บทที่133 เรื่องราวแปลกประหลาด2

บทที่133 เรื่องราวแปลกประหลาด2 ฮ่องเต้อำมหิตพูดขึ้น! “พอแล้ว!หยดเลือดก็เสร็จแล้ว!แต่ว่า คุณหนูโจว๋!เจ้าจะต่อสู้กับข้าไม่ใช่เหรอ?” “ข้า…….” ซินเหยามองไปที่ท่านปู่และคนของตระกูลโจว๋ทุกคน…… “ข้ายอมแพ้!” นางก้มหน้าลง! สิ่งที่ครูฝึกสอนพูดไม่มีผิด! ความรู้สึกจะทำให้คนเราอ่อนแอได้! หน่วยซีลไม่ควรมีความรู้สึก! ตอนนี้นางมีญาติพี่น้องแล้ว ไม่ใช่ซินเหยาที่โดดเดี่ยวอีกต่อไป! นายท่านโจว๋ยอมสละทั้งตระกูลเพื่อนาง! นางไม่ควรจะเห็นแก่ตัวอีก! ไม่ควรเอาแต่ใจตัวเอง! ฮ่องเต้อำมหิตหัวเราะอย่างพอใจและพูดว่า: “เจ้าว่าอะไรนะ?เสียงเบาจังเลย เราไม่ได้ยินน่ะ!ฮ่าๆๆ!” ซินเหยามองตาขวางและพูดว่า: “ข้ายอมแพ้!เจ้าชนะแล้ว!ข้าไม่อยากต่อสู้กับเจ้าอีก!” ฮ่องเต้อำมหิตพูดต่อว่า: “เช่นนั้นงานแต่งล่ะ?” ซินเหยามองบนและพูดว่า: “เจ้าอยากทำอะไรก็ตามใจเถอะ!” ฮ่องเต้อำมหิตยิ้มและพูดว่า: “เราไม่ได้บังคับเจ้านะ!หึๆ!เจ้ายอมเข้าวังเอง!ถ้าเป็นเช่นนี้ เราก็จะไม่ลงโทษตระกูลโจว๋!” ซินเหยาไม่พูดอะไรอีก!!! ที่จริงฮ่องเต้อำมหิตใจดีมากแล้ว เขาเป็นถึงฮ่องเต้ วันนี้เรื่องทั้งหมดของจวนอ๋องโจว๋…… โดยเฉพาะท่าทีกับความอวดดีของซินเหยา…… ก็เพียงพอให้เขาลงโทษนางได้! แต่เขาอยากให้ซินเหยาเข้าวังจริงๆ! ขอแค่เขาได้ประโยชน์ จวนอ๋องโจว๋ก็ไม่สำคัญอะไรแล้ว! ฮ่องเต้อำมหิตยิ้มดีใจและพูดว่า: “เราดีใจมาก!ตั้งแต่วันนี้ไป เจ้าก็จะกลายเป็นสัตว์เลี้ยงเรา!จำเอาไว้……เจ้าจะไม่มีวันหนีพ้นเงือมมือของเราได้!” ซินเหยายิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า: “เจ้าอย่าพึ่งดีใจไป!เข้าวังเป็นฮองเฮา!ข้าก็ดีใจนะ!ไม่รู้ว่าถึงเวลาเจ้าจะรู้สึกเสียใจทีหลังหรือเปล่า!” ฮ่องเต้อำมหิตหัวเราะใหญ่และพูดว่า: “ฮ่าๆ!คอยดูเถอะ!” ซินเหยาก็พูดอย่างเย็นชาว่า: “เจ้าอย่าเสียใจทีหลังแล้วกัน!” “วังของเรารอเจ้าอยู่นะ!” ฮ่องเต้อำมหิตยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์! วัตถุประสงค์ของเขาก็สำเร็จแล้ว! เขาอยากได้ซินเหยามาเป็นสัตว์เลี้ยงตลอดไป! “ฝ่าบาท!กระหม่อมคิดว่าฮองเฮาที่หยาบคาย ไม่เคารพฝ่าบาท ไม่เป็นผลดีต่อราชวงศ์นะพ่ะย่ะค่ะ!แม้ฮองเฮาอนาคตจะอายุน้อยไม่รู้ความ แต่จวนอ๋องโจว๋ก็ต้องรับผิดชอบเรื่องการอบรมสั่งสอนบุตรสาว!ต้องไปหยุดเพียงเท่านี้!ถ้าฝ่าบาทจะปกป้องจวนอ๋องโจว๋!