บทที่ 6. จุดแตกร้าว

หนึ่งเดือนต่อมา... สลักจิตรู้สึกตื่นเต้นมากเมื่อคีแรนบอกว่าคุณย่ากับน้องสาวของเขาจะมา เธอทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียวเพราะไม่คิดว่าตนจะได้มีโอกาสเจอกับครอบครัวของเขา “ตื่นเต้นหรือ..” “ค่ะ..” สลักจิตหันไปยิ้มบางให้เขา คีแรนหอมแก้มเธอเบาๆ แล้วขยี้เรือนผมเธอเล่น “อย่าคิดมาก คุณย่าใจดีมาก ท่านเห็นอุ้มแล้วท่านจะต้องรักและเอ็นดูอุ้มเหมือนคุณคีย์” “หืม..” สลักจิตรู้สึกติดใจกับคำพูดของเขาแต่ไม่ทันจะมีโอกาสได้ถามเพราะรถคันหรูที่วิ่งเข้ามาจอดหน้าบ้าน คีแรนจูงมือเธอมายืนรอรับคุณย่ากับน้องสาวของเขา สลักจิตตื่นเต้นจนมือเย็นเฉียบ “พี่คีแรนขา ชารอนมาแล้ว” เสียงแจ๋วๆ ของหญิงสาวผมทองแสนสวยดังขึ้นทันทีที่เจ้าหล่อนก้าวลงจากรถพร้อมทั้งถลามาโอบกอดพี่ชายของตนแน่นทั้งโยกตัวไปมาเหมือนเด็กๆ “พอแล้วยายบ๊อง.. รีบมากอดพี่ลืมคุณย่าเลยนะ” คีแรนหัวเราะแล้วผลักน้องสาวออกเบาๆ ก่อนจะเดินไปประคองคุณยาแครอลที่เดินลงจากรถมาเองด้วยท่าทางกระฉับกระเฉง “วุ้ย.. ไม่ต้องมาประคงประคองย่าหรอกน่า ย่ายังไม่แก่ขนาดลูกหลานต้องประคบประหงมกันขนาดนั้น” คุณย่าว่าพลางโอบกอดหอมแก้มหลานชายสุดที่รักอย่างแสนคิดถึง.. “คิดถึงคุณย่าที่สุดเลยครับ” “ปากหวานจริงเชียว ไหนล่ะเมียเรา” คุณย่ายิ้มหวานให้หลานชาย แต่ชารอนที่กำลังยิ้มแย้มอยู่กลับหน้าตึงทันทีที่คุณย่าถามถึงใครอีกคน “ยืนอยู่ตรั้งนั้นครับ เธอชื่ออุ้ม” “ไหนพาย่าไปดูหน้าหลานสะใภ้หน่อยสิว่าน่ารักแค่ไหนถึงได้มัดใจเจ้าตัวแสบย่าได้” คุณย่าพูดอย่างอารมณ์แล้วเดินไปหาสลักจิตที่ยืนนิ่งอย่างทำอะไรไม่ถูก “สวัสดีค่ะคุณย่า” สลักจิตยกมือไหว้หญิงชราอย่างนอบน้อม คุณย่าแครอลยิ้มกว้างอย่างพอใจ หันไปขยิบตาให้หลานชายอย่างรู้กันสองคน “หวัดดีจ้ะ น่ารักน่าชังแบบนี้นี่เองถึงมัดเจ้าตัวแสบน่าอยู่หมัด” “ก็งั้นๆ ล่ะค่ะคุณย่า เป็นพวกขุดทองรึเปล่าก็ไม่รู้” ชารอนพูดแทรกขึ้นมองสลักจิตอย่างไม่เป็นมิตรเปิดเผย แล้วกราดมองตั้งแต่หัวจรดท้าอีกที “พี่คีแรนไม่น่าไปคว้ายายนี่มาเป็นเมียเลยนะคะ แถมยังอุ้มท้องหลานของชารอนด้วย