ตอนพิเศษ ชารอน - อันโตนิโอ

1.สาเหตุที่ผูกพัน “ย่าไม่คิดเลยว่าชารอนจะทำเรื่องเลวร้ายแบบนี้ได้ลงคอ ทำไมถึงได้ใจร้ายแบบนี้ นี่ย่าเลี้ยงเธอมาให้เป็นปีศาจหรืออย่างไรกัน..” มันคือคำพูดของคุณย่าก่อนที่ท่านจะล้มป่วยลงด้วยโรคประจำตัวบวกกับความเสียใจที่สลักจิตหายไปพร้อมลูกในท้องที่จะคลอดไม่กี่เดือนข้างหน้า ชารอนน้ำตานองหน้ามองคุณย่าแครอลที่นอนอยู่บนเตียงพร้อมด้วยเครื่องช่วยชีวิตระโยงระยาง และที่โรงพยาบาลเดียวกัน คีแรนก็กำลังรักษาตัวอยู่... เมื่อเดือนที่แล้วคีแรนหลังจากที่คีแรนพยายามตามหาสลักจิตมาหลายเดือนแต่ไม่พบ เขาเครียดมากและดื่มเหล้าพร้อมทั้งพยายามจะขับรถออกไปตามหาสลักจิตอีก แล้วคราวนี้เขาก็ประสบอุบัติเหตุอย่างรุนแรง โชคดีที่เขาไม่จบชีวิตลงในอุบัติเหตุครั้งนั้นและไม่มีใครได้รับบาดเจ็บร่วมกับเขา เพราะคีแรนขับรถเสียหลักไปชนต้นไม้ข้างทาง แต่ผลก็คือเขาขาหักทั้งสองข้างและดวงตาได้รับความกระทบกระเทือนจากเศษกระจกทำให้สูญเสียการมองเห็น และนับว่าเป็นโชคดีมากๆ ที่ดวงตาของเขาสามารถรักษาให้หายและจะกลับมามองเห็นเหมือนเดิมได้แต่ต้องใช้เวลารักษานาน เรื่องราวร้ายๆ ที่เกิดขึ้นพร้อมๆ กันนั้นมันเกิดมาจากน้ำมือของเธอเอง... เธอเกือบจะสูญเสียครอบครัวที่มีอยู่ไปเพราะความเลวร้ายของตน เพราะความหน้าโง่ของตัวเอง “ฉันไม่เกี่ยวนะ เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันเพราะความเห็นแก่ตัวของเธอทั้งหมด ฉันก็แค่ทำตามที่เธอขอร้องเท่านั้นเอง.. เสียใจด้วยนะแต่ฉันก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้หรอก.. เอาน่า อย่างน้อยเธอก็ไม่มีเสี้ยนหนามตำใจไม่ใช่หรือ” นั่นคือคำพูดของไลลาเมื่อรับรู้ข่าวที่เกิดขึ้น น้ำเสียงและแววตาที่เต็มไปด้วยความสะใจของไลลา ทำให้เธอรู้ตัวว่าหลงกลและถูกไลลาหลอกใช้เพื่อแก้เผ็ดที่คีแรนไม่ตกหลุมพรางของเจ้าหล่อนเมื่อปีก่อน “ฉันเลวมาก ฉันมันคนเลว.. ฮือๆๆ เพราะฉันทุกคนถึงเป็นแบบนี้ ฉันควรตายไปซะ..” ชารอนร้องไห้เฝ้าโทษตัวเองที่ทำให้เรื่องทุกอย่างเลวร้ายตอนนี้เธอคือคนที่เจ็บปวดที่สุดไม่ต่างกัน หรืออาจจะมากกว่าหากว่าเธอสูญเสียพวกเขาไป หญิงสาวตัดสินใจขึ้นมาที่ดาดฟ้าของโรงพยาบาลด้วยความเศร้าหมองและเฝ้าครุ่นคิดโทษตัวเองในสิ่งที่ทำลงไปแม้จะผ่านมาเป็นปีแล้วแต่ทุกอย่างก็ยังไม่ดีขึ้นเลย มีแต่จะย่ำแย่ลงเรื่อยๆ “ถ้าเราตายไปก็คงจะดีกว่านี้ ดีกว่าที่ต้องทนอยู่โดยไม่มีใครรัก คุณย่าก็ไม่รัก พี่คีแรนก็ไม่รักไม่พูดด้วย จะอยู่ไปทำไม คนเลวๆ อย่างชารอนจะชดใช้ให้ทุกคนด้วยชีวิต” หญิงสาวที่ร้องไห้จนตาบวมพูดกับตัวเองด้วยความเสียใจที่ตนเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด เธอคิดว่าการจบชีวิตของตัวเองก็คงจะเป็นการดีที่สุดแล้ว ชารอนค่อยๆ ปีนขึ้นไปบนระเบียงของดาดฟ้าแต่ยังไม่ทันที่จะปีนขึ้นไปได้สำเร็จของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้น “นั่นป้าคิดจะทำอะไร..” โดยไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าเป็นใคร ไม่มีมนุษย์ผู้ชายหน้าไหนเรียกเธอว่าป้าหรอก นอกจากอีตา นีโอ หรือ อันโตนิโอ ดักลัส เด็กวายร้ายจอมกวนนี่ แต่เวลานี้เธอไม่มีเวลาต่อปากต่อคำกับเขา เธออยากจะตายมากกว่า... “เอ้าๆ นี่ๆ ไม่พูดไม่จา ทักก็ไม่ตอบ เป็นไรท้องผูกหรือว่าไม่ได้แต่งหน้า” เจ้าหมอนี่ยังไม่หยุดพล่ามและกำลังเดินมาดูหน้าของเธอที่ตอนนี้มันคงดูไม่ได้ แต่ใครจะสนล่ะ... “โอ๊ะโอ.. ไม่แต่งหน้านี่เอง ถึงว่าสิพูดด้วยก็ไม่พูดด้วย” อันโตนิโอยั่วเย้ากวนประสาทเธอเหมือนเคย ชารอนหันไปมองอย่างไม่พอใจ “อย่ามายุ่ง ไสหัวไปไกลๆ เลยไป๊ คนจะโดดตึก..” เธอตวาดใส่เขาอย่างอารมณ์เสีย คนกำลังเสียใจกำลังจะคิดสั้นอีตาบ้านี่มากวนอยู่ได้ ขอตายอย่างสงบไม่ได้หรืออย่างไรกัน ชารอนคิดในใจอย่างโมโห จะตายทั้งทียังส่งนายนีโอจอมกวนประสาทมาป่วนเธออีก... “โหว.. นี่ป้าจะคิดสั้น ตัดช่องน้อยแต่พอตัวเหรอ ไม่ดีมั้ง เรื่องแย่ๆ ที่ทำไว้ใครจะแก้ไข ใครจะรับผิดชอบล่ะ ผัวเมียเขาพลัดพรากจากกัน ลูกเต้าเขาก็ไม่รู้จะอยู่ยังไง ตกระกำลำบากอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ ไหนจะคุณย่าอีก ทำแบบนี้เห็นแก่ตัวเกินไปรึเปล่า.. คิดว่าสวยแล้วจะทำอะไรก็ได้เหรอ..” “อย่ามาเรียกฉันว่าป้านะ แล้วก็ไม่ต้องมาสอดรู้สอดเห็นเรื่องของคนอื่นเลย ใครรับผิดชอบก็แล้วแต่สิใครจะสนล่ะ ฉันตายไปทุกอย่างมันคงดีเองแหละ” เธอบอกแล้วทำท่าว่าจะปีนระเบียงขึ้นไปอีก “แล้วป้าทำประกันทำเรื่องบริจาคร่างกายไว้บ้างรึเปล่า นี่ถ้าตายแล้วเครื่องในตับไตใส้ปอดมันพังหมดเสียดายแย่ คนที่เขารอการเปลี่ยนถ่ายอวัยวะใหม่ก็มีเยอะอยู่นา อีกอย่าง ถ้าป้าจะตายก็ช่วยให้มีประโยชน์กว่านี้หน่อยได้ป่าว เกิดมาทั้งทีจะตายแบบไร้ค่าได้ไง” ชารอนกระแทกลมหายใจหนักๆ หันมามองเด็กรุ่นน้องจอมยุ่งจอมกวนประสาทอย่างไม่พอใจ “แล้วมันเรื่องอะไรของเธอยะ เรื่องของผู้ใหญ่เด็กอย่างเธอไม่มีทางเข้าใจหรอก” “บ้าเหรอ ใครเด็ก ผม 23 แล้วครับ เรียนจบมหาวิทยาลัยแล้ว เกียรติยมด้วย เนื้อหอมสาวๆ เพียบ งานการก็มีทำมีหน้ามีตาหล่อๆเหมือนพระเอกหนังด้วยล่ะ” นีโอคุยโอ่กอดอกเชิดหน้าอย่างภาคภูมิใจ “แล้วใครสน ฉันไม่สนใจหรอก ยังไงนายก็เด็กกว่าฉันอยู่ดี” “โหว.. ถ้าแก่กว่าแล้วไร้สติปัญญาเห็นแก่ตัวอย่างป้าผมขอเด็กแบบนี้ล่ะดีแล้ว” “นี่นายด่าฉันเหรอ..” คราวนี้เธอไม่ได้สนใจจะปีนระเบียงฆ่าตัวตายแล้ว แต่อยากฆ่าไอ้เด็กปากเสียที่ด่าเธอว่าไร้สติปัญญาตรงหน้ามากกว่า “อยู่กันแค่นี่เอง ถ้าไม่ด่าป้าแล้วจะด่าใคร ผมไม่กล้าด่าตัวเองหรอก อายฟ้าดิน..” “นี่นาย..” “ผมนึกว่าป้าจะฉลาดกว่านี้ซะอีก ที่แท้ก็พวกขี้แพ้ ตัดช่องน้อยแต่พอตัว” “นายไม่มีสิทธิ์มาว่าฉันนะ นายเป็นใครกันกล้าดียังไงมาด่าฉันแบบนี้” “ผมก็เป็นนายอันโตนิโอสุดหล่อน่ะสิคร้าบ อะไรกัน เจอกันบ่อยๆยังจะลืมกันอีก ไม่เรียกว่าป้าแล้วจะเรียกว่ายายแก่รึไง” “กรี๊ดดด ไอ้บ้า ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ” ชารอนกระทืบเท้าเร่าๆ ชี้หน้าชายหนุ่มตรงหน้าอย่างฉุนเฉียว “ทนไม่ไหวก็กลับไปนอนไป๊ อย่ามาทำดราม่าแถวนี้” “แล้วนายมายุ่งไรด้วย” “ก็ต้องยุ่งสิ ตอนนี้ผมเป็นเด็กฝึกงานของพี่คีแรน พี่คีแรนทำงานไม่ได้ ใครจะบริหารงาน ใครจะจัดการงานทุกอย่างที่มี ไหนจะบริษัทไหนจะลูกน้อง ไหนจะลูกเมียเขาที่หายไปอีก คุณย่าก็นอนอยู่แบบนั้นไม่รู้จะเป็นไง นี่ป้าคิดไม่ได้จริงๆ น่ะเหรอว่าตัวเองควรต้องทำไง” ชารอนนิ่งงันไปกับคำพูดของเขา หญิงสาวหยุดร้องโวยวายแล้วสงบนิ่ง อันโตนิโอถอนใจเบาๆ “เอาจริงๆ ผมว่าป้าเป็นพวกขี้แพ้ว่ะ งอแงด้วย เด็กน้อยที่สุด ทำผิดแล้วก็หนีความผิดไป ทิ้งให้คนอื่นเดือดร้อน เห็นแก่ตัวชะมัด นี่หากว่าผมไม่ได้เป็นเพื่อนของพี่คีแรน ไม่ได้ให้ความเคารพนับถือเขาเป็นเหมือนฮีโร่ เป็นพี่ชายคนนึง ผมไม่มายุ่งวุ่นวายให้ใครมาด่าว่าเผือกหรอก