CHAPTER 7 อดีตที่ผ่านไป

Jin’s Part คืนนั้นผมฝันถึงอดีตที่ผ่านไปแล้ว ฝันถึงฮานะ น้องสาวต่างสายเลือดที่ผมเล่นด้วยมาตั้งแต่จำความได้ รักเหมือนน้องแท้ๆ ของตัวเอง เมื่อเวลาผ่านไปและเราโตขึ้นก็แปรเปลี่ยนเป็นความรักที่ต่างออกไป เธอไม่ใช่คนสวย ผมไม่เคยได้ยินผู้ชายที่ไหนชมเธอ แต่ในสายตาผมเธอน่ารัก คนเราแค่น่ารักก็พอ ไม่ถึงกับต้องสวยจนผู้ชายมองทั้งถนนไม่ใช่หรือไง ประเด็นคือหัวใจสำคัญกว่าหน้าตา ฮานะเป็นคนร่าเริง มองโลกในแง่ดีและไม่คิดมาก บางครั้งผมรู้สึกว่าถึงโตแล้วแต่เธอก็ยังจะดูเหมือนเจ้าหญิงน้อยผู้ร่าเริงของผมตลอดไป ตั้งแต่เด็กรอยยิ้มของเธอทำให้ผมรู้ว่าอะไรคือความงดงามในโลกนี้ เธอเหมือนดอกไม้บอบบางดอกเล็กๆ ในมือของผม ก็เหมือนกับชื่อฮานะของเธอที่แปลว่าดอกไม้ แต่ทำไมดอกไม้ดอกนั้นไม่ได้เลือกที่จะอยู่ในมือของผม ทั้งที่เคยอยู่ “อือ...” แว่วเสียงรูมเมทที่หลับไปแล้วจากเตียงถัดไป มือเล็กของคนหลับควานเปะปะจนพบผ้าพันคอผืนบางที่พันเหนือลำคอจึงปลดออก คงรำคาญ ผ้าที่ถูกรั้งออกเปิดให้เห็นลำคอขาวจัดของร่างที่พลิกมาพลิกไป น่ากัด...เป็นแวมไพร์คงพูดแบบนี้หากพวกมันมีจริง และมันคงคิดอย่างสนุกว่าจะกัดผิวไร้ตำหนินั้นตรงส่วนไหน ขาที่ยกขึ้นทำให้กระโปรงสั้นร่นลงเผยต้นขาที่ลึกเกือบถึงสุดปลาย แค่ขยับตัวก็ผิดแล้ว อย่าให้ความสวยของเธอต้องทำให้ผมเข้าไปพัวพันกับเรื่องยุ่งๆ อีกก็แล้วกัน แต่ผมไม่รู้สึกอะไรหรอก ผมมองแต่ฮานะ และน่าเสียดายที่คนผู้นอนอยู่ตรงนี้เป็นเธอแทนที่จะเป็นฮานะ เพราะถ้าเป็นฮานะอยู่ตรงนี้ผมจะกอดเธอไว้ แต่ดูๆ ไปเอริกะก็น่าสงสาร ไม่มีใครดูแลเธอเลยใช่ไหมถึงปล่อยตัวแบบนี้ ถูกเทอีก ผู้ชายที่ทิ้งผู้หญิงน่าจะถูกจับจับเข้าคุกให้หมด แล้วโลกนี้จะสงบสุขขึ้นมากมาย โลกนี้ควรมีแต่ผู้ชายที่ไม่เคยคิดทิ้งผู้หญิง และผมเป็นหนึ่งในนั้นถึงสุดท้ายจะถูกเท ผมนอนราบลงบนเตียงตัวเอง หลับตา แล้วปล่อยให้กลางคืนเดินผ่านดวงตาที่ปิดสนิทไป Erika’s Part “อืม...” เช้าแล้ว? ห้องที่อุ่นขึ้นทำให้ผิวกายรับรู้ว่าแสงแดดโอบกอดฉันอยู่ เมื่อคืนหลับสบายดีจัง แต่นี่หลับไปทั้งๆ ที่ไม่ได้อาบน้ำเปลี่ยนชุดนอนเลยเหรอ ให้ตาย จมูกสะดุดกลิ่นหอมจากโซนห้องครัว เมื่อลุกขึ้นและเดินไปดูก็เห็นอาหารเช้าแบบอเมริกันชุดหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ เหมือนเตรียมเอาไว้ให้ ส่วนอีกจานที่เหมือนกันดูจะถูกล้างและเก็บขึ้นชั้นวางแล้ว