5. บทสรุปที่ดีงาม จบบริบูรณ์

สลักจิตมองหน้าสามีแล้วส่ายหน้ายิ้มๆ กับแผนการและเรื่องราวที่คีแรนเล่าให้ฟัง “เอาจริงหรือคะ” “เอา จริง ทุกอย่างเลย” “คุณคีย์น่ะ อย่านอกเรื่องสิคะ” หญิงสาวตีมือซุกซนของสามีเบาๆ แก้มเนียนก็แดงปลั่งจนชายหนุ่มอดใจไม่ไหวจึงหอมแก้มเมียรักหนักๆ อย่างมันเขี้ยว “เมียใครนะหอมจัง หอมเหมือนขนม จนคุณคีย์อยากกินทั้งวัน” “นอกเรื่องไปไกลแล้วค่ะ ไหนมาคุยกันดีๆ สิคะว่าจะให้อุ้มทำยังไงบ้าง” “อุ้มก็แค่พูดให้ชารอนทำตามที่คุณคีย์บอกไปไงล่ะ งานง่ายๆ อุ้มทำได้อยู่แล้ว แล้วทุกอย่างจะเป็นไปตามแผน” “โอเคค่ะ อุ้มทำได้อยู่แล้ว” “น่ารักที่สุด มามะคุณคีย์จะให้รางวัลคนเก่ง..” สลักจิตหัวเราะเบาๆ กับคนใจดีที่จะให้รางวัลแด่เธอ และหญิงสาวยินยอมรับรางวัลแสนหวานและเร่าร้อนอย่างยินดี... “มาถ่ายรูปพรีเวดดิ้งย้อนหลัง ต้องให้ฉันแต่งตัวเหมือนเจ้าสาวด้วยหรือไง แต่ดูยังไง ชุดนี้ก็เหมือนชุดเจ้าสาวมากกว่าชุดที่อุ้มใส่นะ” ชารอนทักท้วงเมื่อถูกลากให้มาแต่งตัวถ่ายรูปแต่งงานย้อนหลังกับสลักจิต “ก็ต้องแต่งให้สวยๆ เหมือนกันสิค้าคุณอาขา คุณอาสวยมากๆ เลยค่า” น้องครีมในชุดเจ้าหญิงแสนสวยบอกผู้เป็นอาอย่างชื่นชม “ขอบใจมากจ้า น้องครีมก็เหมือนเจ้าหญิงเลย” “ขอบคุณค่ะ คุณแม่ก็สวย” “ขอบคุณค่าลูกรัก น่ารักจริงๆ เลย ลูกใครเนี่ย” สลักจิตยิ้มกว้างแล้วหอมแก้มลูกสาวอย่างแสนรัก “เอาล่ะแต่ตัวเสร็จแล้วเราไปกันเถอะ คุณคีย์กับคุณย่าคงรอแล้ว” แล้วทั้งสาวสาวแสนสวยก็จูงมือกันลงไปที่รถและคีแรนกับคุณย่าแครอลก็รออยู่ที่รถพร้อมกับน้องฌอร์นในชุดหล่อ “โอ้โห แต่งตัวกันเต็มมาก” ชารอนเอ่ยชมเมื่อเห็นพี่ชายแต่งสูททักซิโด้อย่างสมาร์ตและคุณย่าก็อยู่ในชุดเรียบร้อยสวยงาม น้องฌอร์นเองก็อยู่ในชุดสูทเด็กหล่อเหลาไม่แพ้ผู้เป็นพ่อ “เอาล่ะไปกันเถอะ” คีแรนเปิดประตูรถให้บรรดาเจ้าหญิงทั้งหลายแล้วทำหน้าที่ขับรถด้วยตัวเอง... ไม่นานพวกเขาก็มาถึงสถานที่ที่เตรียมไว้ ชารอนมองรอบๆ อย่างตื่นเต้นเมื่อสถานที่แห่งนี้ช่างงดงามเหลือเกิน สวนสวยที่ร่มรื่นด้วยต้อนไม้ใหญ่และน้อย