บทที่.5. บรรยากาศพาไป และใจก็ไหวหวั่น

สลักจิตรู้สึกตื่นเต้นมากเป็นร้อยเท่าเมื่อเห็นเค้กหน้าตาน่ารักและดอกไม้มากมายตรงหน้า น้ำตาไหลซึมขอบตาโดยที่เธอไม่อาจจะหักห้ามได้ ได้แต่มองภาพตรงหน้าอย่างตื้นตัน... “อะไรกัน ไม่เห็นขอบคุณคุณคีย์สักคำเลยเอาแต่ยืนร้องไห้ ถ้าไม่ชอบคุณคีย์เอาไปทิ้งก็ได้นะ” น้ำเสียงนั้นเจือความขบขันไว้มากกว่าจะจริงจัง คีแรนเดินถือเค้กมาหยุดตรงหน้าเธอแล้วยิ้มให้ “สงสัยเค้กก้อนนี้มันเล็กไป และเป็นลายเจ้าหญิงมู่หลันอุ้มเลยไม่ชอบ งั้นคุณคีย์เอาไปทิ้งนะ” “ไม่นะคะ อุ้มชอบ อุ้มชอบ..” สลักจิตรีบเอ่ยขึ้นพลางเช็ดน้ำตาป้อยๆ นึกถึงตความทรงจำตอนเด็กๆ ก่อนที่พ่อแม่จะเสียชีวิตพวกท่านได้จัดงานวันเกิดเล็กๆ กันในครอบครัวโดยมีเค้กวันเกิดเป็นลายการ์ตูนมู่หลันที่เธอชื่นชอบ แม้ตอนนั้นรูปในเค้กหน้าตามันไม่ได้สะสวยเหมือนเค้กในมือของคีแรนแต่วันเกิดในปีนั้นก็เป็นปีที่เธอมีความสุขที่สุดและมันเป็นปีสุดท้ายที่เธอได้อยู่กับพ่อแม่ “แล้วร้องไห้ทำไมฮึ” “ก็อุ้มตื้นตันใจนี่คะ ไม่คิดว่าคุณคีย์จะมีของขวัญวันเกิดให้อุ้มมากมายขนาดนี้” “สำหรับอุ้มแค่นี้ยังน้อยไปนะ แค่ดอกไม้กับเค้กเอง” “แค่นี้ก็มากมายเกินไปสำหรับอุ้มแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ” สลักจิตไหว้ขอบคุณเขา คีแรนยิ้มกว้างแล้วจูงมือเธอมานั่งที่โต๊ะซึ่งเขาจัดเตรียมไว้มันแสนจะโรแมนติกมากๆ เหมือนที่เธอเห็นในหนังที่พระเอกจัดเตรียมอะไรสักอย่างเพื่อเซอร์ไพรส์นางเอก บรรยากาศที่อบอวลด้วยความอ่อนหวานมีดอกไม้สวยงามรายรอบ รับประทานอาหารใต้แสงเทียน.. ภาพตรงหน้าเธอมันเหมือนอย่างนั้นทุกอย่างเลยก็ว่าได้... หรือเธออาจจะเป็นนางเอกจริงๆ ก็ได้.. สลักจิตหัวใจพองโตมองรอบกายด้วยความตื้นตันใจไม่หาย.. “มาเป่าเค้กกันดีกว่า” “คุณคีย์รู้ได้ยังไงคะว่าวันนี้เป็นวันเกิดอุ้ม” “ก็ป้าของอุ้มบอก แล้วก็เอกสารส่วนตัวของอุ้มก็อยู่กับคุณคีย์ทั้งหมด ลืมแล้วหรือไง” “อ้อ.. แบบนี้นี่เอง” สลักจิตพยักหน้าหงึก เลิกสนใจว่าทำไมเขาถึงได้รู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของตน วันเกิดครบรอบยี่สิบปีบริบูรณ์ของเธอนั่นเอง “Happy birthday too you..” คีแรนร้องเพลงให้เธอด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้มแสนไพเราะ สลักจิตยิ้มกว้างร้องเพลงคลอตามเขาเบาๆ เพราะอยากได้ยินเสียงของเขามากกว่า “อุ้มจะอธิษฐานแล้วนะคะ” สลักจิตบอกพร้อมทั้งหลับตาพนมมือตรงหน้าเค้กที่มีแสงเทียนสว่างไสว คีแรนมองใบหน้านวลผ่องท่ามกลางแสงเทียนของคนตรงหน้าแล้วยิ้มน้อยๆ แววตาคมทอดมองอย่างอ่อนโยนเปิดเผยความรู้สึกจนเมื่อเปลือกตาบางขยับช้าๆ เขาจึงปรับสีหน้าให้เป็นปกติ... “ขออะไรนานจัง คุณคีย์อยากกินเค้กแล้วเนี่ย สั่งทำพิเศษเลยนะ เค้กมะพร้าวอ่อนเจ้านี้เนื้อนุ่มอร่อยมากเลยนะไม่รับทำง่ายๆ ถ้าคนสั่งทำไม่หล่อจริง” คีแรนบอกยิ้มๆ สลักจิตทำทีเบ้หน้า “แหม.. คุณคีย์หลงตัวเองจัง” “ว่าไงขออะไรนานจัง” “ความลับของนางฟ้าค่ะ” สลักจิตยอตัวเองบ้าง คีแรนหัวเราะเบาๆ “ขนาดนั้นเชียว เอาล่ะเป่าเทียนได้แล้ว คุณคีย์อยากกินเค้กแล้ว” “ได้เลยค้า..” สลักจิตค่อยๆ เป่าเทียนอย่างเชื่องช้าเหมือนแกล้งเขา คีแรนจึงช่วยเธอเป่าจนเทียนดับหมด “นี่วันเกิดอุ้มนะคะ อุ้มต้องเป่าเทียนคนเดียวสิ คุณคีย์ขี้โกงนี่นา” “ก็อุ้มอยากแกล้งเป่าเทียนช้าทำไมล่ะ” คีแรนเคาะปลายจมูกเธอเบาๆ แล้วดึงเทียนออกจากเค้กแล้วยื่นมีดตัดเค้กให้เธอ “คุณคีย์ขอชิ้นใหญ่ๆ นะ” “ด้ายยยย..” สลักจิตลากเสียงล้อเลียนแล้วตัดเค้กให้เขาครึ่งหนึ่งไปเลย คีแรนหัวเราะกับการประชดของเธอ จึงแกล้งยกเค้กมาทั้งหมด “อ้าว แล้วอุ้มจะได้กินไหมเนี่ย..” “ก็ถ้าอุ้มให้คุณคีย์มาเยอะขนาดนี้อุ้มก็ไม่ต้องกินหรอก” “ได้ไงคะ นี่เค้กวันเกิดอุ้มนะอุ้มต้องได้กินสิ เอามานี่เลย” สลักจิตลุกขึ้นไปแย่งเค้กจากเขา หลังจากนั้นหนุ่มสาวก็ยื้อแย่งกันไปมาทั้งทั้งแย่งกันกินและแบ่งกันกินอย่างสนุกสนาน บรรยากาศอบอวลด้วยเสียงหัวเราะและความสุข... วันนี้เป็นวันเกิดที่สลักจิตมีความสุขเหลือเกิน... “อุ้มครับ อาบน้ำเสร็จรึยัง คุณคีย์ง่วงแล้ว” คีแรนเคาะประตูเรียกคนที่เข้าห้องน้ำนานจนเขาเป็นห่วง แต่แล้วไม่นานประตูห้องน้ำก็เปิดออกมา “ก็คุณคีย์นั่นล่ะทำให้เราต้องอาบน้ำใหม่อีกรอบ อุ้มก็ง่วงตาจะปิดแล้วเนี่ย..” สลักจิตพูดไปก็หาวไปด้วยหน้าตาดูยู่ยี่เหมือนเด็กที่กำลังจะงอแง คีแรนส่ายหน้ายิ้มๆ “เอาล่ะๆ ไปนอนกันได้แล้วดึกแล้ว” “นอน..” เหมือนที่ง่วงๆ อยู่จะหายเป็นปลิดทิ้ง สลักจิตตาโตมองเขาอย่างขัดๆ เขินๆ “นอนสิ ไหนว่าง่วง..” “ก็ เอ่อ ง่วงค่ะ” สลักจิตยิ้มแหยๆ แล้วค่อยๆ เดินอ้อมไปอีกฝั่งของเตียง คีแรนปิดไฟแล้วกลับมาที่เตียงก่อนจะล้มตัวลงนอนด้วยท่าทางแสนสบาย แต่เธอสิรู้สึกขัดเขินทั้งเก้ๆ กังๆ อยู่ข้างเตียง “มานอนเร็วเข้าดึกแล้ว” คีแรนตบที่นอนข้างตัวเบาๆ แล้วมองเหมือนจะดุๆ สลักจิตจึงต้องรีบขึ้นไปนอนข้างๆ เขาและเกร็งไปทั้งตัว.. “นอนดีๆ สิ เมื่อคืนเรายังนอนกอดกันเลย” แล้วภาพที่เธอนอนกอดเขาแน่นก็เข้ามาในหัวแก้มสาวแดงก่ำทั้งอายแล้วค้อนเขานิดๆ ที่เหมือนตอกย้ำว่าเธอนั่นล่ะที่เป็นฝ่ายกอดเขาแน่นทั้งที่ตอนแรกทำทีว่าไม่กล้านอนใกล้เขา “คุณคีย์น่ะ นอนไปเลยนะ” “ก็นอนอยู่แล้วนี่ไง เอาล่ะขยับมาใกล้ๆ นอนแบบนี้เดี๋ยวก็ตกเตียงกันพอดี” ไม่พูดเปล่าเขาสอดแขนมาเกี่ยวเอวเธอเข้าไปหา ร่างอรชรจึงตกอยู่ในวงแขนแข็งแรงของเขา ลมหายใจของสลักจิตสะสุดขาดห้วงใจสาวเต้นระทึกหวั่นไหว “หลับได้แล้วห้ามคิดมิดีมิร้ายกับคุณคีย์นะ” สลักจิตทุบอกกว้างที่กระเพื่อมเพราะเสียงหัวเราะของเขาเบาๆ อย่างหมั่นไส้แต่ก็พยายามไม่คิดอะไรกับอกกว้างและกลิ่นกายหอมสะอาดแบบผู้ชายของเขา กลิ่นนี้ที่ทำให้ใจของเธอไหวหวามอ่อนระทวยเธอหลับตาลงแล้วซุกหน้ากับอกกว้างซ่อนความขัดเขินและอมยิ้มอย่างมีความสุข... สลักจิตรู้สึกถึงสัมผัสอ่อนโยนบางอย่างที่ลูบไล้อยู่ที่ต้นแขนของตน ลมอะไรร้อนๆ เป่ารดอยู่ข้างแก้ม เปลือกตาบางค่อยๆ ปรือขึ้นช้าๆ “คุณคีย์..” สลักจิตสบดวงตาคมนิ่งรู้สึกร่างกายมันร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีเมื่อสบแววตาคมที่ทอดมองมาอย่างอ่อนหวาน.. “ชะ เช้าแล้วหรือคะ..” ถามเขาเสียงพร่าและไม่กล้าขยับตัวเพราะรับรู้ถึงความใกล้ชิดที่แสนสนิทสนมที่มันมีมากเกินไป... เธอกอดเขาแน่นอีกแล้วใช่ไหมนี่.. ก็อากาศมันหนาวนี่นาเจออะไรอุ่นๆ ก็กอดไว้ก่อนแหละ.. สลักจิตบอกตัวเองในใจ.. “เพิ่งตีห้าน่ะ.. แต่อากาศข้างนอก็ยังมืดอยู่.. หนาวไหม..” คีแรนบอกอ่อนโยนมือแข็งแรงปัดปอยผมรุ่ยร่ายออกจากดวงหน้าเธอเบาๆ “ค่ะ..” “ค่ะนี่คือหนาวหรือไม่หนาว” “หนะ หนาวค่ะ..” สลักจิตบอกเบาๆ นอนเกร็งใจเต้นแรงเมื่อใบหน้าหล่อเหลาเคลื่อนลงมาใกล้จนปลายจมูกโด่งสวยของเขาชิดกับปลายจมูกของเธอ สลักจิตก็รู้สึกถึงกระแสความร้อนที่แผ่ซ่านมาจากกายแกร่งและร่างของเธอก็ร้อนรุ่มแปลกๆ ทั้งรู้สึกหมุนมวนในช่องท้องราวกับว่ามีลมพายุกำลังพัดกระหน่ำอยู่ในนั้น “ถ้าคุณคีย์จะรักอุ้ม.. อุ้มพร้อมใช่ไหม..” น้ำเสียงอ่อนโยนแฝงไว้ด้วยความออดอ้อน แม้จะยังไร้เดียงสาเรื่องรักและไม่ประสาเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิงแต่สลักจิตก็พอจะรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร.. ใจของเธอนั้นเป็นของเขานานแล้ว และรู้ดีว่าคีแรนให้เวลาเธอทำใจมานานแค่ไหน เขาอดทนรอจนวันที่เธออายุเต็มยี่สิบพอดีอย่างน่าชื่นชม หากคีแรนจะเอาแต่ใจล่วงล้ำรุกรานให้เธอเป็นของเขาก็ย่อมทำได้ แต่เขากลับให้เวลาและสร้างความคุ้นเคยกับเธออย่างอดทนและเอาใจใส่ แล้วแบบนี้เธอจะไปไหนรอดเล่า... “อุ้มแล้วแต่คุณคีย์ค่ะ..” บอกเขาไปด้วยใจหวิวไหวระรัวทั้งกายสาวก็สั่นน้อยๆ ทั้งตื่นเต้นและหวาดหวั่นไม่น้อย “คุณคีย์สัญญาว่าจะถนอมอุ้ม และทำให้อุ้มมีความสุขที่สุด..” เสียงนุ่มทุ้มสั่นพร่าเล็กน้อย และสลักจิตก็ปิดเปลือกตาลงอย่างเอียงอายเมื่อใบหน้าหล่อเหล่าโน้มลงมาและเรียวปากร้อนผ่าวของเขาประทับลงบนกลีบปากที่สั่นน้อยๆ ของเธอแผ่วเบาอ่อนโยน... สัมผัสอ่อนโยนนุ่มนวลที่ลูบไล้ไปทั้งกายสาวนั้นทำให้สลักจิตผ่อนคลายความกังวลลงไปได้ และหลังจากนั้นเธอก็รับรู้เพียงความหวามไหว กระแสความร้อนไหลบ่าไปทั่วร่าง จนรู้สึกเหมือนว่าร่างของตนมอดไหม้ไปเสียแล้วเพราะไม่ว่ามือของเขาแตะต้องไปตรงไหนก็ร้อนไปเสียหมด สลักจิตหายใจหอบสะท้านเมื่อเรียวปากร้อนยิ่งกว่ามือร้ายนั้นพรมจูบอ่อนหวานไปทั้งกายสาว และอ้อยอิ่งดูดดื่มอยู่ที่ยอดทรวงสีสวยของตน ร่างสาวบิดเร่าด้วยความเสียวรัญจวนที่พานพบเป็นครั้งแรกในชีวิตสาว ในขณะที่คีแรนยังลูบไล้และพรมจูบไปทั้งเรือนกายเปลือยเปล่าของเธออย่างอ้อยอิ่ง