CHAPTER 5 ดวงตาที่เยือกเย็น

Jin’s Part บ้าชิบ ผมสะบัดเลือดเดนสังคมออกจากมืออย่างไร้อารมณ์ ท่ามกลางกองเลือดคือรูมเมทที่นั่งพับอยู่ราวกับช็อค แต่ก็แค่แทงกัน ไม่ได้ถึงตาย พวกนั้นเริ่มใช้มีดก่อนเอง และผมก็ไม่ใช่คนดีที่จะไม่ใช้วิธีเดียวกัน ผมเลว แต่ก่อนอาจไม่ใช่ แต่ตอนนี้เป็นแบบนี้ กลางกองอันธพาลที่นอนระเนระนาดคือรูมเมทที่ส่วนเสื้อฉีกมีมากกว่าส่วนที่ดี ส่วนที่เหลือคงเรียกไม่ได้ว่าปิดมิดร่าง เนียนไปทั้งตัว ขาวมากตัดกับบราและแพนตี้สีดำบางบนร่าง บราเซียร์พยุงเนินเนื้ออวบอิ่มอย่างยากลำบากจนหากผมเป็นบราคงรู้สึกหนัก จะว่าไปเธอขาวเหมือนหิมะ ไม่ค่อยมีผู้หญิงที่ดูขาวน่าฟัดขนาดนี้ แต่ก็ไม่เกี่ยวกับผมนี่นะ ไม่แปลกที่อันธพาลจะอยากกินผู้หญิงแบบนี้เข้าไปทั้งตัว ริมฝีปากอมชมพูขบเข้าหากัน มือเกาะกุมร่าง และเมื่อหอบหายใจจนเนินเนื้อดูสะท้านผมเสมองไปอีกทาง ถอดเสื้อตัวเองออกโยนให้เธอห่ม ก่อนกระตุกมือเธอขึ้นและพาวิ่งออกไปจากตรงนั้น “แฮ่ก แฮ่ก...” เท้าเล็กเปลือยเปล่าวิ่งเร็วจนเธอหอบขนาดนี้ผมยังกลัวผู้ชายอื่นมากินเธอซ้ำ ไม่ต้องพูดถึงพวกอันธพาลหรอก ต่อให้ชายปกติเห็นเธอก็อาจปลุกความเป็นหมาป่าในตัวออกมา Erika’s Part ฝีเท้าของเราสองคนวิ่งไปตามตรอกซอยอย่างรวดเร็ว มือของจินกำข้อมือฉันแน่น พวกอันธพาลตายไหมนะ จินคนโหด ฉันไม่อยากยุ่งด้วยแล้ว! มองตามแผ่นหลังว่างเปล่าเต็มไปด้วยมัดกล้ามแล้วก็ไม่นึกแปลกใจว่าทำไมเขาอัดพวกนั้นได้อย่างราบคาบ เพราะเขากล้ามแน่นและกำยำมากไง เมื่อห่างจากที่เกิดเหตุฝีเท้าของร่างสูงชะลอลง ทว่ายังเดินเร็วและดึงมือฉัน “ดึกแล้วออกมาในที่แบบนี้ทำไม” น้ำเสียงทุ้มเข้มเหมือนฝ่ายปกครองนักเรียนอย่างไรอย่างนั้น “แล้วนายล่ะมาทำอะไร” ฝ่ายถูกถามไม่ตอบ พลันได้ยินเสียงท้องฟ้าคราง แล้วสายฝนจากฟ้าประดับไฟหลากสีของตึกกระหน่ำลงมาราวกับจะกลบคำตอบที่ยังไม่ทันเอ่ยออกมานั้น จินยังเดินนำและลากฉันให้เดินตาม แต่สายฝนชโลมจนพื้นถนนลื่น ฉันพลาดล้มเพราะเดินเท้าเปล่า นั่นเพราะรองเท้าส้นสูงมันขาดหมดตอนที่ถีบพวกหมาหมู่นั่น ขาฉันก็อ่อนแรงไปหมดแล้วด้วย พรืด...! “อ๊ะ!” หากแต่แทนที่จะกระแทกพื้นกลับเป็นแขนแข็งใหญ่ของคนข้างหน้าที่ประคองแผ่นหลังฉัน แขนนั้นร้อน กำยำ ดวงตาของเขาคมและดูน่ากลัว แต่นี่เป็นอีกครั้งแล้วที่จินช่วยฉัน จินเป็นคนแบบไหนกันแน่ เจ้าของมือที่ประคองแผ่นหลังเปียกหยาดฝนของฉัน เมื่อผละออกร่างสูงย่อลงข้างหน้า “ขึ้นมา” โดยไม่มองมาเสียงทุ้มเอ่ยสั่ง ฉันปีนขึ้นหลังเขา และมือของเขาช้อนใต้ต้นขาฉันเพื่อประคองให้ร่างไม่ตกจากหลัง หากทว่าร่างของจินร้อน...