ตอนที่402 จิดาภามาถึงตรงเวลา

ตอนที่402 จิดาภามาถึงตรงเวลา “เธอเป็นนักแสดงหญิงแนวแอคชั่นของประเทศเลยนะ เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดของบทนางเองนี่เลยล่ะ!” “ฉันได้ยินมาว่าจิดาภาของเค.เอฟก็จะมานะ เพียงแต่ว่าตอนนี้ยังไม่เห็นเธอเลย” “เธอว่า พวกเขาทั้งสองคนใครจะเก่งกว่ากัน?” ในบรรยากาศที่เคร่งเครียดเช่นนี้ ก็มีเพียงแค่การเมาท์พูดคุยกันเล็กๆน้อยๆเท่านั้นที่จะสามารถคลี่คลายความกดดันนี้ลงมาได้ ผู้ช่วยของชนุดม ที่วนอยู่ในกลุ่มคนนั้น เมื่อเช็คเสียจนแน่ใจแล้วว่าไม่เห็นจิดาภา จึงรีบไปบอกกับชนุดมในทันที “รู้แล้ว ยังไม่ต้องทำอะไรนะ ทำไปตามลำดับขั้นตอน” ทีมผู้กำกับจะเรียกชื่อเธอตามปกติ เธอไม่ปรากฏตัวออกมา นั่นก็เท่ากับว่าเธอสละสิทธิ์เอง แบบนี้เขาก็ทำตามความต้องการของท่านเดชได้สำเร็จแล้ว เวลานี้ ท่านเดชที่สวมแว่นตาดำนั่งอยู่ในมุมที่ไกลออกไปนั้น มองดูเวลา แล้วพึมพำออกมา “ไม่ใช้สมองคิดเลยจริงๆรึไง? ไม่รู้จักฟังอะไรให้ชัดเจน!” ในใจของเขารู้สึกหงุดหงิดอยู่บ้าง เขาคิดที่จะยืมมือของชนุดม เพื่อทดสอบจิดาภา แต่ถ้าหากจิดาภาไม่สามารถผ่านการทดสอบนี้ได้จริงๆ แล้วถูกตัดสิทธิ์ออกไป คนที่จะดีใจมากที่สุดก็คงจะเป็นชนุดม เนื่องจากในใจของเขานั้นนวาระเป็นคนแรกที่จะเป็นนางเอกเรื่องนี้ ไม่ใช่จิดาภา ความต้องการของท่านเดชนั้นเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาไม่ต้องมาขัดใจกับเค.เอฟได้พอดี เมื่อมาถึงคิวของนวาระ ทุกคนต่างพากันเงยหน้าขึ้นมามองเธอเดินเข้าไปในห้องออดิชั่นนั้น ถึงแม้ว่าจะไม่เห็นสถานการณ์ภายในห้องนั้น แต่ดูจากเวลาที่เธอเข้าไปนั้น เธอเป็นคนที่ใช้เวลานานที่สุด! นั่นหมายความว่า ทีมผู้กำกับดูการแสดงที่เธอเตรียมมาจนจบ! บรรดานักแสดงที่รอแข่งขันกันอยู่นั้นต่างก็พากันวิพากษ์วิจารณ์ว่า บทบาทนี้จะต้องตกเป็นของนวาระอย่างแน่นอน ทีมผู้กำกับนั้นปรึกษากัน เบื้องต้นแล้วค่อนข้างแน่ใจว่าบทนี้คงจะต้องรับแสดงโดยนวาระ “ผู้กำกับชนุดม ยังจะต่ออีกไหมครับ?” “คนต่อไปเป็นใคร?” “จิดาภา” ผู้ช่วยที่มองจากรายชื่อแล้วตอบกลับเขา “ต่อครับ” ชนุดมตอบกลับอย่างไร้อารมณ์ใดๆ เพียงแค่เจ้าตัวไม่อยู่ เขาก็สามารถรายงานท่านเดชได้แล้ว เพียงแต่ช่วงที่ผู้ช่วยออกไปได้ไม่นาน ท่ามกลางผู้คนนั้น ก็มีคนหนึ่งยืนขึ้นมา รูปร่างสูงของเธอ ค่อยๆก้าวลงบันไดลงมาทีละก้าว แล้วถอดหมวกออกตอนที่อยู่ตรงหน้าของผู้ช่วยคนนั้น ปรากฏให้เห็นใบหน้าของเธอ คนที่นั่งอยู่ข้างๆเธอเมื่อครู่นั้นต่างพากันตกตะลึง จิดาภามาตั้งแต่แรกแล้วนี่เองหรือ! ทั้งยังนั่งอยู่ตรงนั้นอยู่ตลอดพลางท่องบทนั้นอย่างตั้งใจด้วย! ผู้ช่วยของชนุดมอึ้งไป แบบนี้เขาจะไปรายงานกับผู้กำกับได้อย่างไรกัน? ทั้งๆที่เขาได้แจ้งเปลี่ยนสถานที่ออดิชั่นว่าเป็นที่โรงละครมูนแดงไปเรียบร้อยแล้ว! ใครจะบอกเขาได้บ้าง