已经是第一章了
ตอนที่413 คุณเป็นคนที่สำคัญที่สุดคนนั้น
ตอนที่413 คุณเป็นคนที่สำคัญที่สุดคนนั้น
จิดาภาเงยหน้าขึ้นมามองเธอ ยิ้มขึ้นมาอย่างเรียบๆแล้วเอ่ยว่า “ฉันบอกไปตั้งแต่แรกแล้วว่าฉันจะไม่ลงมือกับใครก่อน เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องมีเรื่องมีราวกันต่อไปแล้ว ไม่ใช่หรือคะ?”
“บางทีพวกคุณมีเจตนาร้าย แต่ฉันก็จะพยายามปกป้องตัวเองให้มากที่สุดเหมือนกัน เพราะฉะนั้น ฉันไม่รู้สึกว่าฉันมีสิทธิที่จะไล่ให้พวกคุณออกไปได้”
“และยิ่งไปกว่านั้น เราก็ล้วนเป็นนักแสดงของผู้กำกับชนุดมเลือกมา ฉันเชื่อในสายตาของเขาค่ะ ถ้าหากไล่ให้พวกคุณไป มีแต่จะทำให้ภาพยนตร์เรื่องนี้เสียหาย”
“เมื่อวานที่ฉันทำแบบนั้นก็แค่อยากจะบอกให้พวกคุณรู้ ว่าอย่าทำในสิ่งที่ไม่ควรทำอีก เพราะโอกาสมีเพียงแค่ครั้งเดียว”
“พวกเราเป็นนักแสดง ล้วนแต่รู้ดีว่าการมีตัวตนอยู่ในวงการนี้ได้มันไม่ใช่เรื่องง่าย ส่วนเรื่องความสัมพันธ์แบบคู่รักกันของพวกคุณ ฉันไม่ได้มีความสนใจมากพอที่จะเปิดเผยเรื่องนี้หรอกค่ะ”
“เพราะฉะนั้น คุณก็ไม่ต้องคอยระวังฉัน แต่ขอให้คุณจำไว้นะคะ ว่าเพื่อปกป้องตัวเองให้เดินต่อไปได้ ฉันเองก็จะทำทุกวิธีทางให้สำเร็จเหมือนกัน”
เมื่อพูดจบแล้วนั้น จิดาภาจึงลุกขึ้นแล้วพาโรศนีเดินออกไป
เหลือเพียงแค่นวาระที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ในที่สุดเธอก็ค้นพบแล้วว่าระหว่างเธอกับจิดาภานั้นแตกต่างกันมากเหลือเกิน!
ผู้หญิงที่มีความคิดละเอียดรอบคอบเช่นนี้ ผู้หญิงที่ดูมีพลังอำนาจเช่นนี้ เธอไม่สามารถไปเทียบกับจิดาภาได้เลย......ในวางการบันเทิง ไม่นึกเลยว่าจะยังมีคนที่เก่งมากขนาดนี้อย่างจิดาภาอยู่ เธอรู้สึกกลัวมากจริงๆ ว่าตัวเองจะกล้าไปยั่วยุจิดาภาเข้าเสียอย่างนั้น?
..........
จิดาภาพูดออกมาแล้วว่าจะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก ราวกับลืมมันไปแล้ว การแสดงออกในกองเหมือนกับไม่ได้แตกต่างจากปกตินัก นวาระเองก็รู้สึกกังวลอยู่บ้าง แต่ไม่นานเธอก็รับรู้ได้ว่าเธอไม่จำเป็นต้องคิดไปเองอีกแล้ว
เนื่องจากการบีบบังคับขู่เข็ญคนอื่นนั้น จิดาภาไม่ทำแบบนั้นอยู่แล้ว
และแล้วก็ถึงวันที่มีคิวถ่ายฉากอุบัติเหตุรถชน มีบทเรียนจากครั้งที่แล้ว ทางทีมงานต่างก็พากันทำหน้าที่ตรวจสอบกันอย่างละเอียด หลังจากที่ปรียสขึ้นรถไปแล้วนั้นก็เข้าสู่โหมดอารมณ์ของตัวเอง จิดาภาเองก็ตั้งใจเรียนรู้ ถึงแม้ว่าจะถ่ายทำไม่ผ่านไปถึงสองครั้ง แต่ยังประสบความสำเร็จไปอย่างราบรื่น
แต่จิดาภาที่ต้องการทำให้การแสดงของเธอนั้นดูเหนือชั้น พอเธอก้าวลงจากรถลงมานั้นก็รู้สึกเวียนหัวทรงตัวไม่อยู่ ดื่มน้ำไปหนึ่งขวด ถึงได้ฝืนตัวเองให้ฟื้นขึ้นมา
รองผู้กำกับเอ่ยถามเธอด้วยความรู้สึกกังวลว่าเธอต้องการจะพักก่อนหรือเปล่า แต่จิดาภาส่ายหน้า “เดี๋ยวจะต้องมีถ่ายฉากอื่นต่ออีกใช่ไหมคะ? ฉันยังไหวค่ะ ไม่เป็นไร”
นักแสดงหญิงที่ตั้งใจทำงานและยอมอดทนกับความลำบากได้เช่นเธอนี้มีไม่มาก ปรียสที่เห็นเหตุการณ์นี้อยู่ข้างๆนั้น ได้เปลี่ยนมุมมองที่เคยมองเธอจากเมื่อก่อนไปแล้ว
บางคนมีทั้งพรสวรรค์ และยอมที่จะพยายาม นี่ก็คงเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเธอถึงได้ความโชคดีนี้มาในขณะที่คนอื่นๆกลับทำไม่ได้! เพราะฉะนั้นคงไม่มีอะไรให้ต้องรู้สึกอิจฉา.....
