ตอนที่ 4 แต่งงานกับฉัน

ตอนที่ 4 แต่งงานกับฉัน ระยะห่างระหว่างพวกเขาในเวลานี้มีเพียง 3 ซม. “แต่งงานกับฉัน” หลินจื๋อซีพูดสี่คำนี้ออกมาอย่างเย็นเฉียบ มองไปที่ป๋ายบิงเวยด้วยสีหน้าที่เข้มขรึม หากไม่ใช่เมื่อครู่ได้เห็นปากของผู้ชายคนนี้ขยับ ป๋ายบิงเวยยังนึกว่าสิ่งที่ได้ฟังเมื่อครู่เป็นเพียงภาพหลอน “อะ อะไรนะ?” ป๋ายบิงเวยมองชายตรงหน้าด้วยความเหลือเชื่อ เขาคิดจะทำอะไรอีก ตั้งแต่เขาได้ช่วยเธอไว้ พฤติกรรมของผู้ชายคนนี้ทำให้คนเข้าใจยากเสียจริงๆ เขาได้ช่วยเธอไว้ที่โรงแรม แล้วยังจะคิดล่วงเกินเธอในห้องนี้ ตอนนี้ก็จะให้ตัวเองแต่งงานกับเขา ทั้งหมดทั้งมวลนี้ เปลี่ยนแปลงเร็วเกินไป ทำให้ป๋ายบิงเวยไม่ทันที่จะคิดทบทวน “ไม่ก็แต่งงานกับฉัน ไม่ก็ฉันจะส่งเธอไปแอฟริกาใช้แรงงาน” หลังจากได้ยินประโยคนี้ ป๋ายบิงเวยก็ได้นิ่งอึ้งไปทั้งร่าง ผู้ชายคนนี้ตกลงจะเอาอะไรกันแน่? ทั้งจะแต่งงานทั้งจะเล่นตลกกับเธอ...ไม่เข้าใจเหตุผลเลย “ เราสองคนเป็นเพียงสามีภรรยาในนามเท่านั้น ครบหนึ่งปี เราก็จะหย่ากัน หนึ่งล้านนั้นเธอก็ไม่ต้องคืนแล้ว” หลินจื๋อซียื่นมือไปเสยคางของป๋ายบิงเวย จ้องมองไปที่ดวงตาใสของป๋ายบิงเวย “ไม่เช่นนั้นฉันก็ต้องส่งเธอไปแอฟริกาอย่างเดียว เธอเลือกเองเลย” ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำปิดประตู เสียงน้ำจากในห้องน้ำก็ดังขึ้น คำพูดของผู้ชายคนนี้ ไม่เคยเหลือพื้นที่ว่างให้คนอื่นมีสิทธิ์์เลือกเสมอมา ป๋ายบิงเวยหายใจเข้าลึกๆ เป็นเพียงสามีภรรยาในนาม คิดว่าผู้ชายคนนี้คงไม่ทำอะไรที่มากเกินไป แต่ชายรูปงามที่ร่ำรวยเงินทองอย่างเขา ข้างกายคงไม่ขาดแคลนผู้หญิงแน่ๆ ทำไมถึงต้องแต่งงานปลอมๆด้วยนะ? แต่ตัวเองก็ทำได้แค่เพียงตอบตกลงเท่านั้น เพราะการที่ได้แต่งงานปลอมกับผู้ชายที่หล่อนั้น ยังดีกว่าถูกส่งไปใช้แรงงานที่แอฟริกามั้ง ป๋ายบิงเวยรู้ว่าผู้ชายคนนี้สามารถทำได้อย่างที่พูดแน่นอน ป๋ายบิงเวยเก็บเสื้อผ้าขึ้นมา เช็คดูอย่างละเอียดว่ามันถูกฉีกขาดหรือไม่ เห็นเพียงแค่ชายกระโปรงมีรอยฉีกขาดเล็กน้อย ก็หายใจโล่งอก ยังดี ยังใส่ได้ หลังจากที่รีบใส่เสื้อผ้าเสร็จ ก็ใช้มือจัดผมให้เรียบร้อย หลินจื๋อซีพันแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ก็ก้าวเท้าใหญ่เดินออกมาจากห้องน้ำ ผู้หญิงตรงหน้าใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว กำลังจัดผมที่เงางามอยู่ ผ้าชีฟองเนื้อบางเบากับผู้หญิงที่ท่าทางมือไม้ไปมา แสงไฟสว่างสาดส่องบนตัวเธอ กระดูกไหปลาร้าดูเด่นชัดเจนยิ่งขึ้น สรีระดูน่าหลงใหล เป็นภาพหญิงงามที่มีชีวิตชีวาเสียจริง หลินจื๋อซีลูกกระเดือกเลื่อนขึ้นลง “นี่หล่อน พรุ่งนี้จะมีคนมาส่งใบสัญญาให้เธอ” ป๋ายบิงเวยหันหน้าจ้องมองชายหนุ่ม “ คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันจะตอบตกลง?” “อืม นั้นพรุ่งนี้ฉันให้คนส่งเธอไปแอฟริกา