บทที่ 9. คลี่คลาย กายใจ...

ชารอนกลับเข้ามาในห้องของตนเองหลังจากที่ส่งคุณย่าเข้านอนเรียบร้อยแล้วตอนนี้เธอกับคุณย่าอยู่ที่บ้านของคีแรนและรอให้คีแรนพาสลักจิตกับน้องครีมกลับจากเที่ยวทะเล.. หญิงสาวถอนใจอย่างหดหู่และคิดมาก เมื่อภาพในวันวานเมื่อหกปีก่อนยังคงวนเวียนอยู่ในหัวไม่ห่างหายไป แม้ว่าจะได้รับกำลังใจจากคุณย่าและคีแรนพี่ชายที่แสนดี ที่ถึงแม้ว่าเธอได้ทำลายครอบครัวที่น่าจะสมบูรณ์แบบของเขาไปด้วยความโง่เขลาและเอาแต่ใจตัวเอง คีแรนก็ให้อภัย ให้โอกาสเธอได้แก้ตัวแก้ไขความผิดของตน... แล้วภาพในวันวานก็กลับเข้ามาในหัวเธออีกครั้งมันหลั่งไหลเข้ามาเหมือนสายน้ำที่ไม่มีวันหยุดไหล.. หญิงสาวสะอื้นไห้ออกมากับความผิดของตนที่ได้กระทำไว้... วันนั้นหลังจากที่เธอหลอกให้สลักจิตไปพบกับไลลาและวางแผนสร้างสถาการณ์ว่าคีแรนแอบมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนหนึ่งมาก่อนจะมีสลักจิตและผู้หญิงคนนั้นก็จะกลับมาหาคีแรนแต่พอรู้ว่าคีแรนมีสลักจิตและกำลังจะมีลูกด้วยกันผู้หญิงคนนั้นก็ไม่พอใจอย่างมากและขู่ว่าจะทำร้ายคีแรนหากว่าเจ้าหล่อนไม่ได้คีแรนไปครองก็จะฆ่าคีแรนเสีย และยังจะตามไปฆ่าสลักจิตด้วย เธอกับไลลาจ้างนักแสดงคนหนึ่งมาแสดงในบทบาทนี้ได้อย่างสมจริง ทั้งยังให้ผู้หญิงคนนั้นมาปรากกฎกายสร้างความหวาดหวั่นให้กับสลักจิตด้วย เรียกได้ว่าเล่นสงครามประสาทกับสลักจิตจนทำให้สลักจิตจำต้องหนีไปอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยง โดยที่เธอกับไลลาเป็นคนจัดแจงเรื่องการหลบหนีให้สลักจิตอย่างดีโดยที่คีแรนไม่สงสัยหรือเอะใจใดๆ เลย เธอให้ผู้หญิงคนนั้นโทร.หาสลักจิตทั้งตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จต่างๆ นานา สร้างเรื่องมากมายว่าตนเป็นผู้ที่ถูกคีแรนทอดทิ้ง ซ้ำยังมีลูกด้วยกันและเด็กก็ต้องการพ่อ พวกเธอร่วมกันสร้างฉากนิยายน้ำเน่ามาหลอกลวงจนสลักจิตหลงเชื่ออย่างไม่มีข้อกังขา หนักไปยิ่งกว่านั้นยังถึงขั้นหลอกขู่ฆ่าจะทำร้ายคีแรนหากสลักจิตไม่ยอมถอย “ไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้นะอุ้ม เพื่อพี่คีแรน ถ้าเธอยังอยู่กับพี่คีแรนนังบ้านั้นต้องลงมือเข้าสักวัน ทีนี้เธอกับลูกก็จะลำบาก ไหนจะคุณย่าอีกล่ะ เธอคงไม่เห็นแก่ตัวปล่อยให้พี่คีแรนถูกยายนั่นทำร้ายหรอกนะ..” เธอบอกสลักจิตที่ร้องไห้จนตาแดงก่ำทั้งยังอุ้มท้องที่ใหญ่ขึ้นทุกวันอย่างไม่แคร์หรือเห็นใจเธอแม้แต่น้อย คิดแต่เพียงว่าให้สลักจิตออกไปจากชีวิตพี่ชายของตนให้เร็วที่สุด และหากไม่มีสลักจิตเสียคนเธอก็จะเป็นคนที่สำคัญที่สุดในบ้าน