สองสามวันหลังจากนั้น นวาระได้มาร่วมดูการแสดงของจิดาภาอยู่ในหลายๆฉาก ความคิดของเธอที่มีต่อการแสดงนั้นเปลี่ยนไปมาก ผลสรุปในตอนสุดท้ายมีเพียงหนึ่งเดียว นั่นก็คือ จิดาภาเหมาะสมที่จะเป็นนางเอกของเรื่องนี้! ส่วนเธอ แสดงเป็นนักแสดงสมทบประกอบให้กับเธอ เธอรู้สึกเต็มใจ
“พี่จิดาภาคะ นี่เป็นตารางคิวถ่ายของพี่ในช่วงต่อจากนี้ค่ะ ฉากของพี่มีไม่มากเท่าไหร่ สามารถพักผ่อนได้อยู่นะคะ” โรศนียิ้มแล้วเอ่ยพูดกับเธอ “เพื่อที่จะไปฉลองวันเกิดกับท่านประธาน พี่ตั้งใจรีบถ่ายงานแบบนี้ ถ้าท่านประธานรู้ จะต้องดีใจมากแน่ๆเลยค่ะ”
จิดาภายิ้ม แต่ไม่ได้ตอบอะไรออกมา
“ฉันขอถามอีกหน่อยได้ไหมคะ พี่เตรียมของขวัญอะไรไว้ให้ท่านประธานหรือคะ?”
“เรื่องนี้...ขอเก็บไว้เป็นความลับก่อนนะ” จิดาภาวางบทลง แล้วเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้อง
โรศนีเอียงศีรษะพลางคิดว่าท่านประธานเค.เอฟอย่างเขาจะยังขาดอะไรอีกกัน? มีของขวัญอะไรที่เขาไม่เคยได้รับอีกหรือ?
ในช่วงบ่ายวันนั้น มีนักแสดงใหญ่ที่ดูลึกลับท่านหนึ่งมายังกองถ่าย ที่ได้รับบทเป็นหน่วยงานสายลับ เขาเงียบหายไปหลายปี ทำตัวลึกลับ ส่วนในชีวิตจริงนั้น นักแสดงใหญ่ท่านนี้ก็ดูลึกลับมากเช่นกัน นอกจากผู้กำกับชนุดมแล้ว ก็ไม่มีใครที่จะสามารถเข้าไปในห้องพักผ่อนของเขาได้เลย อีกทั้งตอนที่อยู่ในกองถ่ายนั้น เขาไม่เคยพูดคุยกับใครเลยซักคน
ทุกวันเขาสวมชุดตัวละครแล้วเดินไปเดินมาอยู่ในกองถ่าย ไม่มีใครรู้ท่าทางที่แท้จริงของเขา เพราะเพียงแค่จะปรากฏหน้าเขาก็จะติดเคราปลอมและคิ้วปลอมไว้
ทุกคนที่อยู่ตรงหน้าเขาราวกับเป็นอากาศ ยกเว้นเสียแต่จิดาภา.....
จิดาภารู้สึกอยู่บ่อยๆว่าสายตาที่บุคคลที่ดูมีอายุคนนี้มองเธอนั้นเต็มไปด้วยความสงสัยและเหมือนกำลังจะสืบอะไรบางอย่างอยู่ เพียงแต่เธอเองก็คิดไปคิดมาแล้วก็ยังคงไม่รู้ว่าเธอไปทำอะไรให้เขาไว้ตอนไหนกัน
เพราะฉะนั้นเธอจึงดูการแสดงของเขาในช่วงเวลาพัก เธอรู้สึกชื่นชมในพื้นฐานความชำนาญเรื่องบทและสายตาที่แสดงออกมาของเขาเป็นอย่างมาก เข้าถึงบทโดยใช้เวลาไม่นาน จับลักษณะท่าทางของตัวละครได้เป็นอย่างดี อีกทั้งแสดงออกมาแล้วยังมีความโดดเด่นเป็นของตัวเองยิ่งนัก
เพียงแต่นักแสดงที่มีความโดดเด่นท่านนี้กลับไม่มีใครเรียกชื่อเขาออกมาเลย นั่นยิ่งทำให้จิดาภารู้สึกแปลกใจยิ่งนัก
ก่อนถึงวันเกิดของจิรภาสหนึ่งวัน ทางกองถ่ายได้เพิ่มฉากในการถ่ายทำขึ้นมาอีกหนึ่งฉาก พอดีกับเป็นฉากที่นักแสดงอาวุโสท่านนี้จะต้องต่อสู้กับจิดาภา จิดาภาที่กำลังจะขอลางานนั้น กลับไม่สามารถเอ่ยปากออกไปได้เลย.......
