บทที่ 8. ความในใจที่แสนเจ็บปวด..?

คีแรนมองคนที่เดินหงอยๆ มาหาเขากับน้องครีมที่กำลังเล่นน้ำทะเลด้วยกันอย่างสนุกสนาน แล้วก็อยากจะแกล้งให้เธอขัดใจเล่นๆ “ฉันบอกให้อยู่ในบ้านทำอาหารไว้ ลงมาที่หาดทำไม” “ก็.. เอ่อ..” คีแรนซ่อนดวงตาที่เต็มไปด้วยความขบขันไว้ภายใต้แว่นกันแดดมองคนที่อยู่ในชุดเสื้อยืดลายการ์ตูนกับกางเกงขาสั้นสีขาวอย่างเอ็นดู วันนี้เขาพาเธอกับลูกมาเที่ยวทะเลและจะอยู่ที่นี่สักสองสามวันแล้วค่อยกลับเมื่อคุณย่าแครอลกับชารอนมาถึงเมืองไทยแล้ว “หรืออยากเล่นน้ำด้วยกัน แต่บอกไว้ก่อนนะว่า เธอจะต้องจ่ายค่าอนุญาตจากฉันก่อน” สลักจิตหน้าแดงปลั่งเมื่อรู้ดีว่า สิ่งที่เธอต้องจ่ายมันต้องจ่ายด้วยอะไร และก่อนหน้านี้เขาก็เรียกร้องเอากับเธอทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับน้องครีม “หึ.. อุ้มไม่เล่นก็ได้ ร้อนก็ร้อน เปียกเหนียวตัวด้วย..” หญิงสาวหน้างอทำท่าจะเดินกลับเข้าบ้าน “คุณแม่ขา แม่อุ้มจ๋า มาเล่นน้ำด้วยกันค่ะ มาเล่นด้วยกัน..” น้องครีมในชุดว่ายน้ำเด็กลายเจ้าหญิงเมอร์เมดวิ่งมาหาผู้เป็นแม่ แก้มยุ้ยๆ แดงก่ำ แววตาเต็มไปด้วยความสุขสนุกสนานตามประสาเด็กที่ได้มาเที่ยวทะเลแม้ว่าเธอจะเห็นท้องทะเลมาตั้งแต่เกิด แต่น้องครีมก็ชอบทะเลที่สุดเด็กน้อยจินตนาการว่าตัวเองอาจจะเป็นเจ้าหญิงแอเรียลแห่งท้องทะเลก็เป็นได้เพราะเธอชอบทะเล ชอบเล่นน้ำเหลือเกินและน้องครีมก็ว่ายน้ำได้แล้วในวัยห้าขวบ และคีแรนเองก็เล็งเห็นความสามารถนี้ แววนักกีฬาว่ายน้ำเหรียญทองไม่ไกลเกินฝันเลยจริงๆ “แต่แม่ว่า..” “นะคะๆ มาเล่นกันๆ” น้องครีมดึงมือให้เธอเดินลงไปในทะเล สลักจิตทำท่าอิดออดท่าทางของเธอดูเป็นกังวลคงเพราะกลัวว่าจะต้อง จ่าย บางอย่างให้เขา “เดี๋ยวค่ะน้องครีม น้องครีมจะให้แม่เล่นด้วยจริงๆ หรือลูก แม่ไม่ได้เตรียมตัวมาเล่นน้ำเลยนะ” “น้องครีมต้องให้แม่อุ้มเล่นด้วยสิคะ เล่นด้วยกันนะคะ เล่นด้วยกันสามคนเลย” “แต่คุณพ่ออาจจะไม่อยากให้แม่อุ้มเล่นด้วย อาจจะอยากเล่นกับน้องครีมแค่สองคน..” สลักจิตทำหน้าหงอยๆ แล้วปรายตามองเขาอย่างถือไพ่เหนือกว่า คีแรนรู้สึกว่าตนเสียรู้เธอก็ตอนนี้ล่ะ “ม่ายหรอกค่า.. คุณพ่อต้องอยากให้เราเล่นด้วยกันสิคะ น้องครีมอยากให้แม่อุ้มเล่นด้วยคุณพ่อขาก็คิดเหมือนกันใช่ไหมคะ” “อืม.. ใช่จ้ะ เราจะต้องได้เล่นน้ำด้วยกันสามคนพ่อแม่ลูก” “เย่.. เห็นเห็นไหมคะ คุณพ่ออยากให้แม่อุ้มเล่นด้วย ไปค่ะเล่นน้ำกัน เย่ๆๆ” น้องครีมกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจวิ่งนำหน้าไปก่อน สลักจิตหันมายิ้มให้เขา “รอบนี้เป็นความต้องการของน้องครีม อุ้มไม่ต้อง จ่าย.. ไปเล่นน้ำก่อนนะคะ.. รอแม่อุ้มด้วยจ้า.. แม่อุ้มมาแล้ววว..” สลักจิตยิ้มยียวนแล้ววิ่งตามลูกสาวลงน้ำไปอย่างเริงร่า คีแรนได้แต่กอดอกมองสองคนแม่ลูกเริงร่าอยู่ในน้ำอย่างความคาดไม่ถึงว่าสองแม่ลูกจะเป็นจอมแสบได้ขนาดนี้... “หึ.. คิดว่าจะรอดมือฉันหรือไง ไม่มีทาง..” ว่าแล้วคีแรนก็วิ่งลงไปหาสองแม่ลูกที่กำลังเล่นโยนลูกบอลกันอย่างสนุกสนาน และพวกเขาก็เล่นน้ำทะเล เล่นสร้างปราสาททรายกันอย่างมีความสุข ลืมความขุ่นข้องหมองใจไปจนสิ้น... “อุ๊ย..” สลักจิตอุทานเบาๆ เมื่อหันกลับมาก็ชนกับร่างสูงใหญ่ของเขา คีแรนทำทีไม่พอใจที่เธอชนเขาทั้งที่ตนเองตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้น... “ซุ่มซ่ามจริง” “ขอโทษค่ะ อุ้มไม่รู้ว่าคุณคีย์อยู่ตรงนี้.. ถอยหน่อยสิคะ อุ้มจะเปลี่ยนเสื้อผ้า” เธอบอกแล้วหลบตาท่าทางดูขัดเขิน มันน่าแปลกเหลือเกินที่เขารู้สึกตื่นเต้นเลือดในกายเดือดพล่านได้อย่างง่ายดายเพียงแค่มองท่าเขินอายของเธอ ดวงตาคมมองคนที่สวมเพียงเสื้อคลุมอาบน้ำตัวใหญ่เพราะต่างคนต่างเพิ่งขึ้นจากทะเลกลับมาอาบน้ำใหม่ ส่วนน้องครีมนั้นอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยและออกไปเดินเล่นรอเวลาอาหารเย็นกับพี่สมปองที่ติดตามมาด้วย “ตอนนี้ยังไม่ต้องใส่หรอกเพราะยังไงเราจะต้องอาบน้ำใหม่อีกรอบ” “หืม.. อุ๊ย..” เธอเงยหน้ามองเขาอย่างงงๆ ก่อนที่จะอุทานอย่างตกใจเมื่อถูกเขาช้อนอุ้มอย่างง่ายดาย “ไม่นะคะ ลูกรออยู่” เมื่อถูกวางลงบนเตียงคนที่หน้าแดงแล้วแดงอีกก็ทำท่าจะผละหนีแต่ถูกเขากักกันไว้ภายใต้วงแขนแข็งแรงจนไม่มีทางหลบเลี่ยงไปได้ “ลูกไปเดินเล่นอยู่และฉันบอกน้องครีมไปว่าให้รอคุณแม่อาบน้ำแต่งตัวสวยๆ ก่อน และให้เวลาคุณแม่นิดหนึ่งนะเพราะคืนนี้คุณแม่จะแต่งตัวสวยที่สุดเพื่อคุณพ่อ” คีแรนยักคิ้วให้เธออย่างเจ้าเล่ห์ “คนเจ้าเล่ห์.. ปล่อยอุ้มนะ คราวนี้อุ้มไม่จำเป็นต้องจ่ายอะไรให้คุณคีย์นะคะ” “ก็ไม่ต้องจ่ายน่ะสิ” “งั้นก็ปล่อยสิคะ” เธอผลักกว้างเขาเบาๆ “ก็วันนี้ฉันจะให้รางวัลที่เธอเป็นเพื่อนเล่นของน้องครีมไงล่ะ” “คุณคีย์.. คนบ้า.. อื้มมม...” เสียงต่อว่าแง่งอนขาดหายไปเมื่อเรียวปากอิ่มถูกปิดด้วยเรียวปากหยักของเขาอย่างนุ่มนวลและจุมพิตอ่อนหวานก็ร่ายมนต์ให้เธอหลงใหลคล้อยตามอย่างงายดาย ไม่นานทั้งสองก็เปลือยเปล่าอยู่บนเตียงกว้าง คีแรนมองร่างนวลเปลือยเปล่าอย่างแสนรัก เธอยังสวยเสมอสำหรับเขา ไม่ว่าจะกี่ครั้งที่ได้แตะต้องสัมผัสร่วมรักกับเธอมันก็เต็มไปด้วยความอิ่มเอมใจและแสนจะสุขสมทุกครั้งซึ่งไม่มีผู้หญิงคนไหนทำให้เขาพบกับความรู้สึกแสนอิ่มเอมแต่ไม่เคยพออย่างที่เขารู้สึกต่อสลักจิต... มือหนาร้อนผ่าวด้วยเพลิงเสน่หาลูบไล้สัมผัสเรือนกายสาวอย่างถ้วนทั่ว เคล้นคลึงฟอนเฟ้นโนมเนื้อสาวอย่างหลงใหล ในขณะที่เจ้าของร่างงามก็ครางแผ่วพร่าบิดกายเร่าด้วยความซ่านกระสันรัญจวน คีแรนฟอนเฟ้นร่างงามหลอกล่อให้เธอหลงไปในวงวันเสน่หา สองกายกอดเกี่ยวกันอย่างหลงใหล เพราะในก้นบึ้งของใจนั้นต่างก็ต้องการกันและกัน ทั้งสองร่วมกันบรรเลงเพลงรักไปตามที่หัวใจเรียกร้องต้องการอย่างเร่าร้อน... น้องครีมยิ้มแป้นเมื่อเห็นคุณพ่อคุณแม่เกี่ยวก้อยกันมาที่ลานกว้างหน้าบ้านพักหลังงามที่จัดเตรียมอาหารสำหรับมื้อค่ำนี้ไว้แล้วเรียบร้อย เด็กหญิงกำลังปิ้งย่างหมึกกุ้งและหอยตัวโตกับ ป้าปิงปอง หรือพี่สมปอง ที่หนูน้อยตั้งชื่อให้ใหม่อย่างสนุกสนาน “คุณพ่อคุณแม่นั่งเลยค่า วันนี้น้องครีมกับพี่ปิงปองจะเป็นคนบริการเองค่า” “ได้เลยครับลูกรัก” คีแรนยิ้มกว้างแล้วนั่งรอลูกสาวที่รักมาบริการโดยบังคับให้สลักจิตมานั่งข้างๆ ไม่ยอมให้ลุกไปไหน เขารู้ดีว่าเธอกำลังจะหาทางเลี่ยงความขัดเขินด้วยการไปช่วยพี่สมปองกับน้องครีมที่กำลังสนุกกันอยู่หน้าเตาปิ้ง “รอตรงนี้ล่ะ ทำตัวมีพิรุธจัง” คีแรนแกล้งว่า “ใครมีพิรุธคะ อุ้มเปล่าเสียหน่อย..” สลักจิตหน้าแดงหลบตาวาววับของเขา “แน่ใจนะว่าไม่มีพิรุธให้ลูกถามว่าทำไมแม่อุ้มหน้าแดงบ่อยจัง” สลักจิตถลึงตาใส่เขาแล้วหันไปยิ้มหวานให้น้องครีมที่เดินถือจานอาหารมาหาพวกตน “มาแล้วค่ะ น้องครีมย่างเองกับมือเลยนะค้า” เด็กหญิงคุยโวอย่างภาคภูมิใจ “เก่งจริงๆ แบบนี้ป้าปิงปองคงตกกระป๋องแล้วละมั้ง เพราะน้องครีมทำเก่งทุกอย่างเลย” คีแรนแซวพี่สมปอง “ไม่หรอกค่ะ ป้าปิงปองเก่งกว่า ป้าปิงปองสอนน้องครีมทำอาหารค่า” เด็กน้อยรู้จักพูดเอาใจผู้สูงวัยกว่าซ้ำยังขยันออดอ้อนชวนพูดชวนคุย มีหรือที่ป้าสมปองสาววัยดึกจะไม่ชอบอกชอบใจ “คุณพ่อแกะกุ้งให้คุณแม่สิคะ แม่อุ้มชอบกินกุ้ง..” น้องครีมบอกพร้อมกับพยักพเยิดให้ผู้เป็นพ่อทำตามแล้วแอบไปหลิ่วตากับป้าปิงปองของตน “นั่นสิ คุณพ่อก็กำลังคิดว่าจะแกะกุ้งแล้วป้อนคุณแม่ด้วย คุณแม่ดูเหนื่อยๆ ท่าทางจะไม่ค่อยมีแรงแกะกุ้ง” คีแรนเออออไปกับลูกสาวในขณะที่สลักจิตทำหน้าอิหลักอิเหลื่อทั้งเขินทั้งหมั่นไส้เขา แต่หญิงสาวทำได้เพียงทำปากขมุบขมิบต่อว่าเขาเบาๆ คีแรนหัวเราะเบาๆ แล้วแปะมือกับน้องครีมอย่างเข้าขากันได้ดี “ดีมากค่าคุณพ่อคนเก่งของน้องครีม แม่อุ้มจ๋ากินเยอะๆ น้า น้องครีมจะไปเอาหมึกย่างมาอีก” น้องครีมที่แกะกุ้งใส่ปากไปแล้วหนึ่งตัวเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อยก่อนจะลุกขึ้นไปหาพี่สมปองเพื่อเอาอาหารมาเสิร์ฟคุณพ่อคุณแม่อีก “อ้าปากสิ” คีแรนแกะกุ้งตัวใหญ่แล้วหั่นพอดีคำจิ้มน้ำจิ้มให้พร้อมบอกคนที่นั่งหน้าแดงอยู่ข้างๆ ที่หันมาทำตาเขียวใส่เขา “คุณคีย์ทะลึ่ง” “ทะลึ่งตรงไหน แค่บอกให้อ้าปาก” ชายหนุ่มตีหน้าใสซื่อรู้ดีว่าเธอหมายถึงอะไร “คุณคีย์อย่าทำเป็นเฉไฉนะคะ คนอะไรกินในที่ลับขับในที่แจ้ง นี่แน่ะๆๆ” สลักจิตคงอดใจไม่ไหวจึงทุบต้นแขนเขารัวๆ คีแรนหัวเราะชอบใจแล้วจับมือเล็กไว้แล้วกดจมูกลงบนหลังมือนุ่มอย่างหยอกเย้า เขาชอบกลิ่นตัวหอมๆ เหมือนขนมหวานของเธอเหลือเกิน น่าแปลกที่แม้ว่าสลักจิตไม่ได้ทำขนมหรือไม่ได้ใช้น้ำหอมยี่ห้อดังเหมือนหญิงสาวหลายคนที่เขาเคยรู้จัก แต่กลิ่นกายของเธอกลับหอมหวานน่ากินเหมือนขนมที่เธอทำ และพอได้กลิ่นหอมๆ แบบนี้ทีไรเขามักจะไม่อยากทำอะไรอยากจะพาเธอขึ้นเตียงอย่างเดียว ในระยะเวลาหกปีเต็ม เขาไม่เคยได้สัมผัสหรือมีความสัมพันธ์กับหญิงสาวคนไหนเลย ไม่ใช่เพราะเขาตายด้าน แต่เขารู้ตัวเองดีวาเพราะอะไรที่เขาไม่ต้องการหญิงสาวพวกนั้น ก็เพราะหญิงสาวเหล่านั้นไม่ใช่สลักจิต