ตอนที่72 แผนร้ายของสามีเก่า

ตอนที่72 แผนร้ายของสามีเก่า ได้ผลตามคาด ได้ยินว่าเธอไม่สบาย เตชิตจะโกรธหรือโมโหแค่ไหนก็ต้องเก็บไว้ เขาพยุงเธอขึ้นอย่างใจเย็น พยักหน้าลาพวกเพื่อนๆ แล้วพาเธอออกมาจากห้อง เดินมาถึงทางโค้งชั้นสอง นัชชาหันไปตะโกนบอก “สุ อย่าลืมโทรมานะ” ปรัณหันไปมองสุวีราอย่างงงๆ ไม่คิดว่าสองคนนี้จะสนิกกันเร็วขนาดนี้ สุวีราถูกปรัณจ้อง เธอเสียวสันหลังวาบ ตอบกลับแบบเกรงๆ “โอเค กลับบ้านดีๆ” รอจนเตชิตพานัชชาออกไปไกลแล้ว ปรัณลากเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆสุวีราแล้วนั่งลง ยื่นมือไปหยิบสตอเบอร์รี่ป้อนเข้าปากตัวเอง ถามเธอแบบกวนๆ “สนิทกันเร็วหนิ” รู้ว่าเขาจงใจถาม เธอทำเป็นไม่สนใจ เปลี่ยนเรื่องคุย “คุณปรัณ เราก็กลับกันเลยมั้ยคะ” ปรัณรับรู้ได้ว่าเธอกำลังเกรงและกลัว เขาจงใจแกล้งยื่นมือออกไปวางไว้ที่หลังเก้าอี้ของเธอ “รออีกสักพัก” สุวีราเธอได้กลิ่นน้ำหอมที่ปนกับเหล้าอ่อนๆ เธอยกมือทั้งสองข้างมาวางไว้บนตัก ไม่นานก็มีเหงื่อออกจากฝ่ามือ ไม่ใช่ว่าเรียกให้เธอมาขับรถให้หรอ แล้วนี่เขาต้องการจำอะไร………. รถถูกจอดรอที่หน้าร้านไว้อยู่แล้ว พอขึ้นรถ อุณหภูมิแอร์ค่อนข้างสูง นัชชารู้สึกร้อนเธอเลยถอดเสื้อแขนยาวออกพาดไว้ที่หลังบ่อพิงข้างคนขับ เธอใส่เสื้อสีขาวบางๆมันเลยทำให้เห็นรูปทรงของเธอได้ชัดเจน เตชิตกลัวว่าเธอจะหนาว และกลัวว่าจะห้ามใจตัวเองไว้ไม่ได้ เลยยื่นมือไปดึงเสื้อกลับมาคลุมให้เธอเหมือนเดิม สักพักเธอก็ทีเหงื่อออกจากหน้าผาก “ดื่มหนักไปใช่มั้ย” เตชิตยกมือไปจับหน้าเธอ เขารู้สึกได้ถึงความร้อน นัชชากัดปาก ส่ายหัว “ไม่ขนาดนั้น” ไม่หนักเท่าครั้งก่อนที่ดื่มกับจินต์ อย่างน้อยครั้งนี้เธอก็ยังมีสติ เพียงแค่เวียนหัวเฉยๆ “ไม่อยู่แปปเดียว เธอก็สร้างปัญหาให้ฉันเลยนะ” ถ้าเกิดเขากลับมาช้ากวานี้ เธอคงจะดื่มหมดขวด นัชชาไม่พอใจ “ฉัน24แล้ว รู้ฤทธิ์ตัวเองหน่า” เขามองเธอด้วยสายตาเอาเรื่อง “รู้ฤทธิ์ตัวเองหรอ” “…………” นัชชาเถียงไม่ออก ก็ได้ นานๆทีเธอจะสบายใจปล่อยวางได้ขนาดนี้ แต่พูดึงอายุ เขาก็นึกเรื่องที่เธอว่าเขาอายุเยอะได้ เขาจำได้ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้ยินจากปากของนัชชา ถ้าเกิดครั้งเดียวก็อาจจะไม่ได้ตั้งใจ แต่ถ้าครั้งที่สองครั้งที่สามก็คงจะคิดจริงๆอย่างที่พูด เตชิตจับหน้าเธอไว้ “เธอรู้สึกว่าฉันแก่ขนาดนั้นเลยหรอ” นัชชาไม่กล้าตอบตามความจริง เธอรีบปฏิเสธ “ไม่แก่ ไม่แก่ ฉันพูดเล่นเฉยๆ” ไม่แก่....ไมแก่หรอ ฟังดูก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนว่าเธอไม่จริงใจ พอเห็นว่ามันไม่ได้ผล เขาเลยเปลี่ยนแผน ถามด้วยน้ำเสียงน้อยใจ “ฉัน32แล้ว มันก็ไม่แปลกหรอกที่เอจะรู้สึกแบบนั้น” นัชชากระพริบตา เธอรู้สึกแปลกๆที่เขายอมรับง่ายๆ เพราะปกติเขาต้องเค้นเอาความจริงจากเธอหรือไม่ก็แสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้แก่ วันนี้เขายอมรับมันทำให้เธอทำตัวไม่ถูก หรือจะพูดทำร้ายจิตใจเขาเกินไป คิดได้ดังนี้ นัชชาก็เริ่มรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่พูดไป เขาที่รักศักดิ์ศรีตัวเองมากขนาดนี้ โดนเธอว่าว่าแก่ต่อหน้าพวกเพื่อนๆ เป็นธรรมดาที่เขาจะรู้สึก นัชชาคิดคำปลอบเขา “ความจริง คุณก็ไม่ได้แก่ขนาดนั้น เขาว่ากันว่าผู้ชายที่30กว่าๆ มีึลังยู่วัยนั้นพอดีเลยคนบอกว่าเหมือนดอกไม้ คุณกำลังอยู่วัยนั้นพอดีเลย” เหมือน.....ดอกไม้หรอ เตชิตเบ้ปาก เอามือออกจากหน้าเธอ "เธอไม่ต้องอธิบายเเล้ว" ถ้าเธออธิบายต่อไปเขาอาจจะทนไม่ไหว นัชชาเห็นหน้าข้างของเขา ปากที่มีเสน่ห์ของเขา เธอมองเห็นได้ชัดว่าเขากำลังน้อยใจ เขาไม่ใช่คนที่เข้าถึงไดง่าย เเต่ไม่รู้ทำไมความรู้สึกที่มีให้เขากลับเปลี่ยนไป เหมือนเธอมองเห็นว่าภายใต้หน้าที่เย็นชามีความอบอุ่นซ่อนอยู่ ก็เหมือนกับกลางคืนที่เขารุนเเรงทำตามความต้องการของตัวเอง พอเช้าวันต่อมาก็ทำโจ๊กร้อนๆให้เธอกิน ความอ่อนโยนนี้ที่ต้องสังเกตดีๆถึงจะรู้สึกได้ เธอยกยิ้ม เเล้วยื่นหน้าไปเเตะริมฝีปากเเล้วรีบผละออกอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้เหมือนเป็นเพียงสัมผัสที่เพ้อฝันไป "หายโกรธฉันนะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงเเผ่วเบา ตอนเเรกเขามองไปนอกหน้าต่างต้องหันกลับมามองเธอ ดวงตาคู่โตประกายอยู่ใต้เเสงไฟ เหมือนเต็มไปด้วยสายน้ำที่บริสุทธิ์ทำให้คนอ่อนไหว เจอกันครั้งเเรกที่สำนักงาน เดินออกมาจากห้องวีไอพีเธอเข้าใจเขาผิด อาจเป็นเพราะดวงตากลมโตคู่นี้ทำให้เขาหยุดชะงักไปสักพัก เตชิตยื่นมือไปจับท้ายทอยเธอไว้ ก้มหน้าลงมาหาเธอ ผิวนุ่มทำให้เขาโลภ สายตาเริ่มมือมัวเพราะความต้องการ “ถึงฉันจะแก่แต่ก็เติมเต็มความต้องการของเธอได้” เสียงแหบพร่าที่มาพร้อมเสน่ห์ นัชชาหน้าแดง หันไปเหล่มองคนขับรถ จ้องมาทางเขา “เก็บอาการหน่อย นี่มันอยู่ข้างนอกนะ............” เตชิตกุมมือที่พยายามดันเขาออก “คุณชอบแบบนี้ไม่ใช่หรอ” “ใครชอบ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงกวนๆ “เธอ” นัชชากำลังจะพูดต่อ แต่ถูกเขาประกบจูบลงมา เธอตกใจเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว ทำให้เผลอร้องเสียงหลง เห็นได้ชัดว่าคนขับรถเซไปเล็กน้อย เตชิตเงยหน้ามอง ยกมือไปกดปุ่มบางอย่าง มีแผ่นเก็บเสียงมากั้นไว้ระหว่างคนขับข้างหน้ากับคนนั่งข้างหลัง นัชชาตาโต “คุณไปใส่มันมาตอนไหน” “เมื่อไม่นานมานี้” มีคนนอกอยู่ด้วย ของแบบนี้บางครั้งมันก็จำเป็นต้องมี นัชชา “แล้วทำไมคุณไม่ปิดมันตั้งแต่แรก” ใครจะไปรู้เขากลับดึงเธอเข้าไปแล้วตอบกลับหน้าตาย กระซิบข้างหู “เพราะเธอสวยมากตอนอายหน้าแดง” เขาไม่ใช่คนที่จะพูดจาเลี่ยน เพราะฉะนั้นถ้าเขาพูดว่าสวยก็คงจะสวยจริง นัชชาทำตัวพูดอะไรไม่ถูก และไม่มีโอกาสได้พูดอีก หมุดลงที่ไหล่กว้าง ให้เขาเสพความสวยตามความต้องการของเขา ในรถค่อนข้างร้อน เหมือนกับว่าหลังจากที่ออกจากร้านอาหารจนถึงเรื่องที่เกิดขึ้นตอนนี้เหมือนมันถูกกล้องบันทึกไว้ทุกอย่าง เขาองดูภาพในกล้อง ร่างทั้งสองใกล้ชิดกันมาก การกระทำค่อนข้างเห็นได้ชัดเจน เขายกยิ้มด้วยความพอใจ จอดรถไว้ข้างทางแล้วยกโทรศัพท์โทรหาใครบางคน “คุณดวิษ ภาพที่คุณต้องการฉันได้มันมาแล้ว................”