บทที่ 2. แพะรับบาป... กับฝันร้าย...จบตอน

อัคนีกับอัครามองน้องชายที่เดินเข้ามาในบ้านหลังงามด้วยความรู้สึกที่หดหู่เมื่ออัครวัฒน์ดูเปลี่ยนไปมากจนแทบจะเป็นคนละคน น้องชายของพวกเขาพูดน้อยลง ทำงานหนักขึ้น อารมณ์เสียง่ายและค่อนข้างแปรปรวนจนพนักงานในบริษัทของเขาต่างพากันหวาดกลัวเจ้านายหนุ่มคนนี้ จากคุณโดมผู้ทรงเสน่ห์กลายเป็นคุณโดมจอมโหดและเผด็จการ หนึ่งปีผ่านไปหลังจากที่เขาได้สูญเสียคนรักทำให้อัครวัฒน์เปลี่ยนไปจนยากที่จะเรียกน้องชายคนเดิมของเขากลับคืนมา หรือพวกเขาต้องรอปาฏิหาริย์จากใครสักคนที่จะเข้ามาเปลี่ยนให้อัครวัฒน์เป็นคนเดิมกระนั้นหรือ... เกือบสองปีแล้วหรือนี่ ที่น้องชายของพวกเขาจมอยู่กับความทุกข์... พี่ใหญ่และพี่รองแห่งดีแลนด์หันมามองสบตากันแล้วถอนใจออกมาช้าๆ “ว่าไงไอ้เสือ สารรูปดูไม่ได้เลยนะเราน่ะ” อัคราซึ่งพาลูกสาวกับภรรยาที่รักซึ่งกำลังตั้งครรภ์ที่สองได้สามเดือนเศษมาเยี่ยมบิดามารดาทักน้องชายยิ้มๆ พยายามสร้างบรรยากาศให้สดชื่นเหมือนดังวันวาน... “สงสัยนายโดมมันจะกลายเป็นคนป่าแทนพี่แล้วล่ะมั้งพี่เด่น” “ยังครับ ผมยังไม่อยากเป็นคนป่าเท่าไหร่หรอกครับพี่ๆ” อัครวัฒน์กล่าวพลางยิ้มเนือยๆ ให้พี่ชายทั้งสอง “อาโดมมาแล้ว อาโดมคร้าบ มาเล่นชกมวยกัน” “อาโดมขา มาเล่นขายของกับน้องนาเดียกับน้องดรีมดีกว่า...” เสียงเด็กๆ เจี๊ยวจ๊าวขึ้นมาทันทีเมื่อหลานๆ ทั้งสามเห็นหน้าอาโดมสุดหล่อที่ไม่ว่าจะอย่างไร อาโดมก็หล่อเสมอในสายตาของพวกแก ทั้งน้องบูม กับน้องนาเดียลูกสาวและลูกชายของอัคนีกับบารนี และ น้องดรีม ลูกสาวตัวน้อยวัยขวบเศษของอัครากับยอดรัก... เด็กๆ ต่างก็กระโดดโลดเต้นทั้งขี่คอเกาะแข้งเกาะขาอาหนุ่มเหมือนลูกลิงไม่มีผิด อัครวัฒน์หัวเราะเบาๆ แล้วหยอกเย้ากับหลานๆ ทั้งสามอย่างอารมณ์ดีไม่มีแววหมองเศร้าเมื่ออยู่ต่อหน้าหลานๆ ท่าทางอ่อนโยนของเขาทำให้พี่ชายทั้งสองยังพอมีหวัง หากอัครวัฒน์มีความรักหรือมีครอบครัว มีลูกตัวน้อยๆ ไม่แน่ว่าเขาอาจจะกลับมาเป็นน้องชายที่น่ารักดังเดิมของพวกเขาแน่นอน ซึ่งพวกเขาทุกคนต่างก็ได้แต่รอความหวัง... การเห็นน้องชายปราศจากความสุขคือสิ่งที่พวกเขาไม่ได้ปรารถนามันเลยแม้แต่นิดเดียว... มนตราค่อนข้างแปลกใจเมื่อเพื่อนร่วมงานของเธอมาบอกว่ามีคนมาขอพบเธออยู่หน้าร้านอาหารกึ่งผับหรูชื่อดังซึ่งเธอกำลังขายเครื่องดื่มให้กับลูกค้ารายสุดท้ายสิ้นสุดลง... “ขอบใจนะจ๊ะพราว” “จ้า