บทที่ 1. งานที่ยากจะทำใจ

“จำไว้นะนังอุ้ม แกต้องทำให้เขาพอใจที่สุดห้ามขัดใจห้ามงอแงงี่เง่า” “ป้า.. แต่อุ้มไม่อยากทำงานนี้” สลักจิตอิดออดทั้งนัยน์ตางามราวนิลเนื้อดีก็คลอด้วยหยาดน้ำใสๆ ป้าสมจิต เป็นป้าแท้ๆ ของเธอ และกำลังจะบังคับให้เธอทำงานบางอย่างเพื่อเงินก้อนใหญ่ ที่นางกับสามีต้องการเอาไปใช้หนี้และเล่นการพนัน “แกต้องทำ ฉันไม่สามารถจะดูแลแกได้แล้ว แกเข้าใจมั้ยนังโง่ และฉันก็เอาเงินเขามาแล้ว..” นางสมจิตผลักศีรษะของหลานสาวแรงๆ ทั้งดวงตาก็แดงก่ำเหมือนกำลังพยายามกลั้นน้ำตา แต่ใบหน้าของนางกลับถมึงทึงและพูดจาถากถางทำลายน้ำใจของสาวน้อยวัยสิบเก้าปีเศษอย่างฉุนเฉียว “ถ้าแกไม่ทำงานนี้ฉันจะพาแกไปขายตัวที่ซ่อง เลือกเอาว่าจะทำงานไหน คนอย่างแกมันหัวทื่อหัวทึบโง่เง่าไม่ทันเขา ให้ทำอะไรก็ไม่ได้ดีสักอย่างให้ทำงานบ้านก็ไม่ได้เรื่อง แถมยังจะมาอ่อยผัวฉันอีก แกอย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ที่แกแอบให้ท่าผัวฉัน” “ไม่นะป้า อุ้มไม่เคยทำแบบนั้น ลุงแสงจะปล้ำอุ้ม และเขาทำมาหลายครั้งแล้ว ที่อุ้มไปนอนบ้านเพื่อนบ่อยๆ ก็เพราะอุ้มกลัว..” สลักจิตบอกตามตรงแต่อีกฝ่ายเหมือนไม่เชื่อว่า นายแสง สามีของตนจะคิดร้ายต่อเธอ “อย่ามาตอแหล คนอย่างมึงมันแรด ไปนอนบ้านเพื่อนหรือไปเที่ยวมั่วสุมกันแน่ เอาเป็นว่ามึงเลือกเอาว่าจะไปเป็นกะหรี่หรือไปทำงานนี้” “ป้า.. ให้อุ้มไปทำงานอื่นได้ไหม อุ้มจะได้งานทำ อุ้มจะส่งเงินให้ป้า อุ้มไม่เคยลืมบุญคุณที่ป้าเลี้ยงดูอุ้มมาหรอกค่ะอุ้มจะดูแลป้าเอง ขอร้องนะคะอย่าให้อุ้มไปทำงานนี้เลยให้อุ้มไปทำงานกับเพื่อนเถอะ..” “มึงเลือกเอานังอุ้ม มึงจะเนรคุณกูหรือมึงจะหนีไปเสวยสุขคนเดียว..” นางสมจิตเท้าสะเอวมองหน้าหลานสาวในไส้อย่างจริงจัง ดวงตาวาวโรจน์ “ป้าจ๋า..” สลักจิตร้องไห้ปิ่มขาดใจ “มึงต้องไปทำงานให้เขา เพื่อตัวของมึงเอง เชื่อกู.. แล้วมึงจะไม่ลำบาก” น้ำเสียงอ่อนลงแต่ใบหน้ายังคงตึงจัด สลักจิตก้มหน้าลงแล้วร้องไห้อย่างอดสูใจ และเสียใจที่ตนไม่มีโอกาสได้เรียนและทำงานกับเพื่อน ทำตามที่ตนเองฝันไว้ เธอเรียนจบแค่มัธยมปลายและได้ไปเรียนทำขนมกับเพื่อนซึ่งมีแม่เป็นครูสอนทำอาหารจนสามารถทำอาหารและขนมได้หลายอย่างทั้งเค้ก และขนมอบต่างๆ เธอได้รับการติดต่อให้ไปทำงานเป็นเชฟขนมในโรงแรมแห่งหนึ่งซึ่งเงินเดือนที่ได้รับก็มากพอที่เธอจะมีโอกาสได้ส่งเสียตัวเองได้เรียนต่อเพื่อพัฒนาความรู้ความสามารถ แต่ต้องมาโดนบังคับให้กลับมาเสียก่อน อีกทั้งก่อนหน้านี้ลุงเขยแอบเข้ามาปลุกปล้ำอยู่หลายครั้งแต่เธอก็สามารถเอาตัวรอดมาได้ แต่ครั้งล่าสุดไม่กี่วันก่อนหน้านี้ นายแสงหลอกให้ป้าสมจิตไปข้างนอกและเข้ามาปลุกปล้ำเธอในห้องจนเกิดการต่อสู้กันและเธอก็ได้ตีหัวนายแสงจนแตกยับเยินก่อนจะหนีไปหา ศรัณ เพื่อนรักของตน ป้าสมจิตโกรธมากไปตามเธอกลับมาและจะส่งตัวเธอไปทำงานกับใครคนหนึ่งแล้วบอกว่าจะไม่เอาเรื่องที่เธอทำร้ายนายแสง “ไปเก็บของเอาเท่าที่จำเป็น เร็วๆ เข้าก่อนที่พี่แสงจะกลับมา” นางย้ำแล้วกระชากให้เธอเข้าไปเก็บของ สลักจิตร้องไห้ไปเก็บของไปอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร อยากหนีไปและไม่สนใจไม่รับรู้อะไรเลยก็กลัวว่าตนจะกลายเป็นคนเนรคุณ เพราะป้าสมจิตเลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่เล็กๆ เนื่องจากว่าพ่อแม่ของเธอเสียชีวิตตั้งแต่ตอนที่เธออายุเพียงห้าขวบ ป้าสมจิตเป็นผู้ปกครองที่ดีและขยันทำงานหาเงินเลี้ยงดูเธอมาอย่างดี เนื่องจากนางไม่ได้แต่งงานไม่มีสามีนางจึงรักและเอ็นดูเธอมาก จนเมื่อป้าสมจิตได้แต่งงานกับนายแสง ซึ่งเป็น รปภ.