ดอกไม้ปลูกแซมอย่างลงตัวและยังมีดอกไม้ที่ตกแต่งประดับเพิ่มเติม และยังมีกุหลาบสีม่วงเป็นดอกไม้ช่อหลักในบรรดาช่อดอกไม้ที่ตกแต่งรายทางไปยังศาลาทรงแปดเหลี่ยมที่ตกแต่งด้วยผ้าม่านลูกไม้งดงามพลิ้วไหวตามแรงลมเอื่อยๆ เย็นสบาย “เป็นการจัดงานแต่งงานในสวนที่สวยงามมากเลยค่ะพี่คีแรน อุ๊ย มีรูปของชารอนด้วย” เธอเอ่ยอย่างตื่นเต้นเมื่อเห็นรูปที่พี่ชายมาขอจากแกลอรี่ภาพวาดของเธอและนำมาประดับตกแต่งงานนี้ด้วย รวมไปถึงรูปถ่ายของเธอหลากหลายอิริยาบถที่เธอนึกแปลกใจว่าคีแรนเอารูปพวกนี้มาจากไหนและถ่ายไว้ตอนไหน แต่ละรูปนั้นเธอดูงดงามเป็นธรรมชาติมากๆ จนเธอเองก็นึกแปลกใจว่าตัวเองสวยงามและน่ามองได้มากมายถึงเพียงนี้เชียวหรือ บางรูปเธอยังไม่รู้และจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าทำอะไรอยู่ที่ไหน... “รูปพวกนี้มาจากไหนคะพี่คีแรน” “ก็.. มีคนที่รักน้องสาวพี่ที่สุดคนหนึ่งเขาแอบถ่ายเอาไว้” “แหม.. ก็คงแอบถ่ายล่ะคะ แต่ละรูปชารอนไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ แต่มันก็สวยมากนะคะเนี่ย” หญิงสาวอดชื่นชมตัวเองไม่ได้ “ใช่ย่าเห็นด้วย สวยมากๆ เลยเอาล่ะไปที่ศาลากันเถอะ บาทหลวงคงมารอแล้ว” “หืม.. บาทหลวงมาด้วยหรือคะ” “ก็มาสิจ๊ะ วันนี้เป็นวันดี วันแต่งงานนี่นะ” “อ้าวหรือคะ ชารอนนึกว่ามาถ่ายรูปกันเท่านั้น” หญิงสาวเดินตามทุกคนไปที่ศาลาหลังงามที่ยังไม่มีใครอยู่ตรงนั้นสักคน แต่เธอก็ไม่ได้สงสัยอะไร “ชารอนยืนอยู่ตรงนี้ก่อนนะ พี่ขอพาน้องฌอร์นกินนมก่อน ดูท่าทางจะหิวนม” “อ้อ.. ค่ะ” ชารอนหันมามองคีแรนกับสลักจิตที่อุ้มน้องฌอร์นออกไปหามุมสงบเพื่อให้นมลูก ส่วนคุณย่าก็นั่งรออยู่ใกล้ๆ กับน้องครีม แล้วเธอก็เห็นศรัณกับแฟนหนุ่มของเขามาด้วย ชารอนทักทายนทั้งสองอย่างตื่นเต้น “อ้าว รัน มาด้วยเหรอ” “มาสิยะ งานสำคัญนี่นะ” “อ้อ.. ดีจัง ดูอบอุ่นมากๆ เลย” ชารอนยิ้มกว้าง ศรัณพาคนรักของเขาไปนั่งเก้าอี้ข้างๆ คุณย่าและคุยกันอย่างสนิทสนม ชารอนมองไปรอบๆ อย่างรู้สึกมีความสุขก่อนรอยยิ้มของเธอจะหุบลงเมื่อเห็นอันโตนิโอหล่อเหลาในชุดสูทสีขาวในมือของเขามีช่อกุหลาบสีม่วงสวยงามมาด้วย