ตอนที่ 2 นี่คือผู้หญิงของฉัน

ตอนที่ 2 นี่คือผู้หญิงของฉัน “เกิดอะไรขึ้น” หลิวซินเดินออกมาพร้อมกับใบหน้าที่อึมครึมและตำหนิผู้ชายในชุดสูทพวกนั้น หลินจื๋อซีไม่ง่ายเลยที่จะมาครั้งหนึ่ง พวกไม่ได้เรื่องเหล่านี้ จะสร้างปัญหาอะไรขึ้นอีกกันแน่ “ผู้จัดการหลิว ผู้หญิงคนนี้เป็นคนของประธานเสี้ย เพิ่งกัดประธานเสี้ยบาดเจ็บ แล้วหนีออกมา ตอนนี้พวกเราจะจับเธอกลับไปให้กับประธานเสี้ยตามคำสั่ง” คนที่นำหน้ารีบอธิบาย “ ถ้าเป็นเช่นนี้ ก็เอาเธอกลับไป” หลิวซินมองตวัดป๋ายบิงเวย ที่อยู่ในอ้อมกอดของหลินจื๋อซี สวยไม่เลว แต่ใจกล้าเกินไปจริงๆ ที่สำคัญคือ ยังชนเข้าอ้อมกอดของหลินจื๋อซี “ท่านประธานหลิน ขออภัยที่รบกวนถึงคุณ คุณเพียงแค่ส่งยัยเด็กนี่ให้พวกเขาไปจัดการก็พอ” หลิวซินมองดูหลินจื๋อซีอย่างสุภาพ ด้วยรอยยิ้ม 360 องศา เกรงว่าหลินจื๋อซีจะไม่พอใจ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ ผู้จัดการอย่างเขาถูกไล่ออก มันคงไม่ดีแน่ “ ผู้หญิงคนนี้เป็นคนของฉัน พวกนายห้ามแตะต้องเธอ!” หลินจื๋อซีพูดออกประโยคนี้อย่างเยือกเย็น สายตาเย็นชาจ้องมองคนพวกนั้น หลิวซินรีบพยักหน้ารับคำ ได้ฟังบทสนทนาของพวกเขา ป๋ายบิงเวยแอบดีใจเล็กน้อย ในที่สุดก็หนีจากเงื้อมมือของชายแก่จนได้ ชายรูปงามคนนี้สามารถช่วยเธอได้จริงๆ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่า ในโลกนี้ยังไงคนดีก็ยังมีมากกว่านะ “คุณคะ ขอบคุณนะที่ช่วยฉันไว้” ป๋ายบิงเวยพูดอย่างแผ่วเบา หลินจื๋อซีก้มหน้ามองผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง เดรสชีฟองสีฟ้าเนื้อบางเบา ผมดำเงางามยาวสลวย สายเดี่ยวหลุดร่วงลงจากไหล่ เนื่องจากวิ่งเร็วเกินไป หลินจื๋อซีขมวดคิ้วมุ่นอย่างอดไม่ได้ “ ทำไมถึงไม่รักนวลสงวนตัว แล้วมากลับใจตอนนี้?” เขาดูป๋ายบิงเวยด้วยความตลก ป๋ายบิงเวยก็เงยหน้าขึ้นมองชายที่ทั้งร่างปกคลุมไปด้วยกลิ่นอายสมรภูมิรบคนนี้ อยากจะอธิบายอะไรแต่ก็ไม่รู้จะพูดออกไปยังไง เธอไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย ว่าตัวเองแสงวสันต์สาดส่องไปหมด คิดในใจ ก็ใช่สินะ ต่อหน้าเงินทอง เธอแบบนี้ช่างดูต่ำและไม่มีราคาเสียจริงๆเลย ป๋ายบิงเวยล้มหน้าลงอย่างโศกเศร้า มองสู่ทิศทางอื่น หลินจื๋อซีถอดเสื้อสูทของตัวเอง แล้วคลุมบนตัวของป๋ายบิงเวย “เฉียง พาเธอขึ้นรถ ไปที่คฤหาสน์ราชาของฉัน” สิ้นเสียงคำนี้ หลินจื๋อซีทิ้งป๋ายบิงเวยที่นั่งอยู่บนพื้น ก้าวขาใหญ่เดินจากไป... “คฤหาสน์ ทำไมต้องพาฉันไปคฤหาสน์?” ป๋ายบิงเวยสับสนงุนงง เขาช่วยเธอแล้วไม่ใช่หรือ ไม่ใช่ว่าควรปล่อยเธอไปหรือ? โรลส์รอยซ์สีดำจอดอยู่ชั้นล่างของคฤหาสน์ขาวสไตล์ยุโรป “คุณครับ คุณรอท่านประธานตรงนี้ สักครู่ท่านก็จะเข้ามา” เฉียงพูดอย่างสุภาพ แล้วปิดประตูจากไป ป๋ายบิงเวยมองการตกแต่งภายในห้องอย่างละเอียด