พราวก็ต้องขอบใจที่มนมาทำงานแทนช่วงที่พราวป่วย...” พราว เพื่อนร่วมงานของเธอกล่าวขอบอกขอบใจที่มนตราอุตส่าห์สละเวลาจากงานในหน้าที่พนักงานบัญชีมาขายเครื่องดื่มแทนเธอในวันหยุดซึ่งจริงๆ แล้วมนตราควรจะได้หยุดแต่กลายเป็นว่ามนตราต้องมาเป็นพนักงานเชียร์เบียร์แทนตนถึงสองวัน “ไม่เป็นไรจ้ะ อาชีพเดิมน่ะ มันไม่ได้ยากสักเท่าไหร่หรอก” เธอบอกพราวยิ้มๆ แล้วเดินออกไปหาคนที่แจ้งความประสงค์ว่ามาพบเธอด้วยความสงสัย และทันทีที่เธอเห็นใบหน้าของคนที่มาขอพบมนตราถึงกับตาโตด้วยความคาดไม่ถึง “พี่เมือง... พะ พี่มาได้ยังไง หายหน้าหายตาไปไหนมาตั้งเป็นปีๆ แล้วนี่...” “เอาล่ะ อย่าเพิ่งพูดอย่าเพิ่งถามอะไรมากได้ไหม มนมีเงินสักสี่ห้าพันมั้ย พี่ต้องการใช้เงิน...” มิ่งเมืองไม่พูดพร่ำอะไรแต่บอกความประสงค์ของตนทันที “เงินเดือนยังไม่ออกหรอกพี่ ยังไม่สิ้นเดือนเลย อีกอย่างช่วงนี้พ่อก็ป่วย มนต้องใช้เงินเยอะ...” เธอบอกตามตรงแต่ดูพี่ชายของเธอไม่ใส่ใจสักนิด มิ่งเมืองก็ยังคงเป็นมิ่งเมืองคนเดิมคือเห็นแก่ตัวเองเป็นสำคัญ... “อะไรวะ เงินแค่นี้ทำไมไม่มี...” “ถ้าพี่เมืองคิดว่าเงินแค่นี้ แล้วพี่จะมาขอมนทำไม ทำไมพี่เมืองไม่หาใช้เองล่ะคะ” มนตราถามซื่อๆ ตามที่คิด และค่อนไปทางไม่พอใจที่พี่ชายมาถึงก็จะมาขอเงินจากเธอตั้งสี่ห้าพัน ทั้งที่ก่อนหน้านี้มิ่งเมืองหายหน้าไปเป็นปีๆ เขาเพียงแค่โทร. มาหาบิดาบ้างและทุกครั้งที่โทร. มาก็จะขอเงินบิดาใช้โดยบอกว่าเขาถูกไล่ออกจากบริษัทเดิมและกำลังหางานใหม่ทำอยู่ หรือไม่ก็บอกว่างานที่ใหม่ไม่จ่ายค่าจ้างบ้างล่ะถูกเอาเปรียบบ้างล่ะแต่เธอรู้ดีว่าพี่ชายของเธอคงไม่ทำงานทำการเสียมากกว่า... “นี่ยายมน พี่มาขอความช่วยเหลือเราแค่นี้อย่าบ่นเป็นแม่แก่ได้ไหมฮะ แกเป็นน้องฉันนะไม่ใช่แม่...” “มนไม่มีจริงๆ ค่ะพี่เมือง พี่ต้องรออีกสักวันสองวัน” “แต่พี่รอไม่ได้...” “รอไม่ได้ มนก็ไม่รู้จะไปหาเงินมาให้พี่เมืองได้ยังไงนี่คะ... ก็มนบอกไปแล้วว่ามนต้องใช้เงินพาพ่อไปหาหมอด้วย” มนตราเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาบ้าง ตลอดเดือนนี้เธอทำงานทุกวันไม่มีวันหยุด หากเป็นเมื่อก่อนที่เธอทำงานเฉพาะช่วงหลังเลิกเรียนเงินก็คงจะไม่พอใช้หรือมีเงินพาบิดาไปหาหมออย่างแน่นอน เงินเก็บของบิดาส่วนหนึ่งก็นำออกมาใช้จ่ายค่ารักษาพยาบาลและโอนเงินให้พี่ชายของเธอไปใช้ในช่วงที่เขาหายหน้าไปแต่ยังโทรศัพท์มาขอเงินบิดาใช้อยู่เสมอๆ หลังจากที่ช่วงหนึ่งเขาหายหน้าไป