ตอนที่ 10 Beautiful Vampire (3)

ไกลออกไปในความมืด ฟูมิตกตะลึง แข็งไปทั้งร่างเมื่อมองไปเห็นชินจิและยูกะที่ขอบสระน้ำ พวกเขากำลัง...? ไหนยูกะบอกว่าไม่ได้ชอบเขาไง ? แล้วทำไมชินจิถึงกำลังกอดยูกะอยู่ล่ะ ทั้งสองดูสนิทกันมากกว่าที่เธอคิดไว้เสียอีก ยูกะเป็นเพื่อนสนิทของเธอไม่ใช่เหรอ ? แล้วทำไมยูกะต้องหลอกเธอด้วย ?? แต่ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมยูกะถึงต้องเตือนเธอไม่ให้ยุ่งกับชินจิ เพราะยูกะต้องการจะเก็บชินจิไว้คนเดียวสินะ แล้วทำไมถึงไม่ยอมบอกอะไรเพื่อนอย่างเธอเลย แบบนี้นี่เองเหรอเพื่อนสนิทของฉัน เห็นหน้าตาเธอใสซื่อ แต่ที่จริงเธอร้ายไม่ใช่เล่นเลยนะ ยูกะ ! เช้านี้เป็นเช้าวันเสาร์ ฉันก็เลยไม่ต้องไปโรงเรียน ไม่ได้เจอชินจิสองวันเขาจะเป็นยังไงบ้างนะ ? พอไม่เจอฉันก็รู้สึกแปลกอยู่เหมือนกัน และในเมื่อเขาไม่เจอฉัน เขาจะหิวรึเปล่านะ ? แล้วเขาจะทำยังไง ? จริงอยู่ว่าที่ผ่านมาฉันรอดจากคมเขี้ยวของเขาในวันเสาร์อาทิตย์มาหลายครั้ง และวันจันทร์ฉันก็จะถูกดื่มเลือดมากกว่าปกติ แต่ความรู้สึกห่วงใยของฉันเพิ่มขึ้นในวันเสาร์นี้ ฉันเริ่มคิดถึงชินจิมากขึ้น และฉันกังวลว่าเขาจะเป็นยังไง ฉันตื่นสายมาก อีกชั่วโมงเดียวก็จะเที่ยงวันแล้ว การได้นอนเต็มอิ่มคืนเดียวก็ทำให้ฉันกลับมารู้สึกสดชื่นเหมือนไม่เคยเสียเลือดให้แวมไพร์มาก่อนเลยล่ะ อาจจะเพราะฉันเป็นนักกีฬาและดูแลสุขภาพเป็นอย่างดีก็ได้ ฉันกินแต่อาหารที่มีประโยชน์ แล้วก็ดูแลตัวเองให้แน่ใจว่าได้รับโปรตีนในแต่ละวันอย่างเพียงพอ โดยโปรตีนส่วนใหญ่มาจากพืชมากกว่าเนื้อสัตว์เพราะฉันสงสารมัน และที่จริงการรักษาสุขภาพแบบนี้ก็ทำให้ปีหนึ่งฉันแทบไม่ป่วยเป็นอะไรเลยล่ะ แม้แต่นอนดึกฉันยังไม่ทำเลย ฉันมักจะนอนหัวค่ำเพื่อให้หน้าและผิวสดใสอยู่เสมอ ฉันรีบเดินลงไปชั้นล่างของบ้านทั้งที่ยังอยู่ในชุดนอน ฉันหิวมากเลย และนั่นก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นเพราะเสียเลือดไปหลายครั้ง แล้วฉันก็ต้องแปลกใจที่ฉันได้กลิ่นอาหารหอมกรุ่นลอยออกมาจากในครัว ฉันไม่เคยได้กลิ่นอาหารแบบนี้ในบ้านของฉัน เพราะมันเป็นอาหารฝรั่ง ไม่ใช่อาหารญี่ปุ่นเหมือนที่ปกติบ้านเราปรุงกัน แต่ร่างสูงที่ยืนอยู่นั่น !!!??? เป็นไปไม่ได้ !!?? “ชินจิ !?” ฉันอ้าปากค้างเมื่อเห็นว่าคนที่ทำอาหารอยู่ในครัวคือเขา เขากำลังทำอาหารอยู่ในครัวของฉัน ในบ้านของฉัน ??? “อรุณสวัสดิ์ ยูกะ” เขาทักเมื่อหางตาของเขาลากมาเห็นฉันเข้า และเขานิ่งมองฉันที่อยู่ในชุดนอนชั่วครู่ ก็ทำให้ฉันหน้าแดง “น...นายมาอยู่ที่นี่ได้ไง ?” แต่แล้วเสียงคุณแม่ก็ทักฉันจากข้างหลัง “ยูกะตื่นแล้วเหรอจ๊ะ ตื่นสายจังเลยนะเด็กขี้เซา” “คุณแม่ ?” “ชินจิน่ะมาทำอาหารเตรียมไว้ให้หนูตั้งแต่เช้าแล้วนะ” “เอ๋ ?” ปะ...แปลกมาก ! “คุณแม่รู้จักกับชินจิได้ยังไงคะ !? แล้วชินจิรู้จักบ้านเราได้ยังไง !!??” ฉันหันหน้าหันหลัง มองชินจิที มองคุณแม่ที “แปลกใจอะไรเหรอจ๊ะ ?” คุณแม่อดหัวเราะไม่ได้ “งงว่าแม่รู้จักชินจิได้ยังนะเหรอ ก็เมื่อวันจันทร์ก่อนโน้นชินจิอุ้มหนูมาส่งที่บ้านไง เราก็เลยแนะนำตัวกัน “อุ้มหนูมาส่งที่บ้าน ??” ฉันอ้าปากค้าง “ต...