ขอพิชิตใจตัวร้าย (เริ่มใกล้)

อยากจะกระโดดกอดอีกคนแต่พอฉุดคิดขึ้นมาได้ว่าวายุยังอยู่ข้างในนั้นไม่รู้ว่าจะออกมาตอนไหนมือเรียวข้างที่เขาจับเธออยู่หญิงสาวพลิกมาเป็นฝ่ายจับเขาแทนก่อนจะออกแรงดึงชายหนุ่มไปที่ประตูทางออก ยังไม่ทันจะได้ก้าวออกไปเพลิงกัลป์ก็ออกแรงยื้อต้านเธอเอาไว้ซะก่อนเธอมองใบหน้าหล่อด้วยสีหน้าที่ร้อนรน ถ้าทั้งสองคนเจอกันเข้าในตอนนี้ได้เกิดพายุลูกใหญ่ขึ้นมาแน่ๆ! ใบหน้าหวานสีหน้าดูเศร้าสร้อยลงถนัดตาจนคนที่มองอยู่รู้สึกตามอารมณ์หญิงสาวไม่ค่อยจะทันเมื่อกี้ร้องไห้และก็เปลี่ยนมาตกใจพอตอนนี้ก็ทำหน้าเศร้าใส่เขาอีก ตกลงจะอารมณ์ไหนแน่ “พี่เพลิงไปส่งรินที่บ้านหน่อยนะคะ” แววตาอ้อนวอนถูกส่งผ่านพร้อมนำ้เสียงขอร้องชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไรกลับเขายอมขยับไปตามแรงดึงของหญิงสาว จากตอนแรกที่เธอเป็นฝ่ายเดินนำพอออกมาจากร้านอาหารเพลิงกัลป์ก็เดินนำเธอไปที่รถแทนของเขา ไพรินนั่งที่ข้างคนขับมองดูรถหรูของอีกคนอย่างตื่นตาภายนอกว่าหรูสมราคามากแล้วภายในยิ่งกว่าอีก...! ตอนนี้อารมณ์เศร้าของเธอจะหายเกือบหมดมันถูกแทนด้วยความสบายใจมาแทน “ขอบคุณค่ะ/ทำไมถึงร้องไห้” รถขับออกไปได้ไม่นานเราก็พูดขึ้นพร้อมกันแต่คนละความหมาย หญิงสาวเผยยิ้มกับประโยคคำถามที่เขายังติดใจที่เธอร้องไห้อยู่มันทำให้เธอคิดว่าอีกคนเริ่มจะสนใจเธอแล้ว ถึงจะแค่นิดเดียวก็ดีแล้วละ... “รินพึ่งจะทะเลาะมาน่ะค่ะ” เธอไม่ได้บอกว่าทะเลาะกับใครมาบอกความจริงเขาแค่บางส่วนไปแทน เพลิงกัลป์เหมือนจะเงียบไปเมื่อหญิงสาวพูดจบทำเหมือนไม่ได้สนกับคำตอบนั้นแต่หางตาของชายหนุ่มก็ลอบมองใบหน้าหวานที่ดูจะไม่ร่าเริงเหมือนทุกที เขาหยุดรถเมื่อไฟจราจรข้างหน้าเป็นสีแดงความเงียบยังคงปกคลุมเราทั้งคู่ ดวงตาสีนิลของชายหนุ่มวูบไหวไปแวบหนึ่ง... ก่อนจะตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง “!!!” หญิงสาวตกใจเมื่อมือของเขายื่นมาวางที่หัวของเธอใบหน้าหวานเงยหน้ามองอีกคนที่สายตายังคงจับจ้องมองถนนข้างหน้าอยู่ เธอนั่งด้วยอาการเขิน เขาไม่ได้วางมันไว้เฉยๆชายหนุ่มยีหัวเธอเบาๆสองสามทีก่อนจะชักมือกลับไปเป็นจังหวะที่ไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียวพอดี ความเงียบยังคงปกคลุมเราทั้งสองคน... เมื่อกี้ที่เขาทำมันเรียกว่าการปลอบเธอหรือเปล่า!? ไพรินยิ้มออกมากับการกระทำของเขาตลอดทางเราไม่ได้พูดอะไรต่อกันนี้คือวิธีการปลอบฉบับของชายหนุ่มสินะ? ไม่ได้มีคำหวาน ไม่ได้มีสายตาที่ทอดมองมาทางเธอตรงๆอย่างห่วงหา แต่เป็นการกระทำเล็กๆที่ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นได้มากทีเดียว... “ขอบคุณจริงๆนะคะพี่เพลิง” เธออยากจะพูดบอกเขาอีกครั้งการที่อยู่เงียบๆแบบนี้ด้วยกันมาตลอดทางมันไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดใจเลยสักนิด “ครับ” หญิงสาวยิ้มกับคำตอบกลับสั้นๆนั้นดวงตาเธอเริ่มจะปิดลงเหมือนพอเธอจะสบายใจขึ้นมามากแล้วความเหนื่อยล้าก็เข้ามาปกคลุมแทนเธอรู้สึกอยากจะหลับ เดี่ยวสิ! อย่าพึ่งมาอยากหลับตอนนี้ฝืนเอาไว้ก่อนเดี่ยวก็ถึงบ้านแล้ว...! “เดี่ยวพี่ปลุก” เขาเหมือนจะรู้ว่าเธออยากนอนไม่รู้อีกคนหันมามองเธอตอนไหนคำพูดเหมือนอนุญาตของเขามันทำให้เปลือกตาของเธอค่อยๆปิดลงไปอย่างไม่กังวลอะไรและเข้าสู่ห้วงนิทราไปอย่างสมบูรณ์ . . . “ตอนขาไปอาเห็นรินไปพร้อมวายุ แล้วทำไมถึงกลับมากับเราได้” เพลิงกัลป์ถูกถามขึ้นทันทีหลังจากเขาวางร่างบางของหญิงสาวที่อุ้มมาจากรถจนถึงเตียงนอนของเจ้าตัว เขารู้สึกกระตุกกับชื่อที่คุณอาเอ่ย วายุงั้นเหรอ... “ไว้คุณอาถามน้องเอาเองแล้วกันนะครับ” เขาปฏิเสธที่จะเอ่ยอธิบายกับคนตรงหน้า หนึ่งเพราะเรื่องมันยาว สองคือไม่คิดอยากจะเอ่ยชื่ออีกคน “อาพอจะเข้าใจ ยังไงก็ขอบใจเรามากนะ” เพลิงกัลป์คงจะไม่อยากพูดถึงวายุเขาลืมเสียสนิทว่าทั้งสองคนมองหน้ากันไม่ติดเอาไว้รอยัยรินตื่นมาค่อยถามเอาเองแล้วกัน “งั้นผมขอตัวกลับนะครับ” เพลิงกัลป์ยกมือไหว้คุณอาเพื่อที่จะขอตัวลากลับ ดวงตาคมสีนิลลอบมองใบหน้าหวานที่นอนหลับตาพริ้มดูมีความสุขนั้นแวบหนึ่ง... พอเห็นสีหน้าแบบนั้นแล้วก็ไม่อยากจะรบกวนปลุกอีกคนให้ตื่นจากห้วงนิทราชายหนุ่มเลือกที่จะซ้อนร่างบางอุ้มขึ้นเอาไว้แนบอกของตนพามาส่งที่ห้องนอนเจ้าตัวแทน เขายกยิ้มบางๆที่มุมปากขึ้นโดยไม่ทันได้มีใครสักเกตก่อนจะเปลี่ยนเป็นใบหน้าเรียบเฉยดั่งเดิมเอ่ยขึ้นในใจบอกกับหญิงสาวที่นอนหลับอยู่บนเตียงก่อนจะพาตัวเองออกจากห้องของหญิงสาว