ใจสาวเต้นระรัวพยายามหลบตาเขาแก้มสาวก็แดงเรื่อ ใจสาวก็เต้นแรงหวั่นไหวขึ้นมาอย่างไม่อาจห้ามได้... เพื่อนเจ้าบ่าวจำเป็นต้องแต่งตัวหล่อขนาดนี้เลยหรือ.. หญิงสาวแอบค่อนขอดเขาในใจ “มาทำไม เป็นเพื่อนเจ้าบ่าวหรือไง” เป็นเธอเองที่ออกปากถามเขาก่อน อันโตนิโอไหวไหล่น้อยๆ แล้วยิ้มๆ ซึ่งเธอมองว่ามันเป็นรอยยิ้มที่ดูไม่น่าไว้ใจแปลกๆ “ไม่ใช่หรอก มาเป็นเจ้าบ่าว” “หา.. เป็นเจ้าบ่าว..” ชารอนเสียงสูงหันมองรอบกายอย่างสงสัยว่าใครกันที่จะเป็นเจ้าสาวของเขา แต่ดูท่าทางของทุกคนจะไม่มีใครสงสัยหรือแปลกใจที่อันโตนิโอจะแต่งงาน และเธอก็รู้สึกใจหายแปลกๆ ทั้งเจ็บแปลบๆ ในอก ขอบตาก็ร้อนผ่าวขึ้นมาเสียอย่างนั้น อย่าบอกนะว่าเธอกำลังเสียใจที่อันโตนิโอจะแต่งงาน.. “ใช่แล้วครับ” “ดีใจด้วยนะ” “ป้าก็ต้องดีใจสิครับที่ผมจะแต่งงาน” อันโตนิโอยิ้มกว้างในขณะที่เธอใจห่อเหี่ยวอยากจะกลับบ้านเสียตอนนี้เลย “ฉันคงต้องขอตัวก่อนนะ” เธอทำท่าจะหันหลังกลับแต่อันโตนิโอคว้าข้อมือเธอไว้เสียก่อน ชารอนหน้าตื่นมองเขาและหันไปมองคุณย่าหน้าตาตื่น ส่วนคุณย่าก็ยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดีเสียอย่างนั้น แล้วในตอนนั้นเองที่คีแรนกับสลักจิตอุ้มน้องฌอร์นกลับมา “เอาล่ะมาครบแล้ว มาช่วยเป็นสักขีพยานให้ผมด้วยนะครับ” “นายจะแต่งงานก็แต่งไปสิ มาดึงฉันไว้ทำไม ปล่อย” ชารอนดึงข้อมือกลับแล้วทำตาดุใส่เขาทั้งรู้สึกอายทุกคนที่มองมาที่เธอกับเขาเป็นตาเดียวและก็ยังไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก เธออึดอัดไปหมดแล้ว “ป้าต้องอยู่ดูหน้าเจ้าสาวผมก่อนสิ” “ไม่.. ทำไมฉันจะต้องรอเห็นหน้าเจ้าสาวนายด้วย” “ก็ต้องรอดูสิว่าสวยแค่ไหน” “ไม่ อย่ามายุ่งกับฉัน ปล่อยสิ คุณย่า.. ช่วยชารอนด้วยค่ะ พี่คีแรนมาช่วยน้องที..” ชารอนพยายามดึงมือกลับแต่อันดตนิโอไม่ยอมปล่อยซ้ำยังคุกเข่าลงตรงหน้าเธออีก ชารอนตกใจกับการกระทำของเขาไม่น้อย... “นายทำบ้าอะไร ลุกขึ้นแล้วปล่อยฉัน” “ไม่ลุก ผมกำลังจะขอป้าแต่งงานอยู่นี่ จะปล่อยไปไหนล่ะ” “หาว่าไงนะ” “หื้มมม.. ยังไม่ชราเลยหูตึงซะแล้ว..” อันโตนิโอแหย่ “นี่นายพูดดีๆ นะ อย่ามาล้อเล่น” หญิงสาวจึงเงื้อหมัดขึ้นเตรียมจะชกเขาด้วยความหมั่นไส้ ทั้งใจสาวก็เต้นแรงสั่นไหวไปหมดแล้ว... “ผมรักคุณครับ คุณชารอน รักมานานแล้วด้วย ที่ทำไปทั้งหมด ทั้งมาคอยกวนประสาทมาทำให้ป้าโมโหบ่อยๆ ก็เพราะรักมาก แต่งงานกับผมนะ ผมสัญญาว่าจะเป็นสามีที่ดี เป็นพ่อที่ดี เป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดีเยี่ยมจนป้าจะมีความสุขตลอดไป” ชารอนนิ่งงันค่อยๆลดกำปั้นลง มองหน้าเขาอย่างคาดไม่ถึง เหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุนและที่ตรงนี้มีเพียงเธอกับเขาเท่านั้น... “นายบอกว่ารักฉันเหรอ” “ครับ ผมรักป้า รักชารอน รักๆๆ ผมรักคุณ” “นาย.. ไอ้เด็กบ้า นี่แน่ะๆๆ” ชารอนยกมือทาบอกอย่างอึ้งๆ มึนงงกับสิ่งที่ได้ยิน แล้วเมื่อตั้งตัวได้ก็ทุบไหล่กว้างของเขารัวๆ ซึ่งอันโตนิโอก็ยอมให้เธอทุบจนพอใจแล้วยื่นช่อกุหลาบม่วงแสนงามให้เธอ “ที่รัก ตกลงแต่งงานกันนะ” เขาขอเธอแต่งงานอีกครั้งแล้วทุกคนต่างก็ส่งเสียงเชียร์ แม้แต่น้องฌอร์นตัวน้อยก็ทำท่าปรบมือทำเสียงอ้อแอ้ตามทุกๆ คนไปด้วย ชารอนหน้าแดงก่ำ ทำตัวไม่ถูกขึ้นมา หัวใจมันพองโตจบคับอก “แต่งเลยๆๆๆๆ” “ไม่..” ชารอนพูดขึ้นท่ามกลางเสียงเชียร์ของทุกคนที่ต่างก็เงียบลงพร้อมๆ กัน และจดจ้องมาที่เธอ ชารอนมองหน้าจ๋อยๆ ของอันโตนิโอสลับกับทุกคนในครอบครัว “เอ่อ.. คือ ไม่ให้เวลาชารอนตั้งตัวเลย แบบนี้จะปฏิเสธได้ไงล่ะ แต่งก็แต่งสิ” หญิงสาวบอกอายๆ แล้วทุกคนต่างก็โห่ร้องและปรบมือด้วยความดีใจ “ผมใจหายหมดเลย นึกว่าป้าจะไม่แต่งงานกับผมเสียแล้ว” “ยังจะเรียกป้าอยู่อีก เดี๋ยวก็ไม่แต่งด้วยเลย แล้วก็ลุกขึ้นได้แล้ว” ชารอนบอกเขินๆ คีแรนเดินมาโอบกอดทั้งสองไว้ด้วยความยินดี “ยินดีต้อนรับสู่ครอบครัวของเรานะไอ้น้องชาย” คีแรนตบบ่าอันโตนิโอเบาๆ แล้วหันมาทางน้องสาวของตน “จะเป็นเจ้าสาวแล้วอย่าเกเรนะ พี่อยากเห็นน้องมีความสุข” “ค่ะ ขอบคุณนะคะที่พี่ทำเพื่อน้องสาวคนนี้และให้อภัยกับทุกสิ่งที่น้องทำไม่ดี