“คนที่ไม่มีความรับผิดชอบกับการถ่ายละครแบบนี้ มีคุณสมบัติมารับบทนางเอกได้อย่างไรกัน?” ผู้อาวุโสท่านนั้นได้ยินเรื่องที่จิดาภาจะขอลางาน จึงกันหลังเดินออกไปเลยทันที “ทำไมเธอถึงได้สิทธิพิเศษแบบนี้?”
“คิดว่าตัวเองมีทักษะการแสดงดี แล้วจะเล่นตัวก็ได้อย่างนั้นหรือ?”
คำพูดนี้ของนักแสดงอาวุโสท่านนี้ไม่นานก็แพร่ออกไปภายในกอง ทุกคนต่างก็รู้สึกทำตัวไม่ถูก แต่จิดาภาเองก็ไม่ได้โต้ตอบอะไร เพียงแต่เอ่ยขอออกมาด้วยความจริงใจ “ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะคะ เนื่องจากว่าสาเหตุส่วนตัวของฉันต้องส่งผลกระทบต่อแผนการถ่ายทำ แต่ฉันมีเหตุผลของฉันจริงๆ ที่จำเป็นจะต้องขอลางานค่ะ”
“ลาไปเถอะ! ลาไปจนถ่ายเขาถ่ายทำกันจนเสร็จแล้วเลยนะ ไม่ต้องมาแล้ว”
“คุณจิดาภาครับ คุณไว้.....” ชนุดมที่อยู่ข้างๆรู้สึกลำบากใจ
“ผู้กำกับชนุดมคะ ฉันจะต้องลาจริงๆค่ะ รอฉันกลับมา ฉันจะถ่ายให้คุณได้ทั้งวันโดยไม่ต้องพักเลยก็ได้ค่ะ!” จิดาภารับปากออกมาด้วยความจริงใจ
ชนุดมเห็นดังนั้น จึงทำได้เพียงตอบตกลงไป
เป็นเพราะเธอที่ไม่รู้จักรักษาโอกาสนี้ไว้เอง กับท่านเดชคนนี้ต่อไปหากเธอรู้ความจริงจะมาโทษเขาไม่ได้เช่นกัน
“ทำไมเธอจะต้องลางานให้ได้?”
“เหมือนกับว่าจะต้องไปฉลองวันเกิดให้กับคุณจิรภาสน่ะครับ ผู้ช่วยของเธอบอกแบบนี้”
“แบบนี้นี่เอง.....” ชนุดมยิ้มออกมาแล้วส่ายหน้า ไม่รู้ว่าเวลานี้ในใจของท่านเดชนั้นกำลังรู้สึกอย่างไร!
จิดาภากลับบ้านมาอย่างกะทันหัน โดยไม่ได้บอกจิรภาสไว้ก่อนล่วงหน้า เนื่องจากว่าอีกวันหนึ่งจะเป็นวันเกิดของเขา เธออยากจะทำเซอร์ไพรส์ให้กับเขา
รอจนฟ้ามืดลงแล้ว เธอถึงได้ค่อยๆผลักประตูเข้าไป เห็นว่าไฟในห้องหนังสือนั้นยังเปิดไว้อยู่ จิรภาสกำลังนั่งหลับพิงอยู่บนโซฟาในห้องหนังสือ
ในมือของเขายังมีเอกสารที่เขาเพิ่งจะจัดการไปเมื่อครู่นี้ เพื่อที่จะมีเวลาให้กับจิดาภา เขาจึงต้องรีบใช้เวลาในการทำงานของตัวเองให้เสร็จ เพียงแต่เขาเองก็คิดไม่ถึงว่าจิดาภาจะรีบกลับมาเพื่อเขาเช่นนี้
เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นข้างๆหู จิรภาสจึงขมวดคิ้วแล้วลืมตาขึ้นมามองจิดาภาที่ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเขาด้วยความตะลึง เขาเอื้อมมือไปจับมือเธอขึ้นมา “คุณมาได้อย่างไรกันครับ?”
“ฉันอยากให้คุณลืมตาขึ้นมาแล้วเจอหน้าฉันค่ะ” จิดาภายิ้มออกมา แล้วยื่นแขนทั้งสองของเธอเข้าไปกอดเขาไว้ “อยากเป็นคนแรกที่จะบอกกับคุณว่า สุขสันต์วันเกิดค่ะ”
“คุณภรรยาของผม.....”
จิดาภายิ้มแล้วซุกลงไปในอ้อมกอดของเขา เพื่อที่จะได้มาอยู่ด้วยกันกับเขา เธอจึงรีบถ่ายทำหลายๆฉากนั้นของเธอ
แต่เธอรู้สึกดีใจมาก ในโลกนี้ไม่มีเรื่องอะไรที่จะสำคัญไปกว่าเขาอีกแล้ว
已经是最新一章了
加载中
