บทที่ 09 นางร้ายกับพลัง

บทที่ 09 นางร้ายกับพลัง ดวงตากลมโตสีแดงแวววาวภายใต้แว่นกันแดดสีชาสบกับดวงตาสีทองคำที่มองมา คู่หนึ่งสนุกสนาน อีกคู่ว่างเปล่า ลีแอนด์ตัวสั่นเล็กๆ แต่มันไม่ใช่เพราะความขลาดกลัว มันเป็นเพราะความตื่นเต้นต่างหาก! นานแค่ไหนแล้วที่ ’อาเจ๊’ อย่างเธอไม่ได้ลงสนามแบบนี้ จะบอกว่าการต่อยตี การทะเลาะวิวาทเป็นเรื่องไร้สาระได้ยังไง ถ้ามันทำให้เลือดในกายเธอลุกสู้อยู่ตลอดอย่างนั้น! ในโลกเก่าลีแอนด์หรือแอนเป็นเพียงเด็กสาวมัธยมปลายที่กำลังจะเรียนต่อระดับมหาวิทยาลัยแสนธรรมดา จะแตกต่างกับคนอื่นหน่อยก็ตรงที่มีหน้าตาที่น่ารักเหมือนตุ๊กตากระเบื้อง ตัวสูงรูปร่างผอมเพรียว แต่ไม่ว่าใครจะทาบทามให้เธอไปเป็นนางแบบหรือดารายังไงเธอก็ไม่เคยตอบรับคำขอเหล่านั้น ทั้งยังไล่ให้กลับอย่างหมูอย่างหมา เรื่องน่าเบื่อแบบนั้นแอนไม่สนใจหรอกนะ! เธอใช้ชีวิตอย่างว่างเปล่ามาหลายปี จนเผลอไปอยู่กลางดงพวกอันธพาลที่กำลังตีกัน การเห็นเลือดสดๆ ตรงหน้ามันทำให้เธอกลัว...แต่มันก็ทำให้เธอรู้สึกสะท้านไปทั่วร่าง กว่าจะรู้ตัวเธอก็หยิบไม้หน้าสามที่กระเด็นมาแถวนั้น กระโจนเข้าร่วมวงไปเสียแล้ว ’พี่!!! ’ เสียงตะโกนก้องที่ร้องอย่างตกใจของผู้เป็นน้องชาย ทำให้ร่างบางที่กำลังใช้ไม้ฟาดกระหน่ำลงที่หน้าของอันธพาลคนหนึ่งที่หมดสติไปนานแล้วหยุดชะงัก ก่อนจะค่อยๆ หันตัวไปสบกับดวงตาคมสีน้ำเงินสุดประหลาดของผู้เป็นน้องชายที่ตอนนั้นสูงเพียงแค่อกของเธอ โยชิถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะเดินมาดึงไม้หน้าสามออกจากมือของเธอ แล้วกุมมือที่มีแต่บาดแผลขีดข่วนเบาๆ แล้วออกแรงดึง ’...กลับบ้านกันเถอะ’ ’...เดี๋ยวผมจะทำแผลให้’ หลังจากวันนั้นแอนก็ค้นพบว่าสิ่งที่ทำให้ตัวเธอที่เฉื่อยชากับทุกสิ่งมีชีวิตชีวาได้ก็คือการต่อสู้! และยิ่งมาอยู่ในโลกแฟนตาซีที่การต่อสู้ การฆ่าฟันเป็นเรื่องปกติไปแล้ว เธอแทบจะอดใจไม่ไหว! ใจนึงเธอก็อยากรอให้เธอพร้อมกว่านี้ ทั้งร่างกาย สติปัญญาและพลัง แต่สถานการณ์ในตอนนี้คงทำได้แต่รอไม่ได้แล้วสินะ \"กรร...