บทที่ 5

บทที่ 5 กำแพง อาชวินทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาโทรชวนพศิกาออกมาดินเนอร์ด้วยกันที่ร้านอาหารดังริมแม่น้ำเจ้าพระยา บรรยากาศโรแมนติกที่อบอวลไปด้วยความรักของคู่รักรอบๆทำให้หญิงสาวมีอาการเกร็งขึ้นมา แต่เขากลับพยายามตักนู่นตักนี่ใส่จานของเธอไม่หยุด และเธอก็ลำบากใจไม่น้อยที่จะปฏิเสธเขา \"พอแล้วค่ะหมอ พิ้งค์ไดเอ็ดอยู่ค่ะ\" \"คุณผอมขนาดนี้ ยังจะไดเอ็ดอีกหรอพิ้งค์\" อาชวินถามขึ้น เพราะหญิงสาวตรงหน้าเขาน้ำหนักไม่ถึงสี่สิบห้าด้วยซ้ำไป \"เป็นเรื่องปกติของผู้หญิงค่ะ\" \"ยัยอันไม่เห็นไดเอ็ดเลย\" เขาบ่นถึงน้องสาวคนเล็กที่กินยังไงก็ไม่อ้วน \"หมวดอันสวยนี่คะ ทำอะไรก็สวยหมดนั้นแหละ\" พศิกาพูดด้วยความอิจฉา เพราะลึกๆแล้วเธอเองก็ยังรักรพีฉายอยู่ \"แล้วทำไมคุณถึงมาที่นี่ล่ะ ?\" \"พิ้งค์มารับเพื่อนที่สนามบินค่ะ\" \"เพื่อนหรอ ?\" เขาทวนคำ \"ใช่ค่ะ เพื่อน\" \"ไม่ชวนมาด้วยกันล่ะ\" อาชวินบอกด้วยความหวังดี \"ไม่ดีกว่าค่ะ เพื่อนพิ้งค์ไม่ชอบมาร้านแบบนี้หรอก\" \"งั้นเราซื้อไปฝากเขาก็ได้\" \"กว่าเราจะกลับเขาคงกินข้าวไปแล้วมั้งคะ\" หญิงสาวตอบ ทั้งที่ความจริงเธอปวดหัวกับคำถามของเขาที่ยิงมาไม่หยุด \"ครับ\" \"หมอทานเถอะค่ะ พิ้งค์ขอตัวไปเข้าห้องน้ำแปปนึงนะคะ\" ร่างบางบอก แล้วลุกออกจากเก้าอี้ไปทันที อาชวินมองตามหญิงสาวไปจนลับสายตา ก่อนจะหันมามองดอกกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ที่วางอยู่บนเก้าอี้ข้างตัว เขาตั้งใจจะมอบมันให้กับเธอ และสารภาพความในใจของตัวเอง แต่ดูเหมือนว่าวันนี้หญิงสาวกำลังอารมณ์ไม่ดีสุดๆ เขาครุ่นคิดอย่างชั่งใจอยู่พักใหญ่ จนกระทั่งพศิกาเดินกลับมา \"กลับกันเถอะค่ะ\" หญิงสาวเดินออกมาบอก ขณะที่เสื้อผ้าของเธอเปียกปอนจนแทบดูไม่ได้ \"เกิดอะไรขึ้น ?\" \"ในห้องน้ำมีคนทะเลาะกันค่ะ พิ้งค์โดนลูกหลง\" คนตัวเล็กบอก แล้วทำท่าจะเดินนำออกไป \"ครับ\" เขายอมตามใจเธอ ทั้งที่ตัวเองยังไม่ได้กินอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว แล้วดูเหมือนว่าแผนสารภาพรักของเขาจะล่มไม่เป็นท่าอีกด้วย \"ไม่ต้องไปส่งพิ้งค์ก็ได้ค่ะ\" \"แล้วคุณจะกลับยังไงล่ะ พิ้งค์ ?\" \"มาแท็กซี่ ก็กลับแท็กซี่ค่ะ\" หญิงสาวบอก แล้วเดินจากไป \"ให้ผมไปส่งเถอะ\" เขาบอก แล้ววิ่งมาดักหน้าเธอเอาไว้ \"พิ้งค์อยากอยู่คนเดียวค่ะ ขอโทษนะคะ\" อาชวินหมดปัญญาที่จะตามไป เพราะพศิกาวิ่งขึ้นแท็กซี่ออกไปอย่างรวดเร็ว ทำให้เขาได้แต่มองตามตาละห้อย จนรถแท็กซี่แล่นออกไปไกลจากระยะสายตาของเขา ร่างสูงเดินไปนั่งที่เก้าอี้เหล็กดัดเพื่อให้แม่น้ำเจ้าพระยาสีดำในยามค่ำคืนเป็นเพื่อนคลายเหงา มีอีกหลายเรื่องที่เขาอยากรู้เกี่ยวกับเธอ พศิกาเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เธอเอาแต่สร้างกำแพงน้ำแข็งเพื่อผลักไสให้เขาออกห่าง ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอเหมือนจะเปิดใจให้เขาแล้วแท้ๆ หมอหนุ่มอดคิดไม่ได้ว่าเธออาจจะยังรักรพีฉายอยู่ และภาพที่เขาเห็นเธอนั่งรถมากับรพีฉายวันนี้ ก็ยิ่งตอกย้ำในสิ่งที่เขาคิดมากขึ้นไปอีก ดวงตาคู่คมปิดลงช้าๆ ก่อนที่โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของเขาจะเรียกสติกลับมา ครืด~ \"สวัสดีครับ\" เขากรอกเสียงใส่โทรศัพท์ (นี่แต๋วเองค่ะ) แค่ได้ยินว่าเป็นใคร เขาก็แทบอยากจะวางสายทันที \"...\" (อย่าพึ่งวางสายนะคะ) \"...\" เขาเงียบฟังว่าปลายสายจะพูดอะไรต่อ (แต๋วขอโทษค่ะ) \"พรุ่งนี้พี่จะเปลี่ยนเบอร์ แล้วก็ไปทำงานบนเขานู่นหวังว่าเราจะเคลียร์ปัญหาระหว่างเราจบแค่นี้นะ\" เขาบอกแล้วเลื่อนหน้าจอเพื่อตัดสายทิ้งอย่างไร้เยื่อใย เขาไม่ได้รู้สึกหวั่นไหวกับนาวิกาอีกแล้ว เพียงแต่การพูดคุยกับเธอ มันทำให้เขารู้สึกอึดอัด เพราะเขาได้ยินบทสนทนาของหญิงสาวและสิมิลัน มันทำให้เขารู้สึกเหมือนว่าตัวเองเป็นคนโง่เง่าในสายตาของคนรอบข้าง เขาทอดมองเรือหลายลำแล่นผ่านไป และอีกหลายลำแล่นผ่านเข้ามาในน่านน้ำสีดำทะมึน เพราะสีจากท้องฟ้าในยามวิกาลเหมือนกับเขาที่รู้สึกว่าทุกๆอย่างรอบตัวมันช่างเงียบงัน และมืดมนไปเสียหมด...