CHAPTER 3 Pub

@ Pub 22.19 น. คืนนี้เป็นความพยายามอีกครั้งของฉันที่จะทำให้พี่คายามะหันกลับมามอง และแน่นอนว่าในเวลาเช่นนี้เขาคงอยู่ที่บาร์แล้ว “ลูกค้าประจำที่ชื่อคุณคายามะมาหรือยังคะ” เอ่ยถามพนักงานสาวหน้าเคาน์เตอร์ที่รู้จักฉันดีพอๆ กับพี่คายามะ รู้ด้วยว่าฉันเคยเป็นแฟนพี่และเคยถูกเท ซึ่งนั่นมันก็เกือบหนึ่งปีมาแล้ว แต่วันนี้ฉันสวยขึ้น แต่งตัวดีกว่าทุกวัน กระโปรงสั้นรัดรูป สายเดี่ยว “คุณคายามะเพิ่งโทรยกเลิกการจองค่ะ” “อะไรนะ!” นี่มันแปลกมากสำหรับชายที่ชอบผับไหนแล้วก็จะไปแต่ผับนั้นตลอดอย่างพี่คายามะ แต่ถ้าไม่มาเพราะอยู่กับผู้หญิงคนนั้นล่ะ...? บ้าชิบ ล้วงมือลงในกระเป๋าสะพายและหยิบโทรศัพท์ขึ้นโทรหาคนบอกเลิกจอง แต่กลับไม่มีหมายเลขนั้นอีกต่อไป พี่คายามะเปลี่ยนเบอร์เพื่อหนีฉันหรือเปล่า เป็นไปไม่ได้ พี่คงแค่ปิดโทรศัพท์มากกว่า คืนนั้นฉันดื่มวอดก้าย้อมใจคนเดียว ไม่ใส่ใจสายตาของผู้ชายทั้งผับที่มองมาด้วยประกายวาววาม บางคนเดินตรงเข้ามา ยกยิ้มพูดเคยและเสนอสั่งเครื่องดื่มให้แต่ฉันก็ไล่กลับโต๊ะไปทุกราย เมื่อวอดก้าหมดขวดที่สองฉันสาดวอดก้าขวดต่อๆ มาใส่หน้าผู้ชายทุกคนที่เสนอหน้ามาทักฉัน ไปตายซะ ฉันสวยขนาดนี้ก็เพื่อชายคนเดียวคือพี่คายามะ! ผ่านไปเกือบชั่วโมงฉันลุกออกจากร้านโดยมีหลายคนอาสาพยุงแต่ถูกผลักกระเด็นหมด เดินโดยไม่ได้มีจุดหมายมากมายนัก รู้ว่าพี่คายามะพักที่ไหนแต่ไม่ได้อยากไปบุกถึงที่ มันดูจงใจและดูเป็นนางมารเกินไปถ้าทำแบบนั้น แต่ถ้าเจอที่ผับเหมือนที่ลองไปเมื่อหัวค่ำมันจะเหมือนฉันกับเขาเจอกันโดยบังเอิญและดูดีกว่า ถึงฉันจะชอบเขาเหมือนบ้าแต่ก็มีศักดิ์ศรีและไม่ลดตัวลงไปวิ่งตามผู้ชายหรอกนะ กึก ย่างก้าวสะดุดเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่ไม่คุ้นเคยเดินตามมา ปรายตามองเยื้องหลังโดยไม่หันหน้า... บัดซบแล้ว ผู้ชายสองสามคนเดินตามฉันมาทำไมวะ!? เร่งฝีเท้า ไม่หรอก พวกมันคงแค่บังเอิญเดินมาทางเดียวกัน หักเลี้ยวมุมตึกระฟ้าตึกหนึ่ง แต่พวกนั้นยังเดินตามมาจนประชิด ฉันเร่งฝีเท้าอีก แต่ย่านกลางเมืองซึ่งไม่เคยคุ้นเพราะเพิ่งย้ายมาอยู่ได้ไม่กี่วันทำไมถึงได้ดูมืดหม่นขนาดนี้นะ ตึกระฟ้าสูงประดับแสงสี หากแต่ใต้ตึกมืดและเปลี่ยวร้าง ชายในที่มืดทุกคนมองฉัน ชายที่ดูไม่ใช่คนดี สูบบุหรี่ ทำไมผู้ชายทั้งถนนมองฉันวะ ก็แค่ใส่ชุดรัดรูปสั้นๆ ที่เตรียมมาหว่านเสน่ห์เฟลิร์ทพี่คายามะคนเดียวแต่ทำไมเหมือนมาล่อจระเข้ทั้งเมือง!? “ตามมาทำไม!?” ตะคอกเสียงห้วนเมื่อเลี้ยวมาถึงทางตัน ผู้ชายหลายคนดักไม่ให้ฉันออก บ้าชิบ! “ก็น้องเรียกมา” “กูเปล่าเรียกพวกมึง” “เรียก” “ไม่ได้เรียก!” “บราน้องเรียกพี่ไง” อะไรวะ!? เฮือก! บ้าชิบ พอก้มลงไปก็เห็นว่าเสื้อฉันร่นลงไปจนปิดขอบบราเซียร์ไม่มิด ช่วงนี้อกหักเลยกินเยอะขึ้นแค่นิดเดียว