ชารอนโชคดีเหลือเกินที่มีพี่เป็นพี่ชาย..” ชารอนน้ำตาไหลแล้วโอบกอดคีแรนอย่างซาบซึ้งกับทุกๆ สิ่งที่เขาทำให้เธอ และเธอเองก็รับรู้ได้ในทันทีว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้มันคือความรักและหวังดีของคีแรน “หน้าเลอะหมดแล้ว เดี๋ยวไม่สวยหรอก เอาล่ะเช็ดน้ำตาได้แล้ว” “มาเติมหน้าหน่อยนะยะ เดี๋ยวถ่ายรูปออกมาแล้วขี้เหร่” ศรัณเดินเข้ามาจับมือแสดงความยินดีกับทั้งคู่แล้วอดค่อนขอดไม่ได้แต่ก็พาชารอนไปแต่งหน้าใหม่แล้วเอามงกุฎดอกไม้มาใส่ให้ว่าที่เจ้าสาวคนสวย พร้อมกับที่พ่อแม่ของอันโตนิโอปรากฏตัวขึ้น ทั้งสองต่างยินดีที่ได้เกี่ยวดองกับครอบครัวของคีแรน แล้วพิธีแต่งงานเล็กๆ ของพวกเขาก็ได้เริ่มขึ้น ท่ามกลางความชื่นชมยินดีของทุกคน “ที่รักครับ ผมง่วงแล้วนะ” อันโตนิโอยืนทำหน้าละห้อยอยู่หน้าประตูห้องน้ำเมื่อเจ้าสาวเข้าไปตั้งนานแล้วยังไม่ออกมาเสียที ดีที่เขาอาบน้ำก่อนเธอไม่อย่างนั้นคงได้หลับตาชุดเจ้าบ่าวไปแล้ว “เสร็จแล้วๆ ทำไมเร่งจังเลย” “ปกติที่รักอาบน้ำนานแบบนี้เหรอ” “ใช่ อย่างน้อยๆ ก็หนึ่งชั่วโมง” ชารอนอำเขาหน้าตาจริงจัง ชายหนุ่มตาโต “โอเอ็มจี” “ไม่ต้องมาโอเอ็มจีเลย ง่วงไม่ใช่เหรอ ไปนอนได้แล้ว” เธอบอกเขาเขินๆ ทั้งตื่นเต้นกับชีวิตคู่ในคืนแรก แต่ก็พยายามทำตัวให้เป็นปกติ ร่างระหงในชุดนอนลายการ์ตูนน่ารักเรียบร้อยขัดกับบุคลิกเจ้าเจ้ายศเจ้าอย่างเย่อหยิ่งลิบลับ เป็นสิ่งที่มหัศจรรย์มากในคงามรู้สึกของอันโตนิโอ ชายหนุ่มเดินตามเธอมาที่เตียงแล้วรีบขึ้นเตียงตามเธอไปทันที “คืนนี้เหนื่อยมาก ห้ามกวน” “ได้ไงล่ะ คืนนี้เป็นคืนเข้าหอเรานะ” ชายหนุ่มทำท่างอแง ชารอนหน้าแดงก่ำ ใจสาวก็สั่นไหววาบหวาม “ไม่ได้ก็ต้องได้ นอนแล้วนะ” “เดี๋ยวก่อนสิครับ” “อะไรอีกล่ะ ชารอนง่วงจริงๆ นะ เมื่อเช้าตื่นแต่เช้า ถ้ารู้ว่าเป็นแผนนะ จะไม่รีบตื่นหรอก” หญิงสาวพูดพลางหาวหวอดด้วยความง่วงจริงๆ วันนี้เธอตื่นตั้งแต่ตีสี่เพื่อมาแต่งตัวทำผม “ที่รักยังไม่บอกเค้าเลยว่ารักเค้ามั้ย” อันโตนิโอทำเสียงอ้อนๆ แทนตัวเองน่ารักน่าชังขัดกับร่างกายใหญ่โตเสียนัก ชารอนหัวเราะเบาๆ “แต่งงานด้วยขนาดนี้ คงไม่รักมั้ง” “นีโออยากได้ยินที่รัก บอกว่ารักกันนี่นา” “ก็บอกไปแล้วไง” “บอกอีกๆ นีโออยากฟัง” ชารอนทำท่าครุ่นคิด เธอก็ไม่ได้เป็นสาวสายหวานเสียด้วยสิ “รัก ชารอนรักนีโอ พอใจยัง..” “โห.. ไม่หวานเลย” “ไปหยิบน้ำตาลมาสิ จะได้หวานๆ” “ถ้างั้นขอจูบหวานๆ กับคำว่ารักนีโอสุดหล่อที่สุดในโลกได้ไหม” “หืม.. เรียกร้องเยอะจริง แบบนี้ก็ได้เหรอ” ชารอนยิ้มๆ รู้สึกผ่อนคลายและตกอยู่ในห้วงแห่งความรักยอมอยู่ในอ้อมกอดของเขาที่โอบกอดเธอไว้หลวมๆ “ได้สิ ชารอนต้องบอกนักนีโอทุกวัน นีโอก็จะบอกรักที่รักทุกวัน นีโอรักชารอน รักมาตั้งแต่แตกเนื้อหนุ่ม รักจนคลั่งไปหมดแล้ว แอบไปดัดรอ ไปเฝ้าดู ไปแอบถ่ายรูปชารอนไว้ด้วย สวยทุกรูปเลยเห็นไหม” เขาพูดถึงรูปในวันงานและชารอนก็พยักหน้าเห็นด้วย ในใจก็อิ่มเอมด้วยความสุขที่ได้รับความรักมากมายจากเขา “รู้ไหมในใจก็คิดว่าถ้าไม่ได้ป้าจอมหยิ่งคนนี้เป็นเมีย นีโอจะดักฉุดสักวัน” “เด็กอะไรร้ายกาจ” ชารอนหัวเราะเบาๆ มีความสุขเหลือเกิน “รู้ไหมวันที่ชารอนจะโดดตึกน่ะ นีโอใจคอไม่ดีเลย” “แต่ก็กวนประสาทจนชารอนเปลี่ยนใจไม่ใช่หรือไง” “แน่นอนล่ะเพราะป้าคนนั้นกลัวศพไม่สวยและหวงสมบัติมากกว่า” อันโตนิโอหัวเราะแล้วหอมแก้มเธอเบาๆ ชารอนเองก็หัวเราะขบขันกับเหตุการณ์ในวันนั้น ถ้าในตอนนั้นเธอไม่โมโหเขาจนขาดสติเสียก่อน เธอคงเสียสติและโดดตึกไปแล้ว และคงไม่ได้มีความมสุขอย่างตอนนี้... “ผมรักคุณ นีโอรักชารอน” เขาบอกเธออย่างอ่อนหวานอีกครั้ง ชารอนยิ้มจนแก้มจะปริไม่คิดเลยว่าจะได้รับความรักจากใครสักคนมากมายถึงเพียงนี้ และไม่คิดว่าตนจะรักไอ้เด็กร้ายกาจที่คอยกวนประสาทเธออยู่บ่อยๆ ได้มากมายถึงเชียงนี้เช่นเดียวกัน “ชารอนก็รักนีโอ รักไอ้เด็กวายร้ายที่แสนกวนประสาทและเจ้าเล่ห์คนนี้หมดหัวใจ” หนุ่มสาวยิ้มให้กันอย่างมีความสุข แล้วอันโตนิโอก็มอบจุมพิตหวานล้ำให้ภรรยาหมาดๆ ของตน แล้วพาเธอท่องเที่ยวไปในนาวาทเสน่หาอันแสนเร่าร้อนอ่อนหวานอย่างสุขสม... จบบริบูรณ์ ขอบคุณที่ติดตามผลงานของ หงส์ นะคะ ฝากติดตามผลงานเรื่องอื่นๆ ด้วยค่า ขอบคุณค่ะ