ตอนไหนคะ??” “ก็วันที่หนูเป็นลมที่หลังโรงเรียนไง ชินจิบอกว่าหนูตกใจตัวบุ้งจนเป็นลมไปน่ะ” หลังโรงเรียน ? นึกออกละ วันนั้นฉันหมดสติไม่ใช่เพราะตัวบุ้งแม้แต่นิดเดียว เพราะมันไม่มีบุ้งไงล่ะ มีแต่แวมไพร์ และวันนั้นก็เป็นวันแรกที่ฉันถูกชินจิกัดแล้วหมดสติไป แต่ฉันลืมนึกไปเลยว่าฉันกลับบ้านมาได้ยังไง “แล้ววันนั้นนายพาฉันมาส่งถูกบ้านได้ยังไง ?” “ก็ฉันถาม เธอก็บอกทั้งที่สะลึมสะลืออยู่แบบนั้นล่ะ” ชินจิยิ้ม นี่ฉันบอกทางกลับบ้านตัวเองให้เขาถูกทั้งที่แทบไม่มีสติงั้นเหรอ ? ฉันจำอะไรไม่ได้ซักอย่าง “ละ...แล้ว...” ฉันชี้ไปที่กระทะหน้าเตา ชินจิกำลังทำสแครมเบิลเอ๊กหอมกรุ่น “วันนี้นายมาทำไมน่ะ ?” “ชินจิอยากตอบแทนที่ลูกช่วยเหลือเขาในห้องเรียนไงล่ะ ก็เขาเพิ่งย้ายมาจากโรงเรียนอื่นไม่ใช่เหรอ ?” “อ้อ” “นี่แน่ะ ยูกะ” แล้วคุณแม่ก็ลากมือฉันให้เดินออกไปจากห้องครัวเร็วเหมือนลมพัด พอมาหยุดไกลจากห้องครัวคุณแม่ก็แอบถามฉันอย่างตื่นเต้น “ยูกะรู้มั้ย แม่น่ะตื่นเต้นจนหัวใจจะวาย เพื่อนใหม่ลูกทำไมถึงได้หล่อแบบนี้ล่ะ ?” คุณแม่พูดไปตื่นเต้นไป “แถมยังมาทำกับข้าวรอหนูตื่นถึงบ้านอีก เขาเป็นแฟนหนูแล้วเหรอ ? หรือเขากำลังจีบยูกะลูกแม่อยู่นะ ?” “แม่คะ มันไม่ใช่อย่างที่คุณแม่คิดเลยแม้แต่นิดเดียว” ฉันพูดอย่างห่อเหี่ยว รู้สึกไม่อยากอธิบายให้แม่ฟังพอๆ กับฟูมินั่นล่ะ เพราะเรื่องประหลาดแบบนี้น่ะใครจะพูดได้ แวมไพร์ที่มาหาเหยื่อถึงบ้านและทำกับข้าวให้ ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ !! “แต่ชินจิน่ะเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์จังเลยนะ หนูนี่ไม่เบาเลย ขนาดทำให้คนหล่อน่ารักแบบนี้มาทำกับข้าวให้ถึงบ้านได้ แสดงว่าลูกแม่ก็มีเสน่ห์ไม่ธรรมดาเหมือนกันนะ โฮะๆๆ\" คุณแม่ยืดอกหัวเราะ “คุณแม่” ฉันปราม “ทำไมตอนพ่อหนูจีบแม่ไม่เห็นทำแบบนี้ให้แม่มั่งเลยนะ น่าอิจฉาหนูจริงๆ ยูกะ” “แม่ขา เขาไม่ใช่แฟนหนูนะคะ” “โอ๊ย ใครจะไปเชื่อ ฮ่าๆๆ” “เค้าแค่ติดหนี้หนูเท่านั้นแหละค่ะ” ฉันตอบแม่ด้วยมุขเดิม “หา ? นี่หนูมีเงินเก็บขนาดเป็นเจ้าหนี้ใครได้ด้วยเหรอจ๊ะ เห็นมีเงินเท่าไหร่ก็ใช้หมดนี่ ถึงจะสอบได้ที่หนึ่ง แต่วิชาเก็บเงินได้ศูนย์คะแนน ฮะๆๆๆ” “คุณแม่ขา - - ‘” เฮ้อ...ไม่ว่าจะคุยกับคุณแม่หรือคุยกับฟูมิก็ไม่ต่างกันเลย เหนื่อยเป็นบ้า ! ชินจิจัดอาหารสไตล์ฝรั่งเศสประยุกต์เสร็จแล้ว เขาดูเป็นมืออาชีพที่พิถีพิถันมาก ไม่ใช่แค่กลิ่นที่ชวนน้ำลายไหลเท่านั้น แต่ยังวิธีการจัดโต๊ะที่หรูหราโรแมนติกราวกับบรันช์ที่แสนอลังการอีกด้วย บนโต๊ะมีแม้กระทั่งแจกันดอกไม้ แถมส้อมกับมีดยังถูกห่อไว้ในผ้าราวกับในภัตตาคารหรูอีกด้วย “อาหารฝรั่งเศส ?” ฉันพูดขึ้นแบบงงๆ ตอนที่ชินจิปูผ้ากันเปื้อนบนตักฉัน “ทำสุดฝีมือเลยล่ะ” “มันดูเว่อร์” ฉันบอก “เอ่อ ขอโทษ ฉันหมายถึงน่ากิน” แล้วฉันก็กินอาหารฝรั่งเศสฝีมือของชินจิ และ โอ ไม่อยากจะเชื่อเลย มันอร่อยที่สุดในโลกจริงๆ