ร้อนจัง หรือเป็นเพราะสายฝนที่ทำให้ร่างฉันเย็นจนรู้สึกว่าอีกร่างร้อนขนาดนั้น...? ใบหน้าเรียบไม่พูดสักคำท่ามกลางเสียงฝีเท้าและสายฝนกระหน่ำเมื่อล่วงถึงหน้าคอนโด เขาเลือดเย็น... เหมือนถ้าเชือดคอใครตายก็คงหน้านิ่งแบบนี้เหมือนกัน แต่เขาช่วยฉัน ฉันเคยเกลียดที่ต้องเช่าห้องกับชายแปลกหน้า แต่คิดๆ ไปก็ดีเหมือนกัน ถึงมันอาจจะแปลกในสายตาคนอื่นแต่ฉันไม่แคร์ อย่างไรเสียเราก็ไม่ใช่แม้แต่คนรู้จักกัน อีกอย่างสิ่งที่ฉันต้องการมีสิ่งเดียวเท่านั้น เสียงสายฝน เสียงฝีเท้ามั่นคง ฉันแทบจะหลับไปบนแผ่นหลังนั้นแล้วเมื่อจินวางฉันลงในเพ้นท์เฮ้าส์ก่อนเดินห่างออกไป เรายังไม่พูดอะไรกัน ฉันเข้าห้องน้ำและอาบน้ำก่อน เมื่อเสร็จแล้วเขาถึงใช้ห้องน้ำอาบน้ำต่อจากฉัน แล้วเราแยกย้ายกันนอนบนเตียงของตัวเองที่ระหว่างกลางคั่นด้วยม่านขาวบาง ฉันยังไม่ได้ขอบคุณเขา แต่ช่างเหอะ ว่าแล้วก็อิงหัวลงบนหมอนนุ่มและหลับตาลง ลืมตาเป็นครั้งสุดท้ายและเห็นว่าหลังม่านร่างสูงนั้นยังไม่นอนหากแต่นั่งอยู่ขอบเตียง มองออกไปนอกหน้าต่างประดับความมืดและแสงไฟของเมืองใหญ่ในความเงียบ อีกแล้ว ฉันไม่รู้ว่าเขามองอะไร แต่มันก็ไม่เกี่ยวกับฉันไม่ใช่หรือไง Jin’s Part หน้าต่างสูงประดับแสงระยิบระยับจากตึกระฟ้า ผมมองออกไป...ก็เหมือนทุกครั้ง ทั้งที่แต่ก่อนผมไม่ใช่คนเย็นชาและเหม่อลอย แต่จินคนเดิมหายไปแล้ว ไม่มีจินคนเดิมอีกต่อไป คืนนั้นแนบข้างความเงียบติดหน้าต่างผมฝันถึงฮานะ ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่ทำให้ผมรักแบบยอมตายแทนได้ เธอเป็นทุกอย่างของผม เหมือนดวงอาทิตย์สดใสที่ทำให้ผมมีความสุขและยิ้มได้ แต่เพราะเธอผมถึงเปลี่ยนไป อีกคืนหนึ่ง 23.50 น. Erika’s Part เพ้นท์เฮ้าส์เงียบเหมือนเคยเมื่อฉันกลับมาถึง ราวกับไม่มีคนทั้งที่จินอยู่ที่นั่น แต่มึนจัง... ฉันเมาอ่อนๆ เป็นบางครั้ง ทั้งที่แต่ก่อนเอริกะที่แสนดีคนนี้ไม่เดินเฉียดใกล้แอลกอฮอล์ด้วยซ้ำ อย่างไรก็ตามตั้งแต่พี่คายามะบอกเลิกกับฉันทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ฉันร้ายและไม่แคร์ว่าหลายครั้งตัวเองจะเหลวไหล ฉันเริ่มดื่มด้วย และที่ดื่มก็เพราะมันทำให้ฉันหลับลงได้ เมื่อหัวค่ำที่ผ่านมาเป็นอีกครั้งที่ฉันลองไปดักรอพี่คายะมะที่ผับเดิมอีก แต่เขาไม่มา ฉันนึกแปลกใจที่การคบผู้หญิงอีกคนทำให้พี่คายามะดื่มน้อยลง แต่ฉันก็นึกเกลียดผู้หญิงคนนั้นที่แย่งพี่คายามะไปอยู่ดี เกลียดที่สุด ดวงตาที่เห็นภาพซ้อนพร่าเบลอของฉันเหม่อมองทะลุความมืดและแสงสีเหมือนทุกครั้งก่อนหลับตาลง และแล้วก็หลับไป หากทว่าในความเงียบฉันถูกปลุกขึ้นอีกครั้ง “...นะ...” ยินเสียงพึมพำจากหลังผ้าม่านบาง “ฮานะ...”