บทที่1 ไม่มีเงินอะไรก็ทำไม่ได้

บทที่1 ไม่มีเงินอะไรก็ทำไม่ได้ \"คุณชาย นี่ก็ผ่านไปสิบปีแล้ว ไม่ว่าความแค้นจะฝังลึกแค่ไหน ก็ควรจะลดลงบ้างแล้วนะครับ\" “เดือนหน้าจะเป็นวันเกิดครบรอบ 50 ปีของคุณพ่อ คุณ พวกคุณไม่ได้เจอกันมานานกว่าสิบปีแล้ว พ่อของคุณอยากเจอคุณมาก นอกจากนี้พ่อของคุณยังบอกอีกด้วยว่า เรื่องที่คุณกลับไปรับมรดกจะถูกประกาศขึ้นที่งานเลี้ยงในวันนั้น\" ที่ถนนหงหวู่ ในมือลู่เฉินถือเค้กกล่องหนึ่งที่ซื้อไปให้ฉีฉีลูกสาวของเขา ลู่เฉินเหลือบมองไปยังชายชราในชุดผ้าไหมของราชวงศ์ถังที่ยืนยิ้มอยู่ “กลับไปงั้นเหรอ? \" ลู่เฉินหัวเราะเยาะ สายตาของเขาช่างเฉยเมย “ตั้งแต่วินาทีที่เขายอมให้เสี่ยวเบชิงผู้หญิงเลวๆนั่นฆ่าคุณแม่ของผม ผมก็ตัดขาดความสัมพันธ์พ่อลูกกับเขาแล้ว” \"แต่หากจะให้ผมกลับไปนั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ เงื่อนไขแรกคือให้เขาตัดหัวของเสี่ยวเบชิงมาวางไว้ตรงหน้าผม!\" ชายชรากับผู้คุ้มกันข้างๆมองหน้ากัน \" ถ้าทำไม่ได้ก็หลีกทางไปซะ\" ลู่เฉินตะโกน ชายชราหลีกทางให้เขาโดยไม่รู้ตัว ลู่เฉินก้าวไปข้างหน้าด้วยความยืนหยัด ลู่เฉินโกรธมากและเกลียดแค้นมากด้วย เมื่อสิบกว่าปีก่อน แม่ของเขาถูกรถชนและเสียชีวิต แม้ว่าผลการสอบสวนจะบอกว่าคนขับรถเมาสุราขณะขับขี่ แต่ความจริงแม้แต่คนโง่ๆก็สามารถรู้ได้ว่าทั้งหมดนี้เป็นแผนของผู้หญิงที่ชื่อว่าเสี่ยวเบชิงคนนั้น ลู่เฉินไปหาพ่อของเขาเพื่อสอบถามความจริงและขอคำอธิบายจากพ่อ แต่พ่อกลับตบหน้าเขาและด่าว่าเขาอกตัญญูไม่ซื่อสัตย์ เขาท้อแท้หมดหวังมาก หลังจากงานศพของแม่เขาก็ได้เดินทางออกจากเมืองหลวงตามลำพังและไปเรียนต่อที่ยวี่โจว เขาได้พบรักที่นี่และแต่งงานมีลูก เขาได้ใช้ชีวิตเหมือนกับคนธรรมดาทั่วไป หลังจากการแต่งงานเขาไม่ได้รับการต้อนรับจากครอบครัวของแม่ภรรยาเท่าไรนัก กระทั่งสุดท้ายเขาและภรรยาหลินอี้จุนถูกขับออกจากบ้าน ทั้งสองคนใช้ชีวิตด้วยเงินเดือนที่ไม่มากนัก แต่เขาก็ไม่เคยปริปากบ่น เพราะเขามีภรรยาที่เก่งและอ่อนโยนอีกทั้งลูกสาวที่น่ารักพวกเขามีชีวิตที่สวยงาม เท่านี้ก็พอใจแล้ว ส่วนการกลับไปที่บ้านนั้นอีกครั้ง หึหึ ฝันไปเถอะ！ ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของลู่เฉินก็ดังขึ้น ทันทีที่เขารับสายก็ได้ยินเสียงจากหลินอี้จุนภรรยาของเขา ซึ่งฟังดูน้ำเสียงคล้ายกำลังโมโห \"ลู่เฉิน คุณอยู่ไหน? อาการของฉีฉีรุนแรงมากขึ้นแล้วคุณรู้มั้ย! ฉันให้คุณดูแลฉีฉีที่โรงพยาบาล ทำไมคุณยังทิ้งเธอไว้แล้วออกไปข้างนอกคะ?\" คล้ายกับมีสายฟ้าฟาดลงมากลางใจอย่างไรอย่างนั้น！ ลู่เฉินตั้งสติได้ เขาจับโทรศัพท์ไว้แน่นแล้วพูดว่า “ ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้ \" ลู่เฉินกังวลมาก เขาไม่ได้แก้ตัวหรืออธิบายอะไรเพิ่มเติม เขารีบวิ่งไปที่ถนนเพื่อโบกรถแท็กซี่ ลู่เฉินทำอะไรไม่ถูก เขาจับกล่องเค้กอย่างแน่นไว้ในมือ เพราะมันเป็นสิ่งที่ฉีฉีชอบกินที่สุด ลูกสาวตัวน้อยร้องให้เขาไปซื้อมาหลายวันแล้ว เขาจะทำให้ฉีฉีผิดหวังไม่ได้ เมื่อถึงจุดหมาย ลู่เฉินยังไม่ทันได้หยุดเพื่อหายใจก็มีหญิงสาวสวยคนหนึ่งวิ่งออกมาและตบหน้าเขาเข้าอย่างจัง！ เธอคือหลินอี้จุน ภรรยาของเขา เธอสูงประมาณ1.68เมตร รูปร่างสง่างามและหน้าตางดงาม เธอจัดว่าเป็นผู้หญิงสวยที่หายากเลยทีเดียว แม้ว่าลูกสาวของพวกเขาอายุสามขวบแล้ว แต่เธอก็ยังดูสวยราวกับหญิงสาวอายุยี่สิบปี ไม่เพียงแต่รูปร่างที่ไม่เปลี่ยนไป ยังเพิ่มเสน่ห์น่าดึงดูดกว่าเดิม แต่ตอนนี้ใบหน้างดงามของเธอเต็มไปด้วยความโมโห “ลู่เฉิน คุณทำให้ฉันผิดหวังมาก! \" ลู่เฉินก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด \" ฉีฉีอยู่ที่ไหน เธอเป็นยังไงบ้าง？ \" “คุณยังมีหน้ามาถามเรื่องฉีฉีอีกเหรอ? ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ฉีฉีคงไม่เป็นแบบนี้ โชคดีที่มีแพทย์มาเห็นเข้าจึงรีบส่งตัวเธอไปรักษาทันเวลา ถ้าช้ากว่านี้อีกหนึ่งนาทีฉันคงต้องเสียฉีฉีไปแล้ว! \" หลินอี้จุนชี้ไปที่ลู่เฉินแล้วพูดอย่างจริงจัง “โชคดีที่อาการของฉีฉีทรงตัวแล้ว ไม่เช่นนั้นชีวิตนี้ฉันจะไม่มีวันจะยกโทษให้คุณ! \" เมื่อได้รู้ว่าอาการของลูกสาวดีขึ้น หัวใจของลู่เฉินจึงคลายความกังวลลงบ้างเล็กน้อย ฉีฉีเป็นลูกสาวและเป็นสมบัติที่ล้ำค่าที่สุดของเขา และเขาหวังว่าลูกสาวตัวน้อยนี้จะก้าวผ่านโรคภัยนี้ไปได้และจะมีความสุขมากกว่าคนอื่นๆ! ถ้าเป็นไปได้เขาอยากจะเอาชีวิตของตัวเองเข้าแลก เพื่อให้สุขภาพของฉีฉีแข็งแรงขึ้น! ในขณะนี้ มีผู้หญิงอีกสองคนปรากฏตัวขึ้นที่ข้างหลังหลินอี้จุน ลู่เฉินจำพวกเขาได้อย่างดี หนึ่งในนั้นคือวังเสวี่ย คุณแม่ของภรรยา ส่วนอีกคนคือหลินอี้เจีย น้องสาวของภรรยา เขานั่นเอง วังเสวี่ยเมื่อเห็นลู่เฉินก็ด่าออกมาว่า \"คนไร้ประโยชน์ ผ่านไปเป็นเวลาหลายปีแล้วแกยังกินและใช้เงินลูกสาวของฉันอยู่อีกเหรอ？ เลี้ยงหมาก็ยังสามารถเฝ้าบ้านได้ แล้วแกล่ะ แกดูแลลูกสาวของตัวเองก็ยังไม่ได้ ทุเรศ！\" \"คนที่ตามจีบลูกสาวของฉันต่อแถวยาวจากต้นซอยถึงท้ายซอย คนไหนบ้างที่ไม่ได้ที่ทำงานอยู่บริษัทที่มีชื่อเสียง คนไหนบ้างที่ไม่มีความสามารถ ฉันอยากจะรู้จริงๆว่าแกใช้อะไรมาหลอกลวงลูกสาวของฉันให้เขาแต่งงานกับแก! \" หลังจากพูดจบวังเสวี่ยก็หันหน้าไปพูดกับหลินอี้จุนว่า \"ฟังแม่นะ รีบหย่ากับเขาเถอะ อย่าเสียเวลาอยู่กับไอ้คนอ่อนแอไร้ความสามารถแบบนี้เลย\" \"นั่นสิคะพี่\" หลินอี้เจียมองทางลู่เฉินแล้วพูดตามแม่ว่า \"ค่ารักษาพยาบาลของฉีฉีวันนี้ พี่ได้เอาเงินเก็บทั้งหมดออกมาใช้แล้ว แต่ขอถามหน่อยว่าเขาเคยจ่ายเงินสักก้อนมั้ย คนแบบนี้ไม่สมควรเรียกตัวเองว่าหัวหน้าครอบครัวด้วยซ้ำ! ฉันได้ยินมาว่าหัวหน้าของพี่ชื่นชมพี่มากนี่คะ พี่แต่งงานกับเขาเถอะ! \" หากตามปกติแล้ว เมื่อหลินอี้จุนได้ยินคำพูดเช่นนี้จากแม่กับน้องสาว เธอต้องโต้เถียงกับพวกหล่อนแน่นอน แต่ตอนนี้ เธอไม่แม้แต่จะพูดอะไรออกมา เธอรู้สึกผิดหวังกับลู่เฉินมากจริงๆ! ผู้ชายคนหนึ่งที่มีมือมีเท้าและยอมสละชีวิตให้เธอได้ เธอจึงตัดสินใจใช้ชีวิตกับเขา แต่เมื่อตอนที่ลูกสาวป่วยหนัก เขากลับออกไปข้างนอก！ นี่เขายังมีความรับผิดชอบและจิตใต้สำนึกอยู่หรือเปล่า?! ขณะนี้ พยาบาลคนหนึ่งเดินเข้ามา พยาบาลคนนั้นเหลือบมองไปที่ลู่เฉินและกล่าวว่า \"ญาติผู้ป่วยคะ คุณเป็นหนี้ค่ารักษาพยาบาลมาหนึ่งแสนหยวนแล้ว ถ้าคุณไม่จ่ายเงินค่ารักษาอีกทั้งค่ามัดจำล่วงหน้าอีกสองแสนหยวน โรงพยาบาลคงจะต้องหยุดยาให้กับผู้ป่วย\" ก่อนที่หลินอี้จุนจะพูดอะไรออกมา ลู่เฉินก็พยักหน้าและพูดขึ้นว่า \"เราจะจ่ายเงินทั้งหมดภายในวันนี้\" เมื่อเขาพูดจบก็มองไปที่เตียงและได้เห็นลูกสาวที่นอนหน้าซีดเซียว นอกจากความเจ็บปวด ตอนนี้ในใจเขาไม่เหลือความรู้สึกอะไรอีกเลย \"รบกวนรีบหน่อยนะคะ ถ้าหากไม่ชำระเงินก่อนบ่ายนี้ โรงพยาบาลจะหยุดยาของลูกสาวคุณ\" นางพยาบาลเยาะเย้ยและมองไปที่ลู่เฉินด้วยสายตาดูถูก เมื่อพยาบาลเดินออกไป วังเสวี่ยก็ตะโกนมาว่า \"ไอ้คนอ่อนแอ แกยังกล้าสัญญาว่าจะจ่ายเงินให้หมดภายในวันนี้หรือ? อยากให้ลูกสาวฉันไปขอเงินใครมาใช่ไหม? หน้าด้านจริงๆ! \" หลินอี้เจียกลอกตามองลู่เฉินและพูดกับหลินอี้จุนว่า \"พี่คะ ระหว่างทางมาที่นี่ ฉันโทรเรียกหัวหน้าฟ่านหมิงมานี่แล้วค่ะ ตอนนี้เขาคงจะใกล้ถึงแล้ว ถ้ามีเขาอยู่ค่ารักษาพยาบาลของฉีฉีก็ไม่ต้องกังวลแน่นอน\" ตอนที่หลินอี้จุนกำลังจะด่าว่าหลินอี้เจียว่าทำอะไรโดยไม่คิด ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านหลัง ชายคนนี้ก็คือฟ่านหมิง อายุสามสิบกว่าปี แต่งตัวดูดีมองแล้วมีภูมิฐาน เขาเป็นผู้อำนวยการฝ่ายขายของบริษัทกลุ่มตงเจีย และก็เป็นหัวหน้าของหลินอี้จุนด้วย ลู่เฉินเองก็รู้จักเขาดี ทำไมงั้นหรือ？ เพราะเขาก็เป็นพนักงานของบริษัทกลุ่มตงเจียด้วยเช่นกัน ทั้งสองคนทำงานที่เดียวกัน ก็แค่ฟ่านหมิงเป็นผู้อำนวยการระดับสูง และเขาเป็นยามรักษาการณ์ที่เฝ้าประตู เมื่อได้เห็นฟ่านหมิงมาที่นี่ ลู่เฉินก็ขมวดคิ้วขึ้น แต่ฟ่านหมิงทำอย่างมองไม่เห็นลู่เฉิน เขาทักทายกับวังเสวี่ยและหลินอี้เจีย แล้วจ้องมองไปทางหลินอี้จุนอย่างอ่อนโยนกล่าวว่า \"อี้จุนครับ อี้เจียได้บอกกับผมเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว ฉีฉีเป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารัก แต่ตอนนี้เธอถูกความเจ็บป่วยรุมเร้า ทำให้ผมเองก็รู้เป็นห่วงมาก ทำไมไม่บอกผมก่อนหน้านี้\" หลินอี้จุนกระซิบบอกว่า \"ฉันขอโทษนะคะผู้อำนวยการ แต่นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน ดังนั้นฉันคงไม่รบกวนผู้อำนวยการแล้วค่ะ\" “อย่าพูดแบบนี้นะครับ คุณเป็นผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาที่น่าภาคภูมิใจที่สุดของผมคนหนึ่งและเป็นเพื่อนของผมด้วย เรื่องของคุณก็เหมือนกับเรื่องของผม! \" ฟ่านหมิงพูดด้วยน้ำเสียงเน้นย้ำว่า \"อี้เจียบอกกับผมว่ายังต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาล เท่าไหร่ครับ? \" \" สามแสนค่ะ \"หลินอี้เจียรีบพูดขึ้นก่อน