ถ้าป้าอยากจะตายก็โดดลงไปเลย แต่ยังไงก็ช่วยเซ็นเอกสารต่างๆ ให้ด้วยนะคือ มอบอำนาจให้ผมจัดการแทนพี่คีแรนด้วย แล้วป้าก็อย่าลืมบริจาคร่างกายด้วย ผมว่าเครื่องในป้าน่าจะช่วยได้อีกหลายชีวิต” อันโตนิโอยื่นซองเอกสารให้เธอ ชาดรอนกระชากมาถือไว้แล้วมองเขาตาเขียว “ฉันไม่ตายแล้วโว้ย และไม่มีทางเซ็นให้นายรับผิดชอบบริษัทพี่ชายฉันหรอก” ชารอนกระแทกเท้าเดินลงจากดาดฟ้าอย่างฉุนเฉียวจึงไม่ได้เห็นรอยยิ้มพึงพอใจจากหนุ่มรุ่นน้อง คุณย่าแครอลมองคนที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าอย่างพิจารณา หญิงชราอย่างนางรอดพ้นเงื้อมมือมัจุราชมาได้เพราะความหวังเล็กๆ คือการได้เห็นหน้าสลักจิตกับลูกอีกสักครั้ง.. นางยังไม่อยากจากโลกนี้ไปด้วยห่วงในใจและอยากเห็นคนบางคนได้แก้ไขสิ่งที่ทำลงไป... “คุณย่าขา ชารอนขอโทษ ชารอนผิดไปแล้วจริงๆ คุณย่ายกโทษให้ชารอนนะคะ ชารอนสัญญาจะพาสลักจิตกับลูกกลับมาให้ได้..” ชารอนพูดทั้งน้ำตา นางรู้ดีว่าเกือบหนึ่งปีที่ผ่านมาชารอนต้องทนทุกข์ทรมานกับสิ่งที่ทำลงไปมากเพียงใด แม้จะรักและสงสารหลานสาวคนเดียวที่เหลืออยู่แต่นางต้องให้บทเรียนแก่ชารอนบ้าง “คนที่หลานควรไปขอให้เขาอภัยในความผิดที่ก่อ คือคีแรนมากกว่า สำหรับย่านั้น ต้องการเพียงแค่เห็นสิ่งที่หลานจะทำเพื่อเป็นการแสดงความรับผิดชอบมากกว่า..” “คุณย่าขา พี่คีแรนไม่พูดกับชารอนมาร่วมปีแล้ว ชารอนเจ็บปวด ทรมาน” “แล้วคิดว่าเขาไม่ทรมานบ้างหรือ แค่นี้มันยังน้อยไปหรือเปล่า เราก็รู้ว่าไม่ได้ทำร้ายแค่คีแรนคนเดียว แต่รวมไปถึงสลักจิตกับลูกด้วย.. ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นนยังไง” “ชารอนรู้ตัวค่ะว่าทำเลวไว้กับพวกเขามาก ชารอนละอายใจและหวาดกลัวเหลือเกิน คุณย่าขา..” ชารอนคลานไปกอดขาผู้เป็นย่าร้องไห้สะอึกสะอื้น หญิงชราถอนใจเบาๆ น้ำตาคลอหน่วย “ย่าเองก็เจ็บปวดที่ต้องมาพบว่าความสูญเสียที่เกิดขึ้น มันเกิดจากตัวหลานของย่าเอง.. แต่มันก็แก้ไขอะไรในอดีตไม่ได้แล้ว..” “ชารอนคนไม่ดี คนเลว ฮือๆๆ” หญิงสาวร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ซึ่งผู้เป็นย่ารู้ดีว่าชารอนนั้นเจ็บปวดอย่างที่พูดจริงๆ ทุกคนเจ็บปวดทรมานกับสิ่งที่เกิดขึ้น โดยเฉพาะคีแรนที่ตอนนี้ก็ยังไม่พูดไม่คุยกับใคร