บทที่233 ตุ่ม

บทที่233 ตุ่ม เสิ่นเฉียวก็แค่นิ่งไปสักพัก แล้วก็พยักหน้า พอรอส้งอานเก็บของเสร็จก็กลับไปกินข้าวที่บ้านกับเธอ หลังจากที่ออกมาจากโรงพยาบาล ในยามค่ำคืนต่างก็มีไฟเปิดสว่างไว้ แสงไฟในเมืองและหน้าถนนก็เปิดไว้ด้วยกัน ลมในยามมืดพัดมา เสิ่นเฉียวก็รู้สึกหนาว ก็หดตัวเก็บคดเข้า กอดแขนของตัวเองไว้ “ถ้าหนาว