บทที่ 06 นางร้ายกับคุณพ่อบ้าน

บทที่ 06 นางร้ายกับคุณพ่อบ้าน ลีแอนด์ใช้สายตากวาดมองขึ้นลงๆ เป็นรอบที่หนึ่งร้อย อัญมณีเม็ดโตสีโกเมนเรืองรองแวววาวที่อยู่ในรูปลักษณ์ของต่างหูทรงสี่เหลี่ยมข้าวหลามตัด เมื่อชูขึ้นมามันจะแกว่งไปมาเบาๆ และยังดูมีเสน่ห์บางอย่างที่ทำให้ละสายตาไปไม่ได้ ต่างหูอัญมณีเม็ดโตนี่แน่นอนว่าเป็นของหมั้นที่จอมมารส่งมาให้หลังจากที่นางร้ายก้าวเท้าเข้าบ้านไม่ถึงสองก้าว และมันก็ใหญ่กว่าที่หูเรียวแหลมเล็กๆ ของเด็กปีศาจวัย 5 ขวบแบบเธอจะสวมใส่ แล้วมันก็ลอยละลิ่วไปยังด้านหลังของเด็กสาวตกลงในกองผ้ากองโตแบบที่มองไม่เห็นอีก... ไร้สาระชะมัด นางร้ายสาวเบ้ปากออกมานิดๆ ถึงจะรู้ดีว่าเดี๋ยวก็โดนสลัดทิ้ง แต่การมีพันธะนี่ก็ไม่ใช่สิ่งที่เธอชื่นชอบเท่าไหร่นัก \"เธอกล้าโยนของที่จอมมารส่งมาให้เลยเรอะ\" แล้วต่างหูเม็ดโตก็ถูกปามาโดนหัวน้อยๆ จนคนใจกล้าต้องร้องโอดโอยเสียงเบา ตวัดดวงตาที่มีแววขุ่นเคืองไปยังมือโยนที่เดินเข้ามานั่งโซฟาตรงข้ามอย่างสบายอารมณ์ หางปุกปุยแกว่งไปมาอย่างอารมณ์ดีอย่างน่าสงสัย \"อย่าเอานิสัยหมาๆ ที่เห็นเจ้านายขว้างอะไรไปก็ไปคาบกลับมาใช้จะได้ไหม! \" ลีแอนด์เอ็ดเสียงเขียว \"เธอไม่ใช่เจ้านายฉัน ยัยเด็กบ้า\" เสียงทุ้มตอบกลับราบเรียบอย่างรู้ดีว่าอีกฝ่ายนั้นปากเป็นอย่างไร เอาแต่ด่าคนอื่นว่าปากหมา ตัวเองดีตายแหละ... ลีแอนด์ส่งเสียงจิ๊จ๊ะอย่างอารมณ์เสีย ตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงเช้า แม้คฤหาสน์ลูเซ็ตต้าจะอยู่ตรงหุบเขาลึก แต่ก็มีแสงแดดอ่อนๆ ส่งลงมา พอให้ไม่ระคายเคืองผิว...แต่นั่นก็ต้องเป็นตอนที่ลีแอนด์อายุ 200 ปีล่ะนะ ผิวแวมไพร์ทารกแบบเธอโดนแค่แดดตอนพระอาทิตย์ขึ้นก็แทบจะไหม้เกรียมไปแล้ว! แต่ข่าวดีก็คือ เธอทำครีมกันแดดได้สำเร็จ 100% แล้ว แถมไอ้ส่วนผสมหายากนั่นยังใช้แค่ปลายมันนิดๆ หน่อยๆ ก็ทำออกมาได้เกือบสองกระปุก! จะบอกว่าเธอสามารถผลิตและใช้ครีมกันแดดนั่นได้ถึง 200 ปีได้เลยด้วยซ้ำ และวันนี้เป็นวันแรกที่ลีแอนด์กำลังจะปรับเปลี่ยนเวลานอน จึงถ่างตารอจนเช้า เพื่อที่จะนอนในตอนกลางคืนแบบปกติ แม้มันจะเสียวิสัยของการเป็นเด็กดีก็ตาม แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่นางร้ายอย่างเธอจะต้องสนใจสักหน่อย \"ว่าแต่นายอารมณ์ดีอะไรไม่ทราบ\" ลีแอนด์เงยหน้าจากหนังสือเหลือบตามององครักษ์หมาป่าที่ดูระริกระรี้ผิดปกติ แม้เจ้าตัวจะเก๊กหน้านิ่งแค่ไหน แต่ลีแอนด์ก็ดูออกอยู่ดีละน่า~ \"ยุ่ง! \" \"ฉันก็ไม่ได้อยากยุ่งหรอกนะ ถ้านายไม่ทำตัวน่าหมั่นไส้น่ะ\" ลีแอนด์เบะปากเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อไป ตัวเกมนั้นจะเริ่มตอนที่อายุ 15 ที่เข้าโรงเรียนเดวิล แต่ก่อนหน้านั้นบรรดาตัวละครต่างๆ หรือพวกปีศาจชั้นสูงจะต้องเข้าเรียนพื้นฐานเสียก่อน หรือจะพูดง่ายๆ ก็คือพวกมัธยมต้น มัธยมปลายแบบโลกเดิมของเธอ เพียงแต่ไม่มีชั้นประถมเท่านั้น แต่พวกเธอจะต้องเริ่มเรียนตั้งแต่ตอนอายุ 8 ขวบ แค่คิดว่าจะต้องเรียนอีกก็ทำเอาเธอปวดหัวแทบบ้า ทุกวันนี้ที่พวกอาจารย์มาสอนยังไม่พอเหรอคะคุณพ่อขาาาา~~ แถมโอกาสเจอพวกตัวเอกยังสูงเสียด้วย และเพื่อที่จะไม่ให้น้อยหน้า ลีแอนด์ก็เลยจะต้องตั้งใจ เตรียมตัวตั้งแต่เนิ่นๆ และตั้งแต่ที่พลังเวทถูกปลุกออกมา การเรียนของเธอก็สนุกขึ้นไม่ใช่น้อย แม้พวกทฤษฎีอะไรนั่นลีแอนด์แทบจะโยนทิ้งไม่ได้สนใจเลยก็ตาม ก๊อกๆ \"ขออนุญาตครับ\" เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้น พร้อมร่างหนาที่เดินแทรกผ่านประตูเข้ามาด้วยเสื้อผ้าสีดำทั้งชุด มันเป็นชุดพ่อบ้านแบบที่ลีแอนด์ชอบไม่ใช่น้อย เรือนผมสีดำเหลือบน้ำเงินดูนุ่มสลวยพลิ้วไปมาอย่างกับผมผู้หญิง หากแต่ใบหน้าขาวที่แทบจะเหมือนแวมไพร์กลับคมเข้มหล่อเหลาแบบผู้ชาย ดวงตาคมสีดำสนิทไร้แววราวกับหลุมดำในจักรวาลนั้น ไม่ได้ทำให้ลีแอนด์รู้สึกหวาดกลัวเช่นปีศาจตนอื่นๆ ในบ้าน เขาก็คือ มาร์คัส พ่อบ้านเผ่าอีกาที่ทำงานรับใช้คฤหาสน์ลูเซ็ตต้ามาเนิ่นนาน หรืออีกตำแหน่งคือคุณเพื่อนสมัยเด็กของดยุคลูเซียสนั่นเอง เหมือนมาร์คัสจะมีบทบาทในเกมเพียงไม่กี่ฉาก ส่วนมากจะเดินติดตามรับใช้ดยุคลูเซียสราวกับเงาตามตัว และไม่มีบทพูดใดๆ นอกจากตอนที่ลีแอนด์อาละวาดด่าทอคนรับใช้นั่นแหละ ชื่อของหมอนี่ถึงหลุดออกมา แม้ลีแอนด์จะแปลกใจ เพราะคาแรคเตอร์และรูปลักษณ์ของมาร์คัสก็เด่นไม่ใช่น้อย พอจะเป็นตัวเอกหนึ่งคนได้เลยด้วยซ้ำ แต่เจ้าตัวกลับไม่มีบทซะนี่... \"วันนี้ของหวานเป็นคุกกี้ลาวาเลือด และชากุหลาบเลือดนะครับ\" มือหนาที่สวมถุงมือสีดำสนิทค่อยๆ ยกถ้วยจานขนมและรินน้ำชาให้อย่างสำรวมกิริยา แทบจะบอกได้ว่าอีกฝ่ายเป็นพ่อบ้านที่สมบูรณ์แบบที่สุด แต่ใบหน้าของเขากลับนิ่งสนิท ยิ่งดวงตาที่เหมือนจะเป็นปลาตายนั่นอีก ทำเอาปีศาจทุกตนในบ้านไม่มีใครกล้าแข็งข้อกับบุรุษตรงหน้า ยกเว้นเจ้าบ้าน คุณหนู และองครักษ์คุณหนูเท่านั้นแหละที่แทบจะไม่สนใจอะไรเลย \"ขอบใจ\" ลีแอนด์ปิดหนังสือลงก่อนจะยกชาขึ้นมาสูดกลิ่นหอมและจิบเบาๆ อย่างอารมณ์ดี ตั้งแต่มาที่โลกนี้ การดื่มชาถือเป็นงานอดิเรกอย่างหนึ่งของเธอเลยทีเดียว \"วันนี้ชุดของนายก็ยังดูดีนะ\" \"ขอบคุณครับคุณหนู\" พ่อบ้านอีกาโค้งหัวลงอย่างนอบน้อม แม้อีกฝ่ายจะเป็นเพียงปีศาจทารกเท่านั้น \"พรุ่งนี้ลองให้ชายเสื้อสั้นกว่านี้นะ\" \"ได้ครับคุณหนู\" สำหรับคนอื่นเหตุผลที่ไม่กลัวดวงตาปลาตายนั่นเธอไม่รู้หรอก แต่สำหรับเธอก็คืออีกฝ่ายใส่ชุดพ่อบ้านยังไงล่ะ! ไม่อยากจะบอกว่าภาพโยชิตอนใส่ชุดพ่อบ้านในงานโรงเรียนยังติดตาเธออยู่เลย! หลังจากนั้นเธอก็กลายเป็นพวกคลั่งชุดพ่อบ้าน รวมไปถึงพวกชุดคอสเพลย์ต่างๆ อย่างห้ามไม่อยู่ แม้จะไม่มีใครทำให้กรี๊ดกร๊าดแบบโยชิ น้องชายสุดน่ารักของเธอก็ตาม แต่พอเห็นชุดแบบนั้นแล้วก็ชอบคิดอยากให้โยชิใส่ให้ดูอยู่เรื่อย! และมาร์คัสก็เป็นหนึ่งในข้อยกเว้นที่ทำให้เธอแอบกรี๊ดได้ คงเพราะพ่อบ้านอีกาคนนี้หล่อเหลาแบบสุดๆ แน่ๆ! หากจะให้พูดถึง ’คุณหนู’ ของคฤหาสน์ลูเซ็ตต้าล่ะก็ งดงาม และลึกลับ สองคำนี้คือคำนิยามที่แดนปีศาจแห่งนี้มอบให้กับคุณหนูลีแอนด์ ทายาทแวมไพร์เพียงหนึ่งเดียวของดยุคปีศาจผู้โหดเหี้ยม และยังเป็นคุณหนูที่มาร์คัส พ่อบ้านปีศาจอีกาผู้นี้ยอมรับใช้ ถ้าจะให้พูดถึงความหัวแข็ง และความดื้อรั้นของเขาล่ะก็ เขาก็มีพอๆ กับองครักษ์หมาป่าผู้เลื่องชื่อตนนั้นเช่นกัน นายของเขามีเพียงหนึ่งนั่นก็คือ ดยุคลูเซียส ลูเซ็ตต้า ถึงแม้จะเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็กๆ แต่เขาก็เป็นปีศาจที่กำเนิดในตระกูลพ่อบ้านที่รับใช้ตระกูลลูเซ็ตต้ามารุ่นต่อรุ่น เขาไม่เคยคิดเสมอตัวเทียบเคียงกับนายท่านแม้แต่นิด แม้อีกฝ่ายจะไม่พอใจเวลาเขาตีตัวออกห่างก็ตาม และเขาไม่เคยคิดที่จะรับใช้ใครด้วยความภักดีและความจริงใจแบบนายท่าน จนกระทั่ง... \"พรุ่งนี้ลองใส่แบบทักซิโด้ไหม\" เสียงหวานเอ่ยทักเช่นยามปกติ เด็กสาวตัวน้อยในชุดกระโปรงสีดำสนิทเข้ากับเรือนผมสีดำเงางามที่ตอนนี้เริ่มยาวประบ่า โดยเจ้าตัวใช้หนังมัดรวบไว้ตรงท้ายทอยแบบลวกๆ ดวงตาสีแดงกลมโตแวววาวดุจอัญมณีดูเป็นประกายยามมองมาที่เขา มือเล็กขาวซีดผิดปกติค่อยๆ ปิดหนังสือลงเช่นทุกทียามที่เขาเอาของว่างมเสิร์ฟ เด็กสาวตรงหน้าคือคุณหนูของคฤหาสน์ ที่เขาคอยรับใช้อยู่ไม่ห่าง \"มันจะดูเป็นทางการไปมั้งครับ\" \"ไร้สาระน่า ชุดพ่อบ้านมันก็ต้องจัดเต็มแบบนั้นนั่นแหละ\" เสียงหวานบ่นออกมาอย่างระอา นี่ก็เป็นบทสนทนาเดิมๆ ที่เขาพบเจออยู่ทุกวัน และเพื่อไม่ให้บกพร่องในหน้าที่พ่อบ้าน เขาก็มักจะทำตามคำสั่งของคุณหนูเสมอๆ \"เธอจะคลั่งพ่อบ้านตัวเองมากไปแล้วมั้ง\" เสียงทุ้มนิ่งเรียบแกมไปด้วยความรำคาญดังมาจากองครักษ์หมาป่าที่มักจะนั่งเฝ้าคุณหนูตัวน้อยอยู่ไม่ห่าง