ตอนที่ 8 เขาปรากฎตัวแล้ว

ตอนที่ 8 เขาปรากฎตัวแล้ว จิรชัยมองไปที่ตาคู่นั้น “นัทชา เธอขู่ฉันหรอ?” เขาปล่อยดารินทร์และเดินไปหานัทชา ความดุร้ายแผ่ออกมาจากตัวเขาเต็มไปหมดทำให้ในร้านชุดแต่งงานเงียบสงัด นัทชากัดฟันและพยายามทำใจให้สงบ “ฉันแค่อยากคุยบางเรื่องกับคุณ แค่ 10 นาที......” “นัทชา! เธอมีสิทธิ์อะไรมาเรียกร้องจากฉัน!” จิรชัยขัดเธอโดยไม่ลังเล สายตาของเขามืดมน เขาก้มตัวลงและกระซิบเบาๆให้ได้ยินเพียงสองคน เขาพูดด้วยเสียงต่ำ “หรือเธออยากให้ฉัน ส่งรูปพวกนั้นออกไปซะตอนนี้เลย? ก่อนที่เธอจะมาพูดอะไรไร้สาระ ฉันจะส่งออกไปให้ทุกคนได้รู้ว่าเธอมันก็แค่ผู้หญิงราคาถูก!” นัทชาตัวแข็งไปในทันที เธอคิดไม่ถึงว่าผู้ชายคนนี้จะเอาเรื่องนั้นมาข่มขู่เธอ จิรชัยมองกลับด้วยสายตาที่เหยียดหยามและเย็นชา “นัทชา จำไว้ให้ดี เธออยู่กับฉันอย่าทำอะไรโดยไม่คิด อย่ามาขู่ฉัน เพราะฉันจะรังเกียจเธอมากขึ้น!” เขาพูดจบก็โบกมือไล่ให้บอดี้การ์ดเอาเธอออกไปจากร้าน นัทชายังไม่ล้มเลิก เรื่องของตระกูลหันมณีใกล้เข้ามาแล้ว เธอไม่สามารถเสียเวลาได้อีกต่อไป เธอยืนขึ้นกำลังจะลองดูอีกครั้ง ปลายจมูกของเธอก็ร้อนและมีเลือดกำเดาไหลออกมา ครั้งนี้มันรุนแรงกว่าเมื่อก่อน ในเวลาสั้นๆเลือดกำเดาก็ไหลพรั่งพรูออกมาเป็นจำนวนมาก แม้แต่เสื้อผ้าของเธอก็เลอะไปด้วย เหตุการณ์ที่น่ากลัวนี้ทำให้ผู้คนจำนวนไม่น้อยหยุดดูอย่างเป็นห่วง และเอากระดาษทิชชู่ให้นัทชา “ขอบคุณค่ะ” นัทชาปิดจมูกไว้และขอบคุณเขา แต่เลือดกำเดาที่ไหลอยู่ก็ยังไม่หยุดเหมือนเดิม กระดาษทิชชู่ถูกใช้ไปเป็นซองๆ “สาวน้อย เท่าที่ฉันดูอาการของเธอนั้น เหมือนกับเธอกำลังเป็นเนื้องอกในสมองที่ค่อนข้างรุนแรงเลยหล่ะ เธอต้องรีบไปรักษาที่โรงพยาบาลแล้ว!” คนที่เดินผ่านไปมาพอจะเดาอาการป่วยของเธอได้และแนะนำเธออย่างอ่อนโยน “ไม่......” นัทชาส่ายหัวและปฏิเสธ “ฉันไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณ” เธอปิดจมูกไว้และพยายามปลีกตัวออกจากฝูงชน อีกฝั่งหนึ่งของกระจก จิรชัยกำลังกอดดารินทร์อย่างรักใคร่ นัทลาเอามือปิดหน้าที่เปื้อนเลือดกำเดาไว้และมองผ่านกระจกเข้าไป จิรชัยดูเหมือนจะรู้สึกอะไรบางอย่างจึงหันไปมอง