บทส่งท้าย ความสุขมันเป็นแบบนี้นี่เอง

“นังอุ้ม หล่อนไม่เล่นตัวนานๆ กว่านี้หน่อยล่ะยะ” เหน็บเพื่อนรักอย่างหมั่นไส้ ศรัณก็ไปเมืองนอกและใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นกับคนรักของเขา และวันที่ศรัณแต่งงานเธอก็อุ้มน้องครีมในวันเจ็ดเดือนไปร่วมกันด้วย และพวกเขาก็ติดต่อกันทางโทรศัพท์และนัดเจอกันเรื่อยมาทั้งน้องครีมก็คุ้นเคยกันดี “ก็กลัวว่าเล่นตัวนานไป จะไม่มีความเร็วๆ น่ะสิ” สลักจิตพูดยิ้มๆ ขณะช่วยกันแต่งหน้าเค้กให้น้องครีม วันนี้เป็นวันเกิดน้องครีมครบหกขวบ ตอนเช้าก็พากันไปทำบุญเลี้ยงอาหารเด็กกำพร้าและตอนเย็นก็จะมีงานเลี้ยงเล็กๆ ในครอบครัว บรรยากาศในบ้านตกแต่งด้วยดวงไฟและลูกโป่งหลากสี ทั้งดอกไม้ต่างๆ อย่างสวยงามโดยมีน้องครีมเป็นคนจัดแจงว่าอะไรอยู่ตรงไหนด้วยตัวเอง ทั้งยังไปรับป้าน้อยกับพี่นิ่มนวลพร้อมลูกสาววัยใกล้เคียงกับน้องครีมมาด้วย ทั้งสามแม่ลูกต่างก็ตื่นเต้นดีใจกันมากที่เห็นบ้านของคีแรน “ฉันดีใจกับแกจริงๆ นะอุ้ม ในที่สุดแกก็อ่อยคุณคีย์สำเร็จ” “โคตรจริงใจเลยว่ะ” สลักจิตหัวเราะกับคำชมของเพื่อนรัก “แหงล่ะ.. ก็ฉันคนใสๆ ซื่อๆ จริงใจไง” “ย่ะ แล้วคุณโดมจะมาตอนไหนล่ะ..” เธอถามถึงแฟนหนุ่มของศรัณ “มาพรุ่งนี้ เขามีงานต้องเคลียร์ แต่มาคราวนี้จะอยู่เมืองไทยนานหน่อย แล้วจะพาแม่ไปอยู่ที่นู่นด้วย” ศรัณมีโครงการจะย้ายไปอยู่กับแฟนหนุ่มที่ฝรั่งเศสเป็นการถาวรและจะกลับมาเมืองไทยปีละครั้ง เพราะเขามีหน้าที่การงานและครอบครัวที่มั่นคงอยู่ที่นู่น แม่ของเขาก็เกษียณตัวเองใช้ชีวิตเรียบง่ายอยู่กับบ้านทำอาหารทำสวนตามประสาของท่าน “ดีใจกับแกด้วยเหมือนกันนะที่มีครอบครัวที่ดี และอบอุ่น” “ฉันดีใจเหมือนกัน ไม่คิดว่าชาตินี้กะเทยหัวโปกอย่างฉันจะมีความสุขกับเขาเหมือนกัน” “คนเรามันไม่ได้อยู่ที่เพศสภาพหรอก ว่าเพศไหนจะประสบความสำเร็จหรือมีความสุข แต่เพราะแกเป็นคนดีและน่ารักไงถึงมีคนรักดีๆ อย่างคุณโดม” “แกก็เหมือนกัน จะว่าไปเพราะเราสองคนเป็นคนดีและคนสวยอะนะ ฮ่าๆๆ” ศรัณหัวเราะชอบใจ “จ้า..” สลักจิตเออออไปกับเขาด้วย “คุณแม่ขา ขนมเค้กของน้องครีมได้รึยังค้า” น้องครีมวิ่งหน้าบานเข้ามาในครัว ร่างตุ้ยนุ้ยอยู่ในชุดกระโปรงสีหวานฟรุ้งฟริ้งน่ารัก “ได้แล้วจ้า พี่รันทำตัวการ์ตูนม้าโพนี่ให้สวยเต็มที่เลยน้า” ศรัณให้น้องครีมเรียกตัวเองว่าพี่รัน เพราะอยากจะเป็นสาวตลอดกาล ซึ่งสลักจิตมักแซวเพื่อนักเสมอว่าหลอกตัวเองแต่ศรัณก็ไม่สนใจและภูมิใจในการเป็นพี่รันตลอดกาลต่อไป “พี่รันขาของน้องครีมเก่งและน่ารักเสมอเลยค่า” เด็กหญิงชมเปาะทั้งยกนิ้วให้ ศรัณเองก็ยิ้มหน้าบาน “เอาล่ะ เราเอาเค้กไปข้างนอกกันดีกว่า ตอนนี้พี่รันหิวแล้วเนี่ย” “งั้นไปเลยค่ะ ของอร่อยยังมีเยอะแยะเลย