ตอนที่5 หญิงหม้าย 5

หกเดือนผ่านไป หน้าฝนเริ่มมาเยือนข่าวการศึกเริ่มคลี่คลายลงบ้าง ยังไม่มีใครได้เปรียบเสียเปรียบ แต่สถานการณ์แถบชายแดนยังคงระอุเหล่าทหารกล้าต่างยังคงทำหน้าที่อย่างเคร่งครัด หากหน้าฝนผ่านไปไม่แคล้วคงจะเกิดการรบพุ่งที่หนักหน่วงดังเก่า เหล่าผู้อพยพเริ่มตั้งหน้าสร้างรากฐากใหม่ที่เมืองเหนือแห่งนี้ ด้วยบางครอบครัวก็ประสบกับความสูญเสียเกินกว่าจะย้อนกลับไปดังเก่า ”พี่เหลียนเฟย ต้นนี้ใช้ได้มั้ยจ้ะ”เสียงเรียกจากสาวน้อยหน้าตาสดใสดังขึ้น ทำให้นางต้องละมือจากการสัมผัสใบเหยียนหยู่(ต้นเถาเอ็นอ่อน)หันมามองต้นสมุนไพรกอเล็กๆที่อยู่ในมือเด็กสาว ”ใช่แล้วจ้ะ เหยาเอ๋อร์ เจ้าเก่งมาก” เธอยกยิ้มทั้งเอ่ยชมน้องสาวคนใหม่จนนางยิ้มกว้างเห็นฟันขาวเรียงเป็นระเบียบ “ก็ข้ามีอาจารย์ดีอย่างพี่เหลียนเฟยคอยสอนไงเจ้าคะ จะไม่เก่งได้อย่างไร ว่าแต่สมุนไพรครบหรือยังเจ้าคะ ข้าเริ่มหิวแล้ว”เด็กสาวเอามือลูบท้องแล้วยิ้มอ้อน ”ขาดอีกแค่อย่างเดียวเท่านั้น เจ้าไปนั่งพักรอพี่ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ตรงโน้นก่อนเถิด เก็บเจ้าต้นนี้เสร็จแล้วพี่จะตามไป” ”ได้เจ้าค่ะ รีบตามมานะเจ้าคะ”ว่าพลางแบกตะกร้าใส่สมุนไพรใบเล็กขึ้นบ่าแล้วก้าวจากไปตามเส้นทางที่ตั้งอยู่ของต้นไม้ใหญ่ หลังแน่ใจว่าเด็กสาวเดินห่างออกไปหม่าเหลียนเฟยจึงเดินไปนั่งลงตรงกอต้นเหยียนหยู่ ใช้มือแตะลงบนใบทั้งหลับตาลงทำสมาธิ เพียงเสี้ยวลมหายใจเข้าออก เมื่อมองเห็นอย่างชัดเจนถึงประโยชน์และโทษของสมุนไพรชนิดนี้จึงเด็ดเอาใบใส่ลงในตะกร้าเดินป่าและหันหลังเดินจากไป หลังกลับออกมาจากป่าหญิงสาวก็เริ่มคัดแยกสมุนไพรชนิดต่างๆออกจากกัน โดยมีหนี่เหยาเอ๋อร์คอยเป็นลูกมือ ซึ่งหลังจากผ่านเหตุการณ์สูญเสียครอบครัวเด็กสาวก็ขอติดตามรับใช้หม่าเหลียนเฟยและฝางฮูหยินเป็นการตอบแทนที่ช่วยชีวิต แต่หญิงสาวขอให้เปลี่ยนการติดตามรับใช้เป็นการอยู่ช่วยกันทำมาหากินแทนและให้นางเป็นดั่งน้องสาวที่นางไม่เคยมีไม่ว่าในชีวิตนี้หรือชีวิตที่เป็นจูจู ชีวิตของเด็กสาวจึงค่อยๆกลับมาสดใสอีกครั้ง นางต้องการเปิดสปาทำงานด้านความงามเหมือนในชีวิตก่อนที่นางถนัด แต่การเปิดร้านต้องใช้เงินมากเอาการ และพวกนางก็มีเงินทองของมีค่าเหลือเพียงเล็กน้อยพอได้เป็นค่าเช่าบ้านหลังเล็กๆอยู่เท่านั้น ดังนั้นนางจึงเริ่มหาสมุนไพรสำหรับปรุงยาชนิดต่างๆออกขาย โดยเริ่มจากยาชนิดใช้ภายนอกอย่างยาทาแก้ปวดเมื่อย