เธอไม่รู้ว่าตอนนี้มิ่งเมืองนั้นเลิกยุ่งเกี่ยวกับการพนันแล้วหรือยัง แต่ที่แน่ๆ สิ่งหนึ่งที่ทำให้บิดาป่วยและอาการทรุดลงอย่างรวดเร็วนั้นส่วนหนึ่งมาจากการกระทำของมิ่งเมืองนั่นเอง แต่เธอก็พูดไม่ได้และไม่รู้จะทำอย่างไรนอกจากทำตามที่บิดาต้องการนั่นคือ โอนเงินให้พี่ชายของเธอทุกๆ เดือนตามที่เขาต้องการในระยะเกือบสองปีทีผ่านมา จนสองสามเดือนก่อนหน้านี้ที่เธอไม่ได้โอนเงินให้มิ่งเมืองเพราะเงินเก็บของบิดานั้นมันแทบไม่เหลือติดบัญชีเพราะต้องใช้ในการรักษาพยาบาลด้วย “แล้วเงินเก็บพ่อล่ะ มนไปถอนออกมาสิ...” มิ่งเมืองยังคงหาวิธีที่จะให้น้องสาวหาเงินมาให้ตนเองด้วยท่าทางร้อนรนจนมนตราเริ่มสงสัยพฤติกรรมของพี่ชาย... “พี่เมืองกำลังหนีอะไรคะ ทำไมต้องทำท่ารีบร้อนขนาดนั้นด้วย ไม่เจอกันเป็นปีๆ จะมาขอแค่เงินใช้นี่มันไม่น่าจะใช่ บอกมนมาตรงๆ ดีกว่า...” “แกไม่ใช่แม่ฉันนะยายมน... ฉันแค่มาขอเงินใช้ก็เท่านั้นแกจะถามเรื่องอื่นทำไมให้วุ่นวาย ไม่เอาก็ได้วะ มาขอความช่วยเหลือแค่นี้ก็ทำเป็นท่าโน้นท่านี้” มิ่งเมืองโวยวายหงุดหงิดใส่มนตราพิจารณาพี่ชายอย่างจับสังเกต... มิ่งเมืองดูคล้ำลงร่างกายแข็งแรงสมบูรณ์ดูซูบลงไปเยอะจนใบหน้าที่เคยคมคายเข้าขั้นหล่อเหลาในแบบชายไทยนั้นตอบลงดวงตาก็ลึกโหล ผมเผ้ายาวไม่มีรูปทรงไร้ซึ่งสง่าราศี ซึ่งหากเทียบกับเมื่อก่อนที่พี่ชายของเธอทำงานที่บริษัทเดิมมิ่งเมืองดูดีและหล่อเหลาจนเพื่อนๆ ยังมาขอให้เธอติดต่อพี่ชายของเธอเป็นแฟนก็หลายคนอยู่ แต่ตอนนี้เธอไม่แน่ใจว่าหากเพื่อนๆ ของเธอเหล่านั้นมาเจอมิ่งเมืองในขณะนี้ จะยังมีใครอยากจะได้เขาเป็นแฟนหรือคู่รักอยู่หรือไม่... “พี่เมืองคะ มนไม่ได้หมายความว่าจะไม่ให้นะคะเพียงแต่ตอนนี้มนไม่มีจริงๆ พี่เมืองต้องรอ...” “มีอะไรกันหรือจ๊ะหนูมน...” ก่อนที่สองพี่น้องจะได้คุยกันต่อเสียงของ เสี่ยวิบูล เสี่ยใหญ่วัยสี่สิบปลายที่มักมาที่ร้านและเทียวไล้เทียวขื่อมนตรามาได้สักระยะก็เดินมาถามด้วยแววตาที่ไม่น่าไว้วางใจเท่าที่ควร “ไม่มีอะไรค่ะเสี่ย พอดีว่ามนคุยกับพี่ชายอยู่ ยังไงมนขอตัวก่อนนะคะ เราไปคุยกันที่บ้านดีกว่าพี่เมือง” พูดจบมนตราก็ดึงแขนพี่ชายให้เดินตามไป มิ่งเมืองเดินตามน้องสาวแต่สายตาของเขาก็ยังมองมาที่เสี่ยวิบูลอย่างพอมีความหวังขึ้นมาบ้าง ชายหนุ่มลอบยิ้มร้ายกาจกับตนเอง... แต่มิ่งเมืองกับมนตราไม่รู้เลยว่าพวกตนนั้นก็ถูกจับจ้องมองมาจากใครบางคนอยู่เช่นกัน... “เส้นผมบังภูเขาจริงๆ ฉันไม่นึกเลยว่ามันจะอยู่แค่ใต้จมูกฉันนี่เอง มันเก่งพอตัวที่หลบหน้าพวกนายได้เป็นปีๆ” อัครวัฒน์กล่าวเสียงเครียด ทำให้บรรดาบอดีการ์ดของเขาก้มหน้านิ่งยอมรับโดยดีกับสิ่งที่เจ้านายหนุ่มกล่าว... “พวกเราขอโทษครับ...” “ไม่เป็นไร มันไม่ใช่ความผิดของพวกนายเสียทีเดียว นับว่ามันเก่งมากที่หลบหลีกการตามล่าของเราไปได้แต่ตอนนี้เห็นทีมันจะไปไหนไม่รอด เอาเป็นว่าพวกนายไปพักเถอะ อ้อ... อย่าลืม เฝ้ามันไว้อย่าให้คลาดสายตา รวมไปถึงทุกคนที่เกี่ยวข้องกับมัน... พรุ่งนี้เตรียมตัวสะสางทุกอย่างให้จบสิ้น...” “ขอบคุณครับคุณโดม...” แดนนี่กับดาเนียลก็เดินออกไปจากห้องทำงานกว้างของเจ้านายหนุ่ม เมื่ออยู่เพียงลำพังดวงตาสีน้ำเงินเข้มที่เคยอ่อนหวานพรายด้วยรอยยิ้มทรงเสน่ห์ก็ผุดพรายด้วยรอยยิ้มหยันร้ายกาจราวจะหยันเหยียดคนทั้งโลก... “ถึงเวลาของแกแล้วไอ้มิ่งเมือง แกจะต้องเจ็บยิ่งกว่าที่ไอ้เนวินมันเจ็บและปวดร้าวกว่าที่ฉันเคยพบเจอมา... ฉันสาบาน...” เย็นวันนั้นมิ่งเมืองเดินออกมาจากร้านอาหารกึ่งร้านคาราโอเกะที่มีบรรดาสาวน้อยสาวใหญ่สวยสดงดงามเป็นพนักงานเสิร์ฟซึ่งต่างก็นุ่งน้อยห่มน้อยเป็นจุดขายด้วยความกระปรี้กระเปร่าและสมหวังดังหมายเพราะทุกอย่างมันช่างลงตัวยิ่งนักโดยที่เขาแทบไม่ต้องทำอะไรเลย... “แหม บทจะง่ายมันก็ง่าย แถมยังได้เงินมากกว่าที่ต้องการเสียอีก ฮ่าๆ” มิ่งเมืองหัวเราะชอบใจตบกระเป๋าเสื้อเชิ้ตซึ่งมีเงินจำนวนสองหมื่นบาทที่ได้จากเสี่ยวิบูลเป็นการตอบแทนน้ำใจที่เขาจะนำพาน้องสาวคนสวยมาดินเนอร์กับเสี่ยวิบูลในคืนนี้ ในความคิดของผู้เป็นพี่นั้นก็เพียงแต่หวังว่าน้องสาวจะได้คนมีเงินหนาๆ ไว้เลี้ยงดูและเขาเองก็จะได้สุขสบายไปด้วยหากเสี่ยวิบูลเลี้ยงดูมนตราในฐานะอนุภรรยา มนตราเองก็จะได้สบายอีกทั้งยังจะมีเงินไปรักษาพ่อที่นอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาลอีกด้วย งานนี้เขาคิดคำนวณแล้วว่ามีแต่ได้กับได้หากมนตราไม่นำพาเสี่ยวิบูลก็ไม่เป็นไรก็ต่างคนต่างไปเพราะเสี่ยวิบูลก็สัญญากับเขาแล้วว่าหากมนตราไม่เต็มใจเสี่ยวิบูลก็จะไม่บังคับฝืนใจเธอ... แต่แล้วมิ่งเมืองก็ต้องตกใจแทบสิ้นสติเมื่อยู่ๆ ก็มีชายฉกรรจ์สามคนเดินมาขวางเขาไว้ขณะที่จะเดินเข้าไปในซอยเล็กๆ ซึ่งเขาเปิดห้องพักเอาไว้ ใบหน้าถมึงทึงของชายทั้งสามทำให้เขาแทบเข่าอ่อน... ชายหนุ่มหันหลังจะวิ่งหนีแต่สุดท้ายทำได้เพียงคิดเพราะสติและเรี่ยวแรงของเขาได้ดับวูบลงพร้อมๆ กัน...