ปลุกเร้าความปรารถนาของเธอให้ลุกโชน “อุ้มจ๋าสวยเหลือเกิน..” เสียงทุ้มแหบพร่าเอ่ยชม สลักจิตปรือตามองเขาอย่างเอียงอาย แก้มสาวแดงจัดและร้อนผ่าวจนแทบไหม้เกรียมเมื่อเห็นว่าเขาเองก็เปลือยเปล่าไม่ต่างกัน ร่างแกร่งนั้นตึงแน่นด้วยกล้ามเนื้อสวยงามทรงพลัง ผิวของเขาเป็นสีน้ำตาลอ่อนซึ่งเธอคิดว่าเขามีสีผิวที่สวยมากบวกกับกล้ามเนื้อสวยงามอย่างคนที่ออกกำลังกายเป็นประจำยิ่งส่งผลให้คีแรนดูหล่อเหลางดงามราวเทพบุตร และเขาก็ขโมยหัวใจและลมหายใจของเธอไปแล้ว ดวงตาซุกซนมองสำรวจเขาอย่างเหนียมอายและยิ่งนึกหวั่นเมื่อเห็นกายแกร่งที่แข็งขึงชูชัน... เธอจะรับเขาได้หรือ.. ใจสาวหวาดหวั่นและอยากจะถอยหนีแต่เพราะเรี่ยวแรงถูกเขาช่วงชิงไปทำให้ทำเพียงรอคอย.. “ไม่ต้องกลัวนะครับ.. คุณคีย์สัญญาจะอ่อนโยนกับอุ้ม” คีแรนปลอบโยนเหมือนรู้ว่าเธอกำลังขลาดกลัวกับสิ่งที่จะเจอ สลักจิตพยายามบังคับไม่ให้เรียวปากอิ่มที่บวมน้อยๆ จากฤทธิ์จุมพิตของเขาสั่น “อะ อุ้มเชื่อใจคุณคีย์” “น่ารักที่สุด..” เขาเอ่ยชมแล้วเริ่มเล้าโลมหลอกล่อให้เธอหลงเพริดไปในห้วงพิศวาสอีกครั้งก่อนจะค่อยๆ แทรกกายแข็งแกร่งเข้าหาร่างสาวอ่อนนุ่มอ่อนไหวของเธอช้าๆ ความเจ็บแปลบแทรกซึมสู่กายสาว ใบหน้านวลเหยเกเล็กน้อย เรียวปากอิ่มสั่นระริกพยายามเก็ยกักเสียงกรีดร้องเอาไว้ ดวงตางามมีน้ำตาคลอๆ และมันก็เหือดหายไปเมื่อคีแรนจูบซับมันจนเหือดแห้ง และค่อยๆ ปลอบโยนเธอด้วยจุมพิตแสนหวาน คลื่นความเสียวกระสันรัญจวนถาโถมเข้ามาหาอีกครั้ง เมื่อความเจ็บปวดหายไปและความเสียวซ่านร้อนรุ่มเข้ามาแทนที่ คีแรนพาเธอว่ายวนในห้วงเสน่หาอย่างไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย ใช้ประสบการณ์และความช่ำชองโลมเล้าสอนสั่งให้เธอตอบสนองเขาอย่างเร่าร้อน เสียงครางด้วยความซ่านกระสันของหนุ่มสาวดังก้องห้องนอนกว้างและจับจูงกันท่องวิมานสวาทอย่างสุขสมครั้งแล้วครั้งเล่า.. นับจากนี้เธอไม่ใช่สลักจิตคนเดิมอีกต่อไปแล้ว.. สลักจิตถอนใจเบาๆ แต่ใบหน้างามก็มีรอยยิ้มประดับบนใบหน้าดวงตาเป็นประกายด้วยความสุข.. สองเดือนแล้วที่เธอกับคีแรนอยู่ด้วยกันเฉกเช่นคนรักหรือสามีภรรยา