รรรรซ์\" ร่างไอซาตานตรงหน้าเริ่มแยกเขี้ยวคำรามออกมา มือหนาเริ่มกางกรงเล็บออกมาอย่างช้าๆ ดูเหมือนว่าจะยังสามารถใช้พลังทุกอย่างของเจ้าของร่างเดิมได้สินะ \"หนี...ไป\" เสียงทุ้มแหบแห้งแผ่วเบาดังขึ้นข้างหลัง ลีแอนด์หันตัวไปสบตาสีประหลาดนั่นที่ตอนนี้ฉายถึงความกลัวอย่างที่ลีแอนด์ไม่เข้าใจนัก เธอไม่เชื่อว่าคนอย่างวูล์ฟจะกลัวอะไรเป็นหรอกนะ! แต่ก็ช่างมันเถอะ \"เรื่องน่าสนุกแบบนี้จะให้ฉันหนีไปไหนละ\" ดื้อ!!! วูล์ฟอยากจะแปลงร่างเป็นมนุษย์แล้วกระชากร่างเล็กนั่นมาเขย่าให้สมองกลับเป็นปกติจริงๆ! ตรงหน้านั่นมันร่างพี่ชายของเขา ว่าที่ผู้นำเผ่าคนต่อไป! หมาป่าที่แข็งแกร่งที่สุดเลยนะ! นี่ยังไม่นับพลังประหลาดๆ สีดำที่ควบคุมร่างกายของพี่เขาเอาไว้อีก! แล้วปีศาจทารกอายุ 5 ขวบแบบเธอจะทำอะไรได้! โธ่เว้ย! ถ้าเธอตาย... ตูม!!!!!!!!!! \"คุณหนู!!! \" ทั้งมาร์คัสที่ยังคงบินอยู่บนฟ้าเบิกตาคมอย่างตกใจอย่างที่นานๆ ทีจะเป็น เมื่อเห็นร่างไอซาตานระเบิดพลังสีเหลืองประหลาดแต่มีความเร็วราวกับแสงพุ่งเข้าใส่ร่างเล็กที่ยืนตระหง่านอยู่หน้ากรงขังเวทอย่างไม่กลัวตาย เสียงระเบิดดังกึกก้องไปทั่วบริเวณพร้อมกับควันที่กระจายไปรอบๆ จนทำให้มองไม่เห็นทัศนียภาพ มาร์คัสหรี่ตาลงอย่างเคร่งเครียด ดวงตาสีนิลว่างเปล่าของเขากวาดสายตาไปรอบบริเวณอย่างรวดเร็ว เขาสัมผัสได้ถึงจิตและไอปีศาจของคุณหนู แต่เขาไม่เห็นคุณหนูของเขานี่สิ! \"สายฟ้างั้นรึ? \" \"!!! \" ร่างไอซาตานสะดุ้งอย่างตกใจ เมื่อได้ยินเสียงหวานดังกึกก้องที่ข้างหู มันหันกลับไปมองก่อนจะระเบิดก้อนสายฟ้าอันเป็นพลังเวทของร่างนี้อย่างรวดเร็ว ตูม!! \"ก็ยังพลาดนะ\" คราวนี้เป็นอีกฝั่ง ตูม!! \"ฉันอยู่ข้างบนต่างหาก เจ้าโง่\" มันหันขวับขึ้นไปมองอย่างรวดเร็ว ร่างเล็กในชุดโกธิคโลลิต้าที่ยืนถือร่มอย่างเช่นปกติ เรือนผมสีดำทรงทวินเทลที่ยาวคลอเคลียบ่าค่อยๆ ปลิวสยายไปตามแรงลมอย่างช้าๆ มือเล็กหมุนร่มสีดำในมือไปมาราวกับฆ่าเวลา ที่แตกต่างออกไปคงเป็นดวงตากลมที่ทอประกายแสงสีแดงอย่างเจิดจ้า มันช่างสวยงาม...แต่ก็น่าหวาดหวั่น กลางหลังเล็กนั้นมีปีกค้างคาวที่มีขนาดพอดีกับตัวของเจ้าของค่อยๆ ขยับขึ้นลงพยุงตัวในอากาศ บรรยากาศรอบๆ ร่างเล็กดูผ่อนคลายอย่างไม่น่าเชื่อ แต่เมื่อเห็นริมฝีปากเล็กที่ยกยิ้มจนเห็นเขี้ยวทั้งสองแล้วกลับให้ความรู้สึกหวาดหวั่นอย่างน่าประหลาด \"นายเคยถามฉันนี่วูล์ฟ...