ที่โรงแรงที่ป้าสมจิตไปทำงานเป็นพนักงานทำความสะอาดนั่นเอง ในตอนนั้นเธอเพิ่งจบมัธยมต้น พอแต่งงานอยู่กินกับนายแสง ป้าสมจิตก็เปลี่ยนไป จากที่เคยรักและเอ็นดูเธอนางก็เปลี่ยนไปเป็นหงุดหงิดฉุนเฉียวและมักมองเธอแปลกๆ ทั้งนายแสงเองก็มองเธอด้วยแววตาที่ทำให้รู้สึกกระอักกระอ่วนใจอยู่เสมอ ยิ่งเธอเริ่มโตเป็นสาวแววตาของนายแสงก็ยิ่งดูน่ากลัวจนเธอต้องขอไปค้างที่บ้านของศรัณบ่อยๆ และทำให้นายแสงไม่พอใจใส่ร้ายเธอว่าแอบไปหาเพื่อนผู้ชาย เป็นเด็กใจแตก ป้าสมจิตก็ตามกลับมาและด่าทอต่างๆ นานา เธอต้องอยู่ในบ้านด้วยความหวาดผวาจนเมื่อเกิดเรื่องขึ้นถึงขนาดนี้แล้วป้าสมจิตก็ยังไม่เชื่อว่าเธอถูกสามีของนางพยายามข่มขืนกระทำชำเรา และยังจะเสือกไสไล่ส่งให้เธอไปทำงานที่เธอไม่อยากทำอีก “เอาล่ะไปได้แล้ว” ป้าสมจิตพาเธอไปที่รถยนต์คันเก่าที่ใช้มาหลายปีแล้วรีบพาเธอออกจากบ้านไปด้วยท่าทางร้อนรน.. “ทำให้เขาพอใจ ทำตัวดีๆ อย่าดื้อ เชื่อฟังคุณเขา เข้าใจไหม” สลักจิตจำต้องพยักหน้าช้าๆ อย่างยอมจำนนกับชะตาชีวิตของตน เอาเถอะ แค่ปีเดียวเท่านั้นที่จะต้องทำหน้าที่เป็น แม่อุ้มบุญ ให้กับมหาเศรษฐีคนหนึ่ง... “ฉันส่งแกแค่นี้นะ จำไว้ว่าห้ามกลับไปที่บ้านอีก” “แล้วหลังจากนี้ล่ะป้า อุ้มจะไปอยู่ไหน..” แม้จะอย่างไรในชีวิตเธอก็มีเพียงป้าสมจิตคนเดียว “ใกล้วันหมดสัญญาฉันจะติดต่อกลับมา ตามนี้ล่ะ ฉันกลับก่อนนะ” “ป้า.. ป้าไม่รักอุ้มแล้วเหรอ” สลักจิตร้องไห้กอดขานางไว้ทั้งหวาดหวั่นกับอนาคตและกลัวว่าตนจะไม่เหลือใคร... “ก็เพราะฉันรักแกไง ถึงได้ทำแบบนี้... เอาล่ะอย่ามาทำเป็นเจ้าน้ำตาอาลัยอาวรณ์” ป้าสมจิตแกะมือเธอออก ดวงตาของนางแดงน้อยๆ เหมือนพยายามกลั้นน้ำตา... “อุ้มรักป้านะ” สลักจิตสะอื้นไห้คนที่หันหลังเดินกลับไปชะงักเล็กน้อยแต่ไม่ยอมหันกลับมา “ฉันก็รักแก..” นางพูดเท่านั้นแล้วเดินออกไป รั้วอัลลอยด์สูงใหญ่ลวดลายงดงามค่อยๆ เลื่อนปิดเมื่อร่างท้วมของนางพ้นออกไป สลักจิตร้องไห้โฮรู้สึกปวดร้าวในอกเหมือนว่าเธอถูกทอดทิ้งให้อยู่ในโลกที่ไม่รู้จักเพียงลำพัง... “คุณผู้ชายให้มาเชิญเข้าไปในบ้านค่ะ” สาวใช้ในชุดสะอาดเรียบร้อยเดินมาบอกแล้วช่วยถือกระเป๋าใบเก่าของเธอไว้ สลักจิตรู้สึกอับอายกับสภาพของตนที่ดูซอมซ่อและแสนจะโทรม แม้แต่สาวใช้ในบ้านหลังนี้ยังแต่งกายดูดีสะอาดเรียบร้อยกว่าเธอหลายร้อยเท่า สาวน้อยก้มมองตัวเองในชุดเสื้อยืดกางเกงกวอร์มกลางเก่ากลางใหม่ของตนอย่างอายๆ “อุ้มถือเองได้ค่ะ” “ไม่เป็นไรคะ เชิญเถอะค่ะ คุณผู้ชายรออยู่” สลักจิตพยักหน้าน้อยๆ แล้วเช็ดน้ำตาออกจากพวงแก้มซีดเซียวทั้งยังเกลือกกลิ้งใบหน้ากับแขนเสื้อตัวเองเร็วๆ เมื่อน้ำตามันไม่หยุดไหลเสียที...