และคีแรนก็คงมองหาผู้หญิงคนใหม่ที่ดีพร้อมเหมาะสมกับเขาได้ไม่ยาก... “อุ้มจะไปจากคุณคีย์ค่ะ อุ้มจะไป..” สลักจิตบอกเธอทั้งน้ำตา ภาพของสลักจิตที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นท้องก็โตมากขึ้นนั้นน่าเวทนาเหลือเกิน หากเธอวางทิฐิวางอคติในใจลงเธอคงจะเห็นว่าสลักจิตนั้นน่าสงสารเพียงใด แต่สิ่งที่เธอต้องการในตอนนั้นคือกำจัดสลักจิตออกไปจากชีวิตของคีแรนเท่านั้น และเธอก็ทำสำเร็จ... แต่สิ่งที่เธอได้ค้นพบหลังจากนั้นมันทำให้ชีวิตทั้งชีวิตของเธอและของคีแรนรวมไปถึงคุณย่าแครอลถึงกับแทบพังพินาศเลยทีเดียว คีแรนถึงกับคลุ้มคลั่งด้วยความเสียใจและออกไปตามหาสลักจิต แน่นอนว่าคีแรนไม่มีวันหาเจอเพราะเธอเป็นคนทำลายหลักฐานทุกอย่างเกี่ยวกับการเดินทางและที่อยู่ของสลักจิตทิ้งอย่างไม่ใยดีและเธอไม่สนใจด้วยว่าสลักจิตจะไปอยู่ที่ไหน แค่ไปพ้นหูพ้นตาเธอก็เพียงพอแล้ว ทุกๆ วันคีแรนออกไปตามหาสลักจิต และจ้างนักสืบติดตามหาด้วย และเธอก็เป็นคนที่สกัดการสืบหาความจริงด้วยการจ้างนักสืบในจำนวนที่แพงกว่าเพื่อให้พวกเขาสืบหาไม่เจอ คีแรนเครียดมากและมีวันหนึ่งคีแรนดื่มเหล้าจนมาเมามายแทบไร้สติ และเขาก็ประสบอุบัติเหตุจนขาทั้งสองข้างหัก และดวงตาของเขาก็ได้รับความกระทบกระเทือนมากจนมองไม่เห็น แม้จะเป็นการมองไม่เห็นแค่ชั่วคราว แต่เหมือนว่าโลกทั้งโลกของพวกเขาพังทลาย ย่าแครอลเสียใจมาก ที่รู้ว่าสาเหตุที่สลักจิตหนีไปเพราะเธอจนท่านเองก็ล้มป่วยไปอีกคน คีแรนถึงกับไม่พูดกับเธอเป็นปีเลยทีเดียว เธอเจ็บปวดชอกช้ำกับสิ่งที่เกิดขึ้น ยิ่งเห็นว่าคีแรนต้องอดทนรักษาขาทั้งสองข้างและดวงตาที่เกือบจะบอดของเขาด้วยใจที่แตกสลายแล้วเธอก็ยิ่งเสียใจ เธอพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้คีแรนยกโทษให้ คุณย่าเองก็ล้มป่วยช่วงเวลานั้นจนเธอเองก็เกือบจะหมดหวังเพราะไม่มีใครเลยที่จะพูดคุยกับเธอ เหมือนว่าเธอตกนรกทั้งเป็น.. ใช่ มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ เธอรับรู้ได้ด้วยตัวเองว่า คำว่าตกนรกทั้งเป็นมันเป็นอย่างไร มันเจ็บปวด ทรมาน ไม่มีคืนไหนเลยที่จะนอนหลับสนิท ไม่มีวันไหนเลยที่จะไม่ร้องไห้เสียใจกับสิ่งที่ทำลงไป ยิ่งเห็นคีแรนเจ็บปวดเศร้าโศกเธอก็ยิ่งเสียใจ ยิ่งเห็นอาการของคุณย่าเริ่มทรุดลงก็ยิ่งเสียใจ... เธอพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้คนทั้งสองมีกำลังใจที่จะอยู่ต่อเพือ่อภัยให้เธอ เธอต้องทำงานแทนคีแรนในหลายอย่างๆ ในขณะที่คีแรนไม่สามารถทำงานได้ ภาระทุกอย่างที่เธอแบกรับนั้นทำให้คุณหนูผู้เย่อหยิ่งเอาแต่ใจเปลี่ยนไป เธอเริ่มเปลี่ยนตัวเอง เป็นนักบริหารที่ดี จนพนักงานและผู้ถือหุ้นในบริษัทยอมรับไว้วางใจเธอพอๆ กับคีแรน คุณย่าเริ่มอาการดีขึ้น คีแรนสามารถกลับมาเดินได้แต่ดวงตาของเขายังมองเห็นไม่ชัด จึงจำเป็นต้องกลับไปรักษาที่เดนมาร์กและต้องมาดูแลคุณย่าด้วย เธอเข้าไปกราบขอโทษคีแรนอีกครั้งและครั้งนี้เขาก็ยกโทษให้ นั่นมันยิ่งทำให้เธอรู้สึกละอายใจอย่างมาก เธอสำนึกได้และพยายามตามหาสลักจิตแทนคีแรนที่ต้องรักษาดวงตาของตน เธอกลับมาที่เมืองไทยอีกครั้งและตามจนเจอว่าสลักจิตอยู่ที่ไหน เธอแอบมองสลักจิตกับหลานตัวน้อยแสนน่ารักด้วยความเจ็บปวดและตื้นตันใจเมื่อเห็นน้องครีม เด็กหญิงถอดแบบพี่ชายของเธอมาแทบจะไม่ผิดเพี้ยน นั่นมันยิ่งทำให้เธอโกรธเกลียดตัวเองที่เกือบจะทำลายชีวิตน้อยๆ นี้ไปเสียแล้ว แต่เธอก็ละอายใจเกินกว่าจะเข้าไปหาสลักจิตและสารภาพบาปที่ตัวเองทำไว้ เธอรีบบอกคีแรนให้มาเมืองไทยส่วนตัวเองก็กลับไปตั้งหลักเพื่อจะกลับมาที่เมืองไทยอีกครั้งพร้อมคุณย่าแครอลที่อยากมาเห็นหน้าเหลน... ท่านหายป่วยและมีกำลังจะอยู่ต่อเพราะอยากเจอเด็กน้อยน่ารักที่ชื่อน้องครีมนั่นเอง เธอเกือบทำลายชีวิตของคนที่เธอรักด้วยน้ำมือของตัวเอง “ฉันขอโทษนะสลักจิต ขอโทษจริงๆ” ชารอนพูดกับตัวเองทั้งน้ำตา เพราะความทรงจำที่เลวร้ายที่เธอได้พบเจอนั้นมันยังคงทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดไม่หาย แม้คีแรนและคุณย่าจะให้กำลังใจเธอแต่มันก็ยังคงเหมือนว่าเธอยังจติดค้างต่อสลักจิต และหากไม่ได้ขอโทษสลักจิตด้วยตัวเองและสารภาพเรื่องราวทั้งหมดไป เธอคงตายตาไม่หลับแน่นอน... สลักจิตรู้สึกอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออกเมื่อรู้ว่าที่บ้านนั้นใครรอเธออยู่ ความหวาดกลัวและคำพูดของชารอนยังคงก้องอยู่ในหัวเหมือนเมื่อหกปีก่อน “เธอคือคนที่ทำให้พี่คีแรนตกอยู่ในอันตราย หากพี่คีแรนเป็นอะไรไปนั่นก็เพราะเธอ ไปซะ ไปจากพี่คีแรน...” น้ำเสียงและแววตารังเกียจเดียดฉันท์ในวันวานยังคงติดค้างในใจของเธอและแม้ว่าคีแรนจะบอกว่าชารอนอยากจะขอโทษเธอแต่สลักจิตก็ยังคงไม่ระแวงในใจ และเหมือนว่าคีแรนดูออกว่าเธอรู้สึกอย่างไร “ตอนนี้ชารอนอยากเจออุ้มที่สุดเลยนะ ได้โปรดไปพบเธอหน่อยเถอะ” “แต่.. อุ้ม..” สลักจิตดูกระวนกระวาย “ไม่มีอะไรหรอก เชื่อคุณคีย์สิ..” คีแรนกุมมือเธอไว้บีบเบาๆ อย่างให้กำลังใจ สลักจิตพยักหน้าช้าๆ แต่แววตาดูกังวล “คุณอาชารอนใจดีมากเลยนะค้าแม่อุ้มขา” น้องครีมกระตุกมือเธอเบาๆ บอกเล่าเจื้อยแจ้วจนผู้เป็นแม่แปลกใจว่าลูกสาวของตนไปพบไปเจอพูดคุยกับคุณอาชารอนตอนไหน “คุณคีย์ให้ชารอนคุยกับน้องครีม ผ่านไลน์น่ะ” “อาชารอนสวยมากๆ เลยค่าคุณแม่” เด็กหญิงดูท่าทางชื่นชอบคุณอาเหลือเกิน