บทนำ

หญิงสาววัยยี่สิบหกปีวิ่งหน้าตื่นอาการดูร้อนรนใบหน้าที่ประดับด้วยเครื่องหน้างดงามหมดจดเต็มไปด้วยความวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด ร่างโปร่งบางอรชรในชุดเสื้อยืดกับกางเกงผ้าเนื้อดีสวมทับด้วยผ้ากันเปื้อนที่ยังคงมีคราบแป้งประปราย เดินแกมวิ่งไปยังอาคารเรียนเมื่อผ่านรั้วของโรงเรียนเข้ามาแล้ว สลักจิต พยายามระงับอาการไม่ให้ดูร้อนรนหรือหวาดวิตกกับสิ่งที่กำลังจะเจอในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ขาเรียวได้รูปสั่นน้อยๆขณะก้าวช้าลงเมื่อมาถึงห้องพักครูหญิงสาวหยุดหอบหายใจหลับตาลงและลืมขึ้นอีกครั้งพร้อมกับสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ อย่างพยายามปลุกปลอบให้กำลังใจตัวเอง… เธอจะต้องเข้มแข็ง เธอจะต้องเข้มแข็งนะอุ้ม.. หญิงสาวบอกตัวเองในใจ.. สลักจิตยกมือเคาะประตูห้องพักครูเบาๆ ก่อนจะเปิดเข้าไปด้วยอาการแข้งขาสั่นเล็กน้อยเธอพยายามอย่างที่สุดที่จะไม่มองบุรุษร่างสูงใหญ่ที่กำลังอุ้ม เด็กหญิงสกาวใจ หรือ น้องครีม อยู่ และเมื่อเห็นหน้าเธอเด็กหญิงวัย 5 ขวบก็ร้องขึ้นอย่างดีใจ “แม่อุ้มจ๋ามาแล้ว คุณพ่อขาแม่อุ้มจ๋ามาแล้ว..” เด็กหญิงยิ้มกว้างบอกคนที่อุ้มตนอย่างสุดแสนดีใจ วันนี้น้องครีมจะมีทั้งคุณพ่อคุณแม่แล้ว และเพื่อนๆจะต้องมาขอโทษที่ล้อว่าน้องครีมไม่มีพ่อ นั่นคือความคิดของเด็กหญิง แต่ผู้เป็นแม่นั้นหน้าซีดเผือดเนื้อตัวเย็นเฉียบลมหายใจติดขัดขึ้นมาอย่างไม่อาจหักห้ามอาการนั้นได้ และแล้วโลกทั้งใบของสลักจิตก็พลันมืดดับเพียงเมื่อคนที่น้องครีมเรียกว่าคุณพ่อหันมาสบตากับเธอ!