บทที่5 คุณลู่เฉินครับ ผมขอโทษ

บทที่5 คุณลู่เฉินครับ ผมขอโทษ สถานการณ์เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว ทำให้ฟ่านหมิงและคนอื่นๆตั้งตัวไม่ทัน “อะไรกัน！ ทำไมยังไม่รีบขอโทษลู่เฉินอีก？” เสี้ยจุนเดือดเนื้อร้อนใจจนแทบจะคลั่ง ยังไงเขาก็นึกไม่ถึงเลยว่า คนที่อยู่เบื้องหลังลู่เฉินนั้นคือลู่จง เศรษฐีที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองยวี่โจว เมื่อลู่เฉินเดินออกจากห้องทำงานของเขาได้ไม่นาน เขาก็ได้รับโทรศัพท์จากลู่จง ลู่จงพูดกับเขาผ่านโทรศัพท์ว่า เขานั้นทำให้คุณชายตระกูลลู่ไม่พอใจ และจะต้องชดใช้ด้วยการล้มละลายของบริษัทภายในห้าโมงวันนี้ ที่ลู่จงโทรมานั้นไม่ได้ต้องการข่มขู่ แต่เพื่อให้เขาได้เตรียมใจไว้ล่วงหน้าเท่านั้นเอง คำพูดแบบนี้มันอาจดูเหมือนเรื่องล้อเล่นและเอาแต่ใจ แต่มหาเศรษฐีอย่างเขามีเงินและคุณสมบัติที่จะทำอะไรตามอำเภอใจแบบนี้ได้นะสิ แม้แต่เศรษฐีลู่ยังออกหน้าด้วยตัวเองแบบนี้แล้ว เขายังทำอะไรได้อีก？ เมื่ออยู่ต่อหน้าลู่จง เขาเป็นได้แค่มดตัวเล็กๆตัวหนึ่งเท่านั้น ลู่จงสามารถทำให้เขาล้มละลายได้ในทุกวินาทีอย่างง่ายดาย เขาจึงได้รีบวิ่งตามออกมา ทำไงได้ ตอนนี้ไม่มีใครช่วยเขาได้แล้วนอกจากลู่เฉิน ฟ่านหมิงกลัวจนตัวสั่น เมื่อเห็นแววตาที่น่าเกรงขามของผู้บริหารเสี้ย เขาก็สั่นสะท้าน “ลู่เฉิน ผมขอโทษ ผมมันมีตาหามีแววไม่ หวังว่าคุณจะให้อภัยกับความโง่เขลาของผมด้วย” ในที่สุดฟ่านหมิงก็ยอมเอ่ยปากขอโทษลู่เฉิน เมื่อมองดูท่าทางของผู้บริหารเสี้ย ฟ่านหมิงก็เข้าใจดีว่าเขาควรเลือกเอ่ยขอโทษลู่เฉิน ถ้าเขายังไม่อยากถูกไล่ออก ลูกค้าของเขาส่วนใหญ่เป็นผู้ที่สั่งซื้อตาแมวอิเล็กทรอนิกส์ ซึ่งในเมืองยวี่โจวก็มีแค่บริษัทอิเล็กทรอนิกส์ตองเจียเท่านั้นที่ผลิตตาแมวอิเล็กทรอนิกส์ได้ดีที่สุด ถ้าเขาถูกไล่ออกขึ้นมาจริงๆ เขาคงต้องออกจากเมืองยวี่โจว หรือไม่ก็ไปเริ่มต้นชีวิตการงานใหม่ แล้วอีกอย่างเขาอยู่ที่นี่ก็ได้รับค่าคอมมิชชั่นหลายแสนในทุกๆเดือน เขาจึงไม่อยากออกจากที่นี่ พวกพนักงานรักษาความปลอดภัยอย่างหยูไห่ก็พากันก้มหน้าก้มตาไม่กล้ามองสบตาผู้บริหารเสี้ย กลัวว่าจะถูกบังคับให้พวกเขากล่าวคำขอโทษต่อลู่เฉินด้วย “ลู่เฉิน คุณพอใจหรือยังครับ” เสี้ยจุนหันกลับไปมองลู่เฉินและยิ้มอย่างแจ่มใส พวกฟ่านหมิงต่างก็มองไปทางลู่เฉิน ลู่เฉินครุ่นคิดแล้วพูดขึ้นว่า “เอาละ วันนี้พอแค่นี้ก่อนครับ” ลู่เฉินรู้ดีว่าฟ่านหมิงกล่าวขอโทษเพราะถูกบังคับ เขาต้องไม่พอใจแน่ๆ และคงไม่ได้ออกมาจากใจจริง ถ้าอย่างนั้น ก็ค่อยๆเล่นเกมไปกับเขาแล้วกัน “ยังไม่รีบกลับไปทำงานอีกเหรอ？” เมื่อเห็นลู่เฉินอ่อนข้อให้ เสี้ยจุนก็วางใจเพราะนี่แสดงว่าเขายังมีโอกาสอยู่ “ครับ ครับ ผมรีบไปทำงานเดี๋ยวนี้เลย！” ฟ่านหมิงก็โล่งใจเช่นกัน เขาพูดจบก็รีบจากไป หยูไห่เองก็พาพวกพนักงานรักษาความปลอดภัยออกจากห้องโถงไปประจำจุดตนเอง “ลู่เฉินครับ ผมขอโทษจริงๆครับที่โง่เชื่อฟังคำพูดใส่ร้ายคุณจากฟ่านหมิง และเข้าใจผิดเรื่องคุณลางานด้วย หวังว่าคุณจะให้โอกาสผมอีกสักครั้งนะครับ” หลังจากพวกฟ่านหมิงจากไป เสี้ยจุนก็ร้องขอความเมตตาจากลู่เฉิน นี่เป็นทางออกทางเดียวของเขาแล้ว ขณะนี้ความเป็นความตายของบริษัทขึ้นอยู่กับลู่เฉิน อย่าว่าแต่ขอความเมตตาเลย ถึงจะต้องกราบขอโทษลู่เฉิน เขาก็ต้องทำตามโดยไม่มีสิทธิ์ลังเลแม้แต่นิดเดียว ลู่เฉินมองหน้าเสี้ยจุนอยู่นาน จนทำให้สมองของเสี้ยจุนปั่นป่วนไปหมด ลู่เฉินพูดขึ้นอย่างช้าๆว่า “ก็ได้ งั้นเราไปคุยกันที่ห้องทำงานของคุณแล้วกันนะ” ในที่สุด เสี้ยจุนก็โล่งใจได้สักที เขารีบพาลู่เฉินเดินตรงไปห้องทำงาน ...... “ผู้จัดการฟ่านครับ ผู้บริหารเสี้ยเขาหมายความว่ายังไงกันแน่ครับ？ ตอนแรกเขาเป็นคนไล่ลู่เฉินออกจากบริษัทเอง แต่ทำไมตอนนี้กลับช่วยลู่เฉินซะงั้น？”หยูไห่ถามด้วยความสงสัย ฟ่านหมิงขมวดคิ้วโดยไม่ได้พูดอะไรออกมา เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่า มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง！ วันนี้ถูกบังคับให้ขอโทษลู่เฉิน ถึงแม้ว่าจะมีไม่กี่คนเห็นเข้า แต่ก็ทำให้เขาเสียหน้ามาก！ เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่า ลู่เฉินไปพูดอะไรกับผู้บริหารเสี้ย ทัศนคติของเขาที่มีต่อลู่เฉินถึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ “จะเป็นไปได้ไหมว่า ผู้บริหารเสี้ยกับภรรยาของลู่เฉินจะมีอะไรกัน？ เลยเป็นเหตุที่ผู้บริหารเสี้ยปกป้องเขา ใครๆก็รู้ดีว่าหลินอี้จุนเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในบริษัท ใครๆก็ชอบเธอกันทั้งนั้น” หยูไห่พูดด้วยดวงตาแวววาว ฟ่านหมิงเพิ่งคิดออก “จริงซิ！ ทำไมผมไม่ได้นึกถึงเรื่องนี้กันนะ！” แม้แต่เขาที่อายุเพียงสามสิบต้นๆ ก็หลงใหลหลินอี้จุนมากขนาดนี้ ผู้บริหารเสี้ยจะหลงใหลในตัวหลินอี้จุนขนาดไหน เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ฟ่านหมิงก็รู้สึกขนลุกทันที นี่เขาไปแย่งผู้หญิงกับผู้บริหารเสี้ยเหรอเนี่ย？ นี่มันคือรนหาที่ตายชัดๆ！ “ต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ แต่ก็ช่างมันเถอะ ในเมื่อพวกเขาสองคนมีความสัมพันธ์กันแบบนี้เขาจะคอยดูวันที่ผู้บริหารเสี้ยเบื่อผู้หญิงคนนี้ เมื่อนั้นลู่เฉินต้องถูกไล่ออกจากบริษัทแน่นอน ถึงตอนนั้นเราค่อยจัดการมัน” ฟ่านหมิงพูดขึ้น “ไอ้ลู่เฉินนั่นก็ใจกล้าจริงๆ คิดจะประจบประแจงเจ้านายทำได้ถึงขนาดส่งภรรยาตัวเองไปนอนด้วย ใจมันทำด้วยอะไรเนี่ย” หยูไห่หัวเราะ ฟ่านหมิงก็หัวเราะเยาะเหมือนกัน ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมหลินอี้จุนถึงไม่สนใจเขา หลินอี้จุนนะหลินอี้จุน ผมคิดว่าคุณเป็นผู้หญิงที่แสนดีซะอีก ที่ไหนได้คุณมันก็เป็นแค่ผู้หญิงมั่วๆคนหนึ่ง！ ฟ่านหมิงยิ่งคิดยิ่งโกรธ ก่อนหน้านี้เขาแค่ไม่พอใจลู่เฉิน แต่ตอนนี้เขาโมโหหลินอี้จุนขึ้นมาอีก เป็นผู้หญิงของผู้บริหารเสี้ยแล้วยังไง？ ถ้าคุณยังอยู่ที่ฝ่ายขาย เขามีวิธีมากมายจัดการเธอ！ ฟ่านหมิงยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ ในเมื่อเสี้ยจุนไม่ย้ายหลินอี้จุนไปแผนกอื่น ก็หมายความว่าเขาไม่อยากทำให้เรื่องนี้โดดเด่นขึ้นมา เพราะกลัวว่าจะมีใครรู้ถึงความสัมพันธ์นี้ ต่อไปนี้หากเขาจะกลั่นแกล้งหลินอี้จุน คาดว่าเสี้ยจุนก็ไม่กล้าพูดอะไร ในที่สุด ลู่เฉินก็ล้มเลิกความคิดที่จะทำให้บริษัทอิเล็กทรอนิกส์ตองเจียล้มละลาย เมื่อไปถึงห้องทำงานของเสี้ยจุน เขาก็เสนอขึ้นมาว่าจะซื้อบริษัทอิเล็กทรอนิกส์ตองเจีย จากการขอร้องไหว้วอนของเสี้ยจุน สุดท้ายเขาแค่ซื้อหุ้นส่วน 70% ของบริษัทไว้ และกลายเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของบริษัทอิเล็กทรอนิกส์ตองเจีย เมื่อทุกสิ่งทุกอย่างได้จบลงอย่างเรียบร้อยแล้ว ลู่เฉินก็กลับมาที่โรงพยาบาล \"แค่ไปยื่นใบลาออกต้องใช้เวลานานขนาดนี้เลยเหรอ？” หลินอี้จุนมองหน้าลู่เฉินอย่างไม่พอใจ ถึงแม้ว่าตอนนี้ทั้งสองคนต้องการเงินมาก แต่ก็ยังต้องมีคนคอยดูแลลูกสาว การที่พวกเขาทั้งสองลากิจบ่อยๆ อาจส่งผลต่อหน้าที่การงานได้ ดังนั้นเมื่อลู่เฉินบอกกับเธอว่าจะไปลาออกจากงาน หลินอี้จุนจึงไม่ได้ว่าอะไร เงินเดือนของลู่เฉินแค่น้อยนิด ทำไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร แต่การที่ลู่เฉินจากไปตั้งครึ่งวันมันทำให้เธอรู้สึกโมโห “ผมมีธุระอื่นต้องทำ” ลู่เฉินอธิบาย “มีธุระอะไรสำคัญกว่าการดูแลลูกฉีฉีคะ？” หลินอี้จุนตอบกลับ จริงๆแล้ว ลู่เฉินอยากจะบอกความจริงที่ว่าเขาได้ซื้อบริษัทอิเล็กทรอนิกส์ตองเจียไว้แล้ว แต่เมื่อเห็นหน้าหลินอี้จุนที่เต็มไปด้วยความดูถูก เขาได้แค่ยิ้มและขี้เกียจจะอธิบาย เขาเริ่มนึกสนุกขึ้นมาว่า ถ้าหลินอี้จุนรู้เรื่องที่เขาได้เป็นผู้ถือหุ้นรายใหม่ของบริษัทอิเล็กทรอนิกส์ตองเจีย เธอจะรู้สึกยังไงนะ？ “คุณดูแลฉีฉีให้ดีนะ ถ้าฉีฉีเป็นอะไรขึ้นมาฉันไม่ปล่อยคุณแน่” หลินอี้จุนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา เมื่อพูดจบก็คว้ากระเป๋าแล้วไปทำงาน ลู่เฉินไม่ได้สนใจหลินอี้จุน เขาคุกเข่าลงและมองไปยังใบหน้าผอมซีดของลูกสาวตัวน้อย ลูกสาวเขาที่หลับอยู่ตอนนี้ไม่รู้เป็นเพราะฝันร้ายหรือเพราะว่าอาการเจ็บป่วย ใบหน้าของเธอแฝงไปด้วยความไม่สบายใจ ลู่เฉินสงสารลูกสาวอย่างจับใจ เขาก้มลงจูบหน้าผากเธออย่างเบาๆ เพราะกลัวว่าจะทำให้เธอตื่น เมื่อเห็นสีหน้าของลูกสาวค่อยๆดีขึ้น ลู่เฉินก็รีบโทรหาลู่จงและเร่งให้เขารีบไปหาไขกระดูก จากนั้นจึงจัดการเปลี่ยนห้องผู้ป่วยของลูกสาวเป็นห้องวีไอพี ลู่เฉินกำชับให้พยาบาลที่มาใหม่ดูแลฉีฉีให้ดี แล้วจึงออกไปหาอะไรรองท้อง ตั้งแต่เช้าจนกระทั่งปาไปบ่ายโมงแล้วเขายังไม่ได้กินข้าวเลย เมื่อเขาก้าวออกจากโรงพยาบาล ก็ได้เจอหน้าแม่ยายและน้องสาวภรรยาของเขา