ฝันดี เป็นประโยคสั้นๆที่เขาบอกกับร่างบางที่นอนหลับ... เช้าวันใหม่ “เมื่อคืนฉันมานอนที่เตียงได้ยังไง”ไพรินเอ่ยถามปลาที่ยกจานอาหารเช้ามาวางลงตรงหน้าเธอ หญิงสาวสะดุ้งตื่นตาสว่างตั้งแต่เวลาพึ่งจะตีสี่พอจะข่มตาหลับก็หลับตาไม่ลงและก็พึ่งจะสังเกตว่าตัวเองยังอยู่ในชุดเดิมที่ออกไปตั้งแต่เมื่อวาน พอหยิบโทรศัพท์มาดูหน้าจอโทรศัพท์แล้วเห็นเบอร์ล่าสุดที่โทรมายี่สิบกว่าสายเป็นของวายุแล้วอารมณ์จะนอนต่อยิ่งไม่มี จำได้แค่ว่าให้พี่เพลิงมาส่งแต่ในสมองของเธอไม่มีความจำตอนที่พาตัวเองมานอนหลับที่เตียงอยู่เลย ไพรินเอาส้อมจิ้มไส้กรอกที่อยู่ตรงหน้าเธอเข้าปากไปพลางตกอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง “คุณเพลิงอุ้มคุณหนูมาส่งค่ะ”คำพูดที่ตอบแบบซื่อๆของปลาทำเอาเธอสำลักอาหารที่พึ่งจะกลืนลงท้อง “อะไรนะ!” “ส่งถึงเตียงนอนเลยนะคะ” คำพูดต่อมายิ่งทำเอาตกใจกว่าเดิมใบหน้าหญิงสาวร้อนผ่าวไม่รู้ว่าตอนนี้หน้าเธอแดงไปถึงไหนแล้ว “จริงเหรอปลา” ไพรินเอ่ยถามเสียงอ่อน พอนึกตามคำพูดของอีกคนแล้วเธอก็เริ่มจะเขินขึ้นเรื่อยๆ นี้เขาอุ้มเธอเลยงั้นเหรอ!? “จริงค่ะคุณหนู” อื้อ...... “วันนี้ตื่นเช้ากว่าพ่ออีกนะ”ไพรินหันไปทางต้นเสียงเห็นคุณพ่อที่อยู่ในชุดทำงาน “รินสะดุ้งตื่นตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ทันจะขึ้นพอจะหลับก็หลับต่อไม่ลงแล้วค่ะ” เธอเอ่ยบอกกับท่านเมื่อคุณพ่อนั่งลงที่โต๊ะอาหารกับเธอ “ก็เรานอนตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ทันจะได้ตกดิน” หลับแบบเป็นตายจริงๆนะเรา “รินคงรู้สึกเหนื่อยๆ” “เมื่อวานพ่อเห็นเราไปกับวายุ แล้วทำไมถึงกลับมากับเพลิงกัลป์ได้” คำถามของคุณพ่อทำให้เธอนึกถึงเรื่องน่าปวดหัวเมื่อวานขึ้นมาด้วย “รินทะเลาะกับพี่วายุเจอพี่เพลิงพอดี เลยให้พี่เขามาส่งรินค่ะ” บอกออกไปตามความจริงไม่คิดจะบิดบังอะไร “วายุแค่ห่วงเรา” คำแก้ตัวแทนอีกคนถูกเอ่ยบอกเธอ “รินก็พอเข้าใจอยู่ค่ะ” เธอพูดรับคำนั้นแล้วตักอาหารในจานเข้าปากบทสนทนาก็ไม่ได้มีขึ้นมาอีกตลอดการทานอาหาร “จะทำขนมอีกแล้วหรอคะ” ปลาเอ่ยถามเธอที่กำลังยุ่งกับการเตรียมของและอุปกรณ์ต่างๆดีที่ในตู้เย็นมีของที่เธอต้องการอยู่ครบได้ยินว่าป้าแม่บ้านซื้อมาไว้เพราะเห็นเธอเคยทำไปครั้งนั้นเผื่อเธออยากจะทำอีกจะได้ไม่ต้องไปหาซื้อให้ยุ่งยาก “คราวนี้ไม่พลาดแน่” ตอนที่นอนต่อไม่หลับไพรินเลือกที่จะเปิดคลิปการทำขนมดูรอเวลาให้มาถึงตอนเช้าดังนั้นคราวนี้เธอจะไม่ยอมผิดพลาดแบบคราวก่อนแน่นอนหญิงสาวมั่นใจ “ให้ปลาช่วยไหมคะ” “ไม่ละ รอชิมให้แล้วกันนะ” คำพูดของคุณหนูทำให้สาวใช้คิดถึงคราวก่อนที่ได้ชิมขึ้นมาในหัวยังจำรสชาติขมในปากได้อยู่เลย... ผ่านไปได้เกือบจะสองชั่วโมง “เสร็จแล้ว!” เสียงดีใจของคุณหนูมาพร้อมกับมือที่วางจานขนม ปลามองดูขนมในจานที่เปลี่ยนไปจากคราวก่อนอยู่มากคุณหนูของเธอเลือกทำบราวน์นี่อย่างเดิมจึงเห็นข้อแตกต่างกันได้ง่าย “คุณหนูหน้าเปื้อนหมดเลยนะคะ”ไพรินพอโดนทักก็พึ่งจะคิดได้ว่าหน้าตัวเองตอนนี้เป็นยังไง “เดี่ยวฉันมานะขึ้นไปล้างหน้าข้างบนก่อน” หญิงสาวถอดผ้ากันเปื้อนออกวางมันไว้ก่อนจะเดินขึ้นห้องตัวเอง ไพรินเดินลงมาข้างล่างด้วยใบหน้าที่ถูกแต่งใหม่อีกครั้ง การได้ทำขนมมันทำให้เธอได้ผ่อนคลายเรื่องปวดหัวอะไรหลายๆอย่างลงไปได้อยู่เยอะเหมือนกัน นอกจากการกินก็คงเป็นการทำขนมละมั่ง... “คุณหนูคะ” ยังไม่ทันได้เดินลงไปถึงชั้นล่างร่างของปลาก็วิ่งหน้าตั้งมาหาเธอก่อนซะก่อน หญิงสาวมองใบหน้าที่ดูจะหอบเหนื่อยนั้น “ปลาเป็นอะไรตกใจอะไรขนาดนั้น” “คะคุณ” คุณ? คุณอะไรละทำไมไม่พูดให้จบ “มีคนมาหาฉันเหรอ” “ค่ะคุณหนู” “ใคร” “คุณวายุค่ะ”ชื่อของคนที่เธอนึกว่าจะไม่ได้ยินถูกเอ่ยขึ้น วันนี้เป็นวันเกิดของแม่นางเอกนึกว่าเขาวุ่นอยู่กับวันเกิดของอีกคนไม่ได้มาคิดสนใจเธอซะอีกแต่ดูเหมือนเธอจะคิดคาดเคลื่อนไป “อยู่ไหน” “ห้องรับแขกค่ะ” ปลามองหน้าของไพรินใบหน้าของหญิงสาวนิ่งขึ้นทันตาเมื่อได้ยินชื่ออีกคนโดยปกติแทบจะดีใจที่ได้ฟังมาตลอดแท้ๆ “บอกว่าฉันไม่อยู่แล้วกัน” “เอ่อคุณหนูคะ” “อะไรอีก” “ปลาพึ่งบอกคุณวายุไปว่าจะมาตามคุณหนูให้น่ะค่ะ” ให้มันได้ยังงี้สิ!! ไพรินส่งสายตาเหมือนอยากจะกินหัวส่งไปให้คนตรงหน้าก่อนจะก้าวเดินตรงไปที่ห้องรับแขก “ใครอนุญาตให้พี่วายุกินคะ” พอเธอเดินลงมาหาร่างสูงที่นั่งรออยู่ภาพที่เขากำลังหยิบบราวน์นี่ของเธอเข้าปากอยู่พอดีพอหันไปมองสาวใช้สีหน้าที่ดูสำนึกผิดก็ฉายชัดให้เธอเห็น ทำอะไรไม่บอกเธอก่อนเลยนะ! “เราทำเองเหรอ” รอยยิ้มอบอุ่นถูกส่งมาให้ หญิงสาวเดินไปนั่งลงโซฟาอีกตัวใบหน้าของเธอแสดงสีหน้าเรียบเฉยไม่ได้บึ้งตึงแบบที่ชายหนุ่มคิดเอาไว้ก่อนมาเจอ แต่ที่นิ่งเงียบใส่เขานี้ไม่ผิดจากที่คาดไว้เท่าไหร่... “อร่อยดี” เขาชมจากใจจริงไม่ได้คิดจะเอาใจอะไรหญิงสาว หลายๆอย่างที่ดูเปลี่ยนไปของไพรินทำให้วายุรู้สึกประหลาดใจไม่อยู่ไม่น้อย เขาไม่คิดว่าเธอจะทำขนมเป็นและทำได้ดีแบบนี้ เป็นอีกมุมที่ไม่เคยเห็นจากเจ้าตัว “ขอบคุณค่ะ” “พี่โทรหาทำไมไม่รับ” ก็ไม่อยากรับเธอจะรับทำไมกันละ... “รินไม่ว่าง” “พี่ขอโทษ สำหรับเรื่องเมื่อวานพี่ใจร้อนไปเอง” อยู่ๆเขาก็เปิดประเด็นขึ้นมาเฉยๆเอาจริงๆเธอก็ไม่อยากจะปล่อยเรื่องเมื่อวานให้มันคาราคาซังอยู่เหมือนกัน ก็รู้ว่าเขาเป็นห่วงไพรินมาก... “รินก็ขอโทษเหมือนกันแต่รินก็ยืนยันคำเดิมว่าจะไปฝึกงานกับพี่เพลิง” “เราคุยกับมันแล้ว” คำพูดที่ถามทำให้เธอสะอึก เธอยังไม่ได้พูดอะไรสักคำเลยต่างหาก... “ไม่ใช่ว่าที่เราทำอยู่คืออยากประชดพี่ใช่ไหม” หลงตัวเองมากไปแล้วนะไอ้คุณพระเอก! “หลงตัวเอง” “ก็พี่หล่อ”ไพรินมองอีกคนที่พูดด้วยสีหน้ามั่นใจแล้วพาลรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมา “ไม่เห็นจะหล่อเลย” รู้สึกบรรยากาศของทั้งคู่จากที่ดูอึมครึมตอนแรกมันเปลี่ยนเป็นผ่อนคลายลงมากแล้ว “จริงเหรอหืม” ไพรินเผลอตกใจขึ้นไม่คิดว่าอยู่ๆร่างสูงจะยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้เธอใกล้ชนิดที่ว่าห่างกันไม่ถึงคืบวายุดูไม่คิดอะไรตอนทำแต่พอทั้งสองได้สบตากันความนิ่งงันจึงเกิด วายุพึ่งจะได้สังเกตอีกคนอย่างพินิจครั้งแรกปกติเขารู้ว่าไพรินหน้าตาดีแต่พอได้ลองมองอย่างตั้งใจแล้วอีกคนสวยมากจริงๆ ตาคมไล่มองตั้งแต่ดวงตากลมเหมือนลูกแมวจมูกโด่งนั้นแล้วเลื่อนมาหยุดที่ริมฝีปากอิ่มสวยของร่างบาง หญิงสาวนั่งเกร็จตัวไปทั่วร่างโดยเฉาะตอนที่อีกคนไล่สายตาสำรวจใบหน้าของเธอลมหายใจกำลังติดขัดขึ้นเรื่อยๆเพราะเธอไม่รู้ว่าร่างสูงกำลังคิดอะไรอยู่