ตอนที่ 6 พาฉันไปนะ

ตอนที่ 6 พาฉันไปนะ 5 ปีที่แล้ว คือเขาที่ทำให้คุณพ่อตาย ยึดบริษัทBVเป็นของตัวเอง ตอนนี้ปล่อยให้เขาจับตัวเองไปไม่ได้เด็ดขาด ป๋ายบิงเวยคิดขณะที่วิ่งอย่างพรวดพราด หลบเข้าไปห้องของตัวเองในโรงแรมอย่างรวดเร็ว หลังปิดประตู ป๋ายบิงเวยยังคงหายใจรัวๆไม่หยุด มือเล็กตบเบาๆตรงหน้าอกของตัวเองตลอด อยากจะกดหัวใจที่ตื่นตระหนกลง “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ต้องไม่เป็นไรแน่นอน” ป๋ายบิงเวยพูดเองเออเอง ปลอบใจตัวเองอย่างต่อเนื่อง “คนหละ ทำไมไม่เห็นแล้ว ท่านประธานรับสั่ง ต้องจับผู้หญิงคนนั้นให้ได้” ได้ยินเสียงดุร้ายของชายนอกประตู ภายในใจของป๋ายบิงเวยส่งเสียงพึมพำ ทำไมต้องมาเจอผู้ชายที่สมควรตายคนนั้นในที่นี้ด้วย หลินจื๋อซี ออกไปทำธุระ คงไม่กลับมาเร็วๆแน่นอน ถ้าพวกเขาจับเธอกลับไปจริงๆควรทำยังไง ป๋ายบิงเวยยิ่งคิดยิ่งนึกกลัวภายหลัง “เหล่าซาน นายไปตรวจสอบข้อมูลผู้เข้าพักที่เคาน์เตอร์ต้อนรับ เหล่าซื่อ นายกับฉัน ค้นห้องที่นี่ทีละห้อง” ได้ยินอย่างนี้ ป๋ายบิงเวยหน้าซีดทันที ใจตกไปอยู่ตาตุ่ม หากค้นห้อง พวกเขาก็จะพบตัวเองในไม่ช้า ป๋ายบิงเวยรีบเดินไปที่หน้าตู้เสื้อผ้า แล้วรีบซ่อนตัวในตู้เสื้อผ้าอย่างร้อนรน อธิษฐานให้ฟ้าช่วยเธอด้วย อย่าถูกจับได้ ในตู้เสื้อผ้าเพราะอารมณ์ตึงเครียดของป๋ายบิงเวยและพื้นที่แคบ มีเหงื่อบาง ๆ ไหลออกมาจากปีกจมูก ฝ่ามือของป๋ายบิงเวยนั้นหนาวเย็นอย่างน่าประหลาด แต่เหงื่อยังคงไหลไม่หยุด... “เปิดประตู เปิดประตู ไม่มีคนฉันจะชนประตูเข้าไปแล้วนะ” ชายข้างนอกตบประตูห้องของป๋ายบิงเวยอย่างรุนแรง ป๋ายบิงเวยในตู้เสื้อผ้าจับชายเสื้อของเธอแน่นจนมีรอยย่นหลายเส้น “นายคือใครกัน” เสียงผู้ชายที่คุ้นเคยได้ดังขึ้น เฉียง? เป็นเสียงของเฉียง เป็นเสียงของเฉียงจริงๆด้วย! ป๋ายบิงเวยได้ยินเสียงที่คุ้นเคยของเฉียง เสมือนว่าได้ยินเสียงดนตรีจากสวรรค์ ยังเป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าเสียงของเฉียงน่าฟังขนาดนี้ “อาต้า ห้ามไร้มารยาท” “ท่านประธานหลิน ลูกน้องไม่มีมารยาท ช่างน่าอายเหลือเกิน” นอกประตูส่งเสียงของมู่หรงเฉินขึ้น ท่านประธานหลิน หลินจื๋อซีกลับมาแล้ว? ป๋ายบิงเวยคาดเดาไว้ ยิ่งต้องกลั้นหายใจและฟังเสียงที่อยู่นอกประตู “ มู่หรงเฉิน? ดูแลคนของนายให้ดี” เสียงเยือกเย็นของหลินจื๋อซีส่งมา เสียงที่สงบราบเรียบ แฝงไปด้วยพลังที่แข็งแกร่ง “อาต้า รีบขอโทษท่านประธานหลิน” ขอโทษครับ ท่านประธานหลิน เป็นเพราะผมทำงานไม่ดีเองครับ” “ ไม่ว่าคนของนายกำลังทำอะไร ก็ห้ามรบกวนท่านประธานเราพักผ่อนเด็ดขาด” เฉียงพูดอย่างไม่เกรงใจ “ขออภัย ท่านประธานหลิน อาต้า ไปเถอะ” หลังจากได้ยินมู่หรงเฉินพาคนออกไป ใจที่สั่นไหวเต้นระรัวของป๋ายบิงเวย ในที่สุดก็รู้สึกโล่งขึ้นมา เปิดตู้เสื้อผ้าเดินออกมา หลินจื๋อซีและเฉียง ได้เข้าห้องก่อนหน้านี้แล้ว ทั้งสองดูป๋ายบิงเวยออกมาจากตู้เสื้อผ้า อย่างสงสัย “เฉียง นายออกไปก่อน” เฉียงรับคำหลินจื๋อซี หันหลังปิดประตูแล้วเดินออกไป “ เธอซ่อนอยู่ในตู้เสื้อผ้าทำไม?” หลินจื๋อซีจ้องมองป๋ายบิงเวย ด้วยใบหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ “ฉัน... ฉันกลัว ... พวกเขาเคาะประตูเคาะได้รุนแรงขนาดนั้น ฉันก็ไม่รู้ว่าเป็นใครกันแน่ ในต่างบ้านต่างเมือง ถ้าเป็นพวกนักเลงอันธพาลจะทำยังไงดี ฉันเลยซ่อนในตู้เสื้อผ้าดีกว่า” ป๋ายบิงเวยอธิบายอย่างตะกุกตะกัก หลินจื๋อซีมองหญิงสาวตรงหน้า ท่าทีเหมือนเสียขวัญอย่างหนัก เลยไม่ได้คิดมากอะไร เพราะไม่ว่าหญิงสาวคนไหน เจอเหตุการณ์นี้ในต่างแดน ก็ต้องหวาดกลัวเหมือนกัน “ ไม่ต้องกลัว มีฉันอยู่” หลินจื๋อซีปลดกระดุมเสื้อสูท แขวนไว้ในห้องแต่งตัวอย่างสุขุม “ ถ้าเธออยู่ในห้องแล้วรู้สึกเบื่อ เวลาออกไปก็เรียกเฉียงไปเป็นเพื่อน รับรองความปลอดภัย” ในความเชื่อของป๋ายบิงเวยนั้น หลินจื๋อซีเป็นผู้ชายที่ไม่หาความแน่นอนอะไรไม่ได้ หน้าบึ้งตลอดเวลา ตอนนี้ชายคนนี้พูดคำเหล่านี้อย่างอ่อนละมุน ในใจของป๋ายบิงเวยมีความอบอุ่นซาบซึ้งเล็กน้อย “ขอบคุณค่ะ คุณหลิน” ป๋ายบิงเวยโค้งคำนับให้หลินจื๋อซีอย่างซึ้งใจ เห็นการกระทำเช่นนี้ของป๋ายบิงเวย หลินจื๋อซีรู้สึกตะลึงเล็กน้อย “ ไม่เป็นไร เธอคือภรรยาของฉัน ในความสัมพันธ์ตามสัญญานั้น ฉันก็ควรที่จะรับรองความปลอดภัยของเธอ” หลินจื๋อซีหยิบเอกสารทางการขึ้นมาในห้อง แล้วดูเอกสารอย่างตั้งใจ ดูเหมือนจะไม่มองข้ามป๋ายบิงเวยที่อยู่ในห้อง ป๋ายบิงเวยได้แค่นั่งเงียบๆบนโซฟา ดูหลินจื๋อซีที่กำลังทำงานอย่างจริงจัง เริ่มชื่นชมชายตรงหน้าอย่างไม่รู้ตัว นอกจากพฤติกรรมส่วนตัว ยากที่จะสัมผัสเข้าถึง ลองคิดดูแล้ว เขาก็ยังดีอยู่นะ ล้วนพูดว่า ผู้ชายที่ตั้งใจทำงานนั้นหล่อที่สุด