การตกแต่งทุกอย่างดูเรียบง่ายที่สุด แต่ก็ไม่สูญเสียรสนิยมและสไตล์ ดูเฟอร์นิเจอร์และของตกแต่งภายในนี้ ทุกชิ้นมูลค่าสูงไม่น้อย ป๋ายบิงเวยหัวใจเพิ่มความเศร้าเล็กน้อย เธอไม่ได้ยืนอยู่ในห้องที่หรูหราเช่นนี้มานานแล้ว ตั้งแต่คุณพ่อได้เสียชีวิตเมื่อ 5 ปีก่อน เธอและคุณแม่ก็ถูกขับไล่ออกจากบ้าน ได้อาศัยอยู่ในชานเมืองของเมืองนี้เธอเคยคิดว่า ตัวเองจะมีความสุขกับคุณพ่อและคุณแม่ที่คฤหาสน์ฮัทซานตลอดไป แต่ไม่เคยคิดว่า ทุกอย่างจะเกิดขึ้นกะทันหันเช่นนั้น ในวันนี้ ตัวเองเพื่อที่จะได้ช่วยคุณแม่ ต้องบังคับตัวเองไปรับงานเอนเตอร์เทนแบบนั้น หลังจากผ่านเรื่องราวต่างๆในคืนนี้ ป๋ายบิงเวยยังนึกกลัวมากในภายหลัง ตัวเองเกือบโดยชายน่าเกลียด ที่มีอายุมากกว่าพ่อของตัวเองล่วงละเมิดแล้ว โชคดีที่ได้พบชายคนนี้ ไม่อย่างนั้น... แต่ชายคนนี้ได้ช่วยเธอไว้ ก็ไม่ได้ปล่อยเธอไป ฟังเฉียงบอกว่า เขากำลังจะมา เมื่อคิดอย่างนี้ ป๋ายบิงเวยยิ่งสับสนงุนงงมากขึ้น หลายวันมานี้ เกิดเรื่องขึ้นมากมาย เธอไม่มีแรงใจที่จะไปคิดเกี่ยวกับเหตุผลของแต่ละเรื่อง แม้ว่าตัวเองจะไม่ได้ทำตามข้อตกลงกับประธานเสี้ยได้สำเร็จ แต่ค่าเอนเตอร์เทนน่าจะเข้าบัญชีแล้วมั้ง เมื่อคิดถึงที่นี่ ป๋ายบิงเวยก็รู้สึกโล่งไปทั้งตัว เธอไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป เพียงแค่ค่าใช้จ่ายในการผ่าตัดของแม่มีที่มาแล้ว สิ่งอื่นๆค่อยไปทีละขั้นตอน ตราบใดที่คนยังมีชีวิตอยู่ ก็จะคิดหาวิธีได้แน่นอน ป๋ายบิงเวยเดินมาถึงห้องน้ำ อยากจะอาบน้ำร้อนเพื่อผ่อนคลายเสียหน่อย น้ำร้อนที่พ่นออกมาจากฝักบัว โรยบนผิวที่ขาวเนียนนุ่ม ป๋ายบิงเวยรู้สึกสบายมาก... หลังจากหลินจื๋อซีหยิบกุญแจออกมาและเปิดประตูเบาๆ ภายในห้องขนาดใหญ่ไม่เห็นร่างของป๋ายบิงเวย หรือว่าผู้หญิงคนนี้จะหนีไปแล้ว? เหอะ ยังมีคนกล้าที่จะหนีออกไปจากมือของหลินจื๋อซีหรือ หาที่ตายชัดๆ หลินจื๋อซีเดินเข้าห้องนอนอย่างหงุดหงิด เห็นไฟห้องนอนถูกเปิดอยู่ ประตูในห้องน้ำก็ปิดแน่น ส่งเสียงน้ำไหลออกมา หลินจื๋อซีขมวดคิ้วมุ่น ผู้หญิงคนนี้ช่างใจกล้าจริงๆ ถึงกับอาบน้ำในบ้านของชายแปลกหน้า นัยน์ตาของหลินจื๋อซีเผยถึงการดูถูกเล็กน้อย ถอดชุดสูทนั่งลงบนเตียง หยิบซิการ์ออกมาและจุดประกายขึ้น จ้องมองที่ประตูห้องน้ำอย่างใจลอย เขา หลินจื๋อซี จักรพรรดิวงการธุรกิจแห่งเมืองB พลิกหงายมือเป็นเมฆา คว่ำมือกลายเป็นวรุณ ท่านประธานแห่งบริษัทRT จะไม่ช่วยผู้หญิงคนหนึ่งไว้ โดยไม่มีสาเหตุและไม่มีเหตุผลอย่างแน่นอน ตอนที่ได้เห็นผู้หญิงคนนี้ หลินจื๋อซีก็รู้เลยว่าเขาจะไม่เสียใจ ที่ช่วยผู้หญิงคนนี้ไว้ เพราะว่าผู้หญิงคนนี้ ในเวลานี้ จะมีประโยชน์ต่อตัวเองมาก เพียงพอสำหรับคลายความกลัดกลุ้มใจให้ตัวเองแล้ว เพียงคิดว่าปัญหาจะได้รับการแก้ไขในไม่ช้า หลินจื๋อซีมุมปากก็ยกโค้งขึ้นอย่างมีเสน่ห์......