สลักจิตทำหน้าไม่ถูกไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจดี “ไปเถอะ คุณย่าทวดก็รอพบหนูอยู่นะครับ” “ไปค่า ไปหาคุณย่าทวดกับคุณอากัน” น้องครีมพูดอย่างเริงร่าจูงมือคุณพ่อคุณแม่เข้าบ้านด้วยความสุข ชายหนุ่มหันมาสบตากับเธอแล้วยิ้มให้ “อุ้มต้องเชื่อใจคุณคีย์นะ” “ค่ะ อุ้มเชื่อใจคุณคีย์” หญิงสาวยิ้มหวานให้เขาแล้วสูดหายใจลึกๆ แล้วก้าวไปข้างหน้าอย่างมั่นคง ชารอนมองคนที่กำลังเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นอันโอ่อ่าอย่างตื่นเต้น ใจของเธอเต้นแรงจนแทบทะลุออกมานอกอก ลมหายใจติดขัดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ มันคือความตื่นเต้นที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น... ในขณะที่คุณย่านั่งอยู่ข้างๆ มีท่าทางสบายๆ “ไม่ต้องตื่นเต้นหรอกลูก ทำใจให้สบาย” “ชารอนตื่นเต้นจังค่ะคุณย่า” “สู้ๆ” คุณย่าหันมาทำสัญญาณให้กำลังใจเธอ ชารอนสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วยิ้มหวานให้น้องครีมที่จูงคุณพ่อคุณแม่เข้ามา แล้วหันไปยิ้มให้สลักจิตที่ยกมือไหว้คุณย่ากับเธออย่างอ่อนน้อมเหมือนเดิม “ไหว้พระเถอะลูก ไหนคนไหนชื่อน้องครีมน้า” คุณย่าแครอลเอ่ยขึ้น น้องครีมฉีกยิ้มกว้างแล้วเดินไปกราบที่ตักคุณย่าอย่างอ่อนช้อยยิ่งทำให้ผู้สูงวัยหลงรักอย่างถอนตัวไม่ขึ้น ว่าเห็นแค่รูปแล้วหลง มาเจอตัวเป็นๆ แบบนี้คุณย่าแครอลบอกตัวเองเลยว่า ใจบางไปหมดแล้ว... “หวัดดีค่าคุณย่าทวดน้องครีมเองค่ะ..” “หลานย่า.. น่ารักเหลือเกิน” คุณย่าแครอลทังกอดทั้งหอมน้องครีมอย่างรักใคร่เอ็นดูทั้งมันเขี้ยวจึงหอมแก้มยุ้ยๆ นั้นเสียหลายที.. “หวัดดีค่ะคุณอาชารอน” เด็กหญิงผละจากอ้อมแขนคุณย่ามาไหว้ “หวัดดีจ้ะน้องครีมมาให้อากอดหน่อย..” สองอาหลานโผกอดกันเหมือนคนคุ้นเคยสนิทสนมกันจนน่าแปลกใจ สลักจิตหันไปมองคีแรนเหมือนต้องการความมั่นใจ “น้องครีมครับเราไปกินขนมกันไหม คุณอาทำขนมไว้ให้น้องครีมด้วยนะ” ชายหนุ่มพยักหน้าและยิ้มน้อยๆ ให้เธอก่อนจะเอ่ยปากชวนน้องครีมออกไปข้างนอกเพื่อให้สองสาวได้พุดคุยกัน “นั่นสิ ย่าทวดก็มีของจะให้น้องครีมด้วยนะ” คุณย่าแครอลเองก็เห็นด้วย “ไปค่า.. น้องครีมอยากกินขนม คุณย่าทวดมีอะไรจะให้น้องครีมหรือค้า เป็นขนมหรือชุดสวยๆ” “เป็นอะไรก็ต้องไปดูเอง..” คุณย่าแครอลบอกยิ้มๆ “โอเคค่า ตื่นเต้นจังเล้ย” เด็กหญิงตาโตตื่นเต้นกับการได้กินขนมอร่อยและได้เล่นสนุก ทั้งสามพากันเดินออกไป คีแรนหันมามองทั้งสองอีกครั้งและยิ้มให้ชารอนที่เงยหน้ามาสบตากับตนพอดี ชายหนุ่มยกมือทำสัญญาณส่งกำลังใจให้น้องสาวก่อนจะเดินออกไป