ตอนที่ 3 Scarlet Touch

กึก... ทั้งโรงเรียนเงียบไปหมด โถงทางเดินที่ควรจะเต็มไปด้วยนักเรียนก็เงียบสงัดเหมือนโรงเรียนร้าง ฉันไม่เคยอยู่ที่ห้องสมุดนานจนเกือบปิดแบบนี้เลย ไม่น่าเชื่อว่าทุกคนจะกลับบ้านกันหมดแล้ว “ทำท่าทางขยะแขยงฉันแบบนั้นไม่ดีเลยนะ” ที่นั่นเองเสียงของชินจิทักฉันจากด้านหลัง “ชินจิ อย่าทำให้ฉันกลัวนะ !” “ก็บอกแล้วไงว่าฉันอธิบายทุกอย่างได้” “ถึงยังไงนายก็เป็นแวมไพร์อยู่ดี นายเป็นผี เป็นปีศาจที่ชั่วร้าย !” “พูดพอรึยัง” “ยัง” ฉันหันมาเผชิญหน้ากับเขา กัดฟัน กำมือไว้แน่น ต้นขอของฉันยังเจ็บมาก และฉันรู้เลยว่าตอนนี้เลือดคงกำลังซึมลงมา ฉันยกมือไปแตะดู แล้วก็เห็นว่ามีเลือดของตัวเองติดปลายนิ้วออกมาด้วย “ที่ฉันไปง้อนายให้กลับมาเรียนน่ะไม่ใช่เพื่อให้นายมากินเลือดฉันตามใจชอบแบบนี้นะ” “แล้วเธออยากให้ฉันทำยังไง ?” “ก็เลิกทำให้ฉันกลัวไง” แล้วฉันก็วิ่งหนีอีก แต่ทุกทางที่ไป ชินจิก็มาดักหน้าไว้ได้ นี่นะเหรอแวมไพร์ เขาเคลื่อนไหวราวกับเงาได้ !? ชินจิ ! ยิ่งฉันทำให้เขาโกรธ เขาก็ยิ่งทำตัวเหมือนผีร้าย ! ฟึ่บ ! แล้วชินจิก็หายวับไปเพื่อจะมาปรากฏตัวต่อหน้าฉันที่เพิ่งกลับหลังหัน ไม่น่าเชื่อชินจิย้ายจากผนังอีกด้านมายังอีกด้านได้ในพริบตาทั้งที่ผนังสองด้านห่างกันหลายเมตร ! “น่ากลัวจัง” ฉันปิดตาและเสียงสั่น “ยูกะ” “ไปนะ !” ฉันไล่ “ไม่” แต่แล้วชินจิก็จับมือฉันไว้ นิ้วหัวแม่มือของเขาไล้หลังมือของฉันอย่างอ่อนโยน ทำให้ฉันที่ยังกลัวรู้สึกผ่อนคลาย ทำไมล่ะ ? “ฉันไม่ใช่ผีนะ” เขาบอกฉัน “ใช่สิ” “ผีน่ะจับต้องไม่ได้ แต่แวมไพร์ไม่ใช่ ลองจับตัวฉันดูสิ” ชินจิดึงมือของฉันไปวางบนตัวของเขา “ฉันมีร่างกายนะ เหมือนเธอ เหมือนคนทั่วไป” ชินจิบอกเมื่อเขาจับให้ฝ่ามือของฉันกดลงบนแขนและไหล่ทั้งสองข้างของเขา ก่อนที่เขาจะนำมือของฉันไปสัมผัสกับใบหน้าของเขา...ใบหน้าที่คมคาย...งดงาม...และน่าหลงใหลไม่เสื่อมคลาย “ชินจิ” “เข้าใจรึยัง ?” แล้วชินจิก็ลากมือของฉันมาทาบกับร่างของเขา...ร่างที่น่ามองและสูงใหญ่กว่าฉัน และเสียงของเขาอ่อนโยนราวกับกำลังปลอบโยนเด็กน้อยที่หวาดกลัว “และฉันก็มีหัวใจ” ชินจิลากฝ่ามือของฉันไปวางบนหัวใจของเขา และฉันสัมผัสถึงการเต้นของหัวใจนั้นได้ “ฉันก็มีชีวิต มีความคิด และมีความรู้สึกเหมือนกัน” เขาบอกราวกับวิงวอน “เลิกกลัวฉันได้แล้ว ยูกะ” อย่างเงียบงัน ชินจิก็เคลื่อนมือของฉันไปอยู่ต่อหน้าเขา มือนั้นเป็นมือที่มีปลายนิ้วเปื้อนเลือดของฉัน และฉันพบว่ามือนั้นทิ้งรอยแดงไว้บนเสื้อนักเรียนสีขาวของเขา “ฉันก็แค่แวมไพร์เท่านั้น และถึงโลกจะสาปแช่งพวกเรา แต่กับเธอ ยูกะ อย่าเกลียดฉัน...” ฉันยังยืนเกร็งเมื่อใบหน้าของชินจิเคลื่อนเข้ามาอย่างเชื่องช้า และริมฝีปากของเขาเช็ดเลือดจากปลายนิ้วของฉัน “นึกซะว่าฉันเป็นแค่ผู้ชายคนหนึ่งที่ชอบดื่มเลือดเท่านั้น” ...เลือด... แค่คำว่าเลือดก็ทำให้ฉันสั่นสะท้านไปทั้งร่าง แต่ก็ไม่ทันซะแล้ว ชินจิล็อคสองมือของฉันไว้อีกครั้ง ฉันรีบบิดหน้าและเอนตัวหลบ แต่ผิดคาด ชินจิไม่ได้ฝังคมเขี้ยวลงบนลำคอของฉัน หากแต่ฝังลงบนข้อมือด้านในของฉันแทน “โอ๊ย” “ถ้าเธอไม่ชอบถูกดื่มเลือดจากที่คอ ฉันดื่มจากข้อมือของเธอก็ได้นะ” แล้วชินจิก็ดื่มเลือดของฉันด้วยวิธีนั้น ริมฝีปากของเขาทาบทับอยู่กับข้อมือของฉัน ...และมันเจ็บไม่ต่างจากครั้งก่อนๆ เลย... แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นใบหน้าของเขาอย่างชัดเจนเวลาที่เขาดื่มเลือดจากฉัน ใบหน้าที่งดงามเกินกว่าจะอธิบาย เส้นผมสีน้ำตาลเข้มงดงามที่ปรกลงมา จมูกโด่งสวยราวกับวาดที่ปลายของมันแตะอยู่กับท้องแขนด้านในของฉัน... ...และความเป็นแวมไพร์อันลี้ลับของเขาที่ฉันคงไม่มีวันคุ้นชิน… “เห็นไหม ? ฉันไม่ได้ทำรุนแรงเลยใช่มั้ยล่ะ ฉันทะนุถนอมเธอมากด้วยซ้ำไป” ชินจิบอกฉัน ริมฝีปากของเขายังลิ้มรสเลือดของฉัน และฉันรู้สึกว่าแววตาที่ดูอ่อนล้านั้นกลับสดใสและงดงามยิ่งกว่าเก่า ...ชินจิ... ฉันอยากให้นี่เป็นเพียงความฝัน ความฝันที่ว่านายคือเจ้าชายที่กำลังจุมพิตมือของเจ้าหญิง...และเจ้าหญิงนั้นก็คือฉัน และนายเป็นเพียงเจ้าชายที่ขอเจ้าหญิงแสนสวยอย่างฉันเต้นรำ ฉันรู้สึกมึนแล้ว และใช่เลยฉันรู้สึกเหมือนอยู่ในห้วงความฝัน คงเป็นเพราะเลือดในร่างของฉันกำลังไหลออกไปหาชินจิสินะ ช่างเป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบายจริงๆ แต่สิ่งที่แน่นอนก็คือฉันไม่อาจจมอยู่กับความฝันนี้ได้ ชินจิเป็นแวมไพร์ และเขาต้องการเลือดของฉัน ฉันไม่อยากถูกกัดอีกแล้วชินจิ แต่ใครก็ได้ช่วยบอกฉันที ...บอกฉันทีว่าฉันควรทำยังไง... เมื่อคืนฉันคิดจนนอนไม่หลับเลยว่าฉันจะช่วยชินจิได้ยังไง ฉันอยากให้เขาเลิกเป็นแวมไพร์ แต่มันจะเป็นไปได้ไหม ? หรืออย่างน้อยถ้าแวมไพร์ไม่มีวันกลับกลายเป็นมนุษย์ ต่างจากมนุษย์ที่ถูกเปลี่ยนเป็นแวมไพร์ได้ง่ายๆ ก็น่าจะมีวิธีทำให้แวมไพร์เลิกกระหายเลือดได้บ้าง มีวิธีไหนมั่งนะที่ทำให้แวมไพร์ไม่ต้องกินเลือดมนุษย์ หรือเขาจะกินเลือดไก่ได้ ? แต่ถ้าทำแบบนั้นก็น่าสงสารไก่อยู่เหมือนกัน ไก่น่ะตัวเล็ก ถูกกัดหนเดียวก็คงตาย ไม่เหมือนมนุษย์ที่ถ้าดูแลตัวเองดีๆ อาจจะมอบเลือดให้แวมไพร์เป็นประจำได้ เพราะงั้นมนุษย์ถึงได้เป็นอาหารของแวมไพร์ไงล่ะ ...