกับความตื่นเต้นจากประสบการณ์แปลกใหม่ และดูเหมือนทุกความรู้สึกของวารุณีตอนนี้จะเพิ่มทวี เมื่อเขานำมือมาถึงจุดหมายสำคัญ