ว่าฉันมีพลังอะไร\" มือเล็กที่สวมถุงมือลายลูกไม้สีดำค่อยยกขึ้นตรงหน้าอก นิ้วชี้ถูกยกขึ้นช้าๆ พลางหมุนวนไปมาอย่างที่คนมองไม่มีใครเข้าใจ แต่วูล์ฟที่นอนหมดแรงในกรงขังที่ตอนนี้มีม่านน้ำประหลาดสีฟ้าขุ่นที่กางรอบกรงขังราวกับเป็นเกราะชั้นดีนั้นรู้ดีที่สุด เลือดสีแดงสดที่ตอนนี้มันกลับมาไหลพรากอีกครั้งเพราะแรงระเบิดจนแผ่นดินสะเทือนค่อยๆ ลอยขึ้นมาเหนือบาดแผลของเขา ดวงตาคมสีประหลาดของหมาป่าร่างยักษ์เบิกตากว้างอย่างตกใจ เมื่อเลือดของเขากำลังแบ่งออกมาเป็นวงกลมเม็ดเล็กๆ จากสิบ เป็นร้อย จากร้อยเป็นพัน และนับไม่ถ้วน มันค่อยๆ บิดเบี้ยวไปมาก่อนจะกลายเป็นหนามแหลมที่วาววับราวกับกริช \"ควบคุมเลือด...\" แล้วกริชเลือดจำนวนนับไม่ถ้วนก็พุ่งผ่านเกราะน้ำสีฟ้าขุ่นไปอย่างรวดเร็ว เมื่อนิ้วชี้นั่นตวัดลงไปยังร่างไอสีดำ ก่อนจะปักเข้าที่ร่างสีดำนั่นจนตัวพรุน! อ๊ากกกกกกกก!!!!!!! ร่างเล็กค่อยๆ ร่อนตัวลงอยู่หน้ากรงขังเวทอีกครั้ง ปีกค้างคาวค่อยๆ หุบเข้าไปกลางแผ่นหลัง ไม่ปรากฏแม้รอยฉีกขาดของเสื้อ ก่อนที่ร่างเล็กจะหมุนตัวมาสบกับดวงตาคมสีประหลาดที่มองมาอย่างตื่นตระหนก \"นั่นแหละคือพลังของฉัน\" ร่างไอซาตานค่อยๆ ลุกขึ้นอย่างช้า กริชเลือดนั้นค่อยๆ สลายรูปร่างกลายเป็นเลือดธรรมดา ดวงตาสีเลือดวาวโรจน์อย่างโกรธแค้น แม้มันจะเป็นเพียงเสี้ยวพลังของซาตานที่ตกค้างหลงเหลืออยู่บนโลก แต่ก่อนที่ซาตานจะสลายไป แม้มันจะไม่มีความคิด แต่มันมีสัญชาตญาณการเอาตัวรอด มันแบ่งพลังออกเป็นอีกส่วนและกระจายไปทั่วโลก โดยในพลังนั้นมีจิตวิญญาณของมันอยู่ด้วย และตอนนี้มันกำลังรวบรวม ’ร่าง’ ที่สามารถรองรับพลังของมันได้ แต่เพราะพลังของมันมีมหาศาลจึงต้องค่อยๆ หาทีละร่างอย่างช้าๆ และในท้ายที่สุดมันก็จะกลืนกินทุกร่าง แล้วกลับมาในนามของซาตานอีกครั้ง! แต่ทว่า! ร่างปีศาจทารกที่อยู่ในชุดพองๆ อย่างน่าเกลียด แถมยังดวงหน้าเล็กๆ ที่ส่งยิ้มมาให้อย่างน่ารังเกียจนี่! เจ้าทารกนี่กล้ามาขัดขวางมัน! กรรซ์! เพราะยังเป็นเพียงเสี้ยวพลังที่แฝงอยู่ในร่างปีศาจคนอื่น มันจึงไม่มีพลังมากพอที่จะเปล่งเป็นคำพูดได้ \"ทำหน้าทำตากวนโอ๊ยจริงๆ เลยนะ\" ลีแอนด์ยกมือขึ้นมาปิดบังรอยยิ้มหยันที่ริมฝีปาก อ่า...