ขอพิชิตใจตัวร้าย (วิเวียน)

“มันไม่ชอบนั่งรถปกติให้คนจับไว้” เขาพูดอธิบายขึ้น หญิงสาวอยากจะเอ่ยถามว่าไม่มีกรงสำหรับใส่ออกไปข้างนอกเลยรึไงแต่ก็กลัวจะยิ่งต่อล้อต่อเถียงให้เสียเวลามากขึ้นกว่าเก่า หญิงสาวยอมเข้าไปนั่งในรถพร้อมกระชับวงแขนกอดเจ้าแมวตัวป่วนที่ยังคงดิ้นแต่ตอนนี้ก็เริ่มจะสงบลงบ้างแล้ว “ตัวป่วน” เขาพูดขึ้นมาไม่รู้จะว่าแมวรึเธอกันแน่เมื่อขับออกมาได้สักพักหนึ่ง “เจอที่ไรมีแต่เรื่องให้ปวดหัว” เธอรู้แล้วละว่าเขากำลังพูดว่าเธอไม่ใช่แมว ใบหน้าสวยหันมองอีกคนตาเขียวเอ่ยตอบเสียงห้วน “ก็ไม่ได้อยากจะเจอสักหน่อย” ภาวนาแทบตายให้อย่าเจอแต่แล้วยังไงกันละยังไม่ทันพ้นวันเลยด้วยซ้ำเธอก็เจอเขาอีกแล้ว...! “เหมือนกัน” สองคำสั้นๆที่ตอบกลับมาทำให้รู้สึกเดือดขึ้นมาในใจ น่าหงุดหงิดจริงๆ...! หญิงสาวนั่งรถมากับอีกคนโดยพึ่งจะฉุดคิดขึ้นมาได้ว่าคนที่อยู่ข้างๆเธอไม่ค่อยจะอยู่นานๆมาที แล้วเขารู้เหรอว่าคลีนิคสัตว์อยู่ไหน...? “คุณ รู้เหรอว่าคลินิคสัตว์อยู่แถวไหน”เธอเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ กึก! คนที่อยู่ข้างเธอหยุดรถที่ขับมาทันทีโดยที่ยังขับไม่ถึงหน้าหมู่บ้านด้วยซำ้เธอหันหน้ามองใบหน้าหล่อที่มองมาเหมือนกันก่อนที่คิ้วบนใบหน้าเขาจะขยับชนกัน “นี่เธอไม่รู้เหรอ” จะไปรู้ได้ไงกันเล่า! เขาบังคับเธอขึ้นรถมาด้วยแต่ดันขับออกมาโดยไม่รู้อะไรเนี้ยนะอยากจะเอาหัวโขกกับกระจกรถจริงๆ . . . “ขอทราบชื่อน้องแมวด้วยค่ะ” ในที่สุดก็หาเจอก่อนหน้าที่จะเจอเธอนึกว่าจะได้กลับไปตั้งหลักใหม่แต่อีกคนใช้gps ค้นหาจนเจอแทน “วิเวียน” ชื่อแมวหรูกว่าชื่อคนอีกมั่งนั้น เขาบอกชื่อกับผู้ช่วยหมอก่อนจะนั่งลงรอเรียกชื่อน้องแมวรอเข้าไปตรวจ ร่างสูงยื่นมือมาอุ้มเอามันจากเธอไปไว้ที่ตักตัวเองหญิงสาวลอบมองอีกคนเงียบๆ สายตาที่ปกติมักดูไร้อารมณ์ดูลึกลับกลับฉายประกายความอ่อนโยนขึ้นมามือของเขาลูบที่ขนสีขาวนั้นอย่างเบามือ ทั้งหล่อทั้งอบอุ่นเป็นบ้าเลย... คิดอะไรออกมากันนะเรา?ใบหน้าสวยหันหนีรู้สึกตัวเองจะเพ้อไปไกลเกินไปแล้วจริงๆแต่มันก็อดคิดไม่ได้อีกคนหล่อมากชนิดหาแบบนี้ได้ยากพี่เพลิงว่าหล่อมากแล้วคนข้างตัวเธอยังหล่อมากกว่าอีก ถึงจะชมไปแบบนั้นแต่ก็ไม่ได้คิดจะเปลี่ยนใจไปชอบอีกคนหรอกนะ... “น้องวิเวียนเชิญที่ห้องตรวจค่ะ” นั่งรอไปได้สักพักเสียงเรียกถึงคิวก็มาถึงเขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงส่วนเธอแค่ผู้มาด้วยไม่ได้คิดจะเข้าไป “พาแฟนเข้าไปด้วยได้นะคะ เผื่ออยากจะดูด้วยกันว่าน้องเขาเป็นอะไรมากไหม”หญิงสาวแทบจะสำลักอากาศกับคำพูดของแม่ผู้ช่วยหมอก่อนจะรีบเอ่ยปฏิเสธขึ้นทันที “ไม่ใช่/ไม่ใช่นะคะ!” เขากับเธอเอ่ยขึ้นพร้อมกันทำเอาคนที่ยืนฟังอยู่มองอย่างงงๆกับคำปฎิเสธของพวกเรามั้งสองคน “ต้องขอโทษด้วยนะคะฉันนึกว่าพวกคุณเป็นคนรักกันซะอีก”ไม่เห็นจะเหมือนคนรักกันสักหน่อย...! “ไว้อีกสามวันมาหาคุณหมอเพื่อดูอาการอีกครั้งนะคะ”ผู้ช่วยหมอพูดขึ้นก่อนจะยื่นถุงใส่ยามาให้เธอลุกจากที่นั่งเมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นขาก้าวเดินออกจากคลีนิค “นี่คุณ หมอว่าไงบ้าง” เธอกลั้นใจเอ่ยถามเพราะอยากจะรู้อาการเจ้าแมวไม่รู้ว่าตกสูงขนาดนั้นมีอาการน่าห่วงมากไหม “ไม่หนักเท่าไหร่” ถือว่ายังโชคดีนึกว่าจะเป็นอะไรไปมากกว่านี้ซะอีกเล่นตกลงมาจากกำแพงสูงซะขนาดนั้นเข้าให้ “โล่งอก โอ้ย” อยู่ๆเขาก็หยุดเดินทำให้เธอที่เดินตามหลังมาหน้าผากชนเข้ากับแผ่นหลังของเขา นึกจะหยุดก็หยุดสินะ! “คุณจะหยุดทำไมเนี้ย” “เธออายุเท่าไหร่” อยู่ๆก็นึกอารมณ์ไหนถึงได้ถามมากันเธอมองใบหน้าคาดคั้นนั้นก็เอ่ยตอบอย่างจำใจ “24 ปี” “ฉันอายุมากกว่าเธออย่าพูดแบบห้วนๆอีก” หญิงสาวสะอึกกับคำพูดเหมือนเธอกำลังถูกผู้ใหญ่ดุที่ทำนิสัยไม่ดี “คุณอายุเท่าไหร่กันละคะ” เธอยอมเปลี่ยนการพูดกับเขาไป “สามสิบ” อะไรกัน สามสิบแล้วงั้นเหรอ!เธอก็รู้ว่าเขาน่าจะแก่กว่าเธอแต่คิดไว้แค่สองสามปีนี้อะไรมากกว่าตั้งหกปีเชียว “ขอโทษที่ล่วงเกินคุณค่ะ” เธอเอ่ยอย่างนอบน้อมรู้สึกผิดในใจที่เคยขึ้นเสียงใส่เขา “ธาวินชื่อฉันไม่ต้องมาเรียกคุณอีก” อยู่ก็เอ่ยบอกขึ้นมาเขาชื่อธาวินงั้นเหรอ แล้วถ้าไม่ให้เรียกคุณจะให้เรียกชื่อเฉยๆแทนรึไงกัน “เข้าใจไหม” เขาถามประโยคให้เธอตอบกลับหญิงสาวเม้มปากคิดก่อนจะเอ่ยตอบเขาอย่างไม่ค่อยมั่นใจ “ค่ะพี่ธาวิน” ใบหน้าสวยมองอีกคนเมื่อพูดจบเห็นเขาส่งยิ้มบางๆมาแทนเหมือนจะพอใจที่เธอพูดเมื่อกี้ก่อนจะหันกลับเดินไปตามเดิมส่วนเธอนั้นได้แต่ก้มหน้าเดินตามเขาไปเงียบๆ เราไม่ได้พูดอะไรต่อกันอีกเมื่อกี้เธออึดอัดขาไปพอขากลับทั้งอึดอัดและนั่งเกร็งตัวตลอดทางจนเขาหยุดรถที่หน้าบ้านของคุณย่า “เอ่อ ให้ฉันลงตรงนี้แมวคะ-พี่ธาวินจะไม่ดื้อขึ้นมาเหรอคะ” หญิงสาวเอ่ยสรรพนามอย่างไม่ชินปากถามเขาเพราะขนาดยังไม่ขับออกไปถึงไหนเจ้าแมวก็ลืมเจ็บจะกระโดดลงจากรถ พอได้ขับออกมาตลอดทางเธอต้องคอยอุ้มไว้แน่นพยายามลูบหัวเอาไว้ให้ไม่แตกตื่น “ไม่เป็นไรหลับไปแล้ว” ร่างบางพึ่งจะสักเกตเพราะมัวแต่นั่งเกร็จพอก้มลงไปมองเจ้าแมวมันกำลังนอนหลับปุ๋ยที่ตักเธอ “ค่อยๆลุก” เขาเอ่ยกับเธอเสียงนุ่มนวลจนร่างบางรู้สึกไม่ชินหญิงสาวไม่รีรออะไรค่อยๆยกเจ้าแมวลงจากตักพาตัวเองออกจากรถเขา “ยัยริน! นี่หลานหายไปไหนมา!!” แค่ก้าวลงจากรถได้ไม่ถึงไหนเสียงดังของคุณย่าก็ดังมาจากทางด้านหลังจนเธอสะดุ้งดีที่แมวไม่ตื่นน่าจะโดนยาของคุณหมอไปจึงอ่อนแรงนอนไม่รู้สึกตัวแบบนี้ ใบหน้าสวยซีดลงก่อนจะเห็นไปประชันกับหน้าของหญิงชราที่มองมาอย่างโกรธจัด คุณย่าถือไม้เรียวเอาไว้ด้วยนี่แล้วเธอจะโดนตีรึเปล่าอยากจะร้องไห้ยังไงก็ไม่รู้ “รินบอกปลาไว้แล้วนะคะว่าไปทำอะไร” เธอเอ่ยเสียงอ่อนรู้สึกหวั่นๆกับอารมณ์ตอนนี้ของคุณย่าสุดๆ “ปลามันไม่อยู่ย่าใช้มันไปกับตาล แล้วไม่เห็นจะบอกอะไรย่าไว้ด้วย!” ไพรินสะดุ้งเป็นรอบที่สองเหมือนคำพูดเมื่อกี้ของเธอจะกลายเป็นคำโกหกไปซะอย่างงั้น คิดหนักเลยแบบนี้ “ขอโทษครับคุณย่า” อยู่ๆชายหนุ่มที่หญิงสาวนึกว่าเขาไปแล้วตั้งนานดันพูดดักขึ้นมาก่อนที่เธอจะโดนคุณย่าคาดโทษเขาเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างๆเธอ เขามาช่วยพูดกับคุณย่าให้งั้นเหรอ ดีจัง... “ยัยรินนี่ใครกัน” คุณย่ามองร่างสูงข้างเธออย่างสงสัยเขากำลังจะเอ่ยตอบแต่เสียงคุณย่าดันพูดขึ้นแทรกมาซะก่อน “แฟนเรางั้นเหรอ” หญิงสาวตกใจเป็นรอบที่สองของวัน วันนี้มีคนเข้าใจผิดว่าเธอกับเขาเป็นแฟนกับถึงสองรอบ! นี้เธอกับเขาดูเหมือนคู่รักกันขนาดนั้นเลยรึไง!! “เปล่าครับ” เขาเอ่ยตอบคุณย่าไปเสียงนุ่มก่อนมือหนาจะยกขึ้นมาวางบนหัวของเธอ หญิงสาวกำลังจะเบี่ยงหัวหลบแต่พอมองสายตาที่สื่อได้ว่า ‘อยู่นิ่งๆ’ แล้วเธอก็ไม่กล้าจะขยับหนีไปไหนได้แต่ยืนรอดูว่าอีกคนจะทำยังไงต่อ “น้องรินอาสาช่วยพาแมวผมไปหาหมอเพราะขับรถไปโดยที่แมวไม่อยู่นิ่งคงท่าไม่ดี” เขาอธิบายอย่างใจเย็นใบหน้าหล่อแสดงออกอย่างอ่อนโยนเมื่อหันมองเธอ มือหนาลูบกลุ่มผมเธอเบาๆอย่างเหมือนเอ็นดูส่วนเธอนะเหรอนิ่งค้างไปแล้วปล่อยให้อีกคนแก้ต่างให้แทน “เป็นเด็กที่น่ารักมากครับ” โกหกกันชัดๆเมื่อไม่นานเขายังพึ่งจะเอ่ยตำหนิสอนเธอไปเอง “ยัยรินไม่ได้ไปซนอะไรใช่ไหม” คุณย่ามีนำ้เสียงที่อ่อนลงมากอย่างสัมผัสได้ทำให้หญิงสาวใจชื่นขึ้นมาบ้าง การแสดงของเขานี่ได้ผลมากจริงๆ... “ไม่ครับเด็กดีด้วยซำ้” เขาหันมายิ้มหวานกับเธอในประโยคสุดท้ายหญิงสาวจึงส่งยิ้มหวานรับไม่แพ้กัน “แล้วเราเป็นอะไรกับยัยรินละ?” “พี่เป็นอะไรสำหรับเราละ? บอกคุณย่าไปสิ” ห๊ะอะไร! อยู่ๆทำไมถึงโยนมาให้เธอตอบแบบนี้กันแล้วทำไมคำพูดมันเหมือนมีเลศนัยอะไรบางอย่างหญิงสาวคิดขึ้นมาแวบหนึ่งในหัวแต่ก็เลือกจะปล่อยให้มันผ่านไป เธอหันไปมองคุณย่าที่กำลังรอคำตอบจากเธออยู่ เป็น เป็นอะไรดี...!? “พี่ธาวินเป็นเหมือนพี่ชายคนสนิทของรินค่ะคุณย่า” คิดคำพูดอื่นไม่ออกแล้วจริงๆ “แล้วสนิทกันนานยัง”เมื่อตะกี้เองเลยค่ะคุณย่าเธอก็ไม่รู้ว่าทำไมท่านถึงได้ดูอยากจะรู้มากนัก “ไม่นานครับแต่นิสัยเราคงเข้ากันดีเลยสนิทกันเร็ว” เขาพูดแก้ต่างให้เธอที่ยังคงยืนใบ้แดกไม่ยอมตอบสักที “งั้นเหรอเข้าใจแล้ว ยัยรินเข้าไปล้างมือเถอะย่ารอกินข้าวเย็นด้วยอยู่” คุณย่าเหมือนจะไม่ติดใจอะไรต่อแล้วจึงได้เอ่ยตัดพูดไล่เธอเข้าบ้านก่อนจะหันไปหาร่างสูง “เชิญคุณด้วยนะ” “เอาไว้คราวหน้านะครับ” เขาเอ่ยปฏิเสธอย่างรักษานำ้ใจ “ตามใจแล้วกัน” ชายหนุ่มไหว้คุณย่าก่อนจะหันตัวไปขึ้นรถกลับนึกขอบคุณอีกคนถ้าเกิดเธอพูดเรื่องจริงไปว่าพาแมวของผู้ชายที่ไม่รู้จักไม่สนิทกันหายไปด้วยกันตั้งนานใครบ้างจะเชื่อมีแต่จะโดนว่าร้ายเอาไปนินทานะสิใช่ว่าเป็นคนในบ้านคุณย่าแล้วเธอจะไม่ระแวงเพราะไม่ได้รู้นิสัยใจคอดี “ย่าพึ่งรู้ว่าเราสนิทกับคนที่อยู่ข้างบ้าน” เขาขับรถไปจากหน้าบ้านได้ไม่นานคุณย่าก็ยิงคำถามใส่ทันที “รินเคยเจอพี่เขามาก่อนพอเจอกันอีกทีก็เลยสนิทกันเร็วค่ะ”หญิงสาวเอ่ยไปอย่างพยายามให้ลื่นไหลมากที่สุดเพราะไม่รู้ว่าคุณย่าเธอเชื่อจริงหรือแค่ปล่อยผ่านกันแน่ “อืมรีบไปล้างมือเถอะย่าจะไปรอที่โต๊ะอาหาร” . . . หญิงสาวนอนเงยหน้าอยู่ที่เตียงรู้สึกว่าวันนี้ทั้งวันเธอจะเจอกับเรื่องนั้นเรื่องนี้เต็มหัวไปหมด ไม่คิดว่าแค่มาบ้านคุณย่าแล้วเธอจะต้องมาพบเจอกับอะไรหลายๆอย่างขนาดนี้ เหนื่อยอยู่เหมือนกันนะ... ใบหน้าสวยกำลังจะหันหน้าไปยื่นมือปิดโคมไฟที่หัวเตียงแต่สายตาสะดุดเข้ากับหนังสือนิยายของพี่เพลิงเข้าให้ก่อน วันนี้วุ่นๆจนเธอลืมเปิดมาดูเสียสนิท พอเห็นแล้วก็พาลให้รู้สึกคิดถึงอีกคน เธอยังไม่ได้ไปถามเขาถึงเหตุผลที่ไม่ยอมให้เธอไปฝึกด้วย ร่างบางลุกขึ้นนั่งหลังพิงเข้ากับเตียงขนาดใหญ่ยื่นมือเรียวไปหยิบหนังสือนั้นมาสายตาของเธอดูจะวูบไหวเมื่อมองมัน เธอเลือกหยิบกระดาษแผ่นสีขาวที่แนบมาด้วยสายตาสังเกตเห็นลายมือที่เขียนไว้บนแผ่นกระดาษ ลายมือของพี่เพลิงสินะสวยจัง... เทียบกับลายมือของเธอแล้วก็รู้สึกอาย ดวงหน้าหวานไล่สายตามองดูตัวหนังสือที่อีกคนเขียนให้เธอไล่อ่านแล้วรู้สึกเหมือนอีกคนได้มาพูดให้ฟังเองต่อหน้าถ้าเป็นอย่างงั้นคงจะดีใจไม่น้อยภาษาเขียนของเขาบ่งบอกลักษณะของเจ้าตัวชัดเจนมากจริงๆลินินรู้สึกว่าตัวเองจะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เหมือนคนกำลังเพ้อ เธอตั้งใจอ่านทุกบรรทัดจนจบทำเอานึกอยากจะหยิบหนังสือนิยายเล่มนั้นขึ้นมาอ่านตามที่อีกคนบอกเขียนบอกมือเรียวลองพลิกแผ่นกระดาษไปด้านหลังปรากฎมีตัวหนังสือที่เขียนเอาไว้อยู่หญิงสาวขมวดคิ้วอย่างสงสัยไล่สายตาอ่านมัน ‘บางการกระทำมันก็ส่วนทางกับความรู้สึก’ คำพูดแค่ประโยคเดียวที่เขาสื่อทำเอาเธอที่ได้อ่านยิ้มเขินขึ้นมาฝืนไว้ไม่ได้ดวงหน้าสวยแก้มเนียนแดงระเรื่อขึ้นดูน่ามอง “สวนทางกับความรู้สึกงั้นเหรอ” งั้นเธอก็จะเชื่อว่าที่เขาไม่ยอมให้เธอไปฝึกด้วยเพราะมีเหตุผลบางอย่างไม่ใช่เกลียดเธอ... ไพรินเปิดลิ้นชักหัวเตียงหยิบปากกาขึ้นมาเขียนบรรทัดต่อจากอีกคนเป็นความรู้สึกที่เธอคิดในตอนนี้เธอไม่รู้ช่องทางที่จะติดต่อไปหาเขาสักอย่างแต่ก็อยากให้สิ่งที่เขียนลงไปส่งมันไปให้ถึงเขาให้ได้รู้ ‘คิดถึงมากเลยนะคะพี่เพลิง’ ——-100%