ว่าจิดาภายังมาที่นี่ได้อย่างไรกัน? คนรอบๆข้างต่างก็เริ่มพากันวิพากษ์วิจารณ์กันขึ้นมาอีก ผู้ช่วยคนนี้ราวกับมีอาการแปลกไป.... ภายใต้แรงกดดัน ผู้ช่วยได้พาจิดาภาเดินเข้ามายังด้านในของห้องออดิชั่น เมื่อจิดาภาปรากฏตัวอยู่ภายในห้องแล้วนั้น ชนุดมก็กำปากกาที่อยู่ในมือแน่น “สวัสดีผู้กำกับทุกท่านนะคะ ฉันจิดาภาค่ะ” การแต่งกายของจิดาภาในวันนี้ดูสบายๆ เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนส์ ให้ความรู้สึกเท่ห์ดูมีความสามารถในการทำงานเป็นอย่างมาก และการแต่งกายเช่นนี้ใกล้เคียงกับบทบาทนางเองของเรื่องนี้ที่สุด นอกจากชนุดมแล้วนั้น ใบหน้าของผู้กำกับคนอื่นๆก็มีความเซอร์ไพรส์กันอยู่ไม่น้อย ถึงแม้จิดาภาจะยังไม่ได้เริ่มแสดง แต่ความเหมาะสมของลักษณะภายนอกของบทบาทภาพยนตร์นี้ก็เป็นเรื่องที่สำคัญมากเช่นกัน จะไม่พูดไม่ได้ว่า การเตรียมตัวของจิดาภาเช่นนี้ทำให้ทีมผู้กำกับรู้สึกว่าเธอมีความตั้งใจเป็นอย่างมาก และแน่นอนว่าความจริงก็เป็นเช่นนั้น ท่านเดชที่ตอนแรกเตรียมตัวจะออกไปจากที่นั่นแล้วนั้นหยุดชะงักอยู่ตรงมุมนั้น มุมปากยกขึ้นมาเล็กน้อย “นี่สินะถึงจะสมกับเป็นสะใภ้ของตระกูลปรีดาอัครกุลของฉัน” ตอนนี้ชนุดมรู้สึกปวดหัวขึ้นมาเล็กน้อย ตอนแรกเขาอุตส่าห์วางแผนไว้ว่าจะไม่เลือกจิดาภาอยู่แล้ว ตอนนี้จู่ๆเธอดันปรากฏตัวขึ้นมาเสียนี่ ราวกับมีการจู่โจมกลับมาหาเขาเสียอย่างนั้น ในฐานะที่เป็นผู้กำกับใหญ่อย่างเขา ชนุดมรู้สึกว่าความน่าเกรงขามของตัวเองนั้นกำลังได้รับการยั่วยุ การแสดงของนวาระเมื่อครู่นั้นนับว่าทำออกมาได้อย่างน่าชมเชย ตอนนี้การปรากฏตัวของจิดาภา จึงทำให้เขารู้สึกไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก แต่อุปสรรคนั้นอยู่ที่จิดาภาได้มายืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว ไม่ว่าอย่างไรเขาก็จะต้องดูการแสดงของเธอ ส่วนที่จะให้เธอได้มารับบทนี้หรือไม่นั้น อำนาจการตัดสินใจก็ไม่ได้อยู่ที่ผู้กำกับใหญ่อย่างเขาเพียงคนเดียว เขาจะไม่มีทางใช้นางเอกที่เขาไม่ยอมรับอย่างเด็ดขาด “เริ่มได้” ชนุดมพยักหน้าให้กับผู้ช่วยของเขา แต่เวลานี้เอง จิดาภาที่จะต้องเริ่มการแสดงนี้กลับยังไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ เธอกลับเอ่ยพูดขึ้นมา “การแสดงของฉันจำเป็นต้องมีคนรับต่อบทด้วย ฉันอยากจะขอให้ผู้กำกับชนุดมช่วยหน่อยได้ไหมคะ?” เสียงของเธอนั้นดังไปทั่วทั้งห้อง ทุกคนพากันตกตะลึง จิดาภามีความมั่นใจเหมือนอย่างที่ร่ำลือกันจริงๆ กล้าเชิญชนุดมออกมาเช่นนี้ เวลานี้ ชนุดมเลิกคิ้วขึ้นสูง เขารู้สึกว่าเรื่องราวเริ่มจะน่าสนใจขึ้นมาแล้ว ดังนั้นจึงลุกขึ้นยืนแล้วมองไปยังจิดาภา “ได้สิครับ คุณจะแสดงฉากไหนล่ะ?” หากเขาแสดงรับกับจิดาภา ก็จะสามารถมองเห็นการแสดงออกทางสีหน้าของเธอได้โดยตรง