CHAPTER 4 อันธพาล

Erika’s Part บ้าชิบ! ไอ้อันธพาลสองคนมันฉีกเสื้อฉันออกจนวิ่นทั้งที่ฉันยังถูกตรึงมืออยู่ แบบนี้ก็ต่อยมันไม่ได้ดิ! ขาที่ถูกอ้าอยู่แล้วตอนนี้ถูกอีกสองคนช่วยกันอ้าให้กว้างขึ้นอีก เย็นวาบตั้งแต่เมื่อกี้แล้วเพราะเดรสถูกฉีกจากอกลงไปถึงต้นขา “ไอ่คนเลว ออกไปได้พวกมึงตายหมดแน่!! แฮ่ก! ปล่อย!” “อ่า ปากเก่งแต่สวยจัง ขาวเนียนน่าลูบไปทั้งตัวแบบนี้ไม่น่าดื้อเลย ดิ้นเยอะจะเป็นรอยป่าววะ” หัวหน้ามองต้นขาฉันที่ถูกแหวก และมองลึกเข้าไปกว่านั้น มันทำให้ฉันยิ่งรู้สึกเย็นวาบเมื่อร่างที่เกือบโล่งตั้งแต่อกลงไปถึงต้นขาถูกทาบด้วยดวงตาอันตรายคู่นั้น “ไหนๆ ก็ไม่ใช่คนที่นี่ มาให้พี่รับน้องสักคืนก็ไม่เสียหายหรอกนะ แต่ถ้าติดใจหลังคืนนี้จะขอเป็นเมียพี่ต่อก็ยินดี” ร่างสูงของหัวหน้าย่อลงต่ำตามลำตัวฉัน ไล้ลมหายใจร้อนผ่านเนินอกและหน้าท้องที่ถูกเปิด อึก...เลว...! ริมฝีปากร่างสูงกระตุกยิ้มเมื่อย่อร่างลงจนเหมือนนั่ง ใกล้จนริมฝีปากแทบจะติดต้นขาด้านในของฉัน ขยะแขยงจนน่าขนลุกเมื่อริมฝีปากนั้นกดลงบนผิวเนื้อใกล้ขอบแพนตี้ด้านล่างของฉัน “อื้อ!” ฉันบิดหน้าเมื่อถูกจูบเกือบติดส่วนลึกนั้น บ้าชิบ นั่นมันใกล้จนเหมือนจะจูบส่วนนั้นของฉันอยู่แล้วในเมื่อมันอยู่ห่างออกไปไม่กี่นิ้ว เจ็บแปลบเพราะริมฝีปากที่กำลังดูดดึงราวกับจะฝากร่องรอยสีเข้มไว้บนร่างฉัน! “ยะ...อย่า...!” ฉันดิ้น พยายามหุบขาและสลัดตัวแต่ยิ่งถูกตรึงแน่นเหมือนมัด เรียวปากที่ดูดดึงใต้ขาพับฉันจนเป็นรอยแดงถอนออกเพื่อกระตุกยิ้มร้าย ไล้เรียวลิ้นขึ้นตามผิวเปล่าติดแพนตี้จนจะถึงกลางแพนตี้ที่เป็นเป้าหมาย “ลึกเข้าไปน่าจะหอมกว่านี้นะ” “ไอ่สารเลว ออกไปได้กูฆ่ามึงแน่!” ฉันดิ้นสุดแรง “หึ ก่อนถึงตอนนั้นมึงก็กลายเป็นเมียกูแล้วว่ะ” กระตุกยิ้มร้ายแล้วเคลื่อนริมฝีปากเข้าไปใกล้ส่วนลึกของฉันอีก จะถึงแล้ว ไม่! หยามกันแบบนี้ฆ่ากันให้ตายไปเลยไม่ดีกว่ารึไง!! “อย่านะ!!!! พลั่ก! ทว่าทันใดร่างสารเลวกระเด็นหน้าทิ่ม ปากกระแทกกับผนังแข็งระหว่างซอกขาฉันแล้วรูดลงอย่างหมดสง่าราศีหัวหน้า นั่นมันเพราะถูกเท้าโคตรใหญ่ถีบ เท้าใครวะ!? เวลาฉันเมามันทั้งขึ้นกูมึงและตาเบลอจนแทบมองภาพไม่ออก และเมื่อมองขึ้นตามร่างสูงของเจ้าของเท้าก็นิ่งอึ้งตะลึง!! ไม่น่าเชื่อ !!?? “แกเป็นใคร!!” ลิ่วล้ออันธพาลที่ตรึงฉันอยู่ตะคอกใส่เจ้าของลูกถีบที่เท้ายังยกค้างอย่างยียวน “ทำไมหน้าคุ้นๆ วะ!?” เออ ทำไมคิดเหมือนฉันเลย แต่คิดมาแล้วหลายวันยังคิดไม่ออกเลยเลิกคิด เออออกับตัวเองง่ายๆ ว่าหน้าเขาคุ้นๆ เพราะหน้าโหลไง และคนหน้าโหลคนนี้ก็คือรูมเมทที่หารค่าเช่าเพ้นท์เฮ้าส์กับฉันนั่นเอง “นาย!?” มาได้ไง “แพ้?” หน้าตายจินวิจารณ์แนวตำหนิ “หุบปากไปเลยนะ!” บ้าชิบ “ถ้าฉันไม่เมาคงชนะไปแล้ว รู้ไว้เสียด้วย!” “อ๊อก!” มือใหญ่กระชากคอหัวหน้าแก๊งที่ล้มหน้าคว่ำไปแล้วแรงจนคอเกือบหลุด ก่อนอัดจนกระอักเลือดออกปาก “อั่ก!” ตุ้บ ตั้บ พลั่ก พล่อก โครม!!!! จินเลือดเย็นมากและเก่งเว่อร์ ทว่ายังไร้ความรู้สึกบนใบหน้า เลือดจากปากอีกฝ่ายกระเซ็นติดหมัดแล้วก็ยังหน้านิ่งเหมือนเดิม ฉันรู้สึกเย็นวูบราวร่างถูกแช่แข็ง นี่รูมเมทฉันเลือดเย็นขนาดนี้เลยเหรอวะ? ฉันสู้ด้วย สลัดหลุดมาได้ก็ใส่ไม่ยั้งทั้งหมัด ฝ่าเท้า และกระทืบหน้า ทุ่มทิ้งก็หลายรอบ อันธพาลอะไรเนี่ยไม่เอาไหนเลย! ชิ้ง! แต่แล้วพวกมันชักมีดออกมา! เฮ้ย เล่นแรงไปแล้วนะเว้ย! ฉึก! มีดปักทะลุผนังปูนเมื่อหนึ่งในหมาเลวเสียบจินแต่เขาหลบทัน ก่อนพลิกตัวเป็นฝ่ายบิดข้อมือหมอนั่นที่กุมมีดจนหักผิดรูปเหมือนบิดผ้าหลังซัก กร็อบ! “อะ..อ๊าก!” กระดูกแหลกแน่ จินไปเอาแรงมาจากไหน แล้วสีหน้าที่มองความเจ็บปวดของอีกฝ่ายอย่างเยือกเย็นไร้ความรู้สึกแบบนั้น น่ากลัว... เขาเหมือนปีศาจที่ไม่รู้สึกรู้สาต่อความเจ็บปวด ฉันทรุดร่างกับพื้นโดยไม่รู้ตัว เกาะกุมเรือนร่างท่ามกลางเสียงอัดกัน นั่นเป็นวินาทีแรกที่ฉันขนลุกเมื่อมองจิน อันธพาลนอนอาบเลือดในพริบตา ดวงตาสีกลางคืนยังนิ่งตายเหมือนเดิมราวกับไม่รู้สึกใดๆ นี่เหรอรูมเมทฉัน และเวลานี้ดวงตานั้นลากมองฉันทำให้ฉันรู้สึกว่าร่างถูกอากาศเย็นยะเยือกบาดผิวอย่างล้ำลึก เคลื่อนมือปิดร่างตัวเองเท่าที่ทำได้ แต่ก็แค่นั้นล่ะ ฉันเพิ่งรู้ว่าตัวเองขาวขนาดนี้ ช่วงนี้ไม่ค่อยได้ออกแดดเลย เธอใช้ชีวิตกลางคืนมากไปนะเอริกะ แล้วในเวลานี้ดวงตานั้นก็ลากผ่านผิวเนื้อที่ไม่ควรมองของฉันบางส่วน หัวใจเหนือตะเข็บบรา หน้าท้อง และเรียวขา อึก... อย่างไรก็ตามนั่นเป็นแววตาที่ต่างออกไปจากคนอื่น เหมือนราชสีห์หรือสิงห์ที่เยือกเย็นก็จริงทว่าไม่เหมือนจะกินฉัน หากแต่เหมือนจะถามว่าปล่อยตัวเองให้มาเจอเรื่องแบบนี้ได้ไง และยังนั่งซื่อบื้ออยู่ทำไมวะ