ตอนที่1 ท่านประธาน ช่วยฉันด้วย

ตอนที่1 ท่านประธาน ช่วยฉันด้วย ห้องสวีทขนาดใหญ่เต็มไปด้วยตกแต่งที่หรูหรา โคมไฟคริสทัล ระย้าสวยงาม สว่างไสวน่าหลงใหล มีเตียงใหญ่นุ่มสบาย ด้านข้างคือหน้าต่างสูงบานใหญ่ที่โปร่งใส ข้างหน้าต่างยังมีอ่างจากุชชี่ขนาดใหญ่ ข้างในโรยเต็มไปด้วยกลีบกุหลาบสีแดง ผนังที่อยู่ใกล้ๆ แขวนภาพเขียนสีน้ำมันขนาดใหญ่ ทุกอย่างในห้องตกแต่งอย่างหรูหรา โทนสีหลักที่เป็นสีแดง เต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งความหยิ่งผยอง ป๋ายบิงเวยดูการตกแต่งที่ประณีตทั่วทุกบริเวณห้อง ให้ความรู้สึกเหมือนว่าทั้งหมดนี้เป็นการเย้ยหยันตัวเอง หัวใจเศร้าโศกขั้นมา น้ำตาดั่งลูกปัดที่เส้นด้ายขาด ไหลรินออกมาอย่างไม่ขาดสาย ยังไงก็แล้วแต่ ตัวเองก็เคยเป็นคุณหนูแห่งตระกูลป๋าย เพื่อหาค่ารักษาพยาบาลให้แม่ ถึงกับต้องทำด้วยวิธีแบบนี้ ช่างน่าตลกสิ้นดี ชายวัยกลางคนร่างอ้วน ระหว่างถอดชุดสูทของตัวเอง ก็จ้องมองไปที่ป๋ายบิงเวย ป๋ายบิงเวยก้าวถอยหลังอย่างหวาดกลัว ผู้ชายคนนี้ไม่เพียงแต่ทั้งอ้วนทั้งน่าเกลียด ดูท่าทีแล้ว คาดว่าอายุน่าจะเยอะกว่าพ่อของตัวเองเสียอีก ป๋ายบิงเวยรู้สึกกระเพาะพะอืดพะอม... ชายแก่หรี่ตามองป๋ายบิงเวย ตั้งแต่หัวจรดเท้า ชุดเดรสยาวผ้าชีฟองเนื้อบางสีฟ้า เสริมให้สรีระของเด็กสาวดูเสน่ห์เย้ายวนผมสีดำยาวสลวยเงางาม ปล่อยไว้ตามธรรมชาติ ดวงตาคู่นั้นเปล่งประกายระยิบระยับ ราวกับดาวบนท้องฟ้า มีกลิ่นอายความอ่อนเยาว์ กระจายออกมาทั่วทั้งร่าง ทำให้เขาใจระริกระรัว คิดไม่ถึงว่าสาวน้อยนี้ ยิ่งดูยิ่งทำให้เขาใจเต้น เธอตื่นตระหนกทันที อย่างไรก็ตามตัวเองก็เป็นคุณหนูแห่งตระกูลป๋ายนะ เอาเงินแบบนี้ไปช่วยคุณแม่ คุณแม่จะคลั่งตายเพราะตัวเองแน่ๆ เมื่อเห็นว่าปากที่น่ารังเกียจของชายแก่กำลังจะจูบถึงตัวเองแล้ว ป๋ายบิงเวยเริ่มดิ้นรนต่อสู้ไม่หยุด “คุณคะ! คุณปล่อยฉันไปเถอะ” น้ำเสียงของป๋ายบิงเวยเริ่มตื่นตระหนก “ปล่อยเธอไป?...” ชายชรายิ้มเยาะด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโหดร้าย “เธอยังอยากจะกลับใจ? สายไปแล้ว!” สิ้นคำพูด มืออันใหญ่ของชายแก่ ก็เริ่มฉีกเสื้อผ้าของป๋ายบิงเวยออกอย่างป่าเถื่อน “ปล่อยฉัน คุณปล่อยฉัน! สัตว์เดรัจฉาน...” ป๋ายบิงเวยหลบปากและมืออันน่ารังเกียจของชายแก่อย่างสุดชีวิต มือเล็กโบกไปมาไม่หยุด หวังที่จะหลุดพ้นจากชายตรงหน้านี้ แต่บังเอิญไปข่วนโดนใบหน้าของชายแก่อย่างไม่ตั้งใจ “นังสารเลว แสร้งทำเป็นบริสุทธิ์ไร้เดียงสา” ชายแก่ตบหน้าป๋ายบิงเวยอย่างจัง “วันนี้ ก็ให้ฉัน ประธานเสี้ยมาสอนเธอแล้วกัน การเป็นผู้หญิงที่แท้จริงยังไง! พูดจบ ก็กระโจนใส่ป๋ายบิงเวยอีกครั้ง... ใบหน้าขวาของป๋ายบิงเวยมีอาการปวดแสบปวดร้อนขึ้นมา คุณหนูแห่งตระกูลป๋ายอย่างเธอ เคยได้รับการดูถูกเหยียดหยามเช่นนี้เสียเมื่อไหร่ อารมณ์ทั้งหมดก็ปะทุขึ้นในทันใด