กระหม่อมไม่พอใจพ่ะย่ะค่ะ!” ถางเปิ้นกลางยืนขึ้นมาตะโกนพูดอย่างไม่พอใจ! ความพ่ายแพ้ของซินเหยา! ทำให้ฮ่องเต้อำมหิตไม่ได้เคียดแค้นอะไรกับจวนอ๋องโจว๋แล้ว ใครก็รู้ว่าฮ่องแต้อยากได้ซินเหยาเข้าวังแค่ไหนเพราะเหตุนี้ทำให้เขาไม่ลงโทษจวนอ๋องโจว๋อีก เขาเป็นฮ่องเต้! อยากทำอะไรก็ทำอะไร? แม้ทุกคนจะไม่พอใจ แต่ใครจะกล้าพูดอะไรมากไปกว่านี้? คนที่พูดแย่งเขาได้ก็คงมีเพียงถางเปิ้นกลางที่ไม่เห็นเขาที่เป็นฝ่าบาทไว้ในสายตา! ถางเปิ้นกลางพูดออกไปทำให้สีหน้าฮ่องเต้อำมหิตเปลี่ยนไปทันที: “แม่ทัพถางเปิ้น หรือว่าท่านมีข้อขัดข้องกับการตัดสินใจของเรา?” ถางเปิ้นกลางพูดอย่างโมโหว่า: “ไม่ว่าใครจะเป็นฮ่องเต้ก็ต้องมีความยุติธรรม!ถ้าฮ่องเต้ลำเอียงจวนอ๋องโจว๋ กระหม่อมไม่เห็นด้วย!” ฮ่องเต้อำมหิตมองไปทุกคนและพูดว่า: “ยังมีใครที่ไม่พอใจอีกไหม?” ถางเปิ้นขุยยืนขึ้นมาเป็นคนที่สองและพูดว่า: “กระหม่อมก็ไม่พอใจเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ!” ฮ่องเต้อำมหิตยืนนิ่งไม่พูดไม่จา…… “ได้!พวกเจ้าจำเอาไว้!” “พวกเจ้าตระกูลถางเปิ้นจำคำเราเอาไว้!” “อย่าให้เราจับได้ว่าพวกเจ้ามีความผิดอะไร!” “ไม่เช่นนั้น เราจะทำให้พวกเจ้ารับโทษเป็นร้อยเท่าพันเท่า!” ฮ่องเต้อำมหิตรู้ดีว่า ตระกูลถางเปิ้นยังกล้าท้าทายอำนาจของฮ่องเต้อยู่! และความจริงที่โหดร้ายก็คือกลับไม่เคร่งเลย! อย่างน้อยตรงหน้าสามตระกูลใหญ่ยังไม่หนักแน่นและแข็งแรงพอ! ไม่เช่นนั้นละก็ เขาจะจัดการจวนอ๋องโจว๋ ยังต้องคิดแผนการมากมายขนาดนี้อีกเหรอ? สุดท้ายก็ยังไม่สำเร็จ? แน่นอน การปรากฎตัวของซินเหยาทำให้เขาเปลี่ยนใจที่จะจัดการตระกูลโจว๋! เพราะยังไงการหยดเลือดนั้นก็พิสูจน์แล้วว่านางเป็นคนของตระกูลโจว๋ ถ้าตอนนี้กำจัดตระกูลโจว๋ ความฝันที่จะมีซินเหยามาครอบครองก็จะพังทลาย! เพราะเหตุนี้เขาถึงยอมปล่อยตระกูลโจว๋ไป แต่ว่า เขายอมปล่อยตระกูลโจว๋ ตระกูลถางเปิ้นต้องไปยอมแน่นอน เชิงเซียงถางเปิ้นขุยแม้จะไม่กล้าท้าทายอำนาจของเขาโดยตรงแต่ถางเปิ้นกลางกลับกล้าท้าทายโดยตรงเลย! เขาเป็นคนที่มีความสามารถจริงๆถึงได้กระทำเช่นนี้! “ข้าก็ไม่พอใจ!” ลูกศิษย์ตระกูลถางเปิ้นต่างพากันออกมาประท้วง! “ยังมีข้าอีก!” มาอีกแล้ว “ข้าก็ไม่ยอม!” มาอีกคน “ขอฝ่าบาทตัดสินด้วยความยุติธรรม!” มาอีกคนแล้ว…… “ข้า……” “ยังมีข้าอีก……” มีคนออกมายืนด้านหลังของถางเปิ้นกลางและถางเปิ้นขุยเยอะขึ้นเรื่อยๆ ทีแรกยังเป็นลูกศิษย์ลูกน้องทหารที่สนิท…… ต่อมาก็มีคนต่อต้านมากขึ้นอีก