ตอนที่ 4 ฉันต้องการเงินเหล่านั้น

ตอนที่ 4 ฉันต้องการเงินเหล่านั้น นัทชาขดตัวและสั่นเทา โยนกระป๋องหล่นลงมากัดฟัน กลับโอบกอดที่คอของจิรชัย “พอใจรึยัง ถ้าพอใจแล้วคุณก็เซ็นสัญญาให้ฉัน ฉันต้องการ......เงินเหล่านั้น” “พอใจ?” จิรชัยได้ยินดังนั้นก็ยิ้มเยาะ เขาอุ้มนัทชาขึ้นและวางเธอลงบนเตียง แววตาของนัทชาสั่นไหวจนพูดไม่ออก จิรชัยเองก็ไม่อยากฟังเธอพูดไร้สาระ มองเข้าไปในแววตาของนัทชาที่ซ่อนน้ำตาเอาไว้ ใบหน้าของเธอช่างน่าสงสารและบ่งบอกถึงอาการน้อยใจ เขาย่นคิ้วและในใจไม่ได้รู้สึกรังเกียจอะไร เขาจับนัทชาพลิกหันไป เขาไม่ต้องการเห็นใบหน้าที่น่ารังเกียจของผู้หญิงคนนี้ ช่วงเวลากลางดึกก็จบลง จิรชัยอาบน้ำเสร็จก็ออกมาหยิบเอกสารขึ้นแล้วเอาปากกามาเซ็นต์ หลังจากนั้นก็ทิ้งเอกสารนั้นไว้ตรงหน้าของนัทชา “หยิบดีๆ” นัทชาหยิบและจิกเอกสารอย่างเย็นชา ขนตาตกลงมาปิดแววตาที่เศร้าหมอง จิรชัยจัดแขนเสื้อเสร็จเรียบร้อยก็เดินออกไปโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามองเธอ ร่างกายของนัทชาหมดแรงแล้วจริงๆ เธอหลับไปในโรงแรมอย่างรู้สึกงุนงง ตื่นขึ้นมาก็เป็นตอนเที่ยงของอีกวันแล้ว เธอนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้กินยา เธอจึงรีบอาบน้ำและออกไปซื้อยาทันที เวลาเธอกับจิรชัยอยู่ด้วยกัน ทุกครั้งผู้ชายคนนั้นจะให้เธอกินยา บอกเธอไม่ควรมีลูกให้กับเขา ถ้าเกิดเธอท้อง ก็ให้ไปทำแท้งเด็กนั่นซะ นัทชาทุกข์ทรมานมานานแล้ว หลังจากที่เธอถูกพบว่ามีเนื้องอกในสมอง เธอรู้ว่าเหลือเวลาอีกไม่มากนัก เธอก็ไม่ไว้วางใจจะให้กำเนิดเด็กความคิดนี้ ถ้าเกิดเธอไม่อยู่แล้ว งั้นใครจะดูแลเด็กคนนั้นละ? จิรชัย มีแต่จะรังเกียจเด็กเท่านั้น หลังจากนัทชาเอาเอกสารไปมอบให้บริษัทก็เรียกรถเพื่อไปตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาล “ผมยังยืนยันคำเดิม ถ้าตอนนี้คุณไปรับการรักษาที่ต่างประเทศ อาการป่วยของคุณน่าจะมีโอกาสหายดีสูง” คุณหมอชยุตม์มองที่ผลตรวจและยังคงพยายามโน้มน้าวนัทชา “มีอะไรที่สำคัญกว่าชีวิตของคุณหรอ?” ครึ่งปีก่อน ตอนที่ผู้หญิงคนนี้รู้ผลตรวจว่าเป็นเนื้องอกในสมอง เขาก็แนะนำให้นัทชาไปผ่าตัดที่ต่างประเทศ ถึงแม้ว่าโอกาสผ่าตัดสำเร็จจะมีเพียงแค่ 50% แต่ก็ยังดีกว่ารอความตาย นัทชาส่ายหน้าและยิ้มบางๆ “มีสิ่งที่สำคัญกว่าชีวิตเสมอ ยิ่งกว่านั้นโอกาสสำเร็จมีเพียงแค่ 50% ฉันไม่อยากตายบนเตียงผ่าตัดอย่างเดียวดายหรอก” เธออยากที่จะอยู่ข้างๆจิรชัย จนกระทั่งชีวิตแห้งเหือด หลังจากนั้นเธอก็จะหาสถานที่ที่เงียบสงบเพื่อเฝ้ารอช่วงเวลาสุดท้าย หมอชยุตม์ส่ายหัวและเลิกเกลี้ยกล่อมเธอ เพียงแค่พูดว่า “เนื้องอกในสมองของคุณเริ่มมีขนาดที่ใหญ่แล้วและมันกดทับเส้นประสาทของคุณ ช่วงนี้คุณไม่เพียงแต่จะมีเลือดกำเดาไหลเป็นจำนวนมาก น้ำหนักจะลดลง อาจจะมีอาการมองไม่เห็นหรือไม่ได้ยิน และที่สำคัญร้ายแรงถึงขั้นหมดสติเลยก็ได้” นัทชารีบร้อนถามกลับ “มีวิธีที่ทำให้เบาลงไหม? ฉันไม่อยากให้คนอื่นดูออกว่าฉันกำลังป่วย” หมอชยุตม์ยิ้มเจื่อนๆ “คุณเก็บซ่อนมันมานานมากแล้ว ตอนนี้......คุณคงปกปิดมันต่อไปไม่ได้แล้ว” “ปกปิดมันให้ได้มากที่สุด ไม่ว่ายานั่นจะแพงแค่ไหนก็ไม่เป็นไร ฉันจ่ายไหว!” หมอชยุตม์ถอนหายใจแล้วพูดว่า “ที่ต่างประเทศมีการรักษาแบบใหม่ มันสามารถบรรเทาอาการของคุณได้เป็นระยะเวลา 1 เดือน ใช้เวลาทำ 7 วัน แต่ค่าใช้จ่าย......ไม่ต่ำกว่า 300,000” 300,000 พอดีกับเงินฝากทั้งหมดของนัทชา “หมอชนุตม์ รบกวนคุณช่วยฉันจัดคิวที ฉันจะไปทำ” ตารางทั้งหมดเสร็จสิ้นแล้ว วันต่อมานัทชาก็ไปลาหยุดกับบริษัทเป็นเวลา 1 สัปดาห์ และบินไปต่างประเทศ แน่นอนว่าการรักษาให้ผลลัพธ์ที่ดี ในช่วงเวลาไม่กี่วันหลังจากรักษานัทชาเจริญอาหารมากขึ้น หลังจากผ่านไป 7 วัน เธอก็ดูสดใสและมีชีวิตชีวามากขึ้น ไม่มีอาการป่วยให้เห็นแม้แต่นิดเดียว เมื่อกลับมาจากต่างประเทศ นัทชากำลังเปิดประตูหน้าบ้านก็มีน้ำเสียงเย็นชาของจิรชัยดังมาจากข้างใน “ช่วงไม่กี่วันมานี้เธอไปไหนมาหน่ะ?” ในห้องนั่งเล่นไม่ได้เปิดไฟไว้ จะมีก็เพียงแค่แสงไฟจากข้างนอกที่เล็ดลอดเข้ามาทางหน้าต่าง ทำให้เห็นร่างกายที่สูงใหญ่ของจิรชัยแค่เลือนราง แต่กลับรับรู้ได้ถึงแรงกดดัน “ฉันมีเงินแล้ว ก็เลยอดใจไม่ไหวที่จะออกไปใช้ชีวิตตามประสาฉันไหม?” เขาลุกขึ้นเดินมายืนกอดอกตรงหน้านัทชา