ไม่ใช่คนที่เขาต้องการ ไม่ใช่คนที่เพียงแต่เห็นแค่ แค่ได้กลิ่นกายหอมๆ เลือดในกายก็ร้อนฉ่าและพรั่งพร้อมจะตะลุยไปในห้วงเสน่หา และตอนนี้มันถึงเวลาที่เขาจะชดเชยความรู้สึกที่ขาดหายไปหกปีนั้นอย่างเต็มที่ไม่ใช่หรือ... “คืนนี้คุณคีย์จะลงโทษคิดค่าเสียหายที่อุ้มทำร้ายร่างกายคุณคีย์หนักๆ เลยคอยดูสิ” เขายื่นหน้าไปหอมแก้มแดงๆ นั้นอย่างมันเขี้ยวและเจ้าตัวก็ได้แต่แง่งอนใส่เขา “คุณแม่ไม่หอมแก้มคุณพ่อบ้างล่ะคะ เดี๋ยวเสียเปรียบน้า” สลักจิตหันขวับไปมองลูกสาวที่ยืนยิ้มแฉ่งอยู่ไม่ไกล แก้มที่แดงอยู่แล้วเหมือนจะแดงมากขึ้นไปอีก เรียกได้ว่าแดงไม่รู้จะแดงอย่างไรแล้ว “นั่นสิครับ คุณแม่ให้คุณพ่อหอมแก้มอยู่ฝ่ายเดียวเสียเปรียบแย่เลย” “แม่อุ้มขา อย่ายอมเสียเปรียบคุณพ่อนะคะ หอมแก้มคุณพ่อคืนเลยค่า” “เอ่อ.. แม่ว่าไม่เป็นไรหรอกค่ะ ยอมเสียเปรียบนิดหน่อยก็ได้มั้ง” สลักจิตทำหน้าไม่ถูกแต่ก็ส่งสายตาเขียวๆ มาให้เขา คีแรนยิ้มกว้าง “งั้นก็ไม่เป็นไร ถือว่าคุณพ่อได้เปรียบเต็มๆ เลยก็แล้วกัน งั้นหอมอีก” คีแรนทำตามที่บอกอย่างเร็วไวหอมทั้งแก้มซ้ายขวาหนักๆ เหมือนมันเขี้ยว สลักจิตไม่มีโอกาสปัดป้องจึงหยิกหน้าท้องเขาแรงๆ คืนไป “โอ๊ยๆๆ พอแล้วคร้าบที่รัก เจ็บๆ” คีแรนแสร้งโอดโอยที่ทั้งแรงหยิกจากมือของเธอนั้นไม่ได้ทำให้เจ็บสักเท่าไหร่ ส่วนน้องครีมนั้นก็หัวเราะชอบใจที่เห็นพ่อแม่หยอกเย้ากัน มันเป็นภาพที่เด็กหญิงเห็นแล้วมีความสุขที่สุด “น้องครีมรักคุณพ่อกับคุณแม่ที่สุดเลยค่า” เด็กหญิงเข้าไปนั่งระหว่างทั้งสองแล้วหอมแก้มพวกเขาอย่างแสนรัก และเธอก็รับการหอมแก้มกลับคืนมาด้วยความรักเช่นเดียวกัน “คุณพ่อก็รักน้องครีมและสัญญาว่าจะดูแลน้องครีมกับคุณแม่อย่างดีที่สุด” คีแรนบอกลูกสาวแล้วโอบกอดพวกเธอไว้ สลักจิตดูไร้แง่งอนและซบหน้าลงกับอกกว้างของเขาโดยดี แล้วพวกเขาก็รับประทานอาหารกกันอย่างมีความสุข พี่สมปองมองดูครอบครัวที่กำลังเข้าอกเข้าใจกันแล้วก็ปลาบปลื้มน้ำตาซึมเลยทีเดียว ลูกจ้างอย่างเธอผูกพันกับครอบครัวของเขามานานก็พลอยทุกข์ใจไปด้วยยามที่เห็นเจ้านายไม่มีความสุขและเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง แต่เมื่อเห็นพวกเขามีความสุขพี่สมปองเองก็รู้สึกมีความสุขไปด้วย...