เธอรู้สึกสนุกชะมัด! มือเล็กตวัดขึ้นพรึบ เลือดของวูล์ฟที่แตกกระเซ็นไปก่อนหน้านี้ค่อยๆ รวมตัวอีกครั้ง กลายเป็นก้อนเลือดสีแดงขนาดเท่ากำปั้น ไม่ต้องมีใครส่งสัญญาณ เพียงลีแอนด์ดีดนิ้วดังเปาะ ก้อนเลือดนั่นก็พ่นเข็มเลือดถี่รัวไปยังร่างไอซาตานจนก้อนเลือดสลายไป ตูม!!! สายฟ้าสีเหลืองขนาดยักษ์ผ่าลงมากั้นกลางระหว่างร่างไอซาตานกับเข็มเลือดนั่นอย่างรวดเร็ว \"ชิ\" ลีแอนด์ตวัดร่มขึ้นมาบังตรงหน้า แม้จะเห็นว่าเป็นเพียงร่มสีดำลายลูกไม้ธรรมดา แต่จริงๆ แล้วคุณพ่อของเธอเป็นคนจัดหามาให้ มันจึงมีออฟชั่นเสริมมาให้คืออักขระเวทแห่งการป้องกัน โล่บางๆ สีดำสนิทปรากฏขึ้น กันแรงกระแทกและพวกเศษหินที่กระจัดกระจายออกมา ตอนนี้พื้นดินรอบๆ แทบจะเป็นหลุมเป็นบ่อไปเสียหมด มีแค่ตรงที่เธอยืนคือตำแหน่งของกรงขังเวทที่วูล์ฟถูกขังอยู่ และสภาพรอบๆ เขตนอกใกล้กับอาณาเขตเวทเท่านั้นที่ยังคงสภาพเดิม เสียงร้องโหยหวนของพวกหมาป่าดังระงมไปทั่วบริเวณ พวกนั้นคงโดนลูกหลงไม่ใช่น้อย จะหนีก็หนีไม่ได้ จะหลบก็หลบไม่พ้น น่าสงสารจริงๆ แฮะ \"มาร์คัส\" \"ครับ\" ลีแอนด์ยกร่มขึ้นมากางบังแดดเช่นเดิม แม้ตอนนี้ฟ้าจะเริ่มครึ้มเพราะพลังซาตานที่กำลังเรียกพายุมาก็ตาม ด้านหลังปรากฏร่างพ่อบ้านอีกาที่คุกเข่า ยกมือทาบอกพลางค้อมหัวเล็กน้อยราวกับรอคำสั่ง ปีกอีกายักษ์หุบเข้าไปในกลางหลังเช่นเดิม \"เอาวูล์ฟออกมา\" \"...\" พ่อบ้านอีกาเงียบราวกับกำลังใช้ความคิด พลังเวทของเขาคือการสร้างเหล็ก แต่ถ้าเป็นพลังของเผ่าพันธุ์... \"ผมเกรงว่า...\" \"ไม่เป็นไร\" ลีแอนด์เอี้ยวตัวหันไปมองพ่อบ้านด้วยสายตาอ่านยาก ก่อนจะมองเลยไปสบกับดวงตาสีประหลาดที่กำลังมองมา \"เป็นถึงองครักษ์กลับต้องให้เจ้านายมาปกป้องนี่ ใช้ไม่ได้เลยนะ\" \"อึก! \" วูล์ฟสะอึก ในอกรู้สึกเจ็บปวดและสมเพชตัวเองอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หากเขาไม่ประมาท หากเขา... \"ลองถูกอีกากลืนกินสักครั้งคงไม่เป็นไรหรอกใช่ไหม\" \"คุณหนู...!!! \" พลังของเผ่าพันธุ์อีกา คือการกลืนกิน กินทุกสิ่งทุกอย่างแม้แต่ชีวิต...