น้ำหนักก็ได้ไม่ขึ้นทำไมมาเด่นที่หน้าอกซะได้!? เพราะงั้นชุดมันเลยฟิตขึ้นจนเห็นขอบบราไง เพิ่งรู้ตัวตอนถูกทักนี่เอง! “สวยดี” หัวหน้าของมันที่ก้าวออกมาจากกลุ่มบอกฉัน ดวงตาเหมือนลิ้นที่ลามเลียฉันทั้งตัว “ไม่เคยเห็นเธอมาก่อนเลย ไม่ใช่คนแถวนี้สินะ” “น่าฟัดว่ะ” หมาอีกตัวเลียริมฝีปาก “แต่งตัวสวยยั่วพี่แบบนี้แล้วจะทิ้งพี่ไปเฉยๆ ได้เหรอ รับผิดชอบด้วยดิวะ” หัวหน้าแก๊งหยุดเดินเมื่อก้าวเข้าใกล้จนลมหายใจร้อนปนกลิ่นบุหรี่รินรดซอกคอฉัน “มาเป็นเมียพี่ไหม” หล่อนะ แต่... “อ๊าก อุ๊บ อ๊อก!!!” เสียใจ หมอนั่นร้องโหยหวนเหมือนถูกเชือดเมื่อฉันเตะสูงกลางเป้ากางเกงมันดังพลั่ก ก่อนบดหัวรองเท้าขยี้กลางขามันซ้ำ ฉันทำแบบเดียวกันกับอีกสองคน เตะผ่าไม่ยั้ง ฉันเก่งพอคงรอด แต่ถึงไม่รอดและถูกยำก็ได้อัดมันคว่ำไม่ให้เสียชื่อเอริกะล่ะวะ “ไปให้พ้นไอ่เลว!” ฉันตะเพิดมันเหมือนคนชนะ แต่แป๊บเดียวกลับถูกไอ้หมาหมู่สองตัวที่เหลือรวบเอวจากข้างหลังแล้วอุ้มขึ้น “เฮ้ย!” ฉันทั้งถีบทั้งดิ้นแต่สู้แรงผู้ชายอกสามศอกสองคนพร้อมกันไม่ได้ “ไอ่บ้าปล่อยฉัน! อ๊ะ!!” ฉันดิ้นและถีบพวกมันแต่กลับถูกจับกดแน่นราวกับตอกติดผนังเปรอะสีสเปรย์แบบย่านทรุดโทรมด้านหลัง มือถูกคนเลวยึดคนละข้างและกดกับผนังเดียวกันจนเหมือนถูกตรึง! อีกสองคนจากไหนไม่รู้คว้าขาฉันไม่ให้เตะถีบได้อีกแล้วอ้าออกจากกัน “ไอ้หมาหมู่ ออกไปได้จะเตะกระอักเลือดตายทีละคน!” ฉันดิ้นทั้งที่มือถูกตรึง ขาถูกอ้าและยึดกด มันทำให้ฉันไม่รู้จะสู้ยังไง “หึ ปากดีงี้ชอบว่ะ” แล้วพอหัวโจกเพยิดหน้าลูกน้องมันอีกสองคนที่เหลือก็ฉีกเสื้อฉัน ควาก! เสียงผ้าถูกฉีกตามมือหยาบจนบาดผิวเนื้อ อากาศภายนอกเกาะกุมร่างส่วนที่ถูกเปิดว่าง บ้าที่สุด! ช่วงนี้หน้าอกยิ่งใหญ่อยู่ด้วย แรงก็ไม่ค่อยมีเพราะเมา นี่ฉันเพิ่งรู้ตัวเหรอวะ ลืมไปว่าดวดวอดก้าไปสองขวดเต็ม ไม่งั้นบอกเลยผู้ชายห้าคนเอาไม่อยู่หรอก! “ไอ่สารเลวปล่อยนะ!” Jin’s Part เมื่อกี้ได้ยินเสียงผู้หญิงร้องให้ช่วย นั่นมันคนที่อยู่เพ้นท์เฮ้าส์เดียวกับผมนี่ ชื่ออะไรนะ อาจจะชื่อเอริกะ จำไม่ค่อยได้ แต่ไปๆ มาทำไมเห็นผู้หญิงกำลังเตะผู้ชาย 3 คนกระเด็น โดนอัดจนกุมเป้ากางเกงไปตามๆ กัน เก่งทีเดียวทั้งที่ดูเซๆ ไม่รู้เก่งเพราะเมาหรือว่านี่คือเมาแล้วเก่งน้อยลงแล้ว? เพราะตอนนี้คนแปลกหน้าร่วมเพ้นท์เฮ้าส์โดนไอ้ร่างใหญ่คว้าตัวเข้าแล้ว ตอนแรกนึกว่าจะดิ้นสู้สำเร็จแต่ตอนนี้โดนจับตรึงอ้าแขนขาและฉีกเสื้อ เธอตัวขาวมาก อาจขาวกว่าผู้หญิงปกติ สวยไปทั้งตัวแบบที่สารเลวคงไม่ยอมปล่อยหลุดมือไปได้ ผมนึกอยากให้เธอสวยน้อยกว่านี้จะได้ไม่เป็นภัย เพราะตอนนี้พวกนั้นอยากกินเธอจนแทบคลั่ง ที่จริงขาวเนียนอย่างนี้เป็นรอยเพราะอันธพาลก็น่าเสียดาย แต่ไม่ใช่ว่าเพราะผมชอบเธอหรอกนะ ในเมื่อในโลกนี้ผมไม่แคร์และไม่สนใจอะไร จินคนดีคนเดิมตายไปนานแล้ว