ตอนที่ 7 Taste of Blood (3)

“ชินจิ ถึงนายจะเป็น...เอ่อ..เป็นแบบนี้ แต่นายก็เป็นเพื่อนฉันนะ และฉันก็ยังไม่ลืมว่าฉันจะต้องเป็นหัวหน้าห้องที่ดีที่ต้องดูแลทุกคนในห้องเรียนของฉันให้มีความสุขน่ะ” “ยูกะนี่นอกจากจะน่ารักแล้วยังใจดีอีกนะ” ดวงตาคมสวยของชินจิมองมาที่ฉัน และเท่านั้นก็พอที่จะทำให้ฉันร้อนไปทั้งหน้า แวมไพร์ปากหวานอย่างนี้ทุกคนหรือเปล่านะ ก็อาจใช่ เพราะนั่นเป็นวิธีง่ายๆ ที่พวกแวมไพร์จะได้เลือดมาโดยไม่ต้องออกแรง เพราะผู้หญิงร้อยทั้งร้อยต้องแพ้หน้าตาที่หล่อเหลาของพวกเขาและคำพูดที่อ่อนหวานไงล่ะ น้ำตาลเคลือบยาพิษชัดๆ ! “ในโลกนี้น่ะมีขนมและเครื่องดื่มใหม่ๆ ออกมาให้ลิ้นมนุษย์เราลิ้มรสทุกวัน และฉันเชื่อว่าต้องมีอย่างหนึ่งที่ทำให้นายประทับใจได้” “ไม่เคยยอมแพ้เลยสินะ ทำไมต้องพยายามทำเพื่อฉันด้วยล่ะ ?” “เอ่อ...” ให้ตายสิ พอถูกถามและจ้องหน้าตรงๆ แบบนั้นมันก็ทำให้ฉันรู้สึกร้อนๆ ที่หน้าอีกครั้ง แวมไพร์นี่นะ !! “ไปกันเหอะน่า” แล้วฉันก็ให้ชินจิลิ้มรสของหวานและเครื่องดื่มหลากหลาย ทั้งช็อคโก แล็ตแสนสวยหลากรส กาแฟแพงๆ ที่ต้องใช้ค่าขนมทั้งอาทิตย์เพื่อซื้อให้ได้ซักแก้ว มอคค่า ลาเต้ ไอศกรีม และดูเหมือนชินจิจะติดใจดาร์คช็อคโกแล็ตเป็นพิเศษนะ แล้วฉันก็พาชินจิมาดื่มน้ำมะเขือเทศ มันดูเหมือนเลือดเหลือเกิน ชินจิมองมันอย่างหลงใหล แต่เมื่อยกมันขึ้นดมและกลิ่นแตะจมูกเท่านั้น เขาก็เปลี่ยนใจ และหันมาจ้องหน้าฉันแทน “อย่าคิดอะไรไม่เข้าท่านะ” ฉันรีบห้าม มือปิดคอตัวเองไว้อย่างรัดกุม “สัญญาแล้วนะว่าวันนี้จะไม่ทำอะไรฉัน” “ฉันจำได้หรอกน่า” ชินจิยิ้มบางให้ฉันแล้วนิ่งไป ดวงตางดงามของเขากำลังจ้องมองแก้วมิลค์โฟล๊ตรสสตรอเบอร์รี่สีชมพูสวยของฉัน “แค่ฉันเห็นสีชมพูยังนึกถึงเลือดเลย” “อย่านะ !!” ฉันห้ามเด็ดขาด ! หนำซ้ำต้องรีบดื่มมิลค์โฟล๊ตให้หมดแก้วเพื่อไม่ให้เขาคิดเกินเลย แค่สีชมพูน่ารักของมิลค์โฟล๊ตก็ปลุกความกระหายเลือดของแวมไพร์ได้แล้วงั้นเหรอ ? มนุษย์อย่างเราคงต้องระวังตัวเพิ่มขึ้นหลายร้อยเท่าแล้วล่ะ ! “ฉันคงหิวมากจริงๆ” ชินจิมองนาฬิกาที่ข้อมือของฉัน “เลยเวลาอาหารมาแล้ว” หงึก...ก... ฉันตัวสั่นเมื่อเขามองมา และชินจิก็ล่วงรู้ “ที่สำคัญ ไม่มีอะไรทดแทนเลือดสีแดงแสนสวยของยูกะได้หรอกนะ” ...โอย.. ให้ตาย ! และถึงชินจิจะเลี้ยงอาหารฉันมื้อใหญ่ และยังใจดีไม่ดื่มเลือดฉันหนึ่งวัน แต่วันนี้ชินจิก็หิวกระหายสมกับที่อดอาหารมาหนึ่งวันเต็มๆ ทั้งวันที่โรงเรียนเขาดูเหนื่อยล้า เขาตามใจฉันด้วยการกินอาหารของมนุษย์ตอนเที่ยง แต่เขาก็ไม่ได้ดูสดชื่นขึ้นเลย เขาดูซูบลงเล็กน้อย ต่างจากเวลาที่ได้ดื่มเลือดของฉัน เพราะหลังจากดื่มแล้วเขาจะดูสดใสราวกับแก้วคริสตัลงดงามที่เปล่งประกาย และนั่นก็เป็นช่วงเวลาที่ฉันเพิ่งรู้ตัวว่าฉันหลงใหลชินจิที่สุด ...ชินจิดูหล่อเหลาจนถึงกับเรียกได้ว่างดงามหลังจากที่ได้ดื่มเลือดของฉัน...และโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลาเย็นที่แดดสายสุดท้ายกำลังจะล่วงลับฟ้านั้น ความสง่างามของชินจิก็ขึ้นถึงจุดสูงสุด...เพราะนั่นคือเวลาออกล่าของแวมไพร์ เจ้าชายแห่งรัตติกาลยังไงล่ะ แต่ฉันก็ยังกลัว และไม่มีวันคุ้นกับการเป็นอาหารของแวมไพร์ พักหลังมานี้ชินจิกับฉันอาจจะดูสนิทกัน และนั่นก็ทำให้บางทีเขาแกล้งฉัน แล้วนี่เขาก็ทำให้ฉันกลัวอีกแล้ว และเวลาที่ฉันกลัวชินจิที่สุดก็คือเวลาเย็นไงล่ะ “ยูกะ มานี่สิ” “หา !!??” ฉันสะดุ้งสุดตัว “ไม่ !!” “ไหนเธอว่าจะเป็นเพื่อนและหัวหน้าห้องที่ดีไง ฉันหิวแล้วนะ เมื่อคืนอุตส่าห์ไว้ชีวิต” “ไว้ชีวิตงั้นเหรอ ?” เขาใช้คำได้รุนแรงเกินไปนะ จริงอยู่แวมไพร์อย่างชินจิไม่ได้ดื่มเลือดเพื่อเอาชีวิต แต่ก็นั่นล่ะ เขาก็รู้ว่าฉันกลัวเขาแค่ไหน “พูดแบบนั้นไม่ได้ทำให้นายฟังดูใจดีขึ้นซักนิด” “แล้วจะต้องให้พูดยังไงเธอถึงจะยอมให้ฉันดื่มเลือดง่ายๆ ล่ะ” “ก็...” “ว่ายังไง” มือของชินจิจับอยู่ที่คางของฉันแล้ว ฉันนึกถึงหนังสือน่ากลัวเกี่ยวกับแวมไพร์วันนั้นที่ห้องสมุด เลือด...ความเจ็บปวด...ความตาย แวมไพร์เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวที่สุด ! ฉันก้าวถอยหลังจนไม่มีที่จะถอยอีกต่อไป ทางเดินหลังโรงเรียนเลิกนั้นเงียบราวกับตึกร้าง มีเพียงแสงหม่นของดวงตะวันสีแดงฉานเท่านั้นที่สาดส่องเข้ามา และเมื่อมันสาดต้องผนังของตึกเรียน ก็ได้เปลี่ยนอาคารนั้นให้กลายเป็นดินแดนแห่งสนธยาที่แสนลี้ลับ เงาสะท้อนจากดวงตาของชินจิทำให้ฉันหวาดหวั่น “ยังกลัวฉันอยู่อีกเหรอ จนป่านนี้แล้ว” ชินจิใช้มือรั้งใบหน้าของฉันให้หันไปด้านข้างเพื่อที่จะให้ลำคอของฉันเบนมาด้านหน้า ก่อนจะใช้ปลายนิ้วงดงามจนน่ากลัวเขี่ยเส้นผมของฉันเพื่อให้หลีกพ้นไปจากต้นคอ แวมไพร์ พลังอันลี้ลับน่าประหลาดที่ทำให้หัวใจหยุดเต้นกำลังอยู่ต่อหน้าฉัน ตุบ สมุดของฉันตกลงสู่พื้น เมื่อชินจิจับมือของฉันไว้ทั้งสองข้างและยึดมันไว้กับผนังข้างกายของฉัน หลังฝ่ามือของฉันสัมผัสกับผนังแข็งกระด้างเมื่อชินจิกดมือของฉันแรงขึ้น เพื่อที่ร่างชองเขาจะเคลื่อนชิดเข้ามา และฝังคมเขี้ยวคมกริบเพื่อลิ้มรสเลือดของฉัน ชินจิตรึงร่างของฉันไว้ยาวนาน “เลือดหวานเหมือนเดิม สมเป็นยูกะ” เขาหัวเราะแผ่ว แต่ฉันเกือบจะหมดสติไปแล้วเมื่อเขาถอนริมฝีปากออกไป “ใจเสาะเป็นบ้าเลย” ฉันได้ยินเขาสบถเสียงแผ่วก่อนที่สติสุดท้ายของตัวเองจะวูบดับไป ฉันรู้ว่าชินจิจะประคองร่างฉันไว้ เพราะฉันไม่มีแรงเหลืออีกแล้ว ฉันถูกดื่มเลือดมากเกินไป และนั่นก็เพราะเขาใจดีไม่ดื่มเลือดฉันเมื่อวาน เหอะ ใจดีงั้นเหรอ ? ยังไงซะแวมไพร์ก็คือแวมไพร์นั่นล่ะ แวมไพร์เป็นนักล่าที่เข้มแข็ง และมนุษย์เป็นเหยื่อที่อ่อนแอ บางทีถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ฉันอาจจะตายหรือเปล่านะ...? ชินจิดื่มเลือดเสร็จแล้ว เขาละริมฝีปากจากต้นคอของฉัน แล้วปลายนิ้วหัวแม่มือของชินจิก็สัมผัสแผ่วกับริมฝีปากของฉัน “ขอบใจนะ ยูกะ” แล้วเขาพูดชิดใบหูของฉัน “แล้วก็อีกครั้ง...ขอโทษนะ” ทว่ามีแต่เพียงความมืด ดวงตาของฉันปิดลงแล้ว พร้อมกับร่างที่ทิ้งวูบลงในอ้อมแขนของชินจิอย่างไร้เรี่ยวแรง “เธอเป็นแบบนี้อาจจะเพราะฉันดื่มเลือดของเธอมากเกินไปก็ได้ ช่วยไม่ได้ ก็มันอร่อยจนห้ามใจไม่ไหว” “...” “ฉันเสพติดเลือดของยูกะซะแล้ว”