บทที่ 7. การพบกันอีกครั้ง..

เปลือกตาบางขยับไปมาก่อนที่ดวงตางามจะค่อยๆ เปิดขึ้นช้าๆ พร้อมกับที่เธอได้ยินเสียงแจ๋วๆ ที่แสนคุ้นเคยของน้องครีม.. “แม่อุ้มจ๋าตื่นแล้วๆ แม่จ๋า..” สลักจิตหันไปมองตามเสียงก็พบหน้ากลมแป้นแล้นของลูกสาวที่ยืนอยู่ข้างเตียง “น้องครีม.. กลับบ้านกันลูก” สลักจิตได้สตินึกได้ว่าตนเจอกับใครก็รีบลุกขึ้นลงจากเตียงหมายจะพาลูกกลับบ้านและจะหาที่หลบหน้าเขาไปให้ไกล “ตอนนี้เราอยู่ที่บ้านแล้วค่า..” สลักจิตชะงักแล้วมองรอบๆ กายแล้วสูดหายใจลึกๆ ตั้งสติให้มั่นคงอีกรอบ เธออยู่บ้านแล้วจริงๆ “จริงด้วยสินะ แม่นี่ไม่ได้เรื่องเลย” เธอยิ้มบางๆ ให้น้องครีม “คุณพ่อบอกว่าจะมานอนที่บ้านด้วยค่ะ ตอนนี้คุณพ่อคุยโทรศัพท์กับอาชารอนอยู่..” ชื่อของชารอนทำให้สลักจิตเสียวสันหลังวาบและรู้สึกเหมือนว่าขนอ่อนของเธอตั้งชันความเยียบเย็นไหลบ่าไปทั้งกาย... เธอจะอยู่ที่นี่ไม่ได้เสียแล้ว แต่จะบอกลูกอย่างไรดีว่าจะต้องหนีไปให้ห่างพวกเขา ดูท่าทางลูกสาวกำลังตื่นเต้นกับการได้เจอคุณพ่อเหลือเกิน… แล้วเธอจะทำอย่างไรดี เธอไม่กล้าจะเสี่ยงอยู่แบบนี้แน่นอน... “แต่แม่ว่า..” “น้องครีมมานี่สิครับ คุณพ่อมีอะไรจะให้ด้วย” คีแรนปรากฎตัวขึ้นพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนที่มีให้น้องครีม แต่รอยยิ้มนั้นมันไม่ได้ส่งมาถึงเธอแม้แต่น้อย ร่างสูงใหญ่ยังคงงามสง่าหล่อเหลาเหมือนเดิม แม้ว่าเขาจะดูผอมลงกว่าเมื่อ 6 ปีก่อน แต่คีแรนยังคงเป็นชายหนุ่มรูปงามทรงเสน่ห์ไม่เสื่อมคลาย และเธอก็ยังรักเขาอยู่ไม่เปลี่ยนแปลงเช่นกัน พลันใจของเธอก็เจ็บแปลบขึ้นมาทันทีเมื่อบังเอิญสบตากับเขาเมื่อคีแรนเงยหน้าขึ้นมา รอยยิ้มที่มีบนใบหน้าหล่อเหลาหายไป มีเพียงความเย็นชาห่างเหิน.. สลักจิตมองดูพ่อลูกที่กำลังชื่นชมตุ๊กตาแสนสวยด้วยกันอย่างพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้มันไหลออกมา เขาคงมีใครแทนที่เธอไปแล้ว และคงมาเพราะต้องการลูก.. สลักจิตบอกตัวเองด้วยความขมขื่น รู้ดีว่าตนพ่ายแพ้เขาทุกทางหากว่าคีแรนจะทวงน้องครีมคืน เขามีสิทธิ์และสามารถทำได้โดยที่เธอไม่สามารถคัดค้านขัดขืนได้ด้วยซ้ำ “แม่ขา ตุ๊กตาน่ารักมากเลย คุณพ่อรู้ด้วยว่าน้องครีมชอบม้าโพนี่ ตัวนี่คือพิงค์กี้พายตัวโปรดของน้องครีมเลยค่ะ” น้องครีมยื่นตุ๊กตาม้าโพนี่สีชมพูมาอวด สลักจิตยิ้มให้ลูกสาว “จ้ะ น่ารักมากเลย” “คุณพ่อเก็บของมาพร้อมรึยังคะ มาค่ะ น้องครีมจะพาไปดูห้องนอนของพวกเรา” น้องครีมไม่สนใจว่าผู้ใหญ่จะรู้สึกอย่างไร ในใจของเด็กน้อยมีเพียงความตื่นเต้นและอยากจะให้พ่อแม่อยู่กับตนพร้อมหน้า เธอจะได้นอนกอดทั้งพ่อและแม่ จะได้อวดเพื่อนๆ ในวันพรุ่งนี้ว่า น้องครีมมีพ่อแล้ว คุณพ่อของน้องครีมก็หล่อมากด้วย เด็กน้อยคิดอย่างเริงร่าจูงมือผู้เป็นพ่อไปที่ห้องทันที บ้านหลังนี้เป็นบ้านที่สร้างในที่ดินที่สลักจิตซื้อไว้ตอนที่ตัดสินใจจะลงหลักปักฐานที่นี่ ในจังหวัดเล็กๆ ทางภาคตะวันออกของประเทศไทยติดทะเลและค่อนข้างเงียบสงบและสามารถทำมาค้าขายได้ด้วย เธอมาที่นี่เพราะเคยมากับศรัณและชอบที่นี่มาก บังเอิญเธอเจอกับคุณป้าคนหนึ่งบนรถทัวร์ที่เดินทางมาพร้อมกัน ป้าใจดีคนนั้นคอช่วยเหลือและแนะนำหาที่พักอาศัยให้เธอในตอนแรก และเมื่อถูกอัธยาศัยกันแกก็เลยชวนเธอมาอยู่ด้วย และแกก็ยังใจดีแบ่งที่ขายให้เธอปลูกบ้านและก็ได้ ป้าน้อย กับลูกสาวของแกนั่นล่ะช่วยเลี้ยงดูน้องครีม เมื่อคิดถึงที่มาของบ้านหลังนี้เธอก็นึกขอบคุณป้าสมจิตที่เก็บเงินเอาไว้ให้เธอ รวมทั้งค่าเช่าบ้านหลังเดิมที่ได้มาในแต่ละเดือนก็มากพอที่เธอจะใช้ชีวิตเพียงลำพังได้อย่างไม่ลำบากนัก และตอนนี้บ้านของป้าสมจิตนั้นเธอก็ปล่อยให้คนข้างบ้านเช่าในราคาถูก และเขาก็ยังโอนเงินเข้าบัญชีที่เป็นชื่อของน้องครีมไว้ทุกเดือนๆ “คุณแม่ขา.. เข้ามาสิคะ” เสียงแจ๋วๆ ของน้องครีมดึงเธอกลับมาอยู่กับเหตุการณ์ตรงหน้า สลักจิตเดินช้าๆ เข้าไปหาสองพ่อลูกที่นั่งคุยกันบนเตียงอย่างสนิทสนม ด้วยความที่คีแรนตัวสูงใหญ่ห้องนอนของเธอดูแคบลงไปทันที สลักจิตค่อยๆ นั่งลงข้างๆ น้องครีม และแอบปรายตามองชายหนุ่มที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ข้างน้องครีมที่กำลังเอาข้าวของมาอวดคุณพ่ออย่างตื่นเต้น สลักจิตฟังเสียงเจื้อยแจ้วของน้องครีมที่เล่าเรื่องราวของตนให้ผู้เป็นพ่อฟังอย่างมีความสุขเงียบๆ “แม่อุ้มบอกว่าคุณพ่อไปทำงานต่างประเทศไกลมากและไม่ค่อยมีเวลากลับมาแต่ จะกลับมาเร็วๆ นี้ น้องครีมก็ร้อรอ นะคะ มองดูรูปคุณพ่อจ๋าทุกวันเลย รูปนี้คุณพ่อหล่อมาก แล้วแม่อุ้มก็น่าร้าก” น้องครีมหยิบรูปที่ใส่กรอบไว้อย่างสวยงามซึ่งเป็นภาพที่คีแรนกับสลักจิตถ่ายด้วยกันที่สนามบินนั่นเอง ชายหนุ่มเงยหน้ามองเธอเล็กน้อยแล้วสนใจเจ้าตัวน้อยที่พูดจ๋อยๆ “น้องครีมเอารูปคุณพ่อไปโรงเรียนด้วย ให้เพื่อนดู หมูหย็องชอบล้อว่าน้องครีมไม่มีพ่อ พ่อทิ้งไป วันนี้น้องครีมทนไม่ไหวค่า เลยชกปากหมูหย็องไปทีนึงแน่ะ” “ตายแล้วจริงหรือลูก” สลักจิตผวาเข้ามาจับใบหน้าเล็กๆ นั้นไปมาเพื่อหาร่องร่อยบาดเจ็บ “น้องครีมไม่เป็นไรค่ะ แต่หมูหย็องปากแตก” น้องครีมรีบบอกเมื่อเห็นท่าทางตกอกตกใจของผู้เป็นแม่ “ฉันเคลียร์กับผู้ปกครองเด็กคนนั้นแล้ว” คีแรนบอก “แล้ว... แล้วเขาว่ายังไงบ้างคะ” “แม่ของเด็กเขามาขอโทษฉันแล้ว บอกว่าขอโทษที่ดูแลน้องไม่ดี ฉันก็จะจ่ายค่าทำขวัญให้แต่เขาไม่รับ แล้วเด็กๆ ก็ขอโทษกันเรียบร้อยแล้ว” “จริงหรือคะ..” สลักจิตทำหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อว่าเรื่องมันจะจบง่ายขนาดนั้น แต่ท่าทางของเขาก็น่าเกรงขมอยู่ไม่น้อย แม่ของหมูหย็องก็คงรู้ดีว่าลูกของตนเป็นเด็กแบบไหน “น้องครีมดีกันกับหมูหย็องแล้วค่ะ” เด็กหญิงบอกแล้วยิ้มแป้นให้ สลักจิตถอนใจเบาๆ “ต่อไปห้ามทำแบบนี้นะคะ น้องครีมจะไปเที่ยวชกต่อยกับใครไม่ได้ เข้าใจไหมลูก แม่อุ้มบอกให้อดทนๆ ห้ามสติแตกไง” “ค่า.. น้องครีมจะพยายาม” “ไม่ใช่จะพยายาม แต่ต้องพยายาม น้องครีมจะต้องไม่เป็นนักเลงโตเที่ยวไปชกต่อยใครเพียงเพราะเขาล้อว่าน้องครีมไม่มีพ่อ” สลักจิตบอกลูกสาวอย่างใจเย็น “แน่นอนค่ะน้องครีมจะไม่ชกใครที่ล้อน้องครีมอีก เพราะตอนนี้คุณพ่อกลับมาหาพวกเราแล้ว ใช่ไหมคะคุณพ่อ” เด็กหญิงพูดอย่างเริงร่ายิ้มกว้างจนเห็นฟันแทบครบทุกซี่ “ใช่ครับคนเก่งของคุณพ่อ เราจะอยู่ด้วยกัน คุณพ่อจะไม่ไปไหนไกลๆ อีก” คีแรนบอกแล้วหอมแก้มยุ้ยนั้นอย่างรักใคร่ เช่นเดียวกับน้องครีมที่ลุกขึ้นไปนั่งตักและโอบกอดคุณพ่อของตนไว้แน่น “น้องครีมรักคุณพ่อ” สลักจิตแทบน้ำตาซึมเมื่อเห็นสองพ่อลูกกอดกันกลม แบบนี้แล้วเธอจะกล้าพาน้องครีมหนีไปได้อย่างไรกัน แต่ถ้าเธออยู่แบบนี้ พวกเธอจะปลอดภัยหรือเปล่า... “ฉันจะอยู่ที่นี่หนึ่งอาทิตย์แล้วหลังจากนั้นน้องครีมจะต้องกลับไปอยู่กับฉัน ฉันได้เตรียมโรงเรียนที่ดีให้น้องครีมแล้ว..” เขากับเธอเพิ่งจะมีโอกาสได้คุยกันตามลำพังหลังจากที่น้องครีมหลับไปแล้ว คีแรนมองคนที่เอาแต่นิ่งเงียบด้วยความรู้สึกหงุดหงิดและหมั่นไส้ในความเงียบของเธอ แต่เขารู้ดีว่าสลักจิตไม่ใช่คนที่เงียบแล้วจะหมายความว่าดี หรือยินยอมเห็นด้วยกับเขา แต่คงกำลังคิดต่อต้านและต่อรอง... “คุณคีย์ให้อุ้มไปด้วยได้ไหมคะ” ชายหนุ่มขมวดคิ้วเมื่อคำพูดที่ออกจากปากของเธอมันค่อนข้างผิดคาดไปไม่น้อย แต่อย่างน้อยเขาก็คิดถูกเรื่องที่เธอขอต่อรองกับเขา... “ฉันต้องการแค่น้องครีม” “แต่อุ้มเป็นแม่น้องครีมนะคะ” “เธอคงไม่ลืมว่าเราทำสัญญากันไว้ยังไง..” คีแรนกอดอกมองหญิงสาวที่ยังคงตัวเล็กเท่าเดิมและยังคงสั่นคลอนความรู้สึกเขาเหมือนเดิมเช่นกัน สลักจิตยังคงเหมือนเดิมไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตาบุคลิกที่ดูอ่อนหวานน่ารักกระฉับกระเฉง แต่ก็ดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นคงเพราะต้องเลี้ยงดูน้องครีมเพียงลำพัง ผิวขาวนวลที่ดูคล้ำลงแต่เขามองว่ามันทำให้เธอดูมีเสน่ห์มากกว่าเดิม เรือนผมยาวสลวยเกล้ามวยไว้เรียบร้อย เสื้อผ้าสะอาดสะอ้านและสวมผ้ากันเปื้อนอยู่เพราะเจ้าตัวต้องทำขนมส่งขาย ก่อนที่เธอจะมาคุยกับเขาได้สลักจิตก็ต้องทำขนมส่งให้ร้านที่สั่งไว้จนเสร็จและเขาก็เป็นคนที่ดูแลน้องครีมจนหลับไป ซึ่งก่อนหน้านี้หากว่าสลักจิตมีงานติดพัน พี่นิ่มนวล ลูกสาว ป้าน้อย ซึ่งอยู่บ้านติดกันจะมาช่วยเลี้ยงน้องครีมโดยสลักจิตจะจ้างพี่นิ่มนวลให้มาช่วยเลี้ยงน้องครีมตั้งแต่เล็กๆ แน่นอนว่าก่อนเขาจะมาที่นี่เขาเฝ้ามองสองแม่ลูกนี้มาเป็นเดือนและต้องอดทนอดใจไว้ไม่ให้ปรี่เข้าไปกอดแม่เทพธิดาตัวน้อยอย่างน้องครีม เพราะเขาต้องการจัดการเรื่องบางอย่างให้เรียบร้อยและเพื่อให้มั่นใจว่า สลักจิตจะไม่มีทางรอดพ้นเงื้อมมือของเขาไปได้ และอีกนัยหนึ่งคือต้องการรู้ว่ามีหนุ่มๆ หน้าไหนเข้ามาวอแวกับ เมีย เขาบ้าง แต่สิ่งที่เขาเห็นและสัมผัสได้คือการทำหน้าทั้งหน้าที่แม่และพ่อในเวลาเดียวกันได้อย่างดีเยี่ยมทั้งยังทำงานที่ตัวเองรักได้อย่างดี