ฟ่านหมิงยิ้มอย่างภูมิใจและพูดกับหลินอี้จุนว่า \"คุณอี้จุนครับ ผมจะจ่ายสามแสนนี้ให้ก่อน ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร\" ฟ่านหมิงมองไปที่ลู่เฉินด้วยสายตาเหยียดหยาม ในความคิดของเขาลู่เฉินแค่เป็นยามรักษาการณ์ของบริษัท เขาไม่สมควรที่มีภรรยาสวยงามอย่างหลินอี้จุนด้วยซ้ำ ใช่！ เขามองหลินอี้จุนมานานแล้ว หลินอี้จุนเป็นหนึ่งในผู้หญิงสวยที่สุดในบริษัท ผู้ชายทั่วไปที่ได้เห็นเธอก็ล้วนชื่นชอบเป็นธรรมดา หลินอี้จุนก็รู้ว่าฟ่านหมิงกำลังคิดอะไรกับเธออยู่ แต่เธอก็ไม่กล้าปฏิเสธเพราะว่าลูกสาวของเธอยังนอนป่วยอยู่บนเตียง ลู่เฉินรู้สึกถึงสายตาอันร้อนแรงของฟ่านหมิงที่มองไปยังภรรยาของเขา เขากำมือแน่นและพูดอย่างโกรธเคืองว่า“ ไม่ต้อง ผมจ่ายเองได้\" หลินอี้จุนตะโกนออกมาด้วยดวงตาแดงก่ำว่า \"ลู่เฉิน นี่คือชีวิตของลูกสาวเรานะคะ คุณไม่เป็นห่วงเธอแต่ฉันเป็นห่วง! เงินเก็บของฉันเอาออกมาใช้จนหมดแล้ว ตอนนี้ผู้อำนวยการยอมให้ยืมก่อนสามแสนหยวน ทำไมคุณถึงไม่รับความช่วยเหลือจากเขา? บอกฉันทีว่าทำไม?\" ลู่เฉินกำหมัดแน่นขึ้น เล็บของเขาจิกลงในเนื้อแต่เขาก็ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดแม้แต่น้อย! ในขณะนี้ เขารู้สึกว่าตัวเองอ่อนแรงไร้ค่าเหลือเกิน ฟ่านหมิงมองไปที่หลินอี้จุนและลู่เฉินอย่างเยาะเย้ย ทันใดนั้นเขาก็คิดแผนขึ้นมาในใจแล้วพูดว่า \"อี้จุนครับ ดูเหมือนว่าพวกคุณไม่ต้องการความช่วยเหลือจากผมแล้ว ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวไปก่อนนะครับ\" \"ผู้อำนวยการฟ่าน......\" หลินอี้จุนเปล่งเสียงออกมาเบา ๆ ฟ่านหมิงยิ้มกับหลินอี้จุนแล้วจากไป เขามั่นใจว่าลู่เฉินกับหลินอี้จุนไม่สามารถหาเงินสามแสนมาเป็นค่ารักษาพยาบาลได้ เพราะดูเหมือนว่าลู่เฉินไม่มีทางออกแล้วจริงๆ ฟ่านหมิงเดินจากไปแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย เขาตรงไปหาพยาบาลที่รับผิดชอบดูแลฉีฉี เขาแอบยื่นเงินหนึ่งพันหยวนให้พยาบาลและพูดว่า \"พ่อแม่ของฉีฉีไม่สามารถหาเงินได้ถึงสามแสนหยวนหรอก ถ้าถึงเวลาแล้วพวกเขายังไม่จ่ายค่ารักษาพยาบาล คุณก็ไปให้พวกเขากลับบ้านไปเถอะ \" นางพยาบาลยิ้มเมื่อได้เห็นเงินที่เขายัดใส่มือให้แล้วพยักหน้าอย่างรวดเร็ว