ไปกันค่ะคุณแม่” “จ้า ไปกันเลย..” สลักจิตจับมือกับน้องครีมแล้วเดินออกไปที่งานเลี้ยงที่ทุกคนต่างกำลังรับประทานอาหารกันอย่างเอร็ดร่อย รวมไปถึงพี่สมปองกับแม่บ้านคนอื่นๆ ด้วยทุกคนต่างตื่นเต้นดีใจเพราะไม่เคยมีงานเลี้ยงแบบนี้และไม่เคยได้รับเกียรติแบบนี้มาก่อน และเพราะน้องครีมเชิญพวกเขาทุกคนมาร่วมงาน พวกเขาจึงปลาบปลื้มใจและรักคุณหนูตัวน้อยอย่างที่สุด เสียงพูดคุยเสียงหัวเราะและเสียงเพลงอวยพรวันเกิดดังขึ้นด้วยความปลาบปลื้มยินดีของทุกคนและเจ้าของวันเกิดก็แสนจะมีความสุข... “นี่แกะกุ้งเผาให้หน่อยสิ” ศรัณบอกชารอนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกันด้วยท่าทางเหมือนเจ้านาย ชารอนทำหน้างอ “แกะเองสิ” “ไม่ได้ เธอต้องบริการฉันสิ เพราะวันนี้ฉันเป็นแขก และเธอก็สัญญาว่าจะทำตามใจฉันไง จำได้ไหม หรือจำไม่ได้จะได้ทบทวนให้” ศรัณยิ้มเจ้าเล่ห์ ชารอนยกส้อมชี้หน้าเขาอย่างหมั่นไส้ “หนอย.. ได้ทีขี่แพะไล่” “โอ้.. เก่ง เดี๋ยวนี้สำบัดสำนวนเก่ง” ศรัณกับชารอนตอบโต้กันไปมาพาให้ทุกคนต่างหัวเราะไปกับพวกเขา “นี่แกรู้ไหมนังอุ้ม ก่อนที่แม่คนนี้เขาจะตามไปเจอแกเนี่ย มานั่งอ้อนวอนฉัน ตากแดดตากฝนอยู่เป็นนานเลยนะ ฉันนี่กะจะให้คุกเข่าสามวันสามคืนหน้าบ้านนั่นล่ะ แต่คุณนายแม่ฉันใจอ่อนเสียก่อน แม่นี่ถึงได้แล่นไปตามหาแกจนเจอ” “ไหนว่าจะเก็บไว้เป็นความลับ” ชารอนหน้าแดงทั้งเขินทั้งเคืองศรัณที่เอาความลับที่รู้กันมาเผย “ไม่ได้บอกว่าจะเก็บเป็นความลับซะหน่อย แค่บอกว่าจะไม่บอกใคร แต่ก็ไม่ได้ระบุว่าใครบ้างนี่นา” “แสบนักนะ” “ขอบใจที่ชม..” ศรัณหัวเราะเบาๆ แล้วรับกุ้งจากชารอนมาอย่างระริกระรี้ที่ตนได้รับการบริการจากแม่สาวจอมหยิ่งตัวต้นเหตุที่ทำให้เพื่อนรักต้องตกระกำลำบาก ตอนแรกที่เขากลับมาเมืองไทยแล้วไม่เจอสลักจิตและรู้ข่าวร้ายจากครอบครัวของคริสต์และรู้สาเหตุว่ามาจากชารอนเขาก็โกรธมาก และพยายามตามหาสลักจิตกับลูกเหมือนกัน แต่โชคดีที่สลักจิตติดต่อกลับมาก็ตอนที่คลอดน้องครีมแล้วและน้องครีมก็อายุได้หนึ่งขวบแล้ว เขากับแม่รีบไปหาสลักจิตและติดต่อกันเรื่อยมา จนเมื่อปีที่แล้วชารอนมาหาเขาซึ่งตอนนั้นเขาก็กลับมาเมืองไทยพอดี เป็นช่วงเวลาที่จะว่าบังเอิญหรือเป็นพรหมลิขิตก็ไม่อาจทราบได้ ตอนนั้นพอเจอหน้าชารอนเขาก็ตบชารอนไปสองฉาดด้วยความโมโหและไม่ยอมให้ความช่วยเหลือชารอนเพราะไม่เชื่อใจ ชารอนเองก็ทำทุกอย่างเพื่อให้เขาเชื่อและไว้ใจและให้เขารู้ว่าเธอสำนึกผิดแล้วจริงๆ เขาให้ชารอนคุกเข่าจากแดดอยู่หน้าบ้านอยู่หลายวัน โดยยื่นข้อเสนอให้ชารอนว่าหากอยากให้เขาช่วย เธอต้องคุกเข่าตากแดดตั้งแต่ 10 โมงเช้ายันบ่ายสามโมง เป็นเวลา 7 วัน เขาเลือกช่วงเวลาที่แดดแรงกล้าสุดๆ ของเมืองไทยเพื่อทดสอบชารอนโดยที่แม่ของเขาไม่เห็นด้วยและสงสารชารอนที่ยอมทำตามไปสามวันแล้วอย่างไม่อิดออด แต่ในที่สุดเขาก็ใจอ่อนและเห็นด้วยกับแม่ที่บอกว่าคนอย่างชารอนถ้าไม่สำนึกผิดจริง คงไม่ยอมทำตามที่เขาต้องการโดยไม่มีข้อแม้หรอก ดังนั้นเขาจึงบอกที่อยู่ของสลักจิตกับชารอนไป “สำนึกบ้างนะยะว่าถ้าไม่มีรันคนสวยเสียคน เธอไม่มีวันทำภารกิจสำเร็จ” “จ้า.. แม่คนดีเลิศ ผู้มีพระคุณอย่างสูง” ชารอนประชด “แน่นอนนน...” ศรัณยอมรับ “นี่พี่ชารอนทำขนาดนั้นเลยหรือคะ” สลักจิตไม่อยากเชื่อ “จริงสิ ฉันยังถ่ายคลิปไว้ด้วยนะ เอาไว้แบล็กเมล์คนแถวนี้” “นี่เธอ.. ร้ายกาจนักนะ” ชารอนเข่นเขี้ยวใส่แต่ไม่ได้จริงจังนัก “ไหนเอามาดูสิ ฉันผมเสียทรงหรือเปล่า” ชารอนว่า “ไม่หรอก ผมยังสวยแต่หน้าตาดูไม่ได้ฮ่าๆ” ศรัณหยิบสมาร์ตโฟนมาให้สลักจิตกับคีแรนดู ชารอนลุกขึ้นมาดูภาพตัวเองแล้วโวยวาย “ทำไมไม่ถ่ายมุมสวยๆ บ้างล่ะ มุมนี้ฉันดูไม่ได้เลย อี๋ ลบเลยนะ” “ลบได้แต่มีก๊อปปี้ไว้เยอะ ฮ่าๆๆ” คราวนี้ทุกคนหัวเราะถูกใจ แล้วเสียงหัวเราะของพวกเขาก็หยุดลงเมื่อมีใครคนหนึ่งปรากฎตัวขึ้น “ผมมาช้าไปรึเปล่าเนี่ย เป่าเค้กแล้วใช่ไหม” “อุ๊ยตาย.. พ่อเทพบุตรคนนี้ตกมาจากสวรรค์หรือไงเนี่ย” ศรัณยกมือทาบอกมองชายหนุ่มผู้มาใหม่ตาค้าง.. “นีโอ.. มาไงวะเนี่ย” คีแรนลุกขึ้นจับมือกับหนุ่มรุ่นน้องที่มาพร้อมกล่องของขวัญกล่องใหญ่ที่เตรียมมาให้น้องครีม แต่น้องครีมกับคนอื่นๆ ขึ้นนอนแล้ว เหลือเพียงคีแรน สลักจิต ชารอนและศรัณที่กำลังพูดคุยกันอยู่ “แขกไม่ได้รับเชิญ..” ชารอนพูดขึ้นกอดอกมอง อันโตนิโอ ดักลัส หุ้นส่วนคนสำคัญของพี่ชายอย่างไม่ค่อยพอใจที่เห็นหน้าเขา “อะไรกันครับป้าชารอน เห็นหน้ากันก็แสดงความคิดถึงกันมากเลยนะนี่ ดีใจจัง..” ชายหนุ่มไม่สนใจตาเขียวๆ ของสาวรุ่นพี่ แต่เย้าแหย่อย่างสนุกสนาน ยิ่งเห็นแก้มแดงๆ ด้วยความไม่พอใจนั้นก็ยิ่งสนุกและ ชอบ ที่ได้เห็นหน้าเธอแม้ว่าสาวเจ้าจะเอาแต่แง่งอนบึ้งตึงไม่เคยญาติดีด้วยก็ตาม... “เอาล่ะๆ เอาของขวัญมานี่ แล้วนั่งลงสงบปากสงบคำก่อน ฉันขี้เกียจฟังพวกนายสองคนทะเลาะกัน” คีแรนห้ามทัพก่อนเมื่อเห็นชารอนเท้าสะเอวเริ่มวางท่าจะเอาเรื่องอันโตนิโอ ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ แล้วยักคิ้วหลิ่วตาให้ชารอนที่ทำหน้าเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อเขา “หวัดดีค่ะ รันนะคะ ยินดีที่ได้รู้จักค่า” ศรัณรีบเข้ามาแนะนำตัวอย่างชื่นมื่น “หล่อนมีสามีแล้วนะรัน” ชารอนเหน็บด้วยความหมั่นไส้.. “ว้าย.. ยายคนนี้ เสียเครดิตหมดเลย” ศรัณทำท่าสะบัดสะบิ้ง ทุกคนจึงพากันหัวเราะสองสาวที่ต่อปากต่อคำกัน และบางทีชารอนก็หันมาจิกกัดอันโตนิโอด้วย แล้วกลายเป็นว่าแขกผู้มาใหม่ เป็นไม้เบื่อไม้เมากับหญิงสาวไป...