จินเตรียมอาหารเช้าไว้ให้ฉันเหรอ? แต่ตอนนี้เขาไม่อยู่แล้ว ไม่รู้ไปไหน จริงสิ ทุกวันทั้งที่ฉันรู้ตัวว่าไม่ควรข้ามอาหารมื้อเช้าแต่กลับละเลยทุกที ก็บอกแล้วว่าตั้งเต่เอริกะถูกบอกเลิกเธอก็กลายเป็นคนเหลวไหล 18.oo น. กริก... เสียงประตูเปิดทำให้ฉันรู้ว่าจินกลับเข้ามาแล้ว ฉันไม่ได้สนใจว่าเขาไปไหนมาเพราะมันไม่ใช่เรื่องของฉันไง ร่างสูงยืนค้ำประตู นิ่งมองฉัน “ทำอะไร” อยากจะตอบดีๆ อยู่หรอกแต่ดันนึกหงุดหงิดขึ้นมา เป็นเพราะจินยอมให้ฮานะบอกเลิกกับตัวเองฉันถึงลำบากอยู่อย่างนี้ “ถูห้อง ไม่เห็นเหรอ” “เป็นคนใช้?” ง่ะ อีกฝ่ายไม่ยอมถูกกัดฟรี ฮึ่ย ยิ่งหงุดหงิดอยู่ “ไม่ช่วยก็หลบไป” ฉันไถไม้ถูพื้นโดนปลายเท้าจิน ไล่เขาไปที่ประตู เลยถูกเท้าใหญ่เหยียบทับผ้าถูกพื้น กึก! “เฮ้ ปล่อยดิวะ” ดึงไม่ออกอ่ะ ให้ตายสิจะเท้าหนักไปไหน! เล่นเอาฉันดึงจนเหนื่อย “อย่ายั่วโมโหดิ!! แฮ่ก” มันทำให้รู้ว่าฉันไม่ควรลองดีกับจิน แต่ถ้าฉันหงุดหงิดพาลกับคนอื่นแล้วจะทำไม ฉันผลักเขาแรงๆ หนึ่งที ร่างสูงที่ถอยไปหนึ่งก้าวนิ่ง ก่อนเดินไปที่ลิ้นชักครัวและชักมีดออกมา แน่นิ่ง! กลืนน้ำลายเมื่อนึกถึงคืนนั้นที่จินอัดอันธพาลจมกองเลือด “นะ....นาย ใจเย็นก่อนดีไหม...” มือฉันเอื้อมจะห้ามยัน ทว่าไม่ทันร่างสูงที่พลันเปิดตู้เย็น หยิบแอ๊บเปิ้ลภายในมาหั่นผสมกับผลไม้และผักอื่น ก่อนคลุกให้เข้ากันอย่างงดงามในชามสลัด อาหารเย็น...? นี่ฉันประเมินอะไรผิดไป “เราควรแบ่งงานกัน” เสียงทุ้มเอ่ยบอกเหมือนผู้ใหญ่ ก็จริง ตั้งแต่มาอยู่เรายังไม่ได้ดูแลเพ้นท์เฮ้าส์นี่ให้สะอาดเนี้ยบสมกับราคาแสนแพงของมันเลย “ง่า ใช่...” “ฉันทำอาหารกับล้างห้องน้ำและเทขยะ นอกนั้นเธอทำ” จินเลือกงานก่อน “เดี๋ยว” ฉันคิดคำนวณในอากาศ นี่ฉันเสียเปรียบไหม ก็ไม่นะ “ก็ดี แต่ทำไมผู้ชายอย่างนายจะมาทำอาหารล่ะ” “เธอทำเป็นหรือไง” “อย่าดูถูกกันเซ่!” แต่จะว่าไปตั้งแต่มาทีนี่ฉันยังไม่เคยทำอะไรกินเลย “เอาเหอะ ยังไงก็ได้ งั้นเอาตามนั้นไปก่อน” ก็มันคิดไม่ออก ฮึ่ย! ว่าแต่ต้องคลีนห้องอย่างโหดสุดๆ ไปเลย เอาให้หายหงุดหงิดให้ได้ จะได้ลืมเรื่องเซ็งให้หมด! ฉันปีนเก้าอี้ ถูกระจก ปีนเคาน์เตอร์ ขัดถูหลังตู้คัพบอร์ดโคตรสูงเหมือนออกแบบให้ฝรั่ง ที่จริงอันนี้บอกให้จินทำดีกว่า เพราะเขาตัวสูงไง พรืด! “ว้าย!” ตุบ...! เกิดอะไรขึ้น...!? ลืมตาอีกทีก็เห็นว่าจินอุ้มฉันไว้ อ่อ ฉันตกลงมาจากเก้าอี้ระหว่างเช็ด และถ้าเขาไม่รับฉันก็คงแบนติดพื้นเป็นกล้วยตากแล้วไง