ใบหน้าที่พึ่งยิ้มแย้มก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาและสายตาของเขาก็เอือมระอา แม้ว่าเขาจะเห็นใบหน้าและเนื้อตัวของนัทชาเต็มไปด้วยคราบเลือดกำเดา ไม่มีถ้อยคำที่ห่วงใย ไม่แม้กระทั่งประหลาดใจแม้แต่นิดเดียว มีเพียงแค่รังเกียจและสะอิดสะเอียน เขาก็แค่เกลียดชังเธอ...... ทันใดนั้นนัทชาก็รู้สึกหนาวขึ้นมา เธอป่วยมาเยอะ แต่เธอไม่เคยรู้สึกอึดอัดเท่าตอนนี้ เธอรู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังจะตาย มองกลับไปนัทชาก็หนีไป เลือดกำเดาหยุดไหลไปตั้งแต่เมื่อไรเธอก็ไม่รู้ เมื่อเธอกลับไปหาพระเจ้า เสื้อผ้าบนตัวครึ่งหนึ่งก็เต็มไปด้วยเลือด บนคางของเธอเต็มไปด้วยคราบเลือด ผู้คนบนท้องถนนต่างมองเธออย่างประหลาด นัทชารีบก้มหัวและตรงไปซื้อผ้าเปียกที่ซุปเปอร์มาร์เก็ต หลังจากนั้นก็ไปนั่งเช็ดคราบเลือดที่สวยสาธารณะ “นัทชา......” ทันใดนั้นก็มีเสียงที่คุ้นเคยมาจากข้างหลัง เธอหันกลับไปมองก็พบกับทานวีร์ ไม่เจอกันไม่กี่ปี เขาดูเปลี่ยนไป ดูเป็นผู้ใหญ่และมีภูมิฐานมากขึ้นเมื่ออยู่ในชุดสูทที่ดูสง่างาม แต่ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า อยากจะมาที่ห้องหลายวันมานี้ พอนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเป็นคนที่ทำให้เขาต้องเหนื่อยแบบนี้ ในใจของนัทชาก็รู้สึกผิดเป็นอย่างยิ่ง “ขอโทษนะ เรื่องของบริษัทนาย ทั้งหมดเป็นเพราะฉันเอง” นัทชาก้มหัวขอโทษ ทานวีร์ส่ายหัวและนั่งอีกฝั่งของม้านั่ง “เธอป่วยใช่ไหม? ทำไม......เลือดกำเดาถึงไหลเยอะอย่างนี้?” นัทชารีบปิด แต่เสื้อผ้าของเธอเต็มไปด้วยคราบเลือด ปิดยังไงก็ไม่มิด ทำได้แค่พูดโกหกไป “ไม่เป็นไร ช่วงนี้ฉันร้อนจากข้างใน นี่คงเป็นเลือดกำเดาเก่าที่ไหล” ทานวีร์มองเธออย่างอ่อนโยนและพูด “ทุกครั้งที่เธอโกหกเธอจะกระพริบตาถี่ นัท อย่าโกหกฉัน ถ้าเกิดเธอมีเรื่องอะไรที่ยากจะพูด บอกฉัน ฉันจะช่วยเธอแน่นอน” รอบตานัทชาแดงเล็กน้อย “เรื่องครั้งนี้ของตระกูลหันมณีของพวกนาย มันเป็นเพราะฉัน ฉันทำให้มันเป็นแบบนี้แล้วฉันจะทำให้นายเหนื่อยมากกว่านี้ได้อย่างไร?” “เธอเป็นห่วงฉันหรอนัทชา?” เสียงทานวีร์ดูตื่นเต้น เขาคว้ามือของนัทชาขึ้นมา “เธอ.....เป็นห่วงฉันใช่ไหม?”