กัดเข้าที่หัวไหล่ของประธานเสี้ยอย่างจัง จนในปากเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด ผลักชายแก่ทิ้ง แล้วรีบดึงประตูวิ่งหนีอย่างกระวนกระวาย...... ในห้องอีกข้างหนึ่ง หลินจื๋อซีนั่งสง่าอยู่บนโซฟาหนังแท้ในห้อง ชุดสูทสีน้ำเงินและเสื้อเชิ้ตสีขาวที่สั่งทำด้วยมือเป็นพิเศษ เสริมให้ชายคนนี้สุขุมและมีเสน่ห์น่าดึงดูดยิ่งขึ้น ริมฝีปากบาง จมูกที่สูง ใบหน้าที่คมชัดได้รูปนั้น ราวกับว่าเป็นผลงานที่พระเจ้าแกะสลักอย่างประณีต หล่อจนให้คนกระอักเลือด ผู้จัดการหลิวซินแจ้งยอดบัญชีกับชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟา อย่างระมัดระวัง หลินจื๋อซี ประธานบริษัทRT แห่งเมืองB บริษัทRTดำเนินธุรกิจด้านอสังหาริมทรัพย์ ด้านการบริการอาหารและเครื่องดื่ม ผลิตภัณฑ์นมและอุตสาหกรรมอื่น ๆ โรงแรมที่อยู่ในขณะนี้ ก็เป็นอีกส่วนเล็กๆของบริษัทRT หลินจื๋อซีฟังการรายงานผลของหลิวซินอย่างใจลอย ในใจกังวลเกี่ยวกับอาการป่วยของคุณปู่ที่บ้าน ตอนที่คุณปู่ป่วยหนัก ก็ได้เร่งรัดให้ตัวเองแต่งงานตลอด หลังจากแต่งงานถึงจะสามารถมอบธุรกิจตระกูลบริษัทRTให้กับตัวเองอย่างหมดห่วงได้ แต่หลินจื๋อซีไม่มีความคิดที่จะแต่งงานเลย และเกลียดพวกผู้หญิงที่เพียงหวังแต่เงินของเขา คิดถึงตรงนี้หลินจื๋อซีก็หงุดหงิดขึ้นมา “ ผู้จัดการหลิว วันนี้พอแค่นี้ก่อน พรุ่งนี้เอาบัญชีไปส่งที่ออฟฟิศของฉัน” พูดจบก็ก้าวเท้าใหญ่เดินสู่หน้าประตู ในวินาทีที่หลินจื๋อซีได้ก้าวออกมาจากหน้าประตูนั้น ร่างกายที่เปราะบางได้ชนเข้าใส่อ้อมกอดเขาอย่างลุกลี้ลุกลน หลินจื๋อซีได้พยุงตัวของผู้หญิงที่สวมชุดเดรสยาวผ้าชีฟองเนื้อบางสีฟ้าคนนี้อย่างอัตโนมัติ ผมยาวเลยบ่า ได้ปิดหน้าครึ่งหนึ่งของเธอเอาไว้ เขาเห็นเพียงดวงตาที่ตกใจกลัวคู่หนึ่ง เขาสัมผัสถึงร่างกายเธอสั่นเทาไปทั้งตัว หลินจื๋อซี จ้องมองผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอด... “ จับเธอไว้! อยากให้เธอหนีไปได้!จับเธอไว้...” ได้ยินผู้ชายสวมสูทสีดำหลายคนตะโกนจากข้างหลัง ในใจของป๋ายบิงเวยหวาดกลัวหนักมาก เธอเข้าใจดีว่า ถ้าถูกจับกลับไป ตัวเองต้องยิ่งกว่าตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน ในความตื่นตระหนก ป๋ายบิงเวยชนกำแพงเนื้อเข้าอย่างจัง ตอนที่เธอกำลังจะล้มลงไป เธอรู้สึกถึงมือที่มีพลังได้พยุงเธอไว้ เธอเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่คมชัดนั้น ท่ามกลางคิ้วที่หล่อเหลานั้น เปล่งประกายความเย็นชาและอำนาจองอาจ ดวงตาคู่นั้นก็สวยจนทำให้คนใจเต้น “ จับเธอไว้” คนข้างหลังไล่ตามมาทันแล้ว ป๋ายบิงเวยจ้องมองหนุ่มหล่อที่อยู่ตรงหน้านี้ จะทางไหนก็ตายอยู่ดี ลองพนันดู ยังไม่ได้พูด น้ำตาก็ไหลรินออกมาก่อน “ คุณคะ คุณต้องช่วยฉันด้วยนะ ฉันถูกบังคับ...” ป๋ายบิงเวยกอดเอวหลินจื๋อซีไว้แน่น ให้ตายก็ไม่ยอมปล่อยมือ......