เธอไม่สนใจหรือวอแวกับชายหนุ่มคนไหนเลย แม้บางครั้งจะมีชายหนุ่มหลายคนแวะเวียนมาด้วยความปรารถนาจะสานต่อความสัมพันธ์หรือ หมายาจะเกี้ยวพาราสี แต่สลักจิตก็ปฏิเสธอย่างนุ่มนวล และให้ได้เพียงความเป็นมิตรกับชายหนุ่มเหล่านั้น ตั้งแต่เขาเฝ้าดูอยู่ก็เห็นมีชายหนุ่มสองคนที่แวะเวียนมาประจำ แต่สลักจิตก็ปฏิบัติต่อพวกเขาด้วยความสุภาพเหมือนกับคนอื่นๆ ไม่มีการทอดสะพานหรือให้ความหวังชายหนุ่มเหล่านั้น ทำให้เขาดีใจอยู่ลึกๆ และชื่นชมความสุภาพและให้เกียรติทุกคนของเธอจึงทำให้ไม่มีใครโกรธเคืองหรือ สลักจิตเปิดร้านขนมเล็กๆ หน้าบ้านหลังน้อยของเธอนี่เอง โดยข้างๆ กันเป็นร้านขายกาแฟของพี่นิ่มนวลกับลูกสาวที่ช่วยกันทำมาหากินตามประสา และเขายังรู้อีกว่าสลักจิตเป็นคนคิดธุรกิจเล็กๆ นี้ให้สองแม่ลูกทำมาค้าขายเลี้ยงดูครอบครัวเรื่อยมา และร้านของพวกเธอก็เป็นที่รักจักและมีลูกค้าประจำและขาจรมาอุดหนุนอย่างไม่ขาดสาย ทั้งขนมของสลักจิตก็ขึ้นชื่อ ได้รับการยอมรับจากคนในชุมชนและหน่วยงานราชการก็มาสั่งขนมของเธอบ่อยๆ และสลักจิตยังรับบริการจัดอาหารว่างนอกสถานที่ให้กับหน่วยงานต่างๆ โดยมีลูกมือเป็นคนในหมู่บ้าน เธอทำให้หลายๆ คนในชุมชนแห่งนี้มีงานทำ เธอจึงเป็นที่รักและเป็นคนดังของชุมชนแห่งนี้ไปโดยปริยาย แต่สลักจิตทำลายความรัก ทำลายดวงใจของเขา และยังขโมยลูกมาจากเขาถึงหกปีเต็ม... เขาจะต้องสั่งสอนแม่ส่าวใจร้ายใจดำคนนี้ให้รู้ถึงความเจ็บปวดที่เขาต้องเจอบ้าง ว่ามันทรมานเพียงใด “ฉันไม่อนุญาต..” คีแรนพูดเสียงเย็น สลักจิตหน้าซีดทันทีดวงตามีน้ำคลอๆ ทันใด “เธอได้อยู่กับลูกมาตลอดหกปี มันถึงเวลาของฉันบ้างที่จะได้ลูกไปอยู่ด้วย ฉันไม่แจ้งจับเธอเข้าคุกก็นับว่าบุญของเธอเท่าไหร่แล้ว” “แต่.. อุ้ม.. อุ้ม” สลักจิตพูดไม่ออกได้แต่น้ำตาไหลพรากๆ แล้วเธอก็ทรุดนั่งลงแทบเท้าของเขา คีแรนตกใจชักเท้าหนีอย่างคาดไม่ถึง เมื่อเห็นเธอพนมมือไหว้เขาทั้งน้ำตา “ทำอะไรของเธอ..” “ก็อุ้มจะกราบขอร้องคุณคีย์ให้พาอุ้มไปด้วย หากไม่มีน้องครีมอุ้มจะอยู่ยังไง.. อย่าพรากเราจากกันเลยนะคะ อุ้มขอโทษที่พาลูกหนีมาแต่อุ้มมีเหตุจำเป็นจริงๆ คุณคีย์อย่าลงโทษอุ้มด้วยการพรากน้องครีมไปเลยนะคะ” สลักจิตจะก้มลงกราบเท้าเขาจริงๆ คีแรนรีบย่อลงจับมือเธอไว้แล้วดึงให้ลุกขึ้นอย่างไม่ค่อยจะพอใจมากนัก คือจริงๆ แล้ว เขาไม่พอใจตัวเองนี่ล่ะที่ใจแกว่งหวั่นไหวเพราะน้ำตาของเธอ... “หยุดนะ.. ลุกขึ้น อย่ามาทำอะไรแบบนี้” “ไม่.. อุ้มไม่ลุก จนกว่าคุณคีย์จะยอมให้อุ้มไปด้วย” สลักจิตดื้อดึงไม่ยอมลุกง่ายๆ จึงเกิดการยื้อยุดกันเกิดขึ้น “เกิดอะไรขึ้น เป็นอะไรกัน อุ้มเป็นอะไรลูก” ป้าน้อยถามหน้าตื่นพร้อมทั้งรีบเข้ามาหาโดยไม่สนใจชายาหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาที่ตนรู้แล้วว่าเป็นสามีของสลักจิตและเป็นพ่อที่แท้จริงของน้องครีม “คุณจะทำอะไรหนูอุ้ม” สูงวัยกว่าประคองสลักจิตออกห่างแล้วมองชายหนุ่มอย่างเอาเรื่อง คีแรนอึ้งไปไม่น้อยเมื่อเจอแววตาที่บ่งบอกว่าพร้อมบวกได้ตลอดเวลาของหญิงชราตรงหน้า นางคงอายุพอๆ กับคุณย่าของเขาที่กำลังรอเห็นหน้าเหลน “ผมยังไม่ทันได้ทำอะไรคนดีของคุณป้าเลยนะครับ” “แล้วทำไมหนูอุ้มร้องไห้ตาบวมแบบนี้ เขาทำอะไรหนูลูกไหนบอกป้าสิ ป้าจะจัดการให้” คีแรนได้ยินคำพูดของป้าน้อยแล้วก็กลอกตามองเพดานแล้วถอนใจออกมาเบาๆ ทั้งนึกขันและขุ่นใจนิดๆ ที่เพื่อนบ้านคนสนิทของสลักจิตมาวุ่นวาย แต่เมื่อคิดถึงความดีความมีน้ำใจของครอบครับป้าน้อยที่มีต่อลูกสาวของตนแล้วคีแรนก็พอระงับอารมณ์ได้บ้าง เขาอยากจะรู้นักว่าหากเขาจะทำร้ายหรือรังแกหนุอุ้มของนางแล้ว คนวัยชราตัวผอมๆ อย่างนางจะช่วยอะไรได้ “ถ้าผมจะทำร้ายหนูอุ้มของป้าเขาคงแหลกตามือผมไปแล้วล่ะครับ” “หนูอุ้มไหนพูดสิลูกว่าเป็นอะไรร้องไห้ทำไม” “อุ้มแค่ดีใจที่คุณคีย์จะพาอุ้มกับลูกกลับไปอยู่ด้วยค่ะ และอุ้มก็นึกเสียใจที่ต้องจากป้ากับพี่ๆ ไป” สลักจิตพูดเองเออเองเสียอย่างนั้น คีแรนอ้าปากค้างจะพูดขัดแต่ป้าน้อยพูดขึ้นเสียก่อน “จริงเหรอ ดีใจจริงๆ เลย น้องครีมจะได้มีพ่อแม่อยู่พร้อมหน้า ท่าทางบ้านคุณคีย์จะใหญ่โตสวยๆ เหมาะกับน้องครีม ป้าว่าแล้วเชียวคุณคีย์หน้าตาหล่อเหลาต้องใจดีรักครอบครัว มารับกันกลับไปอยู่พร้อมหน้าเสียทีนะคะ คราวนี้อย่าไปทำงานไกลๆ นะคะ ติดต่อกันก็ยากลำบาก ถ้ามันต้องห่างลูกเมียขนาดนั้นก็ลาออกไปเลยค่ะ บริษัทเฮงซวยแบบนี้ ทำให้ครอบครัวเขาต้องแยกจากกัน” ป้าน้อยชื่นชมยกยอเขาเป็นการใหญ่และทำเหมือนว่ารู้จักเขาดีเสียอย่างนั้น คีแรนปรายตาดุๆ มองสลักจิตที่ก้มหลบตาเขาอย่างหมายมาดคาดโทษ ที่ป้าน้อยแกพูดแบบนั้นก็เพราะสลักจิตบอกกับทุกคนว่าสามีของตนไปทำงานต่างประเทศ และเป็นประเทศในตะวันออกกลางขาดการติดต่อไปหลายปี ไม่มีที่ไป ญาติพี่น้องของสามีก็อยู่ไม่เป็นหลักแหล่งเลยมาหาที่ลงหลักปักฐานที่นี่ ยายจอมแสบ สร้างเรื่องได้เก่งและเนียบเนียนเสียจริง ไม่คิดเลยว่าเธอจะเจ้าเล่ห์ขึ้นมาก.. คีแรนได้แต่นิ่งฟังป้าน้อยพูดยกยอและช่วยเตรียมการต่างๆ อย่างคล่องแคล่วราวกับว่านางเป็นแม่ของสลักจิตอย่างไรอย่างนั้น “เดี๋ยวป้าช่วยเตรียมของนะ ให้หนูอุ้มเก็บของคนเดียวจะเหนื่อย” “ไม่ต้องหรอกครับป้า ผมเตรียมข้าวของทุกอย่างไว้ให้อุ้มกับน้องครีมแล้ว แค่รบกวนป้าช่วยดูบ้านให้อุ้มระหว่างที่ไม่อยู่ด้วยก็แล้วกัน” “อันนั้นป้าเต็มใจค่ะ แค่เห็นน้องครีมมีพ่อแม่อยู่กันพร้อมหน้าป้าก็ดีใจมากแล้วค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วป้ากลับบ้านก่อนนะ พรุ่งนี้เช้าค่อยว่ากันใหม่..” แล้วป้าน้อยก็จากไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “เจ้าเล่ห์นะเรา” “อุ้มเปล่านะ.. เอ่อ.. งั้นอุ้มขอตัวไปอาบน้ำนอนก่อนนะคะ เหนื่อยมากเลยค่ะ คุณคีย์นอนห้องข้างๆ ไปก่อนนะคะอุ้มให้พี่นิ่มเตรียมที่นอนให้แล้ว ห้องเรามันเล็กนิดเดียว เตียงก็เล็กคุณคีย์คงนอนด้วยไม่ได้” พูดจบเธอก็เดินจากไปอย่างเร็วไวในขณะที่เขาได้แต่อ้าปากค้าง ไม่ทันจะได้พูดอะไรขัดด้วยซ้ำ.. “นี่เราจะมาแพ้ยายเด็กใจร้ายนี่หรือไงวะ.. ไอ้คีย์นะไอ้คีย์ มัวแต่ยืนบื้อ อยู่ได้..” เขาบ่นตัวเองแล้วเดินตามสลักจิตไปหมายจะเข้าไปในห้องของเธอแต่ปรากฎว่าสลักจิตล็อกห้องแล้วเรียบร้อย และเขาก็ได้แต่เดินคอตกไปห้องข้างๆ ซึ่งเล็กกว่าห้องนอนของสลักจิตเล็กน้อย คีแรนกวาดตามองรอบห้องแล้วก็ยิ้มออกมาบางๆ ห้องนี้สลักจิตคงจะเตรียมไว้ให้น้องครีมในอนาคตห้องสีฟ้าอมเขียวอ่อนๆ หน้าต่างมีม่านลายการ์ตูนที่น้องครีมชื่นชอบและมีโต๊ะเขียนหนังสือมุมห้อง มีชั้นวางหนังสือและตู้ใบเล็ก และมีฟูกนอนแบบพับเก็บได้วางอยู่บนชั้นวางของ “คอยดูเถอะ จะทบต้นทบดอกให้สาสมเลย..”