ทุกๆการเคลื่อนไหวของเธอจะถูกแสดงออกมาตรงหน้าเขาอย่างละเอียด ถ้าหากไม่ได้มีความมั่นใจในทักษะการแสดงของตัวเอง จะกล้าขอแบบนี้ได้อย่างไรกัน? สรุปแล้วเธอมีความมั่นใจอะไรขนาดนั้น! “ออดิชั่นฉากที่ห้าในบท พระเอกกำลังลอบยิงสายลับของอีกฝ่าย แล้วถูกนางเอกจับได้.....” ในขณะนั้นพระเอกนางเอกอยู่ในช่วงเวลาความรู้สึกแห่งความคลุมเครือ เนื่องจากทัศนคติของแต่ละคนแตกต่างกัน จะเป็นต้องเลือกสิ่งสำคัญ นางเอกพบว่าพระเอกคือคนที่เธอกำลังตามหาอยู่ ความรู้สึกเกิดความหวั่นไหว หลังจากนั้นทั้งสองคนก็เผชิญหน้ากันอยู่บนดาดฟ้า! และนี่ก็เป็นฉากที่สวยงามที่สุดอีกฉากหนึ่ง นางเอกจะต้องพุ่งเข้าไปขัดขวางพระเอกในตอนที่เขากำลังจะเตรียมลอบยิง! ชนุดมเหลือบตามอง เขารู้สึกว่าฉากที่จิดาภาเลือกแสดงนั้นไม่สามารถเป็นฉากที่จะจบลงได้ง่ายๆ! เขาเดินเข้าไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเธอ “คุณเปลี่ยนความคิดตอนนี้ยังทันนะ” เขารู้สึกว่าจุดเด่นของจิดาภาคือละครแนวความรัก ไม่ใช่การเคลื่อนไหวด้วยความรุนแรงและการแสดงออกทางสายตาเช่นนี้ “ฉันมั่นใจค่ะว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่” จิดาภาตอบออกมาด้วยความมั่นใจเป็นอย่างมาก ชนุดมหยิบบทที่ผู้ช่วยของเขายื่นส่งมาให้ แล้วพยักหน้า “แล้วคุณจะเสียใจ” ราวกับเขามั่นใจมาก ว่าจิดาภาจะไม่สามารถแก้ไขสถานการณ์ได้อย่างแน่นอน.... หลังจากทำความคุ้นเคยกับบทแล้วนั้น ชนุดมกึ่งคุกเข่าลงข้างๆอุปกรณ์ประกอบฉากทำเหมือนกำลังจะลอบยิง แล้วฉากนี้ก็เริ่มต้นขึ้น...... จิดาภาหันกลับมา แล้วเดินมาด้านข้างสองก้าว ทีมผู้กำกับคิดว่าเธอกำลังจะทำอารมณ์ แต่ไม่คิดว่าเมื่อเธอหันมาแล้ว กลับมีอารมณ์ร่วมกับบทบาทเสียแล้วอย่างนั้น แววตาทั้งสองแสดงถึงความตกใจ และอารมณ์โกรธอย่างไม่น่าเชื่อ ทั้งยังมีอารมณ์ความไม่เต็มใจและหดหู่ปรากฏออกมาอีกด้วย เวลานั้น เธอกลายเป็นบุคคลในละครไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทีมผู้กำกับต่างมองเธอด้วยความตกตะลึง แล้วร่วมสำรวจดูการแสดงของเธอในทันที “ทำไม....ทำไมคุณถึงได้มาอยู่ที่นี่! ไม่ใช่ว่าคุณ.......” เธอพูดไปได้เพียงครึ่งเดียวก็กลืนทุกอย่างลงไป นัยน์ตาที่มีน้ำตาคลออยู่นั้นได้ไหลลงมา เธอแสดงอารมณ์ออกมาทั้งโกรธทั้งโมโห และเช็ดน้ำตาของเธอออกแรงๆ หลังจากนั้นจึงยกปืนในมือขึ้นมา ด้วยน้ำเสียงที่ร้องไห้แหบพร่านั่นของเธอ ความพยายามอดกลั้นแบบนั้นได้ถูกเธอถ่ายทอดออกมาได้อย่างเหมาะสม “ครั้งนี้ ก็จะรู้แล้วนะคะว่าเราสองคนใครที่จะยิงได้แม่นกว่ากัน!” นิสัยที่แข็งแกร่งของนางเองถูกจิดาภาแสดงออกมาได้อย่างมีชีวิตชีวา “ฆ่าคุณแล้ว ฉันก็จะกระโดดลงไป แล้วทุกอย่างก็จะสิ้นสุดลง” คำพูดในบททุกตัวอักษรถูกจิดาภาถ่ายทอดอารมณ์ออกมา ไม่ใช่ว่านางเอกไม่รัก แต่ว่ารักไม่ได้ต่างหาก! ดังนั้นเธอจึงยอมที่จะใช้ชีวิตเพื่อมาชดใช้แทน