CHAPTER 5(2) หลังม่าน

ฮานะ? “กลับมาหาพี่ อย่าไป...” เป็นเสียงจินที่เรียกออกมาโดยยังไม่ตื่น ในความหลับเขาเรียกชื่อใคร? ฉันรู้จักฮานะอยู่คนหนึ่ง คนที่ฉันเกลียดจนไม่อยากอยู่ร่วมโลกด้วย แต่ในญี่ปุ่นมีผู้หญิงชื่อฮานะนับพัน...อาจถึงล้านก็ได้ มันทำให้ฉันไม่ชอบชื่อฮานะและเกลียดดอกไม้ไปด้วยในเมื่อฮานะแปลว่าดอกไม้ นั่นก็เพราะผู้หญิงนิสัยไม่ดีแค่คนเดียว แต่คงไม่ใช่ฮานะเดียวกันหรอกใช่ไหม ช่างเหอะ รูมเมทที่ราวกับเจ้าชายเย็นชาคนนั้นจะเรียกชื่อใครก็ไม่เกี่ยวกับฉัน เราก็แค่คนที่มาหารค่าเช่าห้องด้วยกัน ...ไม่มีวันเป็นแม้แต่เพื่อน… ฉันหลับตาลงอีกครั้ง แล้วเวลาหลังเที่ยงคืนก็พาฉันล่องลอยไปในความหลับใหลไกลแสนไกล อีกคืนหนึ่ง 00.45 น. ทางเดินใต้ตึกระฟ้าสว่างไสวมืดและเปลี่ยวไม่ต่างจากทุกคืน และเมื่อเดินกลับบ้าน.... ไม่สิ...ฉันมันเหมือนคนไม่มีบ้าน ฉันหมายถึงเมื่อเดินกลับเพ้นท์เฮ้าส์ฉันกลับรู้สึกไร้จุดหมาย ก็แค่ไม่รู้ว่าควรทำอะไร แทบไม่รู้อีกแล้วว่าเอริกะเกิดมาเพื่ออะไร...เหมือนหลงทางตั้งแต่พี่คายามะเลิกคบกับฉัน จริงสิ วันนี้ฉันไปหาพี่คายามะมาด้วย ที่ทำงานของพี่คายามะอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ และฉันพาตัวเองไป ทำทีเป็นบังเอิญผ่านไปแถวนั้น พกหมวกของพี่คายามะไปคืนด้วย หมวกนั้นเขาลืมไว้ที่ฉันตอนที่เรายังคบกันและไปเที่ยวด้วยกัน บางทีการเอาของมาคืนก็ใช้เป็นข้ออ้างในการมาพบพี่ได้ เพราะถ้าหากไม่มีเรื่องอะไรสักอย่างพี่ยาคายะก็ไม่เคยติดต่อมาตั้งแต่เขาบอกเลิกฉัน แต่ที่จริงพี่คายามะกับฉันก็ไม่ได้เลิกกันแบบเด็ดขาดขนาดนั้น เขาบอกว่าจะรักฉันเหมือนน้องสาวที่เขารักที่สุดตลอดไป และเรายังพูดคุยกันได้เสมอ ‘พี่คายามะ’ เมื่อเช้านี้เสียงฉันใสและร่าเริงเหมือนทุกครั้งที่ทักพี่ เมื่อครู่ฉันเดินไปเดินมาใต้หนึ่งในตึกสูงสุดแห่งย่านอาซากุซะที่พี่ทำงานอยู่เพื่อแอบรอพี่ เพราะแน่นอนว่าพี่ต้องผ่านมาทางนี้ ’เอริกะ มาหาพี่เหรอ’ ร่างสูงทักตอบอย่างอารมณ์ดี ดูภูมิฐานในชุดสูทสุดเนี้ยบ พี่คายามะเป็นนายธนาคารที่มุ่งมั่นและอนาคตไกลของธนาคารอันดับหนึ่งของญี่ปุ่นแห่งนี้ มาทำงานได้ไม่กี่เดือนก็ได้รับการโปรโมทให้ขึ้นสู่ตำแหน่งที่ใครๆ ต่างใฝ่ฝัน แต่ทว่าคนที่ทำงานยากระดับนั้นได้อาจมีแต่พี่คายามะของฉันคนนี้ ’บังเอิญผ่านมาเปิดบัญชีธนาคารที่นี่ค่ะ’ ฉันกอดแขนพี่เหมือนน้องสาวขี้อ้อนเช่นทุกที “เปิดบัญชีทั้งทีจะไม่อุดหนุนธนาคารของพี่คายามะได้ไง” ’น่ารักอีกแล้วนะเรา’ มือใหญ่เคลื่อนลูบเส้นผมฉันแผ่วเบา อบอุ่นจัง ฉันไม่มีวันขาดสัมผัสอ่อนโยนแบบนี้ได้ ’จริงสิ ฉันมีของจะมาคืนพี่ด้วยค่ะ เก็บไว้ในกระเป๋านานแล้วเผื่อว่าได้ผ่านมาแถวนี้’ ฉันควักหมวกของพี่ออกมา ’พี่ทิ้งไว้ที่บ้านฉันตั้งแต่ที่เราไปเที่ยวโอซาก้าด้วยกัน จำได้ไหมคะ ทริปนั้นสนุกสุดๆ เลยนะ’ ’จริงด้วยครับ วันนั้นพี่สนุกมากเลย’ ดีจัง พี่จำได้ งั้นพี่ก็น่าจะคิดถึงฉันด้วยสิ เรามีเวลาที่ดีด้วยกันมากมาย ทริปนั้นเหมือนฮันนีมูนของฉันเลย ตอนนั้นเราเพิ่งตกลงคบกัน ขับรถทางไกลขึ้นเหนือสู่โอซาก้าเพื่อเที่ยวทุ่งดอกลาเวนเดอร์และโรงงานช็อคโกแล็ตอิชิยะที่สวยเหมือนพระราชวังในฝัน กินคุกกี้ขึ้นชื่อที่อิชิยะด้วยกัน คุกกี้ของอิชิยะเป็นสัญลักษณ์ของคู่รักเพราะประกอบคุกกี้สองชิ้นเข้าด้วยกัน เหมือนสัญญากันว่าจะไม่แยกจากกัน ระหว่างเที่ยวทุ่งลาเวนเดอร์สีม่วงที่สวยงามราวกับภาพวาดบนแคนวาสเราหลบฝนฟ้าคำรามด้วยกัน ฉันเปียกไปทั้งตัวทว่าไม่หนาวสักนิดเพราะพี่กอดฉัน แต่แล้วทำไมวันนี้ถึงไม่เป็นแบบนั้นแล้วนะ ฉันไม่มีวันยอมรับการบอกเลิกวันนั้น แต่มันต้องกลับมาเหมือนเดิมสิ ’ขอบใจนะเอริกะ แต่ไม่ต้องก็ได้’ เสียงทุ้มคล้ายเกรงใจฉัน ’ฉันยังมีของของพี่อีกหลายอย่างเลยนะคะ ถ้านึกออกหรือเจอเพิ่มจะเอามาคืนอีก’ ’ไม่ต้องหรอก ทิ้งไปเหอะ’ ’ไม่เห็นต้องเกรงใจกันเลยนี่คะ คนกันเอง อ๊ะ ใกล้เที่ยงแล้วค่ะ เราไปกินข้าวด้วยกันไหม นานๆ ฉันจะได้ผ่านมาทางนี้สักที’ ’ขอโทษครับเที่ยงนี้พี่ไม่ว่างจริงๆ วันนี้พี่ลาครึ่งวันต้องกลับไปดูแลฮานะครับ ฮานะไม่ค่อยสบาย’ ฉันนิ่งอึ้ง มือคลายจากแขนในเสื้อสูทของพี่ โบกมือลาด้วยรอยยิ้มและมองตามแผ่นหลังที่เดินลับตาไป ฮานะอีกแล้ว ฉันไม่ชอบฮานะ เพราะงั้นคืนนี้ฉันถึงกลับบ้านดึกอีก เดินเรื่อยเปื่อยฆ่าเวลาให้ผ่านไป รู้สึกมึนเจือจางหลังดริ้งค์แก้เซ็ง แต่ไม่ได้ถึงกับดริ้งค์แอลกอฮอล์เข้มข้น แค่ดื่มไวน์ ใช่ ฉันทำตัวไม่ดีเหมือนประชดชีวิต เอริกะคนนี้กลายเป็นผู้หญิงเหลวแหลกไปแล้ว ก็มันไม่รู้จะทำอย่างไร ฉันอกหักก็เลยสิ้นคิด แล้วไง เอาเป็นว่าอย่าเอาอย่างฉันก็แล้วกัน ทุกก้าวที่เหยียบย่ำพื้นฉันจินตนาการใต้รองเท้าเป็นหน้าฮานะ เหยียบหน้าเธอ ก็เธอเป็นผู้หญิงขี้โกงนี่ อย่าให้ต้องนินทาลับหลังเลยนะ เพ้นท์เฮ้าส์โล่งกว้างสว่างด้วยดวงไฟสลัวเมื่อฉันกลับไปถึง ตีหนึ่งแล้ว แต่จินยังตื่นอยู่อย่างนั้น ร่างสูงนั่งที่เดิมเหนือขอบเตียงตัวเอง ดวงตาคมมองออกสู่นอกหน้าต่างในความเงียบงัน หาได้ใส่ใจการมาถึงของฉัน และฉันก็เช่นกันที่ไม่ใส่ใจว่ามีรูมเมทอีกคนอยู่ในห้อง บางทีเราไม่ทักกันสักคำทั้งวัน แต่น่าแปลกที่ดวงตานั้นมองทะลุหน้าต่างไปยังทิศทางเดียวกับฉัน ทำไมเป็นเช่นนั้น...? “เมื่อคืนนายเรียกชื่อผู้หญิงคนหนึ่ง ชื่อฮานะ” ฉันทักก่อน คนถูกถามนิ่งอึ้ง “ฮานะคนนั้นเป็นใคร คนที่นายรักงั้นเหรอ” “...” ทว่าจินตอบฉันด้วยความเงียบอีกครั้ง แต่ฉันง่วงแล้วนะ ถึงงั้นกลับอดคิดไม่ได้ว่าบางทีเราสองคนอาจเผชิญชะตากรรมเดียวกันมากกว่าที่คาดคิดก็เป็นได้ “บอกหน่อย ชื่อเต็มของฮานะคืออะไร” ฉันถาม ง่วงหนักกว่าเก่า ก็แค่อยากรู้ว่าคนเดียวกันหรือเปล่า