เธอมีความสุขเพราะคีแรนเอาใจใส่เธออย่างดี เขาอ่อนโยน นุ่มนวลอ่อนหวาน เอาอกเอาใจเธอทุกอย่างไม่ว่าอยากจะได้อะไรเขาก็ไม่เคยขัด และยังอนุญาตให้เธอชวนศรัณมาที่บ้านได้ด้วย “มาแล้วจ้า ของที่ต้องการสวาปาม” เสียงของศรัณดังมาก่อนตัวเหมือนเช่นเคย สลักจิตละมือจากเตาอบแล้วหันไปมองเพื่อนรักที่วางข้าวของลงบนโต๊ะแล้วจัดแจงล้างและปอกผลไม้ให้เรียบร้อย “บริการดีจริง ได้ทิปหนักสินะ” “ว้าย นังนี่เห็นฉันเป็นคนยังไงยะ ไม่ได้เป็นคนเห็นแก่เงินนะยะแต่ใครให้ก็เอาหมด อิอิ..” ศรัณทำทีค้อนแล้วหัวเราะคิกคักๆ “น่ากินมากเลยแก น้ำลายไหลๆ อื้มมมม.. แซ่บสุดยอดดด..” สลักจิตล้างมือแล้วมานั่งกินผลไม้ตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย ทั้งมะม่วง มะยม มาขามฝักอ่อนที่กินกับน้ำปลาหวานใส่กะปิและกุ้งแห้ง ศรัณหยีหน้าหยีตาพร้อมทั้งกลืนน้ำลายตามเมื่อเห็นท่าทางกินอย่างเอร็ดอร่อยของเพื่อนรัก “โอ๊ย เข็ดฟันแทน นี่ถ้าฉันแพ้ท้องจะต้องมานั่งกินของเปรี้ยวๆ เหมือนแกไหมเนี่ย” “เธอไม่มีมดลูก ท้องไม่ได้ย่ะ” สลักจิตค้อนขันๆ “เออ.. ลืมไป ไหนมาลองกินบ้างซิ เห็นหล่อนกินแล้วฉันล่ะเปรี้ยวปาก..” ศรัณหยิบมะขามอ่อนฝักเล็กๆ จิ้มน้ำปลาหวานเข้าปากแล้วก็ต้องซี๊ดปาก “ซี๊ดดดด.. อ่า.. โอ่ยยย.. เปรี้ยวเหมือนตูดลิง...” ศรัณซูดปากพร้อมทั้งวางมะขามลง “เคยกินตูดลิงแล้วเหรอถึงรู้ว่ามันเปรี้ยวเหมือนกัน” “วุ้ย.. แค่เปรียบเทียบไปเรื่อยเปื่อยย่ะ” สลักจิตหัวเราะชอบใจ “ว่าแต่แกไปฝากท้องแล้วใช่ไหม” ศรัณถามพร้อมทั้งเอาขนมอบออกจากเตา “อืม.. คุณคีย์พาไปฝากท้องมาเมื่อวาน” “แล้วเขามีท่าทีรักแกบ้างยัง แต่ฉันว่าคุณคีย์รักแกนะนังอุ้ม” ศรัณเข้ามาทำทีกระซิบกระซาบ “ไม่กล้าหวังเลย แค่เขาไม่รังเกียจฉันก็พอแล้วล่ะ” “อะไรกันวะ อยู่กันมาขนาดนี้แล้วมันต้องหวังมั่งสิ ฉันเห็นท่าทางคุณคีย์ที่ปฏิบัติต่อแกแล้วบอกได้อย่างเดียวว่า นี่มันคนรักกันชัดๆ” “รักน่ะใช่ คือฉันรักเขาไง” สลักจิตบอกตรงๆ แล้วถอนใจ “มีลูกกับเขาก็ทำให้เขารักสิวะนังอุ้ม ยังไงๆ เขาก็ต้องรักลูกและแม่ของลูกบ้างล่ะ ผู้หญิงมีเยอะแยะถ้าเขาไม่คิดอะไรกับแกบ้าง เขาจะเลือกแกมาอุ้มบุญรึ” “แต่ฉัน.. ไม่กล้าคิดแบบนั้น คุณคีย์สูงส่งเกินไป..” “แล้วแกจะยอมทิ้งลูกให้เขาแล้วก็ไปเลยอย่างนั้นจริงดิ..” ศรัณทำเสียงสูง สลักจิตถอนหายใจหนักๆ “ก็แล้วฉันต้องทำไงล่ะ..” “แกรักเขาไม่ใช่หรือไง” สลักจิตพยักหน้ารับ “ถ้ารักเขาก็ทำให้เขารักคืนสิ วินๆ รักมารักไปไม่โกง..” ศรัณทำท่าประกอบคำพูดไปด้วยอย่างน่ารักน่าชัง สลักจิตหัวเราะกับท่าทางตลกของเพื่อน “เอาน่า อย่าคิดมากเรื่องนี้เลย ฉันว่าแกดูแลตัวเองและเจ้าตัวเล็กในท้องดีๆ กว่าจะคลอดแกมีเวลาที่จะทำให้คุณคีย์รักได้แน่นอน” “ฉันก็จะพยายามนะ” “ดีมากนังอุ้ม แกนี่เริ่มฉลาดขึ้นมาบ้างแล้วนะเนี่ย” “นี่หลอกด่า..” “เปล่าเลย ชมตะหาก..” ศรัณส่ายหน้าหวือแล้วทั้งสองก็พูดคุยกันอย่างสนุกสานทั้งช่วยกันทำอาหารเย็นไว้รอคีแรนด้วยและเย็นวันนั้นศรัณก็อยู่ร่วมรับประทานอาหารด้วยกัน “คุณคีย์รู้เรื่องป้าของอุ้มแล้วใช่ไหมครับ..” ศรัณพูดกับคีแรนเมื่อสลักจิตขึ้นห้องไปแล้ว คีแรนพยักหน้ารับรู้ “บอกอุ้มรึยังครับ” “ยัง.. ผมคิดว่ามันไม่จำเป็นเท่าไหร่ ผมไม่อยากให้อุ้มรู้สึกไม่ดีหรือเสียใจตอนนี้” ศรัณพยักหน้าเข้าใจ คีแรนคงไม่อยากให้มีอะไรกระทบกระเทือนใจสลักจิตที่กำลังท้อง “แล้วเรื่องบ้าน เรื่องงานศพล่ะคะ” “ผมให้คนไปจัดการแล้ว บ้านหลังนั้นจะเป็นของอุ้ม เงินที่ป้าของเขาเอาไปก็จะยังเป็นของอุ้ม” “ดีใจแทนอุ้มนะคะที่เจอคนดีๆ อย่างคุณคีย์” “ผมก็ดีใจที่อุ้มมีเพื่อนที่ดีอย่างคุณ พรุ่งนี้แวะมาได้นะครับ อุ้มอยู่ที่นี่ก็ไม่มีเพื่อน มีคุณรันมาอยู่เป็นเพื่อนระหว่างที่ผมไปทำงานอุ้มจะได้ไม่เหงา” “เอาเป็นว่าวันไหนผมว่างจะแวะมาก็แล้วกัน ฝากคุณคีย์ดูแลอุ้มด้วยนะครับ เมตตาอุ้มหน่อย อุ้มมันก็ไม่มีใครแล้ว” “ผมไม่ทอดทิ้งอุ้มแน่นอนครับ” “ได้ยินแบบนี้ก็ดีใจค่ะ อย่าลืมบอกอุ้มนะคะ ยายคนนี้ชอบคิดเล็กคิดน้อยคิดมาก ผมกลับแล้วนะครับ..” ศรัณบอกยิ้มๆ แล้วขับรถออกไปจากบ้านหลังงามของคีแรน คีแรนมองตามรถของศรัณไปแล้วถอนใจเบาๆ ก่อนที่เสียงโทรศัพท์ของตนจะดังขึ้น เมื่อเห็นชื่อที่โชว์อยู่หน้าจอเขาก็ถอนใจหนักยิ่งกว่าเดิม...