หนี้สินก็จบลง” ป๋ายบิงเวยรีบลุกขึ้นยืนด้วยความตระหนก “ฉันตกลง สามีภรรยาในนามหนึ่งปี คุณคงไม่แตะต้องฉันใช่ไหม” ไม่รู้จริงๆว่าในหัวสมองของผู้หญิงคนนี้คิดอะไรอยู่กันแน่ ฉัน หลินจื๋อซี ดูแย่ขนาดนั้นเลยหรือ? หัวเราะเยาะเย้ย “ฉันไม่สนใจผู้หญิงที่มาจากดินแดนบริสุทธิ์อย่างเธอเหรอ” ได้ยินคำพูดที่ดูถูกของหลินจื๋อซี ข้างในใจของป๋ายบิงเวยรสชาติหลากหลาย ใช่สิ เธอไม่ใช่คุณหนูแห่งตระกูลป๋ายอีกต่อไป ตอนนี้จากการมองดูของชายคนนี้แล้ว เธอก็เป็นเพียงแค่หญิงงามเมือง ที่สามารถขายร่างกายตัวเองเพื่อเงินได้ ป๋ายบิงเวยยิ้มขึ้นอย่างจำใจ หลินจื๋อซีเดินไปที่เตียงนั่งลง แล้วหยิบซิการ์ขึ้นมาจากลิ้นชักจุดขึ้น กลืนเมฆคายหมอกจ้องมองป๋ายบิงเวย “ภายในปีนี้ ดีที่สุดคืออย่าเล่นเล่ห์เหลี่ยมอะไร ไม่เช่นนั้นภาพเปลือยของเธอ จะตกไปอยู่ในมือของชาวเน็ตทุกคนทั่วโลก” ภาพเปลือย? ได้ฟังคำนั้น สมองของป๋ายบิงเวยระเบิดตู้ม “คิดไม่ถึงจริงๆว่า มาดคุณชายอย่างคุณ จะต่ำช้าไร้ยางอายเช่นนี้” ป๋ายบิงเวยจ้องเขม็งชายตรงหน้าด้วยสายตาคมเฉียบ “ “ ฉันเป็นนักธุรกิจ ฉันต้องมั่นใจการันตีได้ว่า ความร่วมมือของเรานั้นจะประสบความสำเร็จด้วยดี” หลินจื๋อซีทิ้งซิการ์ในที่เขี่ยบุหรี่ ป๋ายบิงเวยไม่เข้าใจผู้ชายตรงหน้านี้หมายความว่าอะไรกันแน่ “ เมื่อฉันได้ตอบตกลงกับคุณแล้ว ฉันก็ไม่ผิดสัญญาแน่นอน อีกอย่างอำนาจคุณกว้างใหญ่ขณะนั้น ฉันก็หนีไม่พ้นหรอก” ชายหนุ่มทับร่างป๋ายบิงเวยอีกครั้ง ได้กลิ่นตัวหอมหวานของสาวเยาว์วัย น้ำเสียงหลินจื๋อซีก็ได้อ่อนโยนลง “นี่หล่อน ฉันไม่ได้กลัวเธอหนี ฉันต้องการให้เธอเก็บเป็นความลับ” ป๋ายบิงเวยเข้าใจขึ้นมาทันที พูดราบเรียบ “ ฉันจะไม่บอกคนอื่น ว่าเราแต่งงานกันปลอมๆ” หลินจื๋อซีพลิกตัวนอนลงอีกข้างของเตียง “ ถือว่าเธอฉลาด วันนี้ก็นอนที่นี่ ฉันไม่แตะต้องเธอหรอก” ป๋ายบิงเวยอึ้งชะงัก แม้ว่าตัวเองถูกชายคนนี้มองจนหมดเปลือก แต่ก็ไม่ชินที่จะมีผู้ชายคนหนึ่งมานอนอยู่ข้างๆนี่ หลินจื๋อซีจ้องมองป๋ายบิงเวยที่กำลังนึกคิดอะไรอยู่อย่างหงุดหงิด “ เธอต้องนอนข้างกายฉัน 365 วัน เริ่มจากคืนนี้แล้วกัน” ใช่สิ ตัวเองกับผู้ชายคนนี้แต่งงานกันปลอมๆแล้ว มองนาฬิกาที่แขนไว้บนผนัง เวลาตีสามแล้ว และเธอก็รู้สึกง่วงจริงๆ ป๋ายบิงเวยดึงผ้าห่มขึ้นอย่างระมัดระวัง นอนลงข้างกายชายหนุ่ม พยายามขยับไกลออกจากตัวชายหนุ่มเท่าที่จะทำได้ สัมผัสถึงท่าทีระมัดระวังของผู้หญิงตัวน้อยที่อยู่ข้างกาย หลินจื๋อซีในใจพาดผ่านเสี้ยวความสงสาร ถึงยังไงผู้หญิงคนนี้ ก็จะแต่งงานกับตัวเองแล้ว นั้นก็อ่อนโยนกับเธอหน่อยแล้วกัน! “นี่หล่อน เธอชื่ออะไร“ “ป๋ายบิงเวย” “แล้วคุณหละ” “หลินจื๋อซี” ที่แท้ผู้ชายคนนี้ชื่อว่า หลินจื๋อซี ชื่อช่างเพราะน่าฟังเสียจริงนัก ค่ารักษาของคุณแม่ ในที่สุดก็มีที่พึ่งพิงแล้ว คิดไปๆ ป๋ายบิงเวยก็หลับใหลลง....