แต่การที่เป็นหมอหน้าใหม่ที่จะขายยาสมุนไพรที่ไม่มีคนรู้จักนั้นยากยิ่งนัก แม้ตอนนี้จะมีคนที่เคยใช้ยานวดของนางแล้วได้ผลดีและบอกต่อกันปากต่อปาก แต่เมืองใหญ่อย่างนี้ก็ยังมีคนรู้จักน้อยยิ่งนัก นั่งคิดนอนคิดอยู่หลายวันนางจึงตัดสินใจที่จะหาลูกค้ากลุ่มใหม่ ต้องเป็นกลุ่มคนที่กว้างขวางและน่าเชื่อถือ วันหนึ่งนางและเหยาเอ๋อร์เกิดเดินพลัดหลงไปยังตรอกเล็กๆในถนนสายหนึ่ง ตรอกเล็กๆแห่งนี้มีผู้คนเข้าออกไม่ขาดสายเพราะมีร้านเหล้าและหอนางโลมเปิดเต็มไปหมด และเมื่อเห็นนางโลมเหล่านั้นความคิดพลันผุดขึ้นมา ดังนั้นนางจึงเริ่มสอนให้หนี่เหยาเอ๋อร์รู้จักการทำสปา เริ่มจากการ ขัดทำความสะอาดผิวหน้าและผิวกาย หลังจากนั้นก็นวดกระตุ้นให้เลือดลมวิ่งสะดวก พร้อมทั้งดื่มกินสมุนไพรบำรุงร่างกาย ดังนี้จึงจะเห็นผลที่ดีทันตา โชคดีที่เด็กสาวค่อนข้างจะเฉลียวฉลาดเพียงสอนไม่กี่ครั้งนางก็สามารถจำท่าการนวดหน้านวดตัวแบบง่ายๆได้ เริ่มแรกฝางฮูหยินก็ทักท้วงเนื่องจากไม่เคยรู้เห็นมาก่อนว่าหม่าเหลียนเฟยจะสามารถทำสิ่งเหล่านี้ได้ แต่นานวันเข้าก็เริ่มชินกับการเห็นนางนวดหน้าขัดตัวให้กับหนี่เหยาเอ๋อร์ จนบ่อยครั้งที่ต้องกลายเป็นผู้นอนนิ่งๆให้นางกับเด็กสาวรุมกันฝึกปรือฝีมือก่อนออกไปหาลูกค้า ณ หอเด่นดวง หอนางโลมขนาดใหญ่ของเมือง ที่กลางวันเงียบเหงาแต่พอแสงจากพระอาทิตย์ลาลับเท่านั้น ที่นี่ก็กลายเป็นจุดที่บุรุษทั้งหนุ่มทั้งแก่พากันมาพักผ่อนหย่อนใจกับเหล่าโฉมงามที่คอยออดอ้อนเอาใจ บ้างก็มาดื่มด่ำกับบรรยากาศเสียงพิณบรรเลงจากเหล่าเอ๋อเหนียงที่ขายศิลป์ไม่ขายเรือนร่าง หรือหากใครอยากได้สตรีปรนนิบัติพัดวีตลอดจนผ่านราตรีวสันต์ไปด้วยกันก็มีหญิงงามให้เลือกมากหน้าหลายตา ช่วงเที่ยงของทุกสามวันหม่าเหลียนเฟยจะต้องแวะมาขัดผิวนวดหน้าไปถึงนวดตัวให้กับเหล่าหญิงงามทั้งหลายที่ต้องการบำรุงผิวพรรณ เพราะความงามย่อมมีราคา ยิ่งงามมากนั่นหมายถึงยิ่งเป็นที่ต้องตาและต้องการของเหล่าบุรุษทั้งหลาย อีกทั้งสมุนไพรเสริมความงามและบำรุงผิวพรรณทั้งหลายที่นางทำออกมาขายใช้ได้ผลดียิ่งนัก ผสมผสานกันการนวดที่ฝีมือหาตัวจับยาก ทำให้เหล่าหญิงงามทั้งหลายพากันแย่งอุดหนุนอยู่เป็นประจำ จากปากต่อปากกระจายเป็นวงกว้างอย่างที่นางต้องการ ยิ่งทำให้ตอนนี้เหล่าฮูหยินทั้งหลาย พากันเสาะหาซื้อมาเพื่อบำรุงผิวกายทั้งสมุนไพรบำรุงเหล่านั้นเพื่อเอาใจเหล่าพ่อบ้าน นางจึงผลิตขายแทบจะไม่ทัน จนตอนนี้ต้องรับเด็กสาวชาวบ้านมาช่วยงานเพิ่ม Talk...ขอให้มีความสุขในการอ่านนะคะ