ตอนที่ 9 ร่วมเตียงเคียงหมอน

ตอนที่ 9 ร่วมเตียงเคียงหมอน ป๋ายบิงเวยกลับถึงคฤหาสน์ตระกูลหลิน ได้ทักทายคุณปู่ตระกูลหลินแล้วกลับไปที่ห้องนอน เปิดม่านในห้องนอนแล้วเปิดหน้าต่าง ดูบรรยากาศในคฤหาสน์ คฤหาสน์ตระกูลหลินเป็นเหมือนสวนคฤหาสน์ขนาดกว้างใหญ่เสียมากกว่า รอบคฤหาสน์ล้วนเป็นพื้นหญ้าที่เขียวขจี เต็มไปด้วยดอกไม้ต้นไม้พันธุ์แปลกๆมากมาย ด้านทิศตะวันออกของคฤหาสน์ ยังมีผืนป่าขนาดเล็ก ดูแสงตะวันยามเย็นสุดขอบฟ้า ป๋ายบิงเวยคิดเกี่ยวกับเรื่องต่างๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อเร็วๆนี้ ด้วยความบังเอิญ ตัวเองได้กลายเป็นภรรยาของท่านประธานบริษัทRT ธุรกิจยักษ์ใหญ่ วันนี้ยังไปเจอ หลินจื๋อซีกับแฟนนางแบบของเขาอยู่ด้วยกัน เป็นละครตอนที่ เมียหลวงไปจับชู้ ช่างสมจริงเหลือเกิน ผู้ชายอย่างหลินจื๋อซี ที่รวยหน้าตาหล่อมีความสามารถอย่างนี้ ไม่รู้คุณหนูไฮโซดารานางแบบมากเพียงใด ที่อยากขั้นเตียงของเขา แค่ติงมั่นลี่คนเดียวก็เครียดพอแล้ว การเป็นภรรยาของเขาไม่ใช่เรื่องที่มีความสุขอย่างแน่นอน โชคดีตัวเองแค่แต่งงานปลอมๆกับเขา ถ้าแต่งงานจริง คงต้องเสียใจตายแน่ ดูตะวันตกดิน นกอพยพย้ายถิ่นสองสามตัวบินผ่านแสงอาทิตย์ยามเย็น สุดท้ายป๋ายบิงเวยก็ขี้เกียจไปคิด หลับตาลงอย่างผ่อนคลาย เพลิดเพลินไปกับความอบอุ่นของตะวันลับขอบฟ้า หลินจื๋อซีที่กลับถึงบ้าน เปิดประตูห้องนอน ก็เห็นคนงามยืนเหม่อลอยอยู่ข้างหน้าต่าง ชุดกระโปรงขาวทั้งตัว ผมดำเงางามที่ยาวถึงเอว ใบหน้าที่สวยใสอยู่ภายใต้แสงอาทิตย์ตก ให้ความรู้สึกที่แตกต่าง “เธอคิดอะไรอยู่?” ป๋ายบิงเวยที่หลงใหลไปกับตัวเอง ได้ยินเสียงทุ้มลึกของผู้ชายจากด้านหลัง รู้ว่าคือหลินจื๋อซีกลับมาแล้ว ปิดหน้าต่างหันหน้ายิ้มให้หลินจื๋อซี “คุณหลิน คุณกลับมาแล้ว” “เรียกฉันจื๋อซีดีกว่า เราคือสามีภรรยากัน......” หลินจื๋อซีถอดเสื้อสูทของตัวเองออก พร้อมกับมองป๋ายบิงเวยแล้วยิ้มพูด “หวังว่าดูจากสายตาของคนนอก เราจะเป็นคู่สามีภรรยาที่รักใคร่กัน” ป๋ายบิงเวยเดินเข้าไปรับเสื้อสูทที่หลินจื๋อซีถอดลงมา แขวงใส่ไม้แขวนเสื้อ “ได้ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว จื๋อซี” ได้ยินเสียงอ่อนโยนนุ่มละมุนเช่นนี้ของป๋ายบิงเวย กำลังเรียกชื่อตัวเองอยู่ ในใจหลินจื๋อซีมีกระแสประหลาดบางอย่างพาดผ่านไป “ต่อไปฉันเรียกเธอบิงเวยแล้วกัน” หลินจื๋อซีเดินไปตรงหน้าป๋ายบิงเวยแล้วจับมือเธอไว้ “ลงไปกินข้าวกันเถอะ” บนโต๊ะกินข้าว คุณปู่ตระกูลหลินตักกับข้าวให้ป๋ายบิงเวยไม่หยุด “บิงเวย ต่อไปที่นี่ก็คือบ้านของเธอ อย่าเกรงใจนะ...” ตั้งแต่ป๋ายบิงเวยเข้ามาอยู่ในบ้านตระกูลหลิน สุขภาพของคุณปู่ตระกูลหลินเหมือนดีขึ้นมาก รอยยิ้มบนใบหน้าก็สดใสขึ้น หลินจื๋อซีเห็นคุณปู่ดีใจ ก็รู้สึกโล่งใจมาก ตักปลาให้ป๋ายบิงเวยอย่างอ่อนโยน ยิ้มแล้วพูดตาม “บิงเวย กินเยอะหน่อยนะ” ป๋ายบิงเวยก้มหน้าลงเงียบๆ กินข้าวของตัวเองอย่างเงียบสงบ ระหว่างนั้นหลินจื๋อซีกับคุณปู่ตระกูลหลินก็คุยเรื่องทั่วไป หลังกินข้าวเสร็จ ป๋ายบิงเวยอ้างว่าเธอเหนื่อยแล้ว จึงได้กลับห้องไปพักผ่อน แกล้งแสดงว่ารักกันมากกับหลินจื๋อซี ต่อหน้าคนตระกูลหลิน ช่างทำให้หัวใจคนเหนื่อยเสียจริง วุ่นวายทั้งวัน รู้สึกเหนื่อยล้าจนถึงขีดสุดไปทั้งตัว ป๋ายบิงเวยเปลี่ยนชุดนอน เปิดไฟห้องน้ำ เตรียมล้างหน้าแปรงฟันแล้วรีบเข้านอน ห้องนอนของหลินจื๋อซีใหญ่มาก ห้องน้ำก็กว้างจนหมดคำบรรยาย ร่างที่เหนื่อยล้าของป๋ายบิงเวย ดูอ่างจากุชชี่นั้น รู้สึกอยากแช่น้ำฟองสบู่ขึ้นมาทันที ดังนั้นก็ได้เปิดน้ำเต็ม หลังจากเติมน้ำมันหอมระเหยและเจลฟองสบู่ เดินเข้าไปนอนในอ่างอย่างสบาย มองไปที่ปุ่มกดรอบๆอ่างอาบน้ำแสนหรูหรา “มีฟังก์ชันเยอะนะเนี่ย” ยังมีโหมดดนตรีด้วย ตอนที่อยู่ตระกูลป๋าย ตัวเองยังไม่มีอ่างอาบน้ำที่สมาร์ตขนาดนี้ หลินจื๋อซีนี่รู้จักใช้ชีวิตจริงๆเลยนะ ป๋ายบิงเวยตัดสินใจที่จะสัมผัสอย่างเพลิดเพลินไปกับอ่างอัจฉริยะนี้ แตะไปที่โหมดดนตรี เสียงดนตรีที่ไพเราะเสนาะหูก็ได้ดังขึ้น ป๋ายบิงเวยหลับตาลงอย่างสบายอกสบายใจ เพลิดเพลินไปกับช่วงเวลาที่ผ่อนคลายนี้ หลังจากที่คุณปู่ตระกูลหลินกลับห้องไปพักผ่อน หลินจื๋อซีก็ได้กลับไปที่ห้องนอน เห็นไฟในห้องน้ำเปิดอยู่ รู้ว่าป๋ายบิงเวยกำลังอาบน้ำอยู่ เลยนั่งดูนิตยสารการเงินบนโซฟาพักผ่อนหน้าเตียง นิตยสารการเงินทั้งเล่มจะอ่านหมดแล้ว ป๋ายบิงเวยยังไม่ออกมา หลินจื๋อซีรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย เดินไปที่ประตูห้องน้ำ เคาะประตู ป๋ายบิงเวยเปิดโหมดดนตรีไว้ จึงไม่ได้ยินเสียงใด ๆ เห็นว่าไม่มีใครตอบรับ หลินจื๋อซียิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ “เธอกำลังลอกคราบหรือ? ครึ่งวันยังไม่ออกมา” ยังไม่มีเสียงตอบรับเช่นเดิม หลินจื๋อซีส่ายหัวเซ็งจนหมดคำพูด ไปที่ห้องแต่งตัวสวมชุดนอนผ้าไหม หลังจากกลับมา พบว่าผู้หญิงคนนั้นยังไม่ออกมาอีก ในใจนึกไม่ดีขึ้น คงไม่ใช่ว่าเป็นลมอยู่ในห้องน้ำนะ รีบเดินไปที่ลิ้นชักข้างเตียง หยิบกุญแจเล็กดอกหนึ่ง เปิดประตูห้องน้ำ ป๋ายบิงเวยที่แช่น้ำจนพอใจ ก็ได้ลุกขึ้นเช็ดร่างกายพอดี ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงลมหนาวพาดผ่าน หลินจื๋อซีเปิดประตูเข้ามา แล้วมองดูเธอนิ่งตะลึง “อ๊าก......อ๊าก...อ๊าก...คุณเข้ามาทำไม?” ป๋ายบิงเวยรีบปกปิดตัวเองด้วยผ้าเช็ดตัว หลินจื๋อซีพูดด้วยความโกรธ “ เรียกเธอไม่ได้ยินหรือไง?” ป๋ายบิงเวยเห็นเวลาบนอ่างอาบน้ำเป็นเวลา 50 นาที ตัวเองได้แช่นานถึง 50 นาที พูดอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย “เอ่อ ฉันจะออกไปทันที” หลินจื๋อซีเตรียมที่จะล้างหน้าแล้วรีบพักผ่อน เพิ่งเดินเข้าไปในห้องน้ำ เหยียบน้ำฟองสบู่ที่ป๋ายบิงเวยทำเลอะบนพื้น ทรงตัวไม่อยู่ ป๋ายบิงเวยเห็นว่าหลินจื๋อซีกำลังจะล้มลง ก็เอื้อมมือออกไปช่วยพยุงเขา ไม่คาดคิดว่าขาดสมดุล สุดท้ายทั้งสองล้มลงไปในอ่างอาบน้ำด้วยกัน ป๋ายบิงเวยดื่มน้ำฟองสบู่เข้าไปหลายคำ ในอ้อมกอดกว้างของหลินจื๋อซี รีบลุกขึ้น ดึงหลินจื๋อซีที่อยู่ในน้ำขึ้นมา “จื๋อซี คุณไม่เป็นไรใช่ไหม” หลินจื๋อซีชุดนอนเปียกหมด ชุดนอนผ้าไหมติดแนบร่างกำยำของหลินจื๋อซี เผยให้เห็นถึงเรือนร่างที่แข็งแกร่งของเขา ป๋ายบิงเวยมองหลินจื๋อซีที่เปียกโชกไปทั้งตัวอย่างอ่อนไหว รู้สึกตกใจเล็กน้อย พูดออกมาอย่างควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ “ใส่ผ้าดูดี