แบบนี้สายเลือดของเราจะไม่ต่ำต้อยด่างพร้อยหรือคะคุณย่า..” สลักจิตหน้าซีดเผือดทั้งอับอายกับคำพูดดูแคลนของชารอน “ชารอน ย่าไม่เคยสอนให้พูดแบบนี้นะ.. อีกอย่างสายเลือดของเราจะสูงส่งหรือต่ำต้อย มันอยู่ที่การกระทำของคนคนนั้นนะจ๊ะไม่เกี่ยวกับว่าคนนั้นเขาเป็นใครมาจากไหน” “ชารอนขอโทษค่ะคุณย่า” เมื่อได้ยินน้ำเสียงดุๆ ของผู้เป็นย่าชารอนก็รู้ตัวดีว่าไม่ควรออกฤทธิ์ออกเดชอะไรในตอนนี้ “เข้าบ้านกันเถอะครับ อุ้มทำอาหารไว้รอคุณย่าด้วยนะครับ อุ้มทำอาหารเก่งมาก” คีแรนบอกเล่าน้ำเสียงเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจในตัวสลักจิต ผู้เป็นย่ามองคนที่เดินเคียงข้างหลานชายแล้วยิ้มอย่างพอใจ สลักจิตขอตัวกลับห้องเพื่อให้คีแรนกับครอบครัวของเขาได้พูดคุยกัน และเธอเองก็ไม่ได้อยากมีส่วนร่วมในการสนทนานั้น ยิ่งได้เห็นสายตาเหยียดหยันและคำพูดที่กันท่ากรายๆ จากชารอนที่เหมือนไม่อยากให้เธออยู่ร่วมวงสนทนาด้วยแล้วสลักจิตยิ่งอยากปลีกตัวออกมา ลมหายใจเฮือกแล้วเฮือกเล่าที่ถอดถอนออกมานนั้นไม่ได้ช่วยให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย สลักจิตเท้าคางมองฟ้ามืดมิดที่มีดวงดาวส่องประกายระยิบระยับแข่งแสงกันอย่างว้าเหว่ ตอนนี้เธอคิดถึงป้าสมจิตเหลือเกิน หลายวันก่อนเธอฝันเห็นนางท่าทางของป้าสมจิตดูเศร้าสร้อย แต่ในฝันนางก็บอกว่ารักเธอเสมอ และที่ทำแบบนี้ก็เพื่อเธอ ในฝันเธอร้องไห้เมื่อเห็นว่าป้าจะจากไป เธอวิ่งไปกอดนางเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ป้าสมจิตจะเดินจากไปกับชายคนหนึ่งหน้าตาท่าทางดูดุดันหน้าตาบึ้งตึง จากนั้นเธอก็สะดุ้งตื่น... “คิดถึงป้าจิตจัง..” สลักจิตถอนใจอย่างเหงาๆ อีกครั้ง ก๊อกๆ เสียงประตูดังขึ้นดึงความคิดของเธอกลับมา สลักจิตขมวดคิ้วอย่างสงสัยเพราะไม่ได้ล็อกห้องและหากเป็นคีแรนเขาจะเคาะประตูห้องก่อนแล้วค่อยเปิดเข้ามาทุกครั้ง ทำให้เธอสงสัยว่าคนที่มาเคาะอาจจะไม่ใช่คีแรน สลักจิตลุกไปเปิดประตูเพราะคิดว่าเป็นพี่สมปองหรือแม่บ้านคนไหนมาเคาะ แต่เมื่อเปิดประตูออกมาก็พบว่าเป็นชารอนที่ยืนอยู่หน้าประตู “ฉันเข้าไปได้ไหม” ชารอนถามเป็นภาษาไทยแปร่งๆ ไปเล็กน้อย สลักจิตพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้ทั้งที่เธอไม่ได้อยากคุยกับชารอนเลยสักนิดเพราะรู้ดีว่าชารอนเองก็คงไม่ชอบขี้หน้าเธอสักเท่าไหร่นัก หรืออาจจะเป็นเกลียดเลยก็ว่าได้ “เธออายุเท่าไหร่” “ยี่สิบค่ะ..” คราวนี้ชารอนถามเป็นภาษาอังกฤษ โชคดีที่แม่ของศรัณสอนภาษาเธอด้วยและยังได้พบปะกับลูกค้าหลากหลายเชื้อชาติทำให้สลักจิตสามารถพูดภาษาอังกฤษได้ดีเลยเดียว “เธอจะไปจากพี่คีแรนเมื่อไหร่..” ชารอนเปิดฉากถามโดยไม่อ้อมค้อม “อุ้มจะไปจากคุณคีย์เมื่อคุณคีย์ไม่ต้องการอุ้มค่ะ” “หึ ปากเก่ง และเก่งเรื่องจับผู้ชายด้วย” สลักจิตไม่พูดอะไรได้แต่นิ่งเงียบเพราะคิดว่าตนได้พูดไปตามความจริง คีแรนบอกว่าเธอสามารถอยู่กับเขาได้เท่าที่ต้องการ เขาจะไม่มีวันไล่เออกจากชีวิต และแน่นอนว่าเธอเชื่อเขาหมดหัวใจว่าคีแรนจะไม่มีวันทอดทิ้งหรือผลักไสไล่ส่งเธอ ถึงแม้ว่าเขาไม่ได้รักแต่เขาก็ไม่ได้เกลียดเธอแน่นอน คีแรนอาจจะแค่ชอบไม่ถึงกับรักเธอ แต่มันก็ทำให้เธอพอใจมากแล้ว เพียงเท่านี้ก็ดีแล้วจริงๆ “เธอมันแผนสูงมากนะที่ใช้วิธีการนี้จับพี่ชายฉัน” เมื่อเห็นสลักจิตไม่ตอบโต้ชารอนก็รู้สึกหงุดหงิดใจ เธอไม่เคยเจอผู้หญิงของคีแรนแบบสลักจิตมาก่อน นิ่งเงียบ สงบเสงี่ยมทั้งสีหน้าและแววตา ทุกคนล้วนแล้วแต่อยากเอาชนะเธอและมักมีปากเสียง บางครั้งก็ถึงขั้นลงไม้ลงมือกัน “อุ้มไม่ได้จะจับคุณคีย์ค่ะ อุ้มอยู่ที่นี่เพราะอุ้มรักคุณคีย์และยินดีจะไปจากคุณคีย์เสมอ ถ้าคุณคีย์ไม่ต้องการอุ้ม..” “แล้วที่ยอมนอนกับพี่ชายฉันจนท้องป่องนี่เรียกว่าอะไร ฉันไม่เชื่อหรอก ว่าพี่คีแรนจะตาต่ำคว้าผู้หญิงข้างถนนอย่างเธอมาเป็นเมียออกหน้าออกตา แล้วฉันก็ไม่เชื่อด้วยว่าเธอจะไปจากพี่คีแรนง่ายๆ” “คุณคีย์กับอุ้มยังไม่ได้แต่งงานกันค่ะ และอุ้มก็ไม่ได้คาดหวังอะไรถึงขนาดนั้น แค่คุณคีย์เมตตาดูแลเอาใจใส่อุ้มอย่างดีแค่นี้ก็พอแล้วค่ะ” “ไม่ต้องมาแสดงว่าเป็นคนดีไม่หวังอะไรหรอก ผู้หญิงที่เข้ามาในชีวิตพี่คีแรนต่างก็ต้องการอะไรเธอน่าจะรู้ดี แต่ผู้หญิงพวกนั้นไม่เคยสมหวัง เพราะฉันจะไม่มีวันยอมให้พี่ชายของฉันคว้าผู้หญิงหิวเงินพวกนั้นมาเป็นเมียแน่นอน.. ฉันไม่ได้ดูถูกผู้หญิงด้วยกันหรอกนะ แต่ทุกคนที่เข้ามาก็เป็นแบบนั้นจริงๆ” ชารอนกอดอกมองสลักจิตตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วแค่นยิ้ม “แต่กับเธอ ฉันผิดคาดมาก คิดว่าพี่ชายฉันจะหาผู้หญิงขึ้นเตียงได้ดีกว่านี้ และที่สำคัญเธอท้อง.. ฉันไม่คิดว่าพี่คีแรนอยากจะมีลูกกับผู้หญิงคนไหน แม้แต่เธอ เธอต้องวางแผนนี้เพื่อจับพี่ชายฉันแน่ๆ” ชารอนยังไม่เลิกตอกย้ำเรื่องที่สลักจิตคิดจะจับพี่ชายของตนเพราะเธอเชื่อมั่นว่ามันต้องเป็นอย่างนั้น ไม่เช่นนั้นสลักจิตคงไม่ปล่อยให้ตัวเองท้อง ส่วนสลักจิตนั้นก็อยากจะบอกความจริงตรงๆ ไปว่าที่เธอต้องตั้งท้องกับคีแรนเพราะเหตุผลใดกันแน่ แต่มันคือความลับระหว่างเธอกับคีแรน และมันคือความเต็มใจของเธอด้วย “อุ้มไม่รู้จะพูดอะไรดีค่ะ ถ้าคุณชารอนคิดแบบนั้นแล้วสบายใจก็แล้วแต่เถอะค่ะ” “นี่เธอยอกย้อนฉันหรือไง” ชารอนเสียงดังใส่ “เปล่าค่ะ..” ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูแล้วประตูก็เปิดออกพร้อมด้วยร่างสูงใหญ่ของคีแรนก้าวเข้ามาทำให้ทั้งสองสาวหันไปมองเขาพร้อมกัน “อ้าว.. ชารอน พี่นึกว่ากลับห้องตัวเองไปแล้วเสียอีก แล้วนี่มาว่าอะไรเมียพี่รึเปล่า” คีแรนเดินมาโอบไหล่ของสลักจิตไว้อย่างปกป้องหวงแหน ชารอนมองภาพตรงหน้าอย่างขัดใจ ทั้งกลัวว่าสลักจิตจะมาแย่งความรักจากพี่ชายไป “พี่คีแรนน่ะ มองน้องในแง่ร้าย ชารอนแค่อยากมาทักทายทำความรู้จักกับพี่สะใภ้แค่นั้นเอง จริงไหมอุ้ม” “ค่ะ.. คุณชารอนแค่มาทักทายและถามไถ่อุ้มแค่นั้นเอง” สลักจิตยิ้มบางๆ เข้าใจและรับช่วงต่อจากชารอนได้อย่างไม่ตะขิดตะขวงใจเพราะเธอเองก็ตั้งใจจะบอกคีแรนอย่างนั้นเหมือนกัน “แปลกจัง.. ไม่คิดว่าน้องจะยอมรับอุ้มง่ายๆ แบบนี้ แต่ก็ดี อุ้มเป็นเด็กดีน่ารัก ถ้าชารอนได้รู้จักอุ้มมากกว่านี้ ชารอนจะรักอุ้ม” เหมือนที่พี่รัก.. คีแรนเว้นวรรคนี้ไว้ในใจ “ค่ะ ชารอนก็คิดแบบนั้น ดึกแล้วพี่คีแรนกับอุ้มคงอยากพักผ่อน ชารอนขอตัวนะคะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ” ชารอนเข้ามาหอมแก้มพี่ชายของตนเบาๆ อย่างที่เคยทำมาแต่เด็กก่อนจะเดินออกไป...