เอาแต่เก็บตัวเงียบและเหมือนจะไม่ยอมรักษาดวงตาของตน นั่นล่ะคือสิ่งที่นางกลัว... “สิ่งที่เราควรทำตอนนี้คือ ต้องสร้างขวัญกำลังใจและทำให้คีแรนมีความหวัง.. หลานทำได้ใช่ไหม..” ชารอนเงยหน้ามองนางแล้วพยักหน้าช้าๆ “ชารอนจะไปเมืองไทย จำไปตามหาสลักจิต..” “งั้นก็ดี..” “คุณย่าขาแล้วพี่คีแรนล่ะคะ” “เราก็ต้องไปหาเขา ด้วยกัน..” คุณย่าบอกแล้วพยักหน้าให้เธอเข็นวีลแชร์ให้นาง ทั้งสองตรงไปที่ห้องของคีแรนทันที... “คีแรน..” คุณย่าแครอลเรียกหลานชายที่ยังคงนั่งคุดคู้อยู่ในเงามืด ร่างสูงใหญ่อยู่มุมห้องที่แสดงสว่างสาดส่องเพียงรำไร ถึงแม้จะถอดเฝือกแล้ว แต่คีแรนยังไม่สามารถเดินได้เป็นปกติ และเขาก็ยังไม่ยอมทำกายภาพอย่างเคร่งครัดและบางครั้งก็อารมณ์ร้ายฉุนเฉียวทำให้ไม่มีนักกายภาพคนไหนอยู่ทนอารมณ์เขาได้ และคีแรนก็ทำเหมือนหมดอาลัยตายอยาก เหมือนกับว่าเขาไม่มีแรงจูงใจที่จะกลับมาเดินได้เป็นปกติอีกครั้ง นางได้ปรึกษากับหมอที่ดูแลคีแรนอยู่อย่างวิตกกังวล และผลที่ได้คือคีแรนอาจจะต้องผ่าตัดทำการเข้าเฝือกและรักษาขาทั้งสองข้างอีกครั้งหรือถ้าโชคดีก็อาจจะไม่ต้องผ่าตัด “ย่ารู้ว่าหลานเจ็บปวด เราทุกคนเจ็บปวด.. ย่าเองก็เจ็บเจียนตาย แต่รอดมาได้เพราะอะไรรู้ไหม เพราะย่าอยากเห็นหน้าเหลนตัวน้อยของย่าสักครั้งก่อนตาย..” หญิงชราพูดช้าๆ แล้วให้ชารอนประคองนางไปนั่งข้างๆ คีแรนที่ขยับตัวช้าหันหน้ามาด้านที่นางอยู่ “คีแรน.. หลานจะหมดหวังนั่งจับเจ่าแบบนี้ไม่ได้ หลานต้องมีความหวัง พวกเราทุกคนต้องมีความหวัง” นางพูดต่อเมื่อคีแรนยังคงนิ่งไม่พูดไม่จา “คีแรน.. ได้โปรด ออกมาเถอะลูก ออกมาจากตรงนั้น เรามาสู้ด้วยกัน” คุณย่าพูดเจือสะอื้น “มันจะมีความหมายอะไร ถ้าผมมองไม่เห็น..” น้ำเสียงแหบแห้งออกจากเรียวปากที่แห้งผากของชายหนุ่มที่ผมเผ้ายุ่งเหยิงเสื้อผ้ายับย่น ตอนนี้สภาพของคีแรนนั้นเรียกได้ว่าทรุดโทรมเกินกว่าจะมีใครคาดคิด.. ชายหนุ่มหล่อเหลาทรงเสน่ห์ที่หญิงสาวต่างใฝ่ฝันมันหายไปจนไม่ทิ้งร่องรอย... “หมอบอกว่าอีกไม่นานดวงตาของหลานก็จะมองเห็น แค่รักษาอย่างจริงจังและเอาใจใส่ หลานไม่อยากเห็นหน้าพวกเขาหรือ” “ผมจะไปตามหาเขาได้ยังไง ในเมื่อผมเป็นแบบนี้” คีแรนร้องไห้ออกมา ร่างสูงที่ผ่ายผอมไปมากสั่นสะท้าน คุณย่าแครอลโผเข้ากอดเขาไว้ ส่วนชารอนที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ร้องไห้ออกมากับภาพที่สะเทือนใจตรงหน้า... นี่เธอทำลายคนที่รักได้ถึงเพียงนี้ได้อย่างไร.. เธอช่างชั่วร้ายอะไรอย่างนี้... “พี่คีแรนขา ชารอนขอโทษ..” เพียงได้ยินเสียงของเธอเท่านั้นคีแรนก็หยุดร้องไห้แล้วตวาดลั่น “ออกไป.. คนใจร้ายอย่างเธออย่ามาหายใจอยู่ใกล้ฉัน แม้แต่อากาศหายใจฉันก็ไม่อยากใช้ร่วมกับเธอ ออกไปซะ นางมารร้าย..” ใบหน้าของเขาแดงก่ำ ดวงตาที่ยังคงมองไม่เห็นนั้นยังคลอด้วยน้ำตา แต่ชารอนตัดสินใจแล้วว่าเธอจะต้องขอให้เขาอภัยให้เธอจะต้องยอมที่จะเจ็บปวดหากว่าเขาด่าทอด้วยคำร้ายๆ “พี่คีแรนขา ชารอนกราบขอโทษพี่ ชารอนผิดไปแล้วพี่อย่าเกลียดชารอนเลยนะคะ..” หญิงสาวพรั่งพรูความในใจ ความเจ็บปวดทรมานไม่ต่างกันออกมาให้เขาได้รับรู้ “มันสมควรแล้ว สิ่งที่เธอได้รับมันยังน้อยไปด้วยซ้ำ” คีแรนพูดทั้งน้ำตาของลูกผู้ชายคนหนึ่งที่แทบจะสูญสิ้นทุกอย่างไป “คีแรน..” คุณย่าลูบแขนเขาเบาๆ อย่างปลอบประโลม “ผมเจ็บ.. ผมทรมาน คุณย่า เข้าใจใช่ไหมครับ” คีแรนทุบที่อกด้านซ้ายของตนแรงๆ ชารอนร้องไห้สะอึกสะอื้นเมื่อเห็นถึงความเจ็บปวดที่เขาได้รับ “พี่คีแรนขา ชารอนขอโทษ ชารอนผิดเองหากรู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ชารอนคงไม่ทำ คงไม่พยายามผลักไสสลักจิตกับลูกไป ชารอนจะขอไถ่โทษด้วยการไปตามหาเธอกับลูก.. ชารอนจะทำทุกอย่างเพื่อให้พี่คีแรนได้พบกับเธอ จำทำทุกอย่างเพี่อให้ครอบครัวของพี่อยู่พร้อมหน้า ไม่ว่าพี่คีแรนจะยกโทษให้ชารอนหรือไม่ก็ตาม ชารอนจำไปตามหาเธอที่เมืองไทย.. ชารอนจไม่กลับมาถ้าตามหาสลักจิตไม่เจอ พี่คีแรนรักษาตัวเองนะคะ ดูแลตัวเองดีๆ เพื่อรอพบกับเธอ ความผิดของชารอนมันมากเกินกว่าพี่คีแรนจะยกโทษให้ได้ ชารอนขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ” หญิงสาวพูดทั้งน้ำตาแล้วค่อยๆ ก้มกราบเขาเหมือนอย่างที่คนไทยทำกัน เธอเองก็มีสายเลือดไทยและเรียนรู้วิถีวัฒนธรรมของชาติไทยมาบ้าง และรู้ดีกว่าการกราบขอโทษคีแรนครั้งนี้ มันคือสิ่งที่เธอควรทำ คุณย่าแครอลมองชารอนด้วยความรักและสงสารไม่น้อย หญิงชราเองก็น้ำตาไหลพรากไปกับความเจ็บปวดของหลานทั้งสองคน ชารอนค่อยๆ ลุกขึ้นเดินออกไป ปล่อยให้คุณย่าอยู่กับคีแรนเพียงลำพัง...