เป็นภาพที่ชินตาสำหรับทุกคนในคฤหาสน์หลังนี้ไปเสียแล้ว แม้ตอนที่เขายอมออกจาก ’เงา’ มาดูแลคุณหนูโดยแผ่จิตสังหารอยู่ตลอดเวลาจะทำให้ทุกคนในคฤหาสน์หวาดกลัวตลอดก็เถอะ ตอนนั้นเขาก็ลำบากไม่ใช่น้อย เพราะไม่มีใครกล้ามารับใช้คุณหนูกันเลยสักคน เขาจึงต้องเจียดเวลาที่ดูแลนายท่านมารับใช้คุณหนูด้วย ไปๆ มาๆ ก็กลายมาเป็นพ่อบ้านส่วนตัวของคุณหนูไปแล้ว \"นายนี่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านชาวช่องจริงๆ นะ\" \"แต่ก็ไม่ได้ปัญญาอ่อนแบบเธอหรอก\" \"ถ้าปากนั้นมันสรรหาอะไรดีๆ มาพูดไม่ได้ ก็ไปหากระดูกมาคาบซะไป\" \"ยัย...!!! \" ถึงตอนนี้องครักษ์หมาป่าจะไม่แผ่จิตสังหารออกมาแล้ว แต่เขากับคุณหนูก็มักจะโต้เถียงกันอยู่เสมอ (ถึงจะไม่เคยชนะคุณหนูเลยก็ตาม) ถ้ามองจากคนภายนอกคงเห็นว่าพวกเขาช่างเป็นคู่กัดที่ไม่สามารถลงรอยกันได้ เป็นความสัมพันธ์ที่ถูกบังคับให้อยู่ด้วยกันเท่านั้น แต่คนใกล้ชิดเช่นเขามีหรือจะอ่านแววตาเป็นประกายนั่นไม่ออก อีกสิบปี...คฤหาสน์แห่งนี้คงวุ่นวายเพราะเรื่องคุณหนูไม่น้อย \"วันนี้ของหวานเป็นไอศกรีมเลือด และชาเลือดนะครับ\" พ่อบ้านแสนรู้เช่นเขา แน่นอนว่าย่อมเข้าไปขัดกับสถานการณ์ที่แทบจะตีกันได้ตลอดเวลาของทั้งคู่ \"ขอบใจ\" คุณหนูหันมายิ้มให้เขานิดหน่อย รอยยิ้มเล็กๆ นั้นชวนเขารู้สึกอุ่นใจทุกครั้ง แม้ว่าจะอยู่ในสีหน้าที่เหมือนปลาตาย แต่เขาก็รู้สึกมีความสุขจริงๆ \"เหม็นเลือดชะมัด\" \"อย่ามาว่าอาหารของฉันนะยะ! \" \"เหอะ...\" เขาอมยิ้มให้กับคู่คุณหนูและองครักษ์ที่คงไม่รู้ตัวล่ะมั้งว่าเข้ากันได้ดีขนาดไหน ในตอนแรกเขาก็ทักท้วงนายท่านให้ยกเลิกคำสั่งให้วูล์ฟมาเป็นองครักษ์คุณหนู เพราะถึงแม้อีกฝ่ายจะฝีมือดี และมีความภักดีอยู่เต็มเปี่ยม แต่ก็เลือดร้อนและขี้โมโหเช่นกัน เขาคิดภาพคนห่ามๆ แบบวูล์ฟจะไปคุ้มครองเด็กไม่ออก เขากลัวว่าหมอนี่จะเดือดจนเผลอทำร้ายคุณหนู ’แสดงว่ามาร์คัสก็ไม่ใช่ปีศาจที่มองทุกอย่างออกสินะ...หึ’ น้ำเสียงเยาะเย้ยแกมเอ็นดูของนายท่านดังย้อนกลับมาอีกครั้ง ในตอนแรกเขาไม่เข้าใจ...แต่ในตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว เพราะปีศาจที่หมาป่าตัวนี้ไปคุ้มครอง...ไม่ใช่ปีศาจเด็ก แต่คือ คุณหนูลีแอนด์ ลูเซ็ตต้า บุตรสาวของดยุคปีศาจผู้โหดเหี้ยม คุณหนูที่มีความคิดเป็นผู้ใหญ่ มีความเด็ดขาดเช่นผู้เป็นพ่อ และมีความงดงามเช่นผู้เป็นแม่ และเป็นนายอีกหนึ่งตนของเขา... \"ฉันพูดจริงๆ นะ...เรื่องทักซิโด้น่ะ\" \"ผมจะลองไปหาชุดก่อนนะครับ\" คืนนี้พ่อบ้านก็ต้องเหนื่อยกับการตามหาชุดอีกคืน