มันจึงเป็นพลังต้องห้าม และพลังอันตราย หากไม่ชำนาญพอ เผ่าอีกาแทบจะถูกห้ามไม่ใช้พลังของเผ่าพันธุ์ แต่ยังไงซะเรื่องนี้ก็แทบจะเป็นความลับ แล้วคุณหนูของเขารู้ได้ยังไง! \"ให้ผมจัดการปีศาจตนนั้นจะดีกว่านะครับ...\" \"ไม่ต้อง\" \"คุณหนู...\" \"อย่าคิดที่จะแย่งเหยื่อของฉัน...มาร์คัส\" ดวงตากลมที่มีความเผด็จการนั่น ทำเอาเขานึกถึงใบหน้าของนายท่านไม่ได้...ใบหน้ที่กำลังสนุกสนานยามที่ได้ฉกชิงชีวิตของผู้คน! \"เข้าใจแล้วครับ\" \"ฉันเชื่อใจนายนะมาร์คัส\" ลีแอนด์หันมาสบกับดวงตาปลาตาย แม้ดวงหน้าเล็กจะมีรอยยิ้มบางประดับอยู่ แต่ดวงตากลมโตนั่นกลับดูว่างเปล่าอย่างน่ากลัว \"แล้วก็ไปหาด้วยว่าใครที่เป็นเจ้าของพลังอาณาเขตนี่\" \"ครับ คุณหนู\" ลีแอนด์พยักหน้าอย่างพึงพอใจ เธอชอบนักคนที่ว่าง่ายสอนง่ายแบบนี้ (?) ก่อนที่เธอจะหันไปมองร่างไอซาตานที่ตอนนี้กำลังรวบรวมพลังบางอย่างอยู่ในมือ กระแสไฟสีเหลืองอร่ามที่มีเสี้ยวเป็นสีดำส่งเสียงซ่าๆ เหมือนไฟฟ้าช็อตไปมาอย่างน่ากลัว รอบบริเวณนั้นดูมีออร่าบางอย่างที่ไม่น่าเข้าใกล้ ถ้าเธอโตกว่านี้คงสนุกน่าดู \"เสียดายชะมัด...\" ได้แต่บ่นอุบอิบออกมายามมองแขนเล็กๆ ที่ทำได้เพียงถือร่มกับขาป้อมๆ สั้นๆ ที่ดูไม่มีทีท่าจะสูงกว่านี้อย่างหงุดหงิด แต่ถ้าพูดถึงความยืดหยุ่นของร่างกาย เธอไม่ได้มีน้อยกว่าใคร เผลอๆ จะดีกว่าร่างเก่าด้วยซ้ำ มืออีกข้างที่ไม่ได้จับร่มยื่นออกมาตรงหน้า ดวงตากลมโตสีแดงเรืองแสงแวววาวออกมาอย่างน่ากลัว ทันใดนั้นเม็ดเลือดมากมายที่หล่นกระจายอยู่รอบๆ ก็ค่อยๆ ลอยขึ้นมารวมตัวที่มือเล็กอย่างรวดเร็ว ลีแอนด์จับหมับเข้าที่ก้อนเลือด ก่อนจะตวัดขึ้นฟ้าจนส่งเสียงดังฟึบ เคียวสีแดงเลือดที่ส่องประกายความคมขนาดยักษ์ปรากฏขึ้นที่มือเล็ก เพราะมันเป็นพลังของเธอ เธอจึงไม่รู้สึกหนักยามถือมัน สิ่งพวกนี้เป็นสิ่งที่เธอฝึกฝนมาตลอด มันจึงไม่ได้ดูน่าตื่นเต้นสำหรับเธอเลยสักนิด! แล้วพลังสายฟ้าก็พุ่งตรงเข้ามายังร่างบางอย่างรวดเร็ว ตูม!!!!!!!!!!!!