ริมฝีปากที่ทาบทับอยู่กับเส้นเลือดเหนือลำคอของฉัน มือที่รัดแน่น ร่างที่ชิดแนบกัน เสียงลมหายใจ... ว่ากันว่าการถูกแวมไพร์กัดและดื่มเลือดเป็นเรื่องที่น่าหลงใหล เพราะงั้นถึงมีมนุษย์มากมายยอมเป็นทาสของแวมไพร์ และชินจิก็ไม่ใช่แวมไพร์ที่ธรรมดาเลย เขาน่ามอง และมีเสน่ห์ที่ไม่สามารถอธิบายได้ ใบหน้านั้นยิ่งกว่างดงาม อาจเพราะผิวที่ขาวจัดกว่าคนทั่วไป ถึงงั้นก็ไม่ใช่ขาวซีด ดวงตาก็ลี้ลับ...มองแล้วยากที่จะละสายตาไปได้ สันจมูกโด่งสวยเหมือนจงใจวาดเอาไว้ ไหนจะเส้นผมสีน้ำตาลเข้มที่ล้อมกรอบใบหน้านั้น ชินจิเป็นทุกสิ่งทุกอย่างที่เรียกว่างดงามทีเดียว กรี๊ดดดด !!! ฉันคิดบ้าอะไรอยู่นะ !!!??? ยังไงฉันก็ต้องหาวิธีให้ชินจิเลิกกินเลือดให้ได้ ! ฉันสอบได้ที่หนึ่งเมื่อปีที่แล้ว เพราะงั้นฉันฉลาด และจะต้องคิดคำตอบได้เร็วๆ นี้แน่ ๆ !!! “ยูกะ ชั้นคิดถึงเธอจังเล้ยยยย” อยู่ๆ เสียงดังและอ้อมแขนที่กระโจนเข้ามารัดฉันแรงจนหน้าแทบคว่ำกับโต๊ะก็ปลุกฉันออกมาจากความคิดที่ยุ่งเหยิง เส้นผมหนาเหมือนตุ๊กตา หน้าตาที่สดใสและร่าเริงเหมือนนางเอกอนิเมะ ขาที่ยาวเหมือนนางแบบ ลิปกลอสสีชมพูใสปิ๊งบนริมฝีปากสวยน่ารัก “ฟูมิ !?” “ช่ายยยยย ฉันกลับมาแล้ว” เธอชื่อฟูมิ และเธอเป็นเพื่อนสนิทของฉันล่ะ หลังจากลาเรียนไปเกือบอาทิตย์เพื่อไปต่างจังหวัดกับพ่อแม่ เธอก็กลับมาเป็นสีสันให้กับวันธรรมดาๆ ของฉันอีกครั้ง เพราะฟูมิน่ะทั้งยิ้มเก่ง หัวเราะง่าย และพูดเก่งยิ่งกว่าใครไงล่ะ “กลับมาทันวันวาเลนไทน์จริงๆ ด้วย” ฉันแซว และนั่นก็เพราะฟูมิเป็นสีสันของวันวาเลนไทน์ในโรงเรียนมัธยมแห่งนี้ทุกปีไงล่ะ “แน่อยู่แล้ว จะพลาดได้ยังไงล่ะ เพราะวันนี้ฉันต้องได้รับช็อคโกแล็ตจากหนุ่มๆ เยอะจนหอบกลับบ้านไม่ไหวแน่ๆ” “ฮ่าๆๆ” ฟูมิไม่ได้พูดเกินเลยหรอก เธอได้รับช็อคโกแล็ตเยอะทุกปีจริงๆ เพราะเธอน่ะหน้าตาน่ารัก แต่โรงเรียนนี้นักเรียนหญิงหน้าตาน่ารักไม่ได้มีฟูมิคนเดียวหรอกนะ ว่าที่จริงมีหลายคนเลยล่ะ และหนึ่งในนั้นก็คือฉันเอง โฮะ โฮะ โฮะ แต่ฟูมิน่ะเป็นมิตรที่สุดในโรงเรียนแล้วล่ะ เธอเป็นนักเรียนหญิงที่มีอารมณ์ขันที่สุด แล้วก็มองโลกในแง่ดีที่สุดด้วย เพราะฉะนั้นก็ไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอเป็นคนที่มีเพื่อนเยอะ และนั่นก็เป็นคุณสมบัติที่ไม่ได้สำคัญน้อยไปกว่าการมีหน้าตาที่น่ารักเลย จริงมั้ย ? “แต่ฉันว่าปีนี้เธอแพ้คนคนนึงล่ะ” มิโดริ นักเรียนตัวเล็กที่อิจฉาฟูมินิดๆ อยู่เรื่อยพูดขึ้น “ใคร ?” “ชินจิ” “หือ ?” ฟูมิทำหน้าเหวอไปเลย “ชินจิ ? ใครน่ะ ?” “กรี๊ดๆๆๆ” ทันใดนั้นเสียงกรี๊ดที่นอกห้องเรียนก็ดังขึ้น ตามเสียงฝีเท้าจังหวะพอดี...มั่นคง...ออกจะเท่และขรึม... ...ฟังก็รู้ว่าเจ้าของฝีเท้าคงเป็นคนที่มีเสน่ห์หาตัวจับยาก... ชินจิมาแล้ว