ณ ตอนนี้ ป๋ายบิงเวยรู้สึกว่า หลินจื๋อซีเช่นนี้ หล่อมากจริงๆ เสื้อเชิ้ตขาวโอตกูตูร์ ผมสั้นที่เรียบง่ายและสดชื่น สีหน้าที่จริงจังกับดวงตาที่ลึกล้ำ ริมฝีปากบาง ลูกกระเดือกอันเซ็กซี่... “คุณหลิน พรุ่งนี้เราไปจากที่นี่ได้ไหมคะ?” ป๋ายบิงเวยรู้ว่าที่นี่ไม่ควรอยู่นาน มิฉะนั้นมู่หรงเฉินไม่ช้าก็เร็วก็จะตามเธอเจอแน่ หลินจื๋อซีวางเอกสารในมือลง มองป๋ายบิงเวยด้วยความสงสัย “ทำไม?” “ ฉันก็แค่คิดว่าที่นี่ไม่ปลอดภัย” ป๋ายบิงเวย ก้มหน้าลง ไม่กล้าดูหลินจื๋อซี กลัวว่าหลินจื๋อซีจะสังเกตอะไรได้ หลินจื๋อซีขมวดคิ้ว ราวกับว่าครุ่นคิดอะไรอยู่ “ หรือว่าคนที่คนพวกนั้นตามหา คือเธอ?” ได้ยินประโยคนี้ ป๋ายบิงเวยรีบลุกขึ้นมา “ เป็นไปได้ยังไงกัน ฉันมาที่นี่ครั้งแรก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามู่หรงเฉินคือใคร” หลินจื๋อซี วางเอกสารในมือ มองผ่านป๋ายบิงเวย ด้วยความหมายที่ลึกซึ้ง “ เรากลับพรุ่งนี้เลย” ได้ยินหลินจื๋อซีพูดแบบนี้ ป๋ายบิงเวยดีใจกับข่าวดีที่คาดไม่ถึง “จริงหรือ? คุณหลิน? เพียงเท่านี้คุณก็รับปากกับฉันแล้ว?” หลินจื๋อซีลุกขึ้นเดินไปตรงหน้าป๋ายบิงเวย “ ธุระทางนี้ของฉันจัดการเรียบร้อยแล้ว เธอไม่อยากอยู่ต่อก็กลับเถอะ” ป๋ายบิงเวยไม่สามารถควบคุมความตื่นเต้นดีใจของเธอได้ ผู้ชายคนนี้พูดง่ายขณะนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ช่างเหอะ ออกจากที่นี่ก่อนดีกว่า ถูกมู่หรงเฉินหาพบคงไม่ดีแน่ “ได้ค่ะ คุณหลิน ฉันไปจัดกระเป๋านะ” เห็นร่างป๋ายบิงเวยจัดกระเป๋าสัมภาระ ดวงตาที่ลึกล้ำของหลินจื๋อซี ดูเหมือนว่าจะครุ่นคิดอะไรอยู่ เขามั่นใจว่าป๋ายบิงเวยก็คือคนที่มู่หรงเฉินต้องการตัว เพราะตัวเองไม่ได้บอกกับป๋ายบิงเวย คนคนนั้นชื่อ มู่หรงเฉิน ยัยเด็กนี่กลับหลุดปากพูดออกมาเอง ตอนแรกที่ได้ช่วยผู้หญิงคนนี้ไว้ในโรงแรม แค่คิดว่าเป็นเพียงเด็กผู้หญิงที่บ้านยากจน ประวัติอื่นเลยไม่ได้ตรวจสอบอย่างละเอียด และตัวเองก็ได้ประกาศบอกครอบครัว ได้แต่งงานกับผู้หญิงคนนี้แล้ว เกิดข้อผิดพลาดอะไรอีกไม่ได้แน่นอน... ยัยเด็กนี่มีความสัมพันธ์บุญคุณความแค้นอะไรกับมู่หรงเฉิน เขาไม่สนใจ เขาแค่ต้องการแน่ใจว่า เรื่องของเขา จะไม่เสียเพราะคนอื่นก็พอแล้ว ดูเหมือนว่าหลังจากกลับประเทศ ต้องให้เฉียงไปเช็คประวัติที่มาของป๋ายบิงเวยเสียแล้ว......