ถอดผ้าหุ่นดีจริงๆเลยนะเนี่ย” หลินจื๋อซีมองเธอตาขวาง “เอาเสื้อผ้ามาให้ฉัน” ป๋ายบิงเวยจึงจะรู้สึกตัว วิ่งพุ่งไปที่ห้องแต่งตัว เอาชุดนอนหนึ่งชุดให้หลินจื๋อซี จากบรรดาชุดนอนมากมายของเขา หลังจากได้รับเสื้อผ้า หลินจื๋อซีปิดประตูห้องน้ำอย่างหน้าบึ้ง ป๋ายบิงเวยรู้ว่าหลินจื๋อซีไม่พอใจเล็กน้อย ก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรมาก ดึงผ้าห่มนอนลงบนเตียงโดนทันที ตั้งแต่พวกเขากลับมาจากต่างประเทศ หลินจื๋อซีก็งานยุ่งตลอด น้อยนักที่จะกลับบ้านมาพักผ่อน เพื่อตบตาคุณปู่ พวกเขาจึงไม่สามารถที่จะนอนแยกห้องกันได้ ถึงแม้ว่าครั้งแรกที่เจอกัน ตัวเองกับเขาก็เคยนอนอยู่ในห้องเดียวกันแล้ว แต่ตอนนี้ป๋ายบิงเวยยังคงรู้สึกตื่นเต้นประหม่าเล็กน้อย ในสมองจินตนาการเพ้อเจ้อถึงภาพที่ไม่สามารถบรรยายได้ เอื้อมมือไปปิดไฟดวงใหญ่ของห้องนอนที่หัวเตียง มืดสนิทขึ้นมาในทันใด ในความมืด ป๋ายบิงเวยยังคงจ้องมองไปที่ห้องน้ำ เห็นหลินจื๋อซีเดินออกมาพร้อมกับเช็ดหัวที่เปียกน้ำด้วยผ้าเช็ดตัว ป๋ายบิงเวยหลับตาทันทีแกล้งทำเป็นหลับ หลินจื๋อซีมองห้องที่ห้องมืดสนิท คิดว่าเธอน่าจะหลับไปแล้ว เลยเดินไปอีกฝั่งของเตียงแล้วนอนลงเบาๆ รู้สึกถึงเตียงข้างหนึ่งมีน้ำหนักจมลงมา ป๋ายบิงเวยรู้ว่าหลินจื๋อซีนอนลงมาแล้ว ฟังเสียงหายใจของหลินจื๋อซี หัวใจป๋ายบิงเวยเต้นเสียงดังอึกทึก เสมือนฝูงม้านับหมื่นวิ่งพุ่งโจนทะยานไปมา ใบหน้าน้อยๆก็ร้อนผ่าวแดงก่ำ หลินจื๋อซีสัมผัสได้ถึงเสียงหายใจระรัวของคนข้างกาย รู้ว่าเธอยังไม่หลับ “มือยังเจ็บอยู่ไหม?” ป๋ายบิงเวยปรับลมหายใจชั่วครู่ แล้วพูดอย่างแผ่วเบา “ ไม่เป็นไร แค่เคล็ดขัดยอกนิดหน่อย” หลินจื๋อซีดึงป๋ายบิงเวยเข้ามาในอ้อมกอดของตัวเอง “ในเมื่อเคล็ดขัดยอก ก็อย่านอนตะแคง” ป๋ายบิงเวยพยายามดิ้นหนี แต่มือของหลินจื๋อซีเป็นเหมือนห่วงเหล็ก ป๋ายบิงเวยก็ต้องยอมจํานนโดยดี “นอนเถอะ ฉันไม่ทำอะไรหรอก” หลินจื๋อซีพูดปลอบโยน “อืม” ป๋ายบิงเวยนอนอยู่บนหน้าอกของหลินจื๋อซีเหมือนกระต่ายน้อย ฟังเสียงหัวใจเต้นของหลินจื๋อซี